Semua Bab ด้วยรักและวิญญาณ: Bab 1 - Bab 10

*** นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาก้าวล่วงความเชื่อ ขนบธรรมเนียม ประเพณี แต่อย่างใด และไม่อาจหาสาระ ความจริงอะไรได้ นอกจากอ่านเพื่อความบันเทิง ขอความเมตตาคุณนักอ่านที่รัก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะตอนที่ 1 เนื้อทอง“พ่อ....พ่อ” เสียงยะเยือกลอยชัดสัมผัสผ่านเข้ามาในขอบเขตข่ายฌานแกร่ง กระดานไม้พื้นเรือนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด สั่นร่างผู้คนซึ่งหมอบต่ำคว่ำหน้า ไม่มีใครกล้าเงยขึ้นมามองเสียงฝีเท้าอันไร้เงาของผู้มาเยือนเรือนหมอคุ้ม ขึ้นชื่อลือเลื่องเรื่องการทำเสน่ห์ ยาแฝด รูปรอยหุ่นผี มีชื่อระบือข้ามไปไกลหลายหัวเมือง ผู้คนต่างหลั่งไหลมากราบไหว้ขอให้ช่วยไม่เว้นคืน ไม่เว้นวัน รอบรั้วบ้านนั้นมีผู้คนมาปักหลักปูเสื่อนอนรอขอรับขันธ์กราบไหว้จนเต็มลานดิน ริมฝีปากหนาดำคล้ำแสยะยิ้มหันไปมองยางไม้สีเลือดตรงโคนเสาเปรี๊ยะ! เสาไม้กลางเรือนดีดลั่นดังเปรี๊ยะ คล้ายหม้อดินเผาหรือเครื่องแก้วปริแตก ตามมาด้วยเสียงน้ำไหลโจ๊กใหญ่ คล้ายยามฝนชะไหลละลงมาจากหลังคาตกรินใส่ตุ่ม หากแต่เสาเรือนต้นใหญ่นั้นมีเพียงยางไม้สีแดงเข้มข้นหยดไหลลงมา ตั้งแต่ปลายยอดเสาสูงสุดก่อนจะย้อยหยดลงบนใบพ

ตอนที่ 3 เสน่ห์เนื้อทองกลางเรือนหมอเสน่ห์มีหญิงร่างท้วมคนหนึ่ง นั่งอยู่เบื้องหน้าด้วยท่าทางหมอบกราบ ใบหน้าหมองก้มต่ำลงไปจนเกือบติดพื้นกระดานเรือน เนื้อทองขยับคลานมานั่งอยู่เยื้องไปทางเสาเรือนกลางบ้านเอียงข้างพิงไหล่ข้างหนึ่งพักไว้“มึงมีเรื่องเดือดร้อนอะไรก็ว่ามา” เสียงห้วนเอ่ยถามทั้งที่นัยน์ตายังปิดสนิท“ข้าอยากทำเสน่ห์เรียกผัวคืน”“เฮอะ รอบนี้เห็นจะไม่ง่ายอย่างครั้งก่อน เรือนนั้นมันไม่ยอมง่ายๆ” ตาแข็งเหลือกลืมขึ้นมาก่อนจะยิ้มเยาะเหี้ยมเกรียม“ช่วยข้าทีเถิดพ่อหมอ ข้ายอมแลกด้วยทุกสิ่งทุกอย่าง หากแต่ข้าเสียผัวไปไม่ได้จริงๆ”“มึงยอมแลกแน่หรือ...” ร่างหนายื่นล้ำค้ำศอกลงบนหัวเข่า ดวงตาเป็นประกายฉายแววเหี้ยมขึ้นมาในบัดดล“แน่จ้ะ ขอแค่ให้มันกลับมา ต่อให้ข้าต้องแลกด้วยชีวิตข้าก็ยอม” พานขันธ์บูชาครูถูกชูขึ้นเหนือหัว“ฮึ ฮึ ฮึ ได้อย่างนั้นก็ดี” มือหยาบใหญ่ยื่นออกไปรับพานขันธ์ ปากคล้ำขมุบขมิบท่องบ่นมนต์ดำงึมงำพึมพำก่อนจะเป่าลมเย็นพ่นผ่านกระหม่อมหนา พานขันธ์บูชาครูถูกส่งยื่นให้ลูกชายซึ่งคลานขยับมารับไว้ พ่อหมอชำนาญงานเสน่ห์หยิบของสิ่งหนึ่งมาจากหิ้งบูชา ลักษณะคล้ายกระดูกไก่แห้งๆ สองท่อนมัดติดกั

ตอนที่ 5 คำพ่อบริเวณริมรั้วไม้อันเป็นขอบอาณาเขตเรือนหมอเสน่ห์ เช้านี้ไร้เงาคนที่บอกว่าจะทำขนมมาใส่บาตร ดวงตาฉงนของเด็กวัดหนุ่มรุ่นกระทงเงยมองเลยขึ้นไปบนชานเรือนอันเงียบสงัดแต่ไม่เห็นเงาผู้ใด ก่อนหลวงตาจะพาเดินพ้นโค้ง ใบหน้าคมยังเหลียวกลับไปมองหน้าต่างบนเรือนไม้ยกใต้ถุนสูงเห็นมันปิดสนิทเงียบเชียบ“ไอ้ทอง พ่อมึงบอกให้ไปเตรียมโอ่งน้ำมนต์” ไอ้ครั้นเปิดประตูเข้ามายืนถอนหายใจมองร่างงองุ้มนั่งกอดเข่าซุกอยู่ตรงมุมห้อง“อือ” มือบางถอดสลักกลอนหน้าต่างแล้วผลักมันให้เปิดกว้างรับแสงจันทร์ในคืนเพ็ญ ใบหน้าเศร้าแหงนมองข้ามยอดไม้นั้นไปเห็นพระจันทร์ดวงใหญ่ลอยเด่นอยู่เพียงเดียวดาย มือนุ่มลูบไล้หลังมือ ข้อแขน ไปจนถึงเนื้อตัวซึ่งเต็มไปด้วยรอยแส้จากนั้นหันหลังกลับเดินลับไปเตรียมสิ่งที่พ่อบอกไอ้ครั้นขยับก้าวถอยหลังแล้วเดินออกมายืนพะว้าพะวังอยู่ชานเรือนด้านหน้า มันอยู่รับใช้ช่วยงานหมอคุ้มมานานหลายปี ได้มีโอกาสเรียนวิชา คุณไสยหลายคาถา ถึงจะยังไม่เก่งกล้าเท่าอาจารย์ แต่มันก็พอรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับเนื้อทองผิดปกติไม่เหมือนคนทั่วไป ติดแค่มันไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่มันรู้สึกนั้นเกิดขึ้นจากอะไรก

