ตอนที่ 25.“คุณพิม” นงนุชอุทานออกมา“มีแต่คนโง่รอบตัวฉัน โง่เหมือนควาย ต้องให้สอน หรือให้กรอกหูกันไปถึงไหน”“อะไรกันคะ ทำไมโมโหมากมาย”“มีลูกก็โง่บัดซบนักไง ถึงเป็นแบบนี้”“คุณพิม” นงนุชคราง “ก็คุณพิม...”“หุบปากไว้ นงนุช แล้วฟังฉันให้ดีๆ ฉันจะไม่พูดมากและพูดแค่ครั้งเดียวนะ” สิ่งที่ได้ยินนั้นทำให้นงนุชตกใจมาก อะไรกัน...หล่อนได้ยินเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ อุบัติเหตุของวัยสาว...ที่ออกจากปากของคุณพิมแบบไร้หยดน้ำตา ไร้กระทั่งฝ้าน้ำตาที่จะทำให้ดวงตารื้นเป็นเงา หล่อนได้เห็นแค่แววตาอันแข็งกระด้าง และเต็มล้วนไปด้วยความแค้นเคือง“ฉันกำลังจะหาทางเอาสมบัติให้ลูกชายฉันอยู่แล้ว หล่อนอย่าทำเสียเรื่อง เข้าใจไหม”“คุณพิม เรื่องนี้จริงหรือคะ”“จริง” คำตอบรับคำเดียว “ใครจะล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้จริงไหม”เหมือนโดนทุบหัวแรงๆ แต่ไม่ตาย ยังต้องอยู่เพื่อรับให้ได้ในความจริง...นงนุชยังมีอาการเหมือนช็อก“หล่อนเองก็มีลูกแล้วไม่ใช่หรือ นงนุช”“ค่ะ แต่ฉันก็ตัดขาดจากลูกมานานแล้ว”“หมายความว่าอย่างไร”“คงไม่เดินหวนกลับไปหากันอีก”“เธอเลยยิงมันซะใช่ไหม” คุณพิมถามแกมประชดนงนุชถอนใจยาว “ฉ
ตอนที่ 24.เธอมั่นใจ และเธอหมิ่นประมาทหัวใจและน้ำใจของจักราด้วย คุณพิมผู้ดูเหมือนอ่อนโยนแสนดี แต่จริงๆ แล้วเธอขาดไร้ความเมตตาและกรุณาต่อผู้อื่น เธอแล้งไร้น้ำใจ...เธอมีแต่ความกระด้างที่ซ่อนเร้นเอาไว้“เอาละ แกคงเข้าใจว่าต่อไปนี้แกจะต้องร่วมมือกับฉัน เพื่อวันข้างหน้าของเรา กำจัดไอ้ภีมเป็นแผนของฉัน ที่แกควรจะต้องฟังฉัน ส่วนนังพุดซ้อน ไม่ต้องทำอะไร มันสำส่อนมากนัก คงจะไม่ได้ตายดีนักหรอก และนังนั่นมันไม่มีอะไร...นอกจากสำส่อนหาผู้ชายให้มันได้สนุกก็พอ”“คุณพิม เรื่องนงนุช ผมขอ คุณพิมตอบรับผมด้วยสิ”“แกนี่...ก็ได้ๆๆ” เธอโบกมือปัด เหมือนจำยอม“แล้วเรื่องไอ้ภีม คุณพิมจะจัดการยังไง”“แกอยู่เฉยไว้แล้วกัน ฉันขอคิดสักนิด”และเขาก็เดินมากอดเธอ เป็นหนแรก เธอยืนตัวแข็ง...“ผมจะเรียกคุณพิมว่าแม่ได้เมื่อไหร่”“ไม่...” เธอปฏิเสธ“ทำไม ไม่อยากให้ผมเรียกแม่หรือ”“อีกนานละ อย่าเพิ่งเลย...”เธอถอนใจเบาๆ“สถานภาพของเรา เป็นอย่างนี้น่ะดีแล้ว ดีที่สุดแล้ว...”เธอย้ำ มองหน้าเขา“อย่าให้งานใหญ่เสีย ฉันต้องการครอบครองอัศววิภาส และทั้งหมดฉันไม่ได้ทำเพื่อตัวเองคนเดียว แต่ฉันทำเพื่อแกด้วย”“ครับ”“แกเป็นคน
