แชร์

บทที่5 ยอม

ผู้เขียน: ต้นอ้อ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-03-28 20:12:59

บทที่5 ยอม

สุดท้ายฉันก็ยอมกลับ ไม่ใช่ยอมเพราะพ่อตามกลับหรอกนะคะ แต่ที่ยอมกลับ เพราะโดนแม่สมใจด่า

 ใครๆต่างก็รู้ว่าเวลาที่แกด่า แกจะไม่จบแล้วแกจะด่าทั้งวัน สกิลปากของแกร้ายแรงขั้นสูงสุด ถ้าแกได้ด่าทั้งวัน แกก็ไม่หยุด 

พอฉันกลับมาถึงบ้าน แม่เลี้ยงของฉันก็นั่งอยู่ที่โซฟาเธอยิ้มให้ฉัน สีหน้าเหมือนดีใจ ที่เห็นฉันกลับบ้าน ดูโล่งอกโล่งใจ ที่เห็นฉันปลอดภัย

แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงอย่างเธอ จะดีใจที่เห็นฉันกลับมา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะเป็นห่วงฉันจริงๆ แต่ที่พยายามแสดงออกมา เพราะอยากเอาใจพ่อ แต่ความเป็นจริงภายใต้รอยยิ้มนั้น มีแต่ความเสแสร้งทั้งนั้น

"หนูนิดา" เธอเสียงอ่อนเสียงหวาน เดินตรงเข้ามาหาฉัน แต่ฉันเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไม่อยากจะพูดคุยหรือเสวนาด้วย 

 ฉันเดินขึ้นข้างบนเพื่ออาบน้ำแต่งตัว วันนี้ฉันมีเรียนช่วงบ่าย ฉันอยากรีบไปมหาวิทยาลัยเร็วๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการไปก่อนเวลา แต่ก็ยังดีกว่าที่จะอยู่ที่บ้าน แล้วโดนพ่อพาไปดูตัว

"วันนี้แกไม่ต้องไปเรียน" พ่อพูดขึ้นขณะที่ฉันเดินลงบันไดมา 

"หนูจะไปเรียนค่ะ วันนี้มีเรียนตอนบ่าย" ฉันพูดเสียงราบเรียบ เชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี 

"ฉันก็บอกแกอยู่แล้ว ว่าฉันจะพาแกไปดูตัวกับลูกชายของคุณคริสเตียนคุณโมนา แกไม่ควรขัดคำสั่งฉันนะพนิดา"

"หนูไม่ดู หนูไม่แต่งค่ะ หนูจะไม่แต่งกับคนที่หนูไม่รู้จัก หนูจะไม่แต่งกับผู้ชายที่หนูไม่ได้รัก หนูไม่ได้อยากแต่งงานกับเขา"

"หึ! รอให้เจอผู้ชายที่แกรัก พ่ออย่างฉันก็คงจะอกแตกตายก่อน แกไม่ต้องถือดีหรอกนะ ว่าแกไม่อยากแต่งงานกับเขา เพราะเขาก็ไม่อยากแต่งกับแกเหมือนกัน"

"แล้วพ่อจะให้หนูแต่งทำไม? ในเมื่อเราทั้งสองคนไม่ได้รักกัน"

"ฉันจะให้เขามาดัดสันดานแกไง"

"ดัดสันดานหนูทำไม?"

"สันดานแกมันเลว!" 

"ลูกเลว พ่อก็เลวพอกันแหละ!"

"อย่ามาปากดี วันนี้แกต้องไปดูตัวคุณคาเตอร์กับฉัน"

"ใครนะ?"

"คุณคาเตอร์ไง?" สิ้นประโยคที่พ่อเอื้อนเอ่ย ฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดหาข้อมูลของครอบครัวคุณคริสเตียน 

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของลูกชายท่าน สะดุดตาฉันอย่างจัง ตอนนี้เหมือนจุดใต้ตำตอเลยค่ะ เขาคือผู้ชายที่ฉันถูกใจในวันนั้น

เอาล่ะ! ไม่ไปเรียนไม่ไปอะไรแล้ววันนี้ฉันจะแต่งตัวสวยๆ ไปดูตัวกับพ่อ

"หนูแต่งตัวก่อน หนูจะไปกับพ่อ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบส่วนพ่อทำหน้างงก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมท่านคงจะงงและสงสัยว่าเพราะอะไรฉันถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

ตอนแรกก็ยังดึงดันว่าจะไม่ไป แต่ตอนนี้ฉันอยากจะไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่ตั้งแง่รังเกียจฉันขนาดนั้น เขาจะกลายเป็นผู้ชายที่ฉันต้องแต่งงานด้วย 

