9.อดเปรี้ยวไว้กินหวาน (1)

ศศิไม่กล้ามองใคร ได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณคนที่ช่วยตนเองอีกครั้งแล้วเดินก้มหน้าก้มตาเอาใบงานไปยื่นให้คนขับรถตู้ จากนั้นจึงไปยืนข้างๆ ปภาภรที่มีสีหน้าตกใจอย่างปิดไม่มิด เพื่อนสาวรีบโอบเอวเธอเป็นการปลอบใจเงียบๆ ขณะที่แขกทยอยกันขึ้นรถ ส่วนเพชรยืนมองห่างออกไปพร้อมกับเพื่อนคนหนึ่งของเขา หญิงสาวพยายามมองต่ำเข้าไว้ ทว่าอยู่ๆ ก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อเท้าของใครคนหนึ่งมาหยุดอยู่ในระดับสายตา

“ผมอยากรู้ว่าคุณเลิกงานกี่โมง”

หนุ่มญี่ปุ่นนั่นเอง เขาส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้

การถามอย่างตรงไปตรงมาแบบไม่อ้อมค้อมของอีกฝ่ายทำให้ศศิจนใจ ในเมื่อเขาเป็นแขกเธอก็ไม่อาจบอกปัดได้ และยังรู้ว่าหลายคนกำลังมองมาหญิงสาวยิ่งไม่สบายใจ

“บ่ายสองค่ะ”

“โอเค ผมจะจำไว้ หวังว่าสักวันคุณจะให้เกียรติไปเที่ยวกับพวกเราบ้าง”

“จะโอ้เอ้อีกนานไหมไคจิ”

น้ำเสียงเข้มของคนเป็นเจ้านายดังมาอีกครั้งทำให้ศศิกับปภาภรถึงกับตัวแข็ง

ไคจิหัวเราะหึๆ ไม่หันไปมองเพชร แต่กลับโน้มตัวลงมาใกล้พนักงานต้อนรับสาวมากขึ้น

“จริงๆ ผมอยากให้คุณไปกับผมคนเดียว”

แขกหนุ่มขยิบตาให้เมื่อเธอมองหน้าเขาอย่างคาดไม่ถึง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันทันที แต่ผู้ชายตรงหน้าไม่อยู่แล้ว เขาเดินล้วงกระเป๋ายิ้มระรื่นไปขึ้นรถ ขณะที่ศศิไม่ได้มองตาม เธอยืนนิ่งกำมือแน่นมองตรงไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว

‘หรือว่าเขาก็รู้จักเธอเหมือนกับคนอื่นๆ’

รถตู้เคลื่อนออกไปแล้ว เพชรเองก็เดินไปยังรถของตัวเองพร้อม

ทักษ์ดนัยทันทีเช่นกัน ไม่อยากแสดงออกให้ใครรู้ว่าเขาอยากรู้ว่าไคจิคุยอะไรกับศศิ ขณะที่ในใจนึกเคืองสาวสวยขึ้นมา เธอไม่ได้เป็นปัญหาที่ทำให้เขาต้องคอยจับตามองจารุพงษ์เอาไว้อย่างเดียวเสียแล้ว

ทุกอย่างเงียบสนิท ทุกคนไปหมดแล้วปภาภรจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ

“เพื่อนคุณเพชรเขาน่ารักดีเนอะ พูดไม่ค่อยชัด แต่ก็ดูจริงใจดีนะ ไม่คิดว่าเราเป็นแค่พนักงานธรรมดา สนใจก็จีบเลย”

ศศิไม่ได้สนใจในสิ่งที่เพื่อนพูด เธอหันหลังเดินกลับเข้าไปยังเคาน์เตอร์ต้อนรับ ขณะที่อีกฝ่ายรีบตามมาด้วยความแปลกใจ

“ทำไมทำหน้าบึ้งแบบนี้ล่ะ เป็นแป้งหน่อยไม่ได้ มีหนุ่มหล่อมาขายขนมจีบซึ่งๆ หน้าทั้งที่เป็นพนักงานต้อนรับแบบนี้ปลื้มตายเลย แต่ว่ามาทำต่อหน้าคุณเพชรมันก็เกินไปหน่อย ศศิเองก็ยังไม่ผ่านงานเลย...”

