ตอนที่ 10  ฤทธิ์เดช ผีเนื้อทอง

ตอนที่ 10  ฤทธิ์เดช ผีเนื้อทอง

กลางเรือนไม้หลังใหญ่ คนร้อนใจมีเรื่องอยากมาขอให้หมอเสน่ห์ช่วยนั้นมากขึ้นทุกวัน บางคนนั้นถึงขนาดล่องเรือมาไกลข้ามวันข้ามคืน ด้วยเพราะได้ยินกิตติศัพท์อาคมกล้าและเรื่องราวอิทธิปาฏิหาริย์ของวิญญาณผีเนื้อทอง แต่ก็มิใช่เพียงคนที่มานั้นจะเป็นพวกใจซื่อ เจตนาบริสุทธิ์เท่านั้นดอก เพราะบางพวกบางคนก็มาเพื่อประลองวิชาอาคมถมไป

“หากมึงมาเพื่อจะลองวิชากับกู มึงกลับไปเสียเถิดอย่าเสียเวลาเลย” หมอคุ้มพูดโพล่งขึ้นมาท่ามกลางชาวบ้านนับสิบคนที่ได้แต่นั่งมองหน้ากันตาปริบๆ เพราะไม่รู้ว่าหมอเสน่ห์นั้นเจรจากับผู้ใด

“กูได้ยินมาหนาหูนักว่าหมอคุ้มมีวิชาดี อีกทั้งยังมี...ผีเนื้อทอง” หมอผีสายอาคมเล่นของดำยืนอยู่กลางเรือน หากแต่ไม่มีผู้ใดมองเห็นเพราะเป็นการถอดกายใช้กระแสจิตคุยกัน

“กูมีผีเนื้อทองแล้วอย่างไร เนื้อทองนั้นมันเป็นลูกของกู ทั้งยามเป็น ยามตาย ต่อให้มันเป็นอสุรกายผีตายโหง อย่างไรเสียมันก็เป็นสายเลือดกู”

“แฮ่” เสียงคำรามต่ำของวิญญาณเฮี้ยนสั่นขวัญทุกคนบนเรือนจนหน้าซีด หน้าเจื่อนไปตามๆกัน

“นั่นหรือ...ผีเนื้อทอง”

อาจารย์เวทย์เครายาวแหงนคอมองเลยขึ้นไปบนหิ้งไม้สูงเกือบติดหลังคา อสุรกายหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวนั่งยองจ้องมองลงมาไม่มีทีท่าหวาดกลัว เกรงบารมีหมอผีไร้นาม ข้างหมอผีผู้มาเยือนถึงเรือนนั้นติดฝ่าตีนเห็นมีร่างดำนั่งยองโยกตัวโงนเงนอยู่ไปมา พริบตาเดียวเงาดำขยายยืดตัวสูง เปลี่ยนสภาพกลายร่างเป็นอสุรกายผีตัวใหญ่ แยกเขี้ยวทำท่าขู่ข่มขวัญผีเจ้าเรือนที่นั่งจ้องมองมันตาแป๋วจากหิ้งสูง

“ฮึ มึงคิดว่าโหงพราย วิญญาณโจรจัญไร จะต่อกรกับเนื้อทองลูกกูได้กระนั้นหรือ” หมอคุ้มหัวเราะหึ หึ อยู่ในลำคอ

“มาลองวัดอาคมกันดูปะไร”

ตึง ตึง เสียงเหมือนมีใครถอนเอาต้นตาลใหญ่มาฟาดหลังคาเรือนอยู่ตึงๆ ชาวบ้านที่มานั่งรอกระถดตัวคลานถอยไปนั่งกอดกันอยู่ติดฝาเรือนด้านหนึ่ง ไอ้ครั้นนั่งอยู่ด้านข้างคอยชำเลืองตามองอาจารย์และสังเกตท่าที ถึงมันจะเรียนวิชาจากหมอคุ้มมามากอยู่ แต่มันยังไม่เก่งขนาดมีฌานรู้หูทิพย์ ตาทิพย์ นอกจากการมองเห็นผีเท่านั้น

บนหลังคาเรือน วิญญาณสองดวงยืนประจันหน้ากันตั้งท่าพร้อมต่อสู้ ศัตรูข้ามถิ่นกระโจนเข้าใส่หวังสำแดงเดชเวทมนตร์ หากแต่วิญญาณน้อยขยายร่างกางกรงเล็บคว้าคอโหงพราย ผีเลี้ยงหมอไสยเวทย์แล้วจับฉีกกระชากแยกร่าง แยกหัวของมันออกจากกัน ประหนึ่งวิญญาณผีร้ายตนนั้นเป็นเพียงหุ่นปั้น หุ่นฟาง บอบบางไร้เวทมนตร์คุ้มกัน

