Chapter 4 สตรอว์เบอร์รี่ช็อตเค้ก 2

“ขนมเค้กหวานจริงๆ​ ด้วยแฮะ”

ชวินทร์เลียริมฝีปาก​ เหมือนเด็กอาลัยอาวรณ์รสชื่นของน้ำตาล

“นายทำงี้ ทำไม”

เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในนิยายสักเรื่อง​ ประเภทนางเอกโดนลักจูบ​ อยากตบแต่สภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย

ดวงตาที่แหงนมองเขานั้นมีน้ำคลอหน่วย​ สองมือยกขืนตัวออกจากวงแขนรัดแน่นเหมือนงูเหลือมรัดเหยื่อ

“ไม่รู้สิ ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ” งูเหลือมเอ๊ย! ชวินทร์ตอบหน้าตาย

“แล้วมาจูบฉันทำไม”

“... ก็เราเป็นแฟนกัน” เขาพึมพำอยู่เรือนผมยุ่งๆ​ ของเธอ

“แต่ไม่ใช่ให้มารุ่มร่ามแบบนี้”

“ใช้คำเชยจัง”

“นายอย่ามาลวนลามฉัน”

“แรงนะนั่น​ ฟังแล้วเหมือนผมเป็นพวกโรคจิต” เขาชะงัก​ ทำเสียงฮึ​ ในลำคอ

“ก็ใช่ไหมล่ะ​ นายทำอะไรโดยฉันไม่ยินยอม”

เนตราพยายามเปลี่ยนความรู้สึกอยากจะร้องไห้เป็นฮึดสู้​ ไม่สนล่ะว่าเธอกับเขาขณะนี้มีสถานะเป็นอะไรกัน​ แต่เธอความจำเสื่อม​ ควรได้ความปลอดภัย​ ทั้งทางร่างกายและจิตใจ

“ห้ามแตะต้องฉันอีก”

ชวินทร์ปล่อยวงแขนหลวมๆ​ มองเธอนิ่ง​ ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“หมายถึง​ ฉันยังไม่พร้อม​ ความทรงจำยังไม่กลับมา​ มันสับสนไปหมด” 

เนตราโน้มน้าวให้เขาเชื่อ​ ตามสมองจะคิดได้​ ใจตุ้มๆ​ ต่อมๆ​ เหมือนกัน​ กลัวเขาจะโกรธ​ ก็ตอนนี้เธอยังพึ่งเขาอยู่นะ

“ผมเข้าใจ​ ผมขอโทษ”

ชวินทร์ถอนหายใจยาว​ ลุกขึ้นจากเตียง​ ปล่อยเธอเป็นอิสระ​ จัดท่านอนและคลุมผ้าห่มให้

“พักผ่อนซะเถอะ พรุ่งนี้ผมจะมารับ”

ชวินทร์กลับออกไปพร้อมกับอาการปวดหนึบในศีรษะ​ จนเธอต้องขอยาแก้ปวดจากพยาบาล​ ค่อยช่วยบรรเทาจนหลับ ในฝันเนตรานั่งอยู่บนม้านั่งใต้ซุ้มเฟื่องฟ้าสีชมพูสดหน้าบ้าน​

ใครบางคนจับมือเธออยู่​ เนตรารู้สึกอบอุ่น​ ปลอดภัยก่อนภาพจะค่อยๆ​ เปลี่ยนไปเป็นชวินทร์ในชุดนักศึกษา​ และแววตาห่างเหินเหมือนในเช้าวันนั้น

เนตราสะดุ้งตื่น​ แล้วหลับไม่ลง จนต้องขอยานอนหลับอีกรอบ​ นั่นแหละเธอจึงหลับลึกจนไม่ฝันอีกเลย

หมอให้เนตราออกจากโรงพยาบาลในวันต่อมา ชวินทร์เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ในนั้นมีบราเซียร์สีฟ้าและกางเกงในสีเดียวกันลายจุด​ ยิ่งตอกย้ำความสัมพันธ์ลึกซึ้ง​

เขารู้ว่าเธอชอบสีอะไร​ เขาเข้านอกออกในบ้านกระทั่งรู้จักตู้เสื้อผ้าในห้องนอน​ แต่เธอตอนนี้สิ​ รู้จักเขาแค่ในนามเพื่อนและคนที่แอบรัก