“พอเถอะแป้ง คนพวกนั้นเขาไม่จริงใจกับเราหรอก เขาก็แค่เห็นเราเป็นของเล่น”

หญิงสาวเสียงเข้มแทบจะตวาดใส่เพื่อน ทำเอาปภาภรถึงกับงงในท่าทางของเธอ

“ศศิคิดมากเกินไปแล้ว เขาอาจจะจริงใจก็ได้”

“มันเป็นไปไม่ได้หรอก”

ศศิตัดบทอย่างเด็ดขาดทั้งน้ำเสียงและท่าทาง อีกฝ่ายได้แต่

ส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก

ศศิเอาเอกสารทั้งหมดของวันนี้ไปเก็บตามที่อรอุมาสั่ง ปภาภรจะช่วยแต่เธอบอกว่าไม่เป็นไร เพราะถ้าหัวหน้ารู้ว่ามีคนช่วยก็คงไม่พอใจอีก เพื่อนเธอจึงบอกว่าจะไปรอที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องเก็บเอกสารด้านหลังของออฟฟิศต้อนรับร่างระหงก็ถอนหายใจ เธอไม่ได้ปิดประตูเพราะหอบกระดาษมากองโตทำให้เปิดปิดยาก หญิงสาววางเอกสารก่อนจะหาแฟ้มงานของแต่ละส่วนเพื่อเก็บเอกสารซึ่งมีทั้งหมดห้าแฟ้มใหญ่ๆ

ศศิค่อยๆ แยกจัดเรียงเพื่อจะได้ไม่สลับกัน ขณะเดียวกันก็ถอนหายใจไปด้วย เธอกำลังกลุ้มใจเรื่องเพื่อนๆ ของเพชรที่ต่างก็รู้จักเธอ ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่มาวุ่นวายกับเธอมากจนทำให้ต้องเสียงาน การที่ได้รู้ว่าพี่นิดหน่อยยังอยากได้ตัวเธออยู่ทำให้ศศิต้องการอยู่ที่นี่ไปอีกนานๆ

หญิงสาวรู้ว่าพี่นิดหน่อยคงโดนกดดันจากผู้ใหญ่ที่ตนเองติดต่อเอาไว้ แต่สิ่งที่อีกฝ่ายทำมันก็เหมือนการค้ามนุษย์ในความคิดของเธอ ทำได้เพียงแค่ขอให้พี่นิดหน่อยสำนึกได้และเลือกทางเดินใหม่

“อ้าว...คุณศศิ ทำอะไรอยู่ล่ะครับ”

เสียงของใครคนหนึ่งดังผ่านประตูที่แง้มเอาไว้ หยุดทุกความคิดของหญิงสาวลง เธอหันไปแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสูงของจารุพงษ์ก้าวเข้ามาในห้อง ศศิรีบยกมือไหว้อีกฝ่าย

“ทำไมอยู่ที่นี่คนเดียว คุณเลิกงานแล้วนี่”

เขาถามกลับอย่างสนใจ แววตาอ่อนเชื่อม

“เอาเอกสารมาเก็บน่ะค่ะ”

หญิงสาวรีบตอบแล้วหันไปหยิบแฟ้มกองสูงซึ่งตนเองวางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ เพื่อเอาไปเรียงในจุดที่ถูกต้อง ตั้งใจจัดการงานของตัวเองให้เสร็จเร็วๆ จะได้รีบออกไปจากห้องนี้ การมาของจารุพงษ์ทำให้เธอรู้สึกอัดอึดแถมยังดูไม่เหมาะสมอีกด้วย ที่สำคัญศศิกังวลกับสายตาของเขาเวลามองเธอ

ตู้เอกสารที่ต้องเก็บแฟ้มอยู่ค่อนข้างสูง ในนี้มีบันไดเล็กๆ สามขั้นไว้ใช้ต่อขึ้นไปจึงไม่ยากเย็นนัก ศศิมุ่งมั่นเพื่อให้งานของตนเสร็จจึงไม่ทันสังเกตว่าร่างสูงของจารุพงษ์ขยับเข้ามาใกล้ ในจังหวะที่เธอเอี้ยวตัวจะหยิบแฟ้มที่เหลือสุดท้ายบนโต๊ะ มือหนาที่วางทาบมือซึ่งหยิบแฟ้มของเธอก็ทำเอา

หญิงสาวสะดุ้ง ร่างอรชรที่กำลังบิดตัวเอียงวูบเพราะน้ำหนักตัวถูกทิ้งไปยังเท้าเพียงข้างเดียวทำให้บันไดเล็กเอียง

“อุ๊ย!”

ศศิพยายามทรงตัวเอาไว้ไม่ให้ล้มแต่ก็พลัดตกมาหนึ่งขั้นเข่ากระแทกส่วนบนสุดของบันได ดีที่บันไดไม่ถึงกับล้ม

“โอ๊ย!”

=====