บทที่1 กล้าดียังไง

บทที่1 กล้าดียังไง

"นอนกับฉันไหม ฉันให้นายห้าพัน"

สิ้นประโยคที่คนตัวเล็กเอื้อนเอ่ย คาเตอร์ ก็กระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียว มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์  เธอเห็นเขาเป็นผู้ชายขายบริการหรือไง ถึงได้มาพูดจากับเขาแบบนี้  กล้ามาก ช่างกล้าดีจริง ๆ 

เขาจะไม่โกรธมากขนาดนี้เลย ถ้าสาวเจ้าไม่ยื่นข้อเสนอด้วยเงินจำนวนห้าพันเป็นค่าตัวเขา 

และแน่นอนเขาโกรธมาก เงินห้าพันแลกกับการที่เขาต้องนอนกับเธอช่างหน้าตลกสิ้นดี เงินน้อยนิดขนาดนี้ซื้ออาหารให้สุนัขที่เขาเลี้ยง อาทิตย์เดียวยังไม่พอเลย 

"หูยใจกล้ามากเลยว่ะ!" ฉลามหัวเราะเเล้วตบที่บ่าแกร่งของคาเตอร์แรง ๆ 

"ห้าพันมันแพงไปน้อง สองร้อยก็พอแล้ว ฮ่าๆ" คลาวด์หัวเราะอย่างพอใจ เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้ชายหนุ่มมากกว่าเดิม

"สองร้อยเหรอคะ?"

"ฟรีไปเลยดีกว่านะ ฮ่า ๆ" เวนิสหัวเราะแล้วยื่นแก้วเหล้าให้หญิงสาว แต่หล่อนปฏิเสธด้วยการผลักแล้วเหล้าส่งคืนให้เบา ๆ เขาไหวไหล่เล็กน้อยกับสิ่งที่หญิงสาวแสดงออกมา

"ไม่ฟรีก็ได้ค่ะ ขอแค่เขานอนกับฉัน" ไม่รู้ว่าพนิดาเอาความกล้าบ้าบิ่นมาจากไหน ถึงได้พูดออกไปแบบนั้น เธอรู้แต่ว่าเธออยากประชด อยากทำตัวแย่ ๆ ในคืนนี้เท่านี้

"หูยยย!" ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน มองคนตัวเล็กเป็นตาเดียว คาเตอร์เม้มปากเล็กน้อย แล้วหยิบแก้วเหล้ากระดกดื่มลงคอ

"คิดผิดคิดใหม่ได้นะ ไอ้เตอร์หล่อรวยคว.ยเท่าแขนนะน้อง"

"...."

"มันเย็.ดโหดเหมือนโกรธหลี ถอนตัวตอนนี้ก็ยังไม่สายนะน้อง"

"ฉันต้องการเขา"

"หูย กูชอบว่ะ ตรง ๆ แรง ๆ ดี"

"หรือนายต้องการเยอะกว่านั้น ฉันให้นายหมื่นก็ได้"

"หูย! เอาไงวะคาเตอร์ หมื่นหนึ่งเลยนะเว้ย! มึงต้องรีบคว้าเอาไว้นะ" 

"สองหมื่นหรือสามหมื่น"

ปึง! แก้วเหล้าถูกกระแทกลงบนโต๊ะอย่างเเรง 

"จะไปร่านที่ไหนก็ไป! อย่ามายุ่งกับฉัน!"

"นี่ นายอยากได้เงินเยอะๆใช่ไหม ถึงได้เอาแต่เล่นตัวแบบนี้ จะเอาเท่าไหร่ฉันจะจ่ายให้นายตอนนี้เลย"

"ฉันไม่ได้เล่นตัวอะไรทั้งนั้น ที่สำคัญฉันไม่ได้อยากจะได้เงินของเธอ อย่ามาเสนอเพราะฉันจะไม่มีวันสนอง ในสิ่งที่เธอต้องการ"

"ทำไม นายกลัวฉันเลี้ยงดูนายไม่ได้เหรอ ดูเงินในบัญชีของฉันซะก่อน ฉันสามารถเลี้ยงดูนายให้สุขสบายได้ เพียงแค่นายมาเป็นผู้ชายของฉันก็พอ" พนิดาเปิดแอพพลิเคชั่นของธนาคารสีม่วง โชว์ยอดเงินในบัญชี ที่มากมาย ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมดให้ชายหนุ่มตรงหน้าดู

"ยัยบ้าเอ้ย! ฉันไม่ใช่ผู้ชายขายตัวของใคร ถ้าร่านมากก็ไปหาซื้อกินที่บาร์โฮส อย่ามายุ่งกับฉัน เพราะฉันไม่ใช่ผู้ชายขายตัว ฉันไม่ได้ต้องการเงินของเธอ" คาเตอร์พยายามสะกัดกลั้นอารมณ์ ที่กำลังปะทุอย่างยิ่งยวด มองคนร่างเล็กที่แต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อย ด้วยแววตาเดือดดาล 

"ถ้าไม่ต้องการเงินของฉัน จะให้ฉันกินฟรี ๆ ฉันก็ไม่ขัดอะไร" สิ้นประโยคที่บุคคลเเปลกหน้าเอ่ย คาเตอร์ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไปอย่างไม่พอใจทันที ผู้หญิงอะไรหน้าด้านร่านเหลือทน เขาล่ะสงสารคนเป็นพ่อเป็นแม่จริง ๆ ที่มีลูกร่านทำตัวเหลวแหลกแบบนี้

พนิดาไหวไหล่เล็กน้อย เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ในเมื่อเสนอเขาไม่สนองก็ไม่เป็นไร 

"ดื่มด้วยคนสิครับ" ชายร่างท้วมถือแก้วเหล้าเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ 

"ได้สิคะ" เธอฉีกยิ้มให้ชายคนนั้น พร้อมกับยกเหล้าชนแก้วกัน คาเตอร์มองคนทั้งสองด้วยแววตาสมเพช ก่อนจะกลับมานั่งดื่มที่เดิม ผู้หญิงอะไรสวยซะเปล่า แต่ร่านเหลือทน

วันต่อมา

ปึก!

"ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับแกแล้วพนิดา! เป็นข่าวไม่เว้นแต่ละวัน แกจะให้ฉันทำยังไงแกถึงจะหยุดทำตัวร่านแบบนี้" ผู้เป็นบิดาโยนหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะแรง ๆ จ้องมองบุตรสาว ที่ยืนกอดอกอย่างไม่พอใจ

 ยิ่งเจ้าหล่อนทำเฉย ทำตัวเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด นิ่งเฉยเหมือนทองไม่รู้ร้อน กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันยิ่งทำให้ทรงศีล รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"ก็ไม่ต้องทำอะไรนิ่คะ"

"แกก็พูดได้นิ่ แกไม่ต้องมารู้สึกอะไรเหมือนฉัน"

"พ่อจะรู้สึกอะไร พ่อเคยไม่สนใจหนูยังไง ก็ไม่ต้องสนใจแบบนั้น"

"ฉันก็ไม่อยากจะสนใจหรอกนะ แต่แกเป็นลูกของฉัน ถ้าแกไม่ใช่ลูก ฉันเฉดหัวแกออกจากบ้านนี้ไปนานแล้ว" ทรงศีลเสียงขุ่นมองบุตรสาวอย่างท้อในหัวใจ พนิดาเป็นคนดื้อรั้น ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไรเธอก็ไม่เคยจะฟัง ในแต่ละวันเธอก็สร้างแต่ปัญหา มันยิ่งทำให้ผู้เป็นบิดารู้สึกไม่สบายใจ

"แล้วทำไมถึงไม่ทำล่ะคะ?"

"เพราะแกเป็นลูกฉัน!"

"ยังดีที่ยังคิดว่าหนูเป็นลูกพ่อ นึกว่าหลงเมียใหม่ จนลืมว่ามีลูกแบบหนูอยู่ หลงกีจนลืมลูกตัวเอง" หล่อนกระแทกเสียงไปที

"หุบปากของแกซะ! ลูกที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ลูกที่เอาแต่สร้างปัญหาให้ไม่เว้นวัน แกรู้ไหมว่าฉันโคตรจะเอือมระอาแกเลย"

"ค่ะ หนูรู้ว่าหนูมันน่าเอือมระอา หนูรู้ว่าหนูมันไม่ได้น่ารักเหมือนเมียใหม่ของพ่อ ไม่ว่าหนูจะทำอะไรหนูก็ไม่เคยดีในสายตาพ่อ" 

"คุณคะ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันดีกว่าค่ะ" ระรินพยายามปรามสามี ระรินกำลังทำของว่างในครัว พอได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็รีบออกมาดู พอเห็นสามีกับลูกเลี้ยงทะเลาะกัน ก็ยิ่งไม่สบายใจ แม้รู้ดีว่าทั้งสองจะทะเลาะกันเป็นประจำ แต่ระรินก็ไม่เคยชินเลยสักที

"เสแสร้ง!" 

"นั่นไง จะให้ฉันปรามมันได้ยังไง ดูมันทำกิริยามารยาทใส่คุณสิ!"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณทรงศีล พนิดาเธอยังเด็กเลยพูดไม่ทันคิด ระรินไม่สนใจหรอกค่ะ ครอบครัวเดียวกัน ควรจะปรองดองมากกว่ามาทะเลาะกันนะคะ"

"ไม่ว่าเธอจะพยายามทำตัวเสแสร้งว่าแสนดี ฉันก็ดูออกว่าเนื้อแท้ของเธอมันเน่าเฟะมากแค่ไหน อย่ามาแอ๊บสะตอหน่อยเลยคุณแม่เลี้ยง ต่อให้ภายนอกคุณกำลังจะพยายามช่วยฉัน แต่ในใจของคุณก็กำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่"

"ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นเลยนะคะคุณพนิดา ฉันแค่หวังดีกับคุณ"

"เลิกตอแหลสักทีเถอะค่ะ ฉันเห็นแล้วโคตรสะอิดสะเอียนเลย"

"หยุดพูดจาก้าวร้าวกับคุณระรินแบบนี้" ทรงศีลชี้หน้าบุตรสาว 

"หนูพูดความจริงเมียของพ่อต่อหน้าก็เสแสร้งทำเป็นพูดดี แต่ความจริงแล้วเมียของพ่อโคตรตอแหล ตอแหลๆๆ"

เพียะ! ทรงศีลฟาดฝ่ามือลงไปหน้านุ่มนิ่มของบุตรสาว

"หุบปากแล้วออกไป!"

"พ่อก็ดีแต่เข้าข้างมัน!" พนิดามองบิดาด้วยสายตาผิดหวัง ก่อนจะใช้มือจับแก้ม แล้วรีบผลุนผลันออกจากบ้าน 

ทรงศีลมองมือตัวเองอย่างเสียใจ ทุกครั้งที่มีปากเสียง เขาจะไม่เคยลงไม้ลงมือกับบุตรสาวเลย แต่การทะเลาะกันครั้งนี้ พนิดากร้าวร้าวมาก มันจึงทำให้เขาเดือดถึงขีดสุด เลยพลั้งมือทำร้ายเธอ ครั้งนี้เขาทำรุนแรงเกินไปจริง ๆ