Chapter 5 คู่เรียง(ไม่)เคียงหมอน 1

“ฉันยังไม่หิว​ ถ้านายหิวละก็​ สั่งเลย”

เนตราใช้สายตาสำรวจทั่วห้อง​ คะเนจากทำเล วิวและการตกแต่ง​ ราคาคงหลายบาท​ อาจเป็นสิบล้าน

ไม่น่าแปลกที่คนฐานะอย่างเขาจะเป็นเจ้าของห้องเช่นนี้​ แปลกที่แปลกทางคือเธอต่างหาก​ ผู้หญิงธรรมดาๆ​ แถมความจำเสื่อม

​​​“ผมสั่งพิซซ่ามานะ​ สั่งของสดเล็กๆ​ น้อยมาด้วย​ เผื่อดาวอยากทำอะไรกินเอง”

เขาบอกเมื่อละสายตาจากจอโทรศัพท์​ ชวินทร์เปิดโทรทัศน์​ นั่งบนโซฟา​ เธอยืนเก้ๆ​ กังๆ​ จะไปนั่งข้างบนโฟาตัวเดียวกันก็ยังเขินๆ

ชวินทร์รู้ทันแกล้งลุกไปเปิดตู้เย็น​ เนตราจึงนั่งลงได้อย่างสบายใจ​ เขารินน้ำส้มเผื่อเธอ​ ส่วนน้ำเปล่าให้ตัวเอง

“อะไรๆ​ เปลี่ยนไปเยอะนะตั้งหกปี” ในจอเป็นโฆษณาโทรศัพท์รุ่นใหม่​ โดยดาราที่เธอไม่รู้จัก

“ฉันเหมือนคนหลงยุค”

“เวลาแค่นี้เอง​ ไม่ใช่สิบปีสักหน่อย​ อย่าคิดมากเลย”

ชวินทร์กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ​ อีกแล้ว​ เขาก็ไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาคุยกับเธอเหมือนกัน

​​​“เล่าเรื่องตอนเราเป็นแฟนกันให้ฟังหน่อยสิ”

“ตอนนี้เราก็ยังเป็นแฟนกันอยู่นะ” เขากลั้นยิ้ม

​​​​“ไม่ใช่​ คือแบบ...​ ใครขอใครเป็นแฟนก่อน”

เนตราแพ้ยิ้มละลานตาแบบนี้เสียด้วยสิ มือยกเกะกะ​ ไม่รู้เอาไปไว้ไหนดี เขาอึ้งไปครู่​ ดวงตาเปล่งประกายปลาบ

“อย่างที่เคยเล่า​ ผมเลิกกับแจง​ ไปเรียนต่อ​ กลับมาเมืองไทยเจอดาว​ เป็นผู้ใหญ่ขึ้น​ เลยคบกันเป็นแฟน”

“ใครขอเป็นแฟนก่อน”

​​​​“ผมเอง”

​​​​​“ไม่จริงน่า” คราวนี้เขาหัวเราะ

“ดาวร้องเหมือนตอนนั้นเปี๊ยบ”

เนตราหน้าง้ำ​ เธอไม่ใช่ตัวตลกนะ

“นายไม่โกรธเรื่องที่ฉันทำคืนนั้นเหรอ”

เธอหันข้างไม่ยอมมองหน้าเขาตรงๆ​ ด้วยความละอาย​ เขาเงียบไปอีกครั้งจนใจเริ่มเต้นตุ้มๆ​ ต่อมๆ

“ถ้าบอกว่าไม่โกรธ​ มันก็โกหก” ชวินทร์ปิดโทรทัศน์​ เนตราหน้าม่อย

​​​​“แต่สุดท้ายผมกับแจงก็ไปกันไม่รอด​ เขามีแฟนใหม่​ ผมก็มีคุณ ต่างคนต่างแฮปปี้กับชีวิตแล้ว”

ฟังแล้วใจชื้นขึ้นมาหน่อย​ แต่ตงิดในใจว่าอะไรจะง่ายปานนั้น​ ช่างเถอะ​ คำถามต่อไป

​​​​“เราคบกันมากี่ปีแล้ว”

“ปีกว่าๆ”

“แล้ว... เราถึงขั้นไหน”

ถึงตรงนี้เสียงค่อยเบาลงเรื่อยๆ​ อายจนอยากละลายเป็นเนื้อเดียวกับโซฟา

​​​“ก็...” ชวินทร์ขยับมาใกล้​ เชยคางเนตราขึ้น

“ถึงขั้นแบบคนเป็นแฟนกันนั่นแหละ​ อยากพิสูจน์ไหม” หมาป่าเจ้าเล่ห์ท้า

​​​​“ไม่ต้องเลยๆ” เนตราหนีจนหลังชิดที่พักแขนโซฟา

“ฉันจำอะไรไม่ได้​ นายต้องสัญญาว่าจะไม่รุ่มร่าม​ ล่วงเกิน​ หรือทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ”

“ถ้าทำล่ะ” ดวงตาฉายแววยั่วล้อ​ เขาสนุกกับปฏิกิริยาเธอ

​​​​​“ฉัน”

สมองอันวุ่นวายของเธอกำลังประมวลผล​ ขณะทำตัวลีบลงเรื่อยๆ​ หวังเลี่ยงสัมผัสเขา

“คนอย่างนายมีศักดิ์ศรีพอ ที่จะไม่บังคับใจใครหรอก​ คนที่ทำอย่างนั้น​ ไม่ใช่ลูกผู้ชาย”

​​​​​“ดาวพูดอะไรเหมือนนางเอกในละคร”

“จะเหมือนอะไรก็ช่าง​ รับปากมาก่อนสิ”