ตอนที่ 7 เอาคืนแสงเทียน ตะเกียงไฟ ประตู หน้าต่างทุกบานถูกดึงปิดสนิท เสียงท่องบ่นสวดมนต์บูชา พุทธคุณ ดังไปทั่วทั้งหมู่บ้าน แข่งกันกับเสียงหมาหอนโหยหวนชวนขนพองสยองขวัญ ลูกเด็กเล็กแดงนอนลืมตาแป๋วไม่มีเสียงร้องไห้กระจองอแงให้ได้ยินสักแอะเดียวป่าช้าฝังผีห่างไกลบ้านเรือน หมอเก่งอาคมยืนมองหลุมศพลูกชายด้วยดวงตาแข็งกร้าว ไอ้ครั้นเดินไปปักหมุดเสาไม้ตั้งข่ายทำเขตอาคมไปด้วย สะอื้นสะอึกร้องไห้ไปด้วย ตามปกติมันต้องลงแรงขุดดินลากผีขึ้นมาจากหลุม แต่หนนี้หลุมดินถูกขุดถูกคุ้ยกระจุยกระจาย เหลือให้เห็นเพียงผ้าขาวสีหม่นสำหรับห่อศพกับโครงกระดูกชิ้นใหญ่ก้นหลุมไม่กี่ชิ้นเท่านั้น“ใครมันทำลูกกู กูจะเอาคืนมันให้สาสมทีเดียว” ร่างหนาทรุดกายลงนั่งขัดสมาธิอยู่ต่อหน้าหลุมศพของลูกรัก ชักมีดลงอาคมออกมาจากบั้นเอว แล้วกรีดลงบนท่อนแขนในฉับพลัน เสียงฟ้า เสียงลม ดังลั่นสั่นป่าดังโครมๆ มาจากรอบทิศ แต่เปลวเทียนกลางเขตสายสิญจน์กลับไม่มีกระดิกไหวให้ดับสูญเลือดข้นหยดลงบนกะโหลกกลวง กระดูกบางส่วนถูกเจาะ ถูกงัดเอากระดูกส่วนสำคัญหายไปจนสิ้น ผมเผ้าเส้นนุ่มเหลือติดหนังหัวพันกันยุ่งเหยิงน่าอเนจอนาถ ลูกตาแดงเหลือกค้างจ้องนิ่งมองตรง

ตอนที่ 9 ผีเนื้อทองภายในกุฏิเก่าภิกษุแก่พรรษานั่งเข้าฌานสมาบัติจนล่วงผ่านเข้าเวลาเกือบฟ้าสาง หนังตาเหี่ยวย่นจึงค่อยๆ ถูกดึงให้เปิดขึ้น มือหยาบเลื่อนหีบไม้ใบเก่าออกมาจากใต้แท่นโต๊ะหมู่บูชา สีหน้าแววตาวิตกกังวลกดหัวคิ้วสีเทาขาวนั้นเข้าหากัน“เฮ้ออออ” สีหน้าท่าทางลังเลไม่มั่นใจ มือหยาบเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นผลักหีบไม้นั้นกลับเก็บซุกลึกเข้าไปใต้แท่นวางพระพุทธรูปอย่างเดิมพอดีกับเสียงระฆังตีบอกสัญญาณให้รู้ว่ายามนี้ควรแก่การออกไปบิณฑบาต หลวงตาแก่ผู้บวชอยู่ใต้ร่มผ้ากาสาวพัสตร์นานถึงห้าสิบพรรษานุ่งผ้าห่มจีวร เดินลงจากกุฏิมาเจอไอ้รุ่งเด็กวัดหน้าซื่อยืนตบยุงถือย่ามรออยู่ตีนกระได"ฮึ ตื่นเช้าดีเหลือเกินนะไอ้รุ่ง นี่เอ็งมารอข้านานแล้วหรือ" หลวงตามองหน้าเด็กวัดวัยหนุ่มด้วยความชื่นชมเพราะไอ้รุ่งนั้นถือว่าเป็นเด็กวัดว่าง่าย ขยันขันแข็ง เรียกหาเรียกใช้ไม่มีอิดออด "ไม่นานขอรับหลวงตา" รั้วไม้บ้านหมอเสน่ห์ แต่เดิมนั้นเคยมีเด็กหนุ่มร่างกายพิกลพิการมานั่งรอใส่บาตรพระเป็นกิจวัตร บัดนี้ไร้เงาของคนใจกุศลนานร่วมปีแล้ว เท้าเปล่าของพระชราชะงักหยุด มองต่ำลงไปยังรั้วกระถินก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาเมื่อเห็นเงาดำทำ