สุภาษิตที่ว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น เห็นทีจะเป็นจริง เพราะผู้ชายคนนั้นดูไม่ชอบ และเกลียดฉันมาก แต่ยิ่งเห็นท่าทางไม่ชอบและรังเกียจที่เขาแสดงออกกับฉัน ฉันยิ่งอยากที่จะครอบครองเขา

"แปลก เมื่อกี้ยังไม่อยากจะไป ตอนนี้เกิดเฮี้ยนอะไรถึงเปลี่ยนใจ"

"หรือพ่อจะไม่อยากให้หนูไปคะ หนูจะได้เปลี่ยนใจไปมหาลัยเหมือนเดิม"

"ไม่เปลี่ยน รีบไปแต่งตัวใส่ชุดสวยๆเลยนะ พ่อจะรอ"

"ค่ะ" ฉันยิ้มแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง หาชุดที่สวยที่สุดสวมใส่ อยากจะเห็นคนหน้ายักษ์จริงๆ ว่าเขาจะทำหน้ายังไง

********

ปึง!

"ผมไม่แต่ง!" คาเตอร์ระเบิดอารมณ์ขณะนั่งทานอาหาร สิ่งที่เขาไม่พอใจขั้นสุด นั่นคือบิดาต้องการให้เขาแต่งงาน แต่งกับใครที่เขาไม่รู้จักด้วยซ้ำ

"แต่นี่เป็นคำสั่งพ่อ!" คริสเตียนเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง 

"คำสั่งพ่อแล้วไง พ่อก็รู้นี่ว่าตอนนี้มันยุคสมัยไหนแล้ว มันหมดยุคที่จะมาคุมถุงชนจับลูกแต่งงานกัน และที่สำคัญผมก็มีแฟนแล้ว!"

"มีแฟนแล้วไง ลูกคิดว่าลูกจะมีความสุขเหรอ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ดีอะไรเลยนะ"

"ดีไม่ดีผมจะดูเอง เท่าที่ผมคบนานามา เธอน่ารักเสมอ พ่อไม่ต้องมาพูดให้เธอไม่ดี พ่อไม่ต้องมาบอกไม่ต้องมาบงการชีวิตของผมหรอก ผมโตแล้วผมต้องการใช้ชีวิตของตัวเอง" 

"มั่นใจเหรอว่าต้องการใช้ชีวิตของตัวเอง  ฉันอยากจะรู้จริงๆถ้าแกไม่มีเงิน ผู้หญิงคนนั้นยังจะรักและจะอยู่กับแกไหม ที่ผ่านมาฉันเห็นแกเอาเงินของฉันไปปรนเปรอผู้หญิงของแก เสวยสุขด้วยเงินของฉันทั้งนั้น"

"แล้วไง พ่อจะล้ำเลิกบุญคุณที่เลี้ยงดูผมมาเหรอ ผมจะบอกพ่อให้รู้เอาไว้ ผมเกิดเพราะพ่ออยากให้เกิด ผมไม่ได้อยากเกิดมา แล้วต้องมาทำตามคำสั่งพ่อ!" คาเตอร์เสียงกร้าว โมนามองทั้งสองอย่างหนักใจ คริสเตียนอารมณ์ร้อน คาเตอร์ก็อารมณ์ร้าย กลัวเหลือเกินว่าเรื่องจะแย่ลง

"ถ้าแกคิดแบบนั้น ก็แล้วแต่แกเลย! ออกไปใช้ชีวิตของแกให้พอ ไปให้ไกลยิ่งดี แต่แกจะไม่มีอะไรติดตัวสักอย่าง"

"ผมไม่เอาก็ได้ ผมจะใช้สมองได้สองมือของผมนี่แหละ สร้างทุกอย่างขึ้นมาด้วยตัวของผมเอง ผมจะทำให้พ่อได้เห็นว่า ผมสามารถอยู่ได้โดยไม่ใช้เงินของพ่อสักบาท"

"หึ! นิสัยดื้อรั้นเนี่ยมันแก้ไม่หายจริงๆ"

"ผมแก้ไม่หาย ก็อย่ามาบงการชีวิตของผม ขอบคุณที่ส่งเสียผมจนเรียนจบเมืองนอกเมืองนา"

"เฮียคะ!" โมนาจับที่แขนของสามี มืออีกข้างก็จับที่หน้าอกเอาไว้

"โมนา" คริสเตียนรีบเข้าไปหาภรรยาทันที "เป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่ๆ แค่รู้สึกแน่นหน้าอกนิดหน่อยค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวเฮียจะพาไปหาหมอ"

"ไม่ต้องค่ะ เฮียช่วยพาโมนาไปนั่งที่โซฟาก็พอ"

"เฮียว่า ไปโรงพยาบาลกันดีกว่า"

"แต่เพื่อนเฮียกำลังมา"

"ช่างเพื่อนเถอะ!"