วี๊ดดด ตึง ครึ่มมมม เรือนไม้สั่นไหวคล้ายมาคนโยกเสาเรือน ชาวบ้านตวัดผ้าขึ้นมาคลุมโปงมุดหัวเข้าไปสุมนั่งสั่นกอดกันไม่แยกหญิง ไม่แยกชายเพราะความกลัว

แกรก  แกรก  แกรก

“มึง...เนื้อทอง” หมอเวทย์ไร้ชื่อชี้นิ้ว มองขึ้นไปบนหิ้งไม้ เห็นอสุรกายเนื้อทองนั่งหักกระดูกผีที่ตนเลี้ยงไว้ไม่ต่างจากหักฟืนก่อไฟ

“แฮ่” ยิ้มสยองแสยะเหยียดจากริมฝีปากแดง พร้อมโยนเศษกระดูกผีตายโหงลงไปกลางเรือนคืนให้เจ้าของวิชา

“เนื้อทอง กูไม่ปล่อยมึงไปแน่” หมอไสยเวทย์หลับตา ทำท่าพนมมือขึ้นมากลางอก เหมือนกำลังจะอ้าปากท่องบ่นมนต์คาถา

ฟึ่บ วิญญาณร้ายหายตัววับลงมายืนประจันหน้าอยู่ต่อหน้าหมอผีต่างเมือง ดวงตาก่ำแดงถลนเลื่อนเข้าไปใกล้ ไอเย็นจากผีร้ายทำให้หมอผีตบะอ่อนคิดจะถอนจิตคืนร่างเดิม

ฉึก กรงเล็บแข็งยื่นยาวกะซวกทะลวงล้วงหาย จมเข้าไปในส่วนท้องของหมอผี ก่อนจะบดขยี้เครื่องในกระเพาะไส้ จนแหลกเหลว ดวงตาสีขาวขุ่นว่างเปล่าเอียงคอมองชายแก่ตรงหน้า เหมือนยามมองนก มองกาเท่านั้น เนื้อทองอสุรกายน้อยหันไปสบตากับหมอเสน่ห์ผู้เป็นพ่อพร้อมกับยิ้มแยกเขี้ยวอย่างร่าเริง ราวกับจะอวดให้พ่อเห็นว่าตนสามารถปกป้องตนเองและคนบนเรือนได้

“เก่งมาก เนื้อทองลูกพ่อ”

“แฮ่” เมื่อได้รับคำชมผีน้อยแสยะยิ้มยิงเขี้ยวน่าเกลียด จากนั้นใช้มืออีกข้างแหวกอกซ้ำขยำบีบเครื่องในภายในจนไม่เหลือชิ้นดี

อีกด้านของร่างหยาบหมอผีทะนงว่าตนเก่งนั่งกระอักเลือดออกมาจากทั้งปาก ทั้งจมูกล้มหงายนอนตายอยู่คาเรือน ชาวบ้านชาวเรือนทั้งใกล้ไกลแว่วยินเสียงหวีดหวิวกรีดร้องลอยมากับสายลม ต่างรู้ดีว่านั่นคือเสียงร้องของผีเนื้อทองจากเรือนหมอคุ้มไม่ผิดตัวแน่ 

“วันนี้วันพระ พ่อจะให้เอ็งไปเที่ยวเล่นได้หนึ่งวัน” หมอคุ้มวางมือลูบลงบนหัวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนอนเอนกายหนุนหัวอยู่บนตักของตน

“ขอบคุณจ้ะพ่อ” ดวงตากลมโตใสซื่อดั่งลูกกวางน้อยเงยหน้าขึ้นมาช้อนมองผู้เป็นพ่อ จากนั้นวิญญาณน่าเอ็นดูหายวับไปจากสายตา

“จะไม่เป็นไรแน่หรือพ่อครู” ไอ้ครั้นคลานขยับเข้ามาพร้อมยกน้ำร้อน น้ำชามาให้อาจารย์

“แม้นเมื่อยามเนื้อทองมันคืนร่างเดิม ถึงกายละเอียดของมันนี้จะไม่มีอิทธิฤทธิ์แก่กล้าดังร่างอสุรกายของมัน แต่ด้วยกำลังบุญ กำลังบารมีที่มันทำ มันสร้างของมันมา ก็เพียงพอให้มันเอาตัวรอดได้ อีกอย่างด้ายแดงที่ข้าผูกไว้จะปกป้องมันเอง”