ไม่เอาละ... เธอจะไม่คิดมาก​ ให้สมองฟื้นฟูตัวเอง​ หมอบอกเองนี่ว่าความทรงจำเธอต้องกลับมาสมบูรณ์พร้อมในสักวัน​ เนตราปลอบตัวเองอย่างมีความหวัง

ชวินทร์ยังชอบรถสปอร์ตเหมือนเดิม​ คราวนี้เปลี่ยนจากสีแดงเป็นดำจากยี่ห้ออิตาลีเป็นเยอรมัน​ เขาไม่ได้พากลับบ้าน​ รถคันงามเลี้ยวเข้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง

“นายพาฉันมาที่ไหน”

เธอเหลียวซ้ายแลขวาตลอดทางที่เขาขับขึ้นลานจอดรถ​ มีรถจอดอยู่ไม่กี่คัน​ ล้วนเป็นยี่ห้อแพงๆ​ ไม่ค่อยเห็นวิ่งบนท้องถนน

“คอนโดผม” เขาปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยตัวเอง​ แล้วเอื้อมมาทำให้เธอด้วย

“ดาวยังไม่แข็งแรง​ อยู่ที่นี่สะดวกกว่า” 

“ฉันอยากกลับบ้าน”

“ที่บ้านห้องคุณอยู่ชั้นบน​ เดินขึ้นลงลำบาก​ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง”

“ฉันโทรบอกนายก็ได้” เธอพยายามหาเหตุผล

“ถึงตอนนั้นจะใช้โทรศัพท์ได้เหรอ”

“แล้วถ้าฉันเป็นอะไรตอนอยู่ที่นี่​ ระหว่างนายไปทำงาน” เธอยังไม่ยอมแพ้อยู่ดี

​​“อย่างน้อยผมก็กลับมาเจอพาส่งโรงพยาบาลได้เร็วกว่าบ้านดาว”

ระหว่างทางเธอเห็นแล้วว่าคอนโดเขาอยู่ในเมือง​ ใกล้ทั้งสรรพสินค้าและรถไฟฟ้า​ โรงพยาบาลก็อยู่ไม่ไกล

ผิดกับบ้านเธอ​ อยู่ชานเมือง​ เงียบสงบ​ ห้างที่ใกล้ที่สุดต้องขับรถไปประมาณครึ่งชั่วโมง​ โรงพยาบาลไม่ต้องพูดถึง​ ขับไปห้าสิบนาทีอย่างต่ำ

“คนอื่นเขาจะคิดยังไงที่เราอยู่ด้วยกัน” เนตราพยายามหาเหตุผลอื่นมาจนได้

“จะคิดยังไงก็ช่างเขา​ ถ้าดาวเป็นอะไรไป​ คนอื่นไม่ได้มาช่วยดูแลเสียหน่อย” 

ก็จริงนั่นแหละ​ เธอป่วยตั้งหลายวัน​ มีแต่ชวินทร์มาดูแล

“แล้วฉันต้องอยู่ที่นี่นานแค่ไหน”

“สักสองอาทิตย์​ หลังไปฟอลโลว์อัพอาการกับหมอค่อยคิดเรื่องนี้กันอีกที” 

ชวินทร์หยิบกระเป๋าเดินทางใบย่อมออกมาจากเบาะหลัง​ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของเนตรา​ เพราะพลาสติกสีเทาเข้มดูไม่เข้ากับบุคลิกคนถือเอาเสียเลย

คอนโดมิเนียมชวินทร์เป็นห้องเพ้นท์เฮ้าส์​ มีหน้าต่างกว้างมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยา​

ห้องรับแขกมีโซฟายาวและโทรทัศ์จอใหญ่​ ประตูห้องต่างๆ​ เป็นไม้แข็งแรง​ ยกเว้นประตูกระจกสีขุ่นที่เดาว่าเป็นครัว

“ดาวใช้ห้องนี้นะ”

เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน​ที่มีเตียงเดี่ยว​ คลุมด้วยผ้าห่มสีเทา​ ข้างกันเป็นโต๊ะหัวเตียง​ ถัดไปเป็นตู้เสื้อผ้าแบบบิลท์อิน

“ห้องผมอยู่ข้างๆ​ มีอะไรเรียกได้​ หิวไหม​ เดี๋ยวสั่งอาหารมากินกัน​ ดาวอยากกินอะไร”