8.ตัวปัญหา (2)

“พวกเราอยากได้รถสักคันพาไปเพิร์ลสวีตไดว์ฟวิ่ง”

ศศิก้าวออกมาพร้อมกับคำพูดนั้น หญิงสาวไม่ได้สังเกตหรือใส่ใจสิ่งใดมาก เพียงแต่ขยับเข้าไปช่วยเพื่อนเช็กรถตู้รับจ้างของทางรีสอร์ตที่เตรียมไว้ว่ามีว่างหรือไม่ เมื่อเห็นว่ายังว่างอยู่ก็บอกปภาภร อีกฝ่ายจัดการโทรต่อสายไปยังผู้ดูแล โดยเธอช่วยกรอกข้อมูลใบงานบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นไปสอบถามข้อมูล

“ต้องการให้รถรอรับกลับหรือเปล่าคะ”

หลังจากสบตากันจึงรู้ว่าอีกฝ่ายมองเธออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้าอึ้งๆ แววตาบอกชัดว่าจำเธอได้ ศศิพยายามตีหน้าเฉย ขณะเดียวกันก็เห็นกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังเขาหันมาจ้องเธอตามๆ กัน

“คุณ...”

“ศศิค่ะ”

“ครับ เอ่อ...ไม่คิดว่าจะมาเจอคุณที่นี่”

พิษณุนึกหาคำพูด เพราะเขาเห็นตั้งแต่เธอออกมาจากห้องด้านในแล้วแต่หญิงสาวไม่ได้มองมาทางพวกเขา ตอนแรกคิดว่าตัวเองมองผิดเสียอีก แต่พอจ้องดีๆ แล้วถึงรู้ว่าใช่คนที่เขาคิดไว้จริงๆ

“ค่ะ ยินดีที่ได้พบค่ะ”

การเป็นพนักงานมาหนึ่งเดือนทำให้เธอรู้ว่า ผู้เป็นแขกถูกเสมอและพนักงานไม่มีสิทธิ์ตีหน้าบึ้งหรือพูดจาห้วน หรือปฏิเสธ เธอจึงตอบรับด้วยใบหน้าเจือยิ้มอ่อนๆ ทั้งที่รู้สึกเหนื่อยใจจะแย่ ผู้ชายคนนี้มองเธอตาวาว เพื่อนคนไทยของเขาอีกคนที่กำลังก้าวมาใกล้หน้าเคาน์เตอร์ก็เหมือนกัน

“ทำไมไอ้เพชรไม่เห็นพูดถึง เมื่อวานก็ไม่เห็น”

ชายหนุ่มที่ยืนคุยกับเธอพูดขึ้น

ศศิจำได้ว่าเขาไม่ได้เช็กอินในช่วงกะของเธอเหมือนกัน พวกเขาคงมาถึงที่นี่หลังจากเธอเลิกงานแล้ว เพราะอาทิตย์นี้เธอกับปภาภรสลับมาอยู่กะเช้า

“มันอาจจะจำไม่ได้ หรือไม่เคยเจอมั้ง เป็นถึงท่านรองจะมารู้จักพนักงานต้อนรับได้ไง”

ผู้ชายหน้าตาออกไปทางขาวตี๋ที่เพิ่งเข้ามาพูดพร้อมกอดคอเพื่อน ขณะสายตามองเธอด้วยความสนใจ เขายิ้มกว้างให้เธอ ก่อนจะยื่นมือมาพร้อมพูด

“ผมวิศาลครับ แล้วนี่ก็พิษณุ”

เขาแนะนำตัวเองและเพื่อนที่คุยกับเธอคนแรก

“สวัสดีค่ะ”

เธอยกมือไหว้ทั้งสองคนโดยไม่เสียเวลาคิด อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับพนักงานต้อนรับควรทำ

พิษณุมองเพื่อนแล้วยิ้มขำ ขณะที่คนที่ยื่นมือมาเก้อเกาหัวตัวเองแล้วยักไหล่

“เพื่อนผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะครับ แค่...เอ่อ...จะบอกยังไงดี เอาเป็นว่าพวกเรารู้จักคุณ ก็เลยแนะนำตัวเองน่ะครับ”

ชายหนุ่มพูดให้ดูดีเข้าไว้ แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักเธอในมุมมองไม่ค่อยดีนัก ทั้งยังพูดถึงหญิงสาวค่อนข้างหยาบโลนแต่ใครจะบอกตรงๆ กันล่ะ

“เพชรมาแล้ว”

เมื่อร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองปรากฏกายสาวญี่ปุ่นคนเดียวในกลุ่มก็พูดขึ้นแล้ววิ่งไปเกาะแขนเขา แม้เพชรจะใส่กางเกงขายาวสีขาว เสื้อพื้นสีฟ้าอ่อนไม่ติดกระดุม โดยข้างในมีเสื้อยืดสีขาวซ้อนอยู่ดูสบายๆ แต่กลับดูเด่นสง่าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แม้จะมีอีกหนึ่งหนุ่มที่ดูดีไม่แพ้กันเดินมาพร้อมกับเขาก็ตาม

ร่างสูงใหญ่ตรงมาสมทบหน้าเคาน์เตอร์ทันที ทำให้คนทั้งกลุ่มขยับใกล้เข้ามาอีก

“จองรถหรือยัง”

เพชรถามกับพิษณุ

“เออ จองแล้ว”