“พ่อครู แล้วไอ้พวกที่ฆ่าเนื้อทอง พ่อครูตามรอยมันไม่พบเลยหรือ นี่ผ่านมาหลายปีแล้ว”

“ข้าเจอเพียงรอยอาคมของมันติดอยู่บนดวงวิญญาณของเนื้อทอง แต่บางเบาจนตามหาตัวคนใช้ไม่ได้ ดูทีไอ้คนที่ลงมือมันคงเก่งกาจมิใช่น้อย ไม่เช่นนั้นมีหรือคนแก่อาคมเหยียบเข้ามาในเขตนี้แล้วข้าจะไม่รู้”

“ข้าเคยถามเนื้อทองว่าเห็นหน้ามันหรือไม่ น่าแปลกเหลือเกินที่เนื้อทองกลับจำพวกมันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย”

“มันคงรู้ว่ากูจะต้องเรียกวิญญาณเนื้อทองกลับคืนมาแน่ มันจึงใช้มนต์บดรูป บังกาย ดับหู ปิดตาเนื้อทองไว้ ทำให้จดจำใบหน้าและวาระสุดท้ายของตัวเองไม่ได้” ดวงตาแข็งเหลียวมองไปยังตะปูสะกดวิญญาณซึ่งได้มาจากศพลูกชาย หมอคุ้มเก็บเอาไว้เพื่อใช้เป็นเบาะแสทางไสยเวทย์สืบหาตัวคนร้าย

“เฮ้อ.... แล้วอย่างนี้ เราจะตามพวกมันเจอได้อย่างไร” ไอ้ครั้นชักขาขึ้นมานั่งชันเข่า วางคางเกยลงไปมองไปยังเสาเรือนไม้อันเคยมีร่างเนื้อทองผู้อาภัพคอยนั่งแลบลิ้นปลิ้นตาหยอกเล่นกับมันมาตั้งแต่เล็ก

ภุมมเทวาตัวน้อยในร่างงาม วิ่งกระโดดดีใจไปตามที่ต่างๆ อย่างที่ใจปรารถนา ด้วยกำลังบุญที่ได้สั่งสมมาจากการใส่บาตร ถือศีล ทุกวันพระ ทำให้อสุรกายน้อยได้รับอิสระ พ้นจากสภาพอันน่าสังเวชชั่วคราวในช่วงคืนวันพระ มิจำเป็นต้องตกอยู่ใต้อาณัติของศาสตร์มืด มนต์ดำต่ำช้า

“เนื้อทอง”

“หือ” ร่างงามของภุมมเทวาตัวน้อยหันไปตามเสียงเรียกอันเคยคุ้น

“ใช่เนื้อทองจริงๆ ใช่หรือไม่” เด็กวัดหน้าซื่อยืนยิ้มด้วยความดีใจ เมื่อได้เห็นคนที่ตนเฝ้าระลึกหา

“พี่รุ่ง” เด็กน้อยกระโดดไปข้างหน้าส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม

ศาลาริมน้ำข้างวัดเคยเป็นที่ซึ่งเนื้อทองแอบเอาขนมมาฝากเด็กวัดน่าสงสารคนนี้อยู่เสมอ บัดนี้แม้เป็นการพบเจอกันในอัตภาพใหม่แต่รอยยิ้มสดใสของเนื้อทองยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เว้นเสียแต่รูปกายนั้นมิใช่เนื้อทองผู้พิกลพิการแขนขาหักงอเดินตัวเอียงขาเป๋หลังงุ้มอย่างเดิมแล้ว

“เนื้อทองของพี่ ได้เห็นทองสุขสบายอย่างนี้พี่ดีใจเหลือเกิน” ดวงตาชื่นชมมองสำรวจไปทั่วร่างอันงดงาม

“ขอบคุณพี่รุ่งมากนะ ทองได้รับบุญที่พี่อุทิศให้ทองทุกวันเลย ดูสิทองมีกำไลใส่แล้ว” เด็กน้อยยื่นแขนออกไปอวดกำไลแขนแสนสวยอันได้มาจากการได้รับบุญหนุนให้ นอกจากสภาพร่างกายที่ละเอียดสวยงามมากกว่าเดิม เสื้อผ้าอาภรณ์ต่างล้วนเนื้อละเอียดประณีตขึ้นตามกำลังบุญที่เพิ่มพูน

“อย่างนั้นหรือ ดีเหลือเกิน”

“แต่ทองไม่มีขนมมาฝากพี่รุ่งเลย น่าเสียดายจัง...ขนมหวาน ของเซ่นผี พี่รุ่งก็กินไม่ได้เสียด้วย”