ตอนที่ 23.เขามองหน้าคุณพิม“คุณพิม ผมฝันไปไหม”เธอยังส่ายหน้า ทำตาดุที่เขาไม่ค่อยคุ้นชิน เขายิ้มเจื่อนๆ“แกยังจะเหลวไหลอีกไหม”“ผมไม่ได้เหลวไหล” เขายังไม่วายจะเถียง “ผมเกลียดไอ้ภีม กำจัดมันไปให้พ้นทางไม่ดีกว่าหรือ มันได้อะไรมากกว่าคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะมากกว่าผม”“แกจะทำเสียเรื่อง”ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ “คุณพิม...เอ้อ...เป็นแม่ผมจริงหรือ”“จริง...”คำตอบคำเดียว และยื่นมือมาแตะแขนเขา “แกต้องเชื่อฉัน”“ทำไม” แววตาเขาคลางแคลง เขาเคยคิดว่าเธอคือแม่พระผู้เย็นชา ผู้ชายคนไหนล่วงเกินเธอและทำให้เธอไม่อาจจะครองตัวได้เป็นปกติอีก... “พ่อผมละ พ่อผมอยู่ไหน”“แกอย่ารู้เลย...”“เอ้อ...ทำไมป๋ายอม”“แกคิดว่าป๋าเกรงใจฉันใช่ไหม”“น่าจะเป็นแบบนั้น”“เปล่า ป๋าเกลียดฉัน”“ไม่จริง ป๋ารักคุณพิม รักและเกรงใจ”“ใครจะรู้”เสียงเธอทั้งขมขื่นและเคียดแค้น“ใครจะรู้ดีไปกว่าฉันอีกจริงไหม ใครจะรู้ถึงรสชาติความขมขื่นนั้น ป๋าเกลียดฉันมาก ในจำนวนลูกทุกคน...ป๋าเกลียดฉันที่สุด”“ไม่ใช่คุณพุดหรอกหรือ”“ลูกคนแรกที่ป๋าเกลียดคือฉัน และอีกคนคือแก”ไพฑูรย์หน้าตาตื่น “ทำไม ผมคิดว่าเป็นคุณพุด เห็นด่ากันตาละที...ไม่เคยล
ตอนที่ 22.“ชอบกับรักไม่เหมือนกันใช่ไหมคะ” หล่อนกลับย้อนถามกลับมา“คงไม่เหมือนมั้ง”“ฉันไม่เข้าใจคุณด้วย”“ไม่เข้าใจหรือ”“ค่ะ”“ตรงไหนละ”“เราเพิ่งเจอกัน”“แล้วไง”“อยู่ๆ จะมารักมาชอบ ก็แปลกอยู่ อีกอย่างแม่ฉันก็ทำร้ายคุณ”“แม่ส่วนแม่ ลูกส่วนลูก พวกเธอก็ไม่ได้ข้องแวะกัน”“แล้วจะมองหน้ากันได้ยังไง แม่กับคุณไม่ถูกกัน ฉันเป็นลูกแม่” หล่อนพยายามชี้แจง“ผมแยกได้”“คุณอยากได้ตัวฉันมากจนละวางได้หรือคะ” นันทาถามตรงๆ เขามองหน้าหล่อน มือยังแตะปลายคางของหล่อน... และหล่อนไม่ได้ปัดมือเขาออกไป ทั้งที่ใจเต้นไหวรุนแรงนัก เขาอยู่ใกล้มากไป เพื่อนชายที่เรียนด้วยกัน แม้บางคนจะทำท่าทีกรุ้มกริ่ม จีบหล่อนแต่ไม่มีใครเข้าใกล้หล่อนได้มากเท่านี้ เวลาหลายปีที่เรียนด้วยกันก็ยังไร้โอกาสนี่เพิ่งเจอเขาไม่ถึงสิบวันเลย นันทาบอกตัวเอง เขาถูกตัวหล่อนไปถึงไหนๆ แล้วเขายังพยายามเวียนขอจะครอบครองตัวหล่อน“ผมรักเธอแล้วมั้ง”“ง่ายไป ไวไป”“ความรักไม่มีเวลา”“ผู้ชายก็ยังงี้”“อือม์...ถูกของเธอนะ ผู้ชายเป็นสัตว์นักล่า”“แล้วผู้หญิงควรจะระวังสงวนตัวให้มาก ผู้หญิงไม่ได้มีไว้ให้ล่า”“เธอจะไม่เปิดโอกาสให้ผมหรอกหรือ”“แล้วฉันจ