อีกฝ่ายตอบห้วนๆ อดเคืองเพื่อนนิดๆ ไม่ได้ที่ไม่บอกว่าศศินางงามสาวสวยมาอยู่ที่นี่ เขาไม่คิดว่าเพชรจะไม่รู้หรอก ที่นี่ไม่ใหญ่ถึงขนาดที่คนเป็นเจ้านายจะไม่ทั่วถึง อย่างน้อยเดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ก็ต้องเห็น

ศศิกับปภาภรยกมือไหว้เพชร หญิงสาวพยายามไม่มองสบตากับเจ้านาย แถมรู้สึกขัดใจตัวเองที่อยากจะเหลือบมองสาวตัวเล็กที่เกาะแขนชายหนุ่มอยู่ให้ชัดๆ แต่รู้ว่าไม่เหมาะ

“เรียกรถแล้วใช่ไหม”

เมื่อคนเป็นเจ้านายถามเธอก็เงียบ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของปภาภรไปเพราะอีกฝ่ายเป็นคนโทรเรียกรถ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ อีกประมาณห้านาทีรถก็จะมาจอดรอด้านหน้าค่ะ”

“ขอบใจ”

เพชรเอ่ยสั้นๆ แล้วก็หันไปบอกเพื่อนๆ

“เดี๋ยวฉันกับทักษ์จะเข้าไปที่ไซต์งานกันก่อน เสร็จแล้วจะตามพวกนายไปอีกที”

“ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้รถรอรับ หรือให้ไปรับหลังจากเสร็จธุระคะ ดิฉันต้องระบุเวลาน่ะค่ะ”

ศศิเอ่ยขึ้นมาเมื่อก้มลงมองหน้าจอแล้วเห็นว่าตนเองยังกรอกข้อมูลไม่ครบ เธอต้องจัดการก่อนที่รถตู้จะมาถึง แล้วก็ต้องปริ้นต์ออกไปส่งให้กับคนขับ ส่วนข้อมูลจะถูกบุ๊กลงไปเป็นหลักฐานการทำงาน

เสียงของเธอเรียกความสนใจจากเพื่อนของเพชรได้เป็นอย่างดี ทว่าเจ้านายหนุ่มเป็นคนตอบขึ้นมาก่อน

“ให้ไปรับตอนหกโมงเย็น แล้วถ้าเร็วกว่านั้นผมจะโทรบอกก่อน”

ดวงตาคู่คมของเพชรสบกับเธอตรงๆ เป็นครั้งแรก นับจากวันที่เขาไปส่งเธอที่หน้าบ้านพัก แววตาดำเข้มล้ำลึกที่เธอเดาไม่ออกทำให้ศศิใจเต้นแตกต่างจากผู้ชายคนอื่นทว่าก็รู้สึกหวาดหวั่นระคนกัน

“ค่ะ”

หญิงสาวสบดวงตาคมเพียงแวบเดียวแล้วรีบก้มลงพิมพ์ข้อมูลก่อนจะสั่งปริ้นต์ เป็นเวลาเดียวกับที่รถตู้มาจอดเทียบด้านหน้า ปภาภรเชิญและเดินนำทุกคนไปขึ้นรถ รวมทั้งเพชรกับทักษ์ดนัยด้วยเพราะเขาอยากให้เพื่อนๆ ขึ้นรถก่อนจึงค่อยไปยังรถของตน

วันนี้เพื่อนๆ เขาอยากไปดำน้ำ ตอนแรกเพชรจะไม่ไปด้วยแต่เพราะทักษ์ดนัยเองก็อยากไป ชายหนุ่มจึงตกลงพาตามไปทีหลัง เพราะสามารถให้เรือเร็วตามไปยังจุดดำน้ำอีกทีได้

ศศิรอเอกสารออกมา เมื่อได้แล้วก็รีบเอาออกไปเพื่อให้คนขับ แต่เพราะความใจร้อนเกินเหตุ ผ้าถุงแคบๆ ที่เป็นชุดฟอร์มต้อนรับทำให้ก้าวไม่ถนัดนัก เมื่อเร่งลงบันไดจึงเกิดพลาดจังหวะเหยียบหมิ่นเหม่ที่ขอบบันได ร่างระหงจึงถลาไปด้านหน้า

“อุ๊ย”

เสียงร้องเบาๆ ของเธอทำให้คนที่เดินอยู่หลังสุดหันกลับมาแล้วคว้าเอวบางเอาไว้ได้ก่อนเธอจะหน้าคะมำ อีกฝ่ายไม่ได้ยืนบนขั้นบันไดแล้วเขาจึงไม่เสียหลัก

“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

อีกฝ่ายถามขณะค่อยๆ ปล่อยตัวเธอ สีเสื้อทำให้ศศิรู้ว่าเขาคือหนุ่มญี่ปุ่นหนึ่งเดียวในกลุ่ม แต่สำเนียงภาษาไทยค่อนข้างชัดทำเอาเธอแปลกใจจนอดมองหน้าเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่ลืมตอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ”

“ฉันเองก็ต้องขอโทษแทนคนของฉันด้วย ที่ซุ่มซ่ามไปหน่อย”

น้ำเสียงทรงพลังของเพชรดังต่อจากคำพูดของเธอ ศศิรู้สึกได้ถึงความเข้มที่ต่างจากระดับปกติจนต้องก้มหน้าอย่างกังวลใจ

=====