“เจ้าไม่ต้องเอาอะไรมาฝากพี่หรอก ทองให้พี่มามากแล้ว ตอนนี้สิ่งที่พี่อยากได้จากทอง มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น”

“อะไรหรือ พี่รุ่งอยากได้อะไรลองบอกทองมาสิ ถ้าหากทองช่วยได้ทองจะหามาให้พี่”

“พี่อยากให้ทองเป็นอิสระเสียที พี่ไม่อยากให้ทองต้องถูกจองจำอย่างนี้ต่อไป” สายตามองต่ำไปยังข้อเท้าบาง ร่างขาวสว่างมีแสงสีนวลตัดกับด้ายแดงซึ่งมัดพันข้อเท้าไว้

“แต่ทองอยากอยู่กับพ่อ”

“ทอง...เนื้อทองของพี่ พี่รู้ว่าทองรักพ่อมาก แต่การทำอย่างนี้ มันจะเป็นเวรเป็นกรรมติดตัวทองไปเรื่อยๆ เชื่อพี่เถอะนะ พี่รัก...พี่หวังดีกับทองนะ” มือหยาบประคองกายละเอียดนั้นขยับเข้ามาหา ลูบฝ่ามือลงบนแก้มสีขาวนวลอย่างเอ็นดู

“พี่ไม่อยากเห็นทองต้องเจ็บปวด ไม่อยากเห็นทองกลับไปอยู่ในร่างพิกลพิการน่าเกลียด มีแต่คนชังนั้นแล้ว”

“พี่รุ่งรู้หรือ พี่รุ่งเห็นร่างแท้ของเนื้อทองหรือ” ภุมมเทวาน้อยเอียงคอหันไปถาม เพราะที่ผ่านมาตนรู้เพียงว่าพ่อใช้คาถาพรางตาครอบร่างให้ และจะไม่มีผู้ใดสามารถมองเห็นร่างแท้อันแฝงไว้ เว้นเสียจากคนคนนั้นจะเป็นผู้คงวิชาอาคมระดับเดียวกับพ่อ หรือมีหูทิพย์ ตาทิพย์เท่านั้น

“พี่...ไม่เห็นหรอก พี่ก็มาเห็นพร้อมพวกชาวบ้าน วันที่.....วันที่อุ้มทองขึ้นกองฟอนนั่นแหละ ครั้งนั้นยังประหลาดใจกันเหลือเกิน ไม่มีคนเชื่อและไม่มั่นใจว่าใช่เนื้อทองของพี่หรือเปล่า จนหลวงตามายืนยันว่าเป็นร่างของเนื้อทองแน่ๆ” ดวงตาเศร้าหลุบต่ำจากนั้นยกมือขึ้นมาลูบหัววิญญาณน้อยผู้น่าสงสาร

“อ๋อ อย่างนั้นหรือ จริงสิ...พี่รุ่งเจอพี่พรเทพบ้างหรือเปล่า ทองตามหาพี่พรเทพมานานมากแล้ว หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอเลย”

“พรเทพหรือ...มันตามพ่อแม่กลับเรือนไป ตั้งแต่งานบุญกฐินปีนั้น แล้วพี่ก็ไม่ได้เจอพรเทพอีกเลย”

“แล้วพี่พรเทพ ไม่กลับมาที่วัดบ้างหรือ”

“ไม่ได้กลับมาเลย มันคงไม่กลับมาหรอก ชีวิตลูกท่านขุนสุขสบายออกปานนั้น จะมาทนลำบากเป็นเด็กวัดต่อทำไม”

“แต่ทองคิดถึงพี่พรเทพ จะไปหาหรือก็ไม่ได้...” นิ้วเล็กเอื้อมลงไปสะกิดด้ายแดงตรงข้อเท้า

“ทองจะคิดถึงมันทำไม ทองไม่โกรธมันหรือ”

“ทำไมทองต้องโกรธพี่เทพเล่า”

“ก็...เพราะมันไปคร่าทองออกมาจากเรือนมิใช่หรือ ทองถึงต้องมาตายอย่างนั้น”

“วันนั้นทองออกมากับพี่พรเทพหรือ?” หน้าซื่อเอียงข้างอย่างสงสัย

“...!...!....!....”

*** เอาล่ะสิ เอาล่ะสิ มันชักจะมีอะไรแปลกๆ  อีกแล้วหนา....ตอนนี้ผู้ต้องสงสัยเยอะเต็มไปหมด  แยกไม่ออกแล้ว ใครหวังดี  #ใครฆ่าเนื้อทอง