“แล้วผมจะได้อะไรตอบแทน” นิ้วโป้งสาก​ ไล้คางเธอเล่นอย่างสนุกมือ​

​​​​“ความเชื่อใจไง”

​​​​“แล้วมันใช้ทำอะไรได้”

สัมผัสอุ่นทำเนตราหวั่นไหวมิใช่น้อย​ แต่ยังก่อนเธอต้องป้องกันตัวให้พ้นจากเพลย์บอย​ หมาป่า​ จอมเจ้าชู้ รวมๆ​ กันแล้วคือชวินทร์

“ถ้ามีใครสักคนเชื่อใจ​ นายจะไม่รู้สึกดีหรือไง”

“เถียงกับดาวนี่ปวดหัวจัง” เสียงเขาราวกับอ่อนใจกับเธอเสียเต็มประดา

“สงสัยต้องโทรถามหมออีกทีว่าความจำเสื่อมแน่นะ”

“นายรับปากก่อนสิว่าจะไม่ทำอะไรฉัน”

“คร๊าบๆ”

เธอฉุนกับการรับปากเหมือนเสียไม่ได้นั้น​ แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี​ เพราะตอนนี้ตนเองอยู่ในสภาพลูกไก่ในกำมือเขา

“ผมอยู่ในห้องทำงานนะ​ มีอะไรก็เรียกได้”

ชวินทร์หมดความสนใจในตัวเธอเร็วเกินคาด​ เขาพยักหน้าไปทางประตูอีกบ้านใกล้ห้องนอน​ เนตราค่อยโล่งอก​

ดูโทรทัศน์ด้วยใจปลอดโปร่ง

เธอนั่งอยู่นานจนเบื่อจึงเข้าห้องไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้​ เนตรายังชอบเสื้อผ้าเรียบๆ​ แบบเดิม​ มีชุดแซก กางเกงสแล็ค​ รองเท้าคัชชู​ ชวินทร์เอากระเป๋าเครื่องสำอางมาให้ด้วย

เนตราลองแต่งหน้า​ รวบผมหางม้า​ บุคลิกเป็นสาวทำงานขึ้นทันตา​ เธอคุ้นเคยกับการแต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้

คนความจำเสื่อมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง​ คิดว่าหากความจำไม่กลับมา​ ยังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ​ จะทำเช่นไรดี

จะพึ่งชวินทร์ตลอดไปคงไม่ได้​ เขาเป็นแค่แฟน​ ไม่รู้จะเลิกกันวันไหน

นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอรู้สึกเคว้งคว้างอีกครั้งหลังพ่อแม่เสียชีวิต​ หนทางข้างหน้ามัวซัว​ เต็มไปด้วยหมอก

อยากร้องไห้เหมือนกัน​ แต่ร้องไม่ออก​ ได้แต่มองไฟบนเพดานห้องนิ่ง​... เนิ่นนานจนสายตาอ่อนล้า​ ล่วงเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด

เนตราอยู่ในสำนักงาน​ เธอเดินไปตามทางเดินมุ่งสู่ห้องที่มีประตูกระจกขุ่น​ ในมือถือแฟ้ม​ คนในห้องเป็นผู้ชาย​ เธอไม่เห็นหน้าเพราะเขาอยู่หลังจอคอมพิวเตอร์

“เที่ยงนี้ผมนัดกินข้าวกับโน้ตนะ​ คุณไปด้วยไหม”

เธอรู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อในอกซ้ายที่กำลังบีบตัวอย่างแรง​ เขายื่นมือรับแฟ้ม​ ใบหน้าเขามืดเหมือนภาพระบายด้วยดินสอดำ

“ไม่ละค่ะ​ คุณแป...” 

“ดาว!”

ชวินทร์เขย่าไหล่เนตราอย่างแรง​ เธอลืมตาและกะพริบปริบๆ​ เขาพ่นลมหายใจยาว​ กลัวเธอจะเป็นอะไร​ไป​ เพราะเรียกหลายครั้งแล้ว

“นายรู้จักผู้ชายที่ชื่อแปไหม” ตาชวินทร์วาวโรจน์​ ก่อนเขารีบปรับให้เป็นปรกติ

“ไม่รู้จัก”

“ความทรงจำฉันกำลังกลับมา​ ฉันเห็นออฟฟิศ​ เรียกผู้ชายคนหนึ่งว่าคุณแป”

“อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้​ จะยิ่งปวดหัวเปล่าๆ​ มาเถอะ​ กินข้าวกันแล้วจะได้กินยา”

“เขาเรียกชื่อนายด้วยนะ” เธอพยายามเค้นความทรงจำที่พร่าเลือนในความฝันให้ได้รายละเอียดมากที่สุด

“บอกแล้วไงผมไม่รู้จักผู้ชายคนที่คนพูดถึง​ ความทรงจำคุณอาจสับสน​ เอาเรื่องเก่าปนเรื่องใหม่”

เขาใช้มือช้อนหลังเธอออกจากเตียง​ แล้วรุนหลังไปข้างนอก​ เธอตั้งใจเก็บความสงสัยไว้ถามหมอ​ ว่านั่นคือความทรงจำที่ลืมไปหรือเปล่า

ชวินทร์ทำอาหารเย็นง่ายๆ​ ข้าวไข่เจียวกับยำปลากระป๋อง

​​​​“เหมือนกับข้าวไปเข้าค่ายเลยเนอะ”

​​​​“อาหารกันตายของโน้ตเลยนะสมัยอยู่อเมริกา” เขาเล่าอย่างภูมิใจ

“นายไม่ได้ไปกินอาหารร้านไทยหรอกเหรอ”

เธอไม่คิดเลย วันหนึ่งจะได้เห็นเขาทานอาหารพื้นๆ​ ง่ายๆ