ตอนที่ 21.“ไม่ได้ค่ะ”คำตอบของนันทาแผ่วเบา หล่อนตอบปฏิเสธก็นะ...ใครจะกล้าตอบรับ...ในเรื่องของการเสียตัว แม้จะไม่เคยมีแม่คอยสั่งสอนอบรมเรื่องการรักนวลสงวนตัว แต่นันทาก็รู้จักการวางตัว การประมาณตัวเองได้ดี ธมก็เคยเอ่ยเตือนหล่อนเอาไว้เช่นกัน...แกเป็นผู้หญิงนะ จะยังไงก็ตามแต่ มีหน้าที่เรียนคือไปเรียน อย่าไปริรัก หากแกพลาดท่าท้องขึ้นมา หาพ่อไม่ได้ แกจะแย่ แล้วจะเสียอนาคต...ตัวอย่างก็มี...หลายคนหมดอนาคต เพื่อนร่วมรุ่นก็มี ท้องขึ้นมา มีทั้งยอมคลอดลูก แต่ไม่มีพ่อรับรอง ต้องออกไปเลี้ยงลูก กับพ่อที่ไปทำแท้งและปางตายบ้างหรือบางรายตกเลือดถึงตาย ไม่คุ้มกัน การเสี่ยงกับความสนุกวูบเดียว แต่จะสนุกแค่ไหนหล่อนไม่มั่นใจเช่นกัน...จะสนุกหรือ มันวูบวาบ หวิวไหวตะหาก ...“ไม่ได้นะคะ” หล่อนบอกย้ำให้เขารู้ว่าอย่างไรหล่อนจะไม่ยอมเสียตัว...ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น...มันเป็นไปไม่ได้...เขาคือใคร ที่มาของเขาอีกเล่า...ชายพเนจร...และเขามีปัญหากับแม่...เขายังคร่อมเหนือร่างหล่อน หลังจากกดตรึงหล่อนเอาไว้“นันทา...” น้ำเสียงเขาฟังแปลกๆ....มันกระเส่า...ราวกับว่า...ราวกับ...หล่อนตระหนักได้ถึงการที่เขาเก็
ตอนที่ 20.“พี่ตอบเธอได้เดี๋ยวนี้เลย”“จะไม่คิดก่อนเลยหรือครับ”“ไม่คิดละ เพราะพี่มีคำตอบแน่นอนแล้ว”“ผมอยากให้ไปคิดก่อน” จักรายังดื้อดึงไม่เลิก เธอจึงทำตาเขียวใส่เขา “อย่ามาดื้อกับพี่นะ จักรา จะได้โดนตี....”ก่อนจะทำท่าอ่อนใจอย่างหนัก และแน่นอนว่าว่าอย่างไรคุณพิมก็เป็นสตรี...เธออดจะหน้าแดงซ่านด้วยสีเลือดไม่ได้ วัยขนาดเธอโดนเกี้ยวพาราสีเสียขนาดนี้ด้วยวาจาห่ามคะนองของหนุ่มที่อายุยังไม่ถึงสามสิบ“ตีด้วยจมูกหรือปากก็ได้นะ ตรงนี้ๆๆ” เขารัวเสียงตอนท้ายแล้วเอามือชี้ที่แก้มตัวเองคุณพิมก็ร้องกรี๊ดออกมา“เด็กบ้า..ประเดี๋ยวจะให้จำเรียงหาก้านมะยมมามัดรวมกันสักห้าก้าน ฟาดก้นให้แตกลายนั่งไม่ได้เลยเชียว”“ถ้าจะให้ผมกอดกางเกงแล้วฟาดก้นให้ลายด้วยตัวคุณพิมเอง ผมก็ยอมครับ ยอมทุกอย่างเลยครับ”เขาบอก เสียงทอดอ่อย แววตาเชื่อมระยิบระยับ....คุณพิมมองเมินแล้วออกปากไล่“ไปไหนก็ไปนะ...ไปให้พ้นเลย ไปไป๊”ภีมกับนันทาได้สนิทสนมกันยิ่งขึ้น เขาดูแลหล่อนจนหล่อนมีอาการทุเลาขึ้น แต่ภีมก็ยังถือเป็นหน้าที่ที่เขาจะป้อนข้าวให้กับหล่อน“ฉันตักข้าวเองได้แล้ว”“น่า…” เขาดึงดัน “ผมชอบที่จะป้อน”แต่นันทาก็ขวยเขินนักหน