"โมนาหายแล้ว" โมนาเอ่ยแล้วยิ้มให้สามี ที่จริงไม่ได้มีอาการแน่นหน้าอกเลยแม้แต่น้อย แต่ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะไม่อยากให้สองพ่อลูกทะเลาะกันมากกว่าเดิม

"แน่ใจนะ!"

"ค่ะ" 

โมนาพยักหน้า เป็นจังหวะเดียวกันที่รถหรูขับมาจอด พร้อมกับคนร่างเล็กที่ลงจากรถ พร้อมกับบิดา คาเตอร์มองทั้งสอง ที่เดินตรงเข้ามาอย่างแปลกใจ 

"พ่อรู้จักคนพวกนี้ด้วยเหรอ?" เขามองหน้าพนิดาเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี ในใจนึกเกลียดอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงสกปรกที่เขาไม่เคยชอบ

"คุณทรงศีลเป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ส่วนหนูคนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆคือลูกสาวคุณทรงศีล เป็นคนที่แกต้องแต่งงานด้วย"

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ   55ความสุขTHE END

    บทที่55งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ พนิดาฉีกยิ้มอย่างมีความสุขในวันสำคัญ ถึงแม้ว่าการแต่งงานในครั้งนี้จะเป็นรอบที่สอง แต่เธอรู้สึกสุขใจมากกว่า การแต่งครั้งแรกมาก วันนี้เธอมีผู้ชายที่รักอยู่เคียงข้าง คาเตอร์อยู่ในชุดเจ้าบ่าวยืนรับแขกด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แขกเหรื่อมากมายต่างมาร่วมแสดงยินดี "แต่งรอบสอง อย่าให้มีรอบสามนะมึง" ฉลามเอ่ยแล้วรดน้ำสังข์ให้พนิดากับคาเตอร์"ไม่มีแต่งอีกรอบแล้ว ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย" คาเตอร์ยิ้มให้ฉลาม แล้วหันมาสบตาพนิดา เธออยู่ในชุดไทยสีชมพูหวาน ผมถูกเกล้าขึ้นประดับด้วยดอกไม้กับปิ่นราคาแพง เธอสวยมาก สวยกว่าเมื่อก่อน เขามองเธอด้วยความรัก ในขณะที่เธอก็มองมาที่เขาเช่นกันเธอฉีกยิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มนั้นมันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขารับรู้ ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหนในวันสำคัญ"ให้มันจริงเหอะ เลวอีกคราวนี้หมาเลยนะ""กูไม่ทำอีกแล้ว มึงเชื่อกูสิ ถึงกูจะเป็นผัวที่แย่ผัวที่ไม่ได้เรื่อง แต่ทุกๆวันกูก็พยายามปรับปรุงตัว ทำให้ครอบครัวของตัวเองมีความสุข พนิดาเธอมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะเสมอ ชีวิตกูกำลังจะมีอีกชีวิตมาเติมเต็ม กูคงไม่เอาความสุขทั้งชีวิตของกู ไปแลกกับการทำเลวระยำ

  • ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ   54 แก้วตาดวงใจ

    บทที่54"วันนี้กินไรดีคะพี่เตอร์" พนิดาเอ่ยแล้วเดินเข้าครัวบ้านไม้บนเขา เธอมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวาน เพราะบิดาของเธอ ต้องการให้คาเตอร์พาเธอมาเที่ยว มาพักผ่อนที่เกาะไข่มุก พนิดาเองก็ชอบที่ได้มาพักผ่อนที่นี่ ถึงจะมาแค่10วันแต่เธอจะตักตวงความสุขเอาไว้ให้นานที่สุด ส่วนเกาะต้องห้ามพนิดาไม่อยากไป เธอไม่อยากเห็นสถานที่ที่ทำให้เธอเจ็บปวด ไม่อยากเห็นสวนดอกไม้บนเขา ที่เธอต้องเจอเรื่องแย่ๆ จนตกเขาลงมา"ไม่รู้สิ แล้วนิดาอยากจะทานอะไรล่ะครับ""ข้าวผัดทะเล กับผัดฟักทองใส่ไข่" "เดี๋ยวพี่ไปสั่งคนดูแลเกาะทำให้ทาน""ไม่เอาค่ะ นิดาอยากทำทานเอง ทานเสร็จพี่เตอร์พานิดาไปหาป้าชื่นหน่อยนะคะ คิดถึงป้าชื่นจะแย่แล้ว""ครับ" คาเตอร์พยักหน้า "เดี๋ยวพี่สั่งอาหารให้ก่อน""ไม่ต้องค่ะ""ไม่ต้องได้ไง นิดาหิวไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพี่ให้คนดูแลเกาะทำอาหารให้ก่อน""ไม่ค่ะ เดี๋ยวนิดาทำเอง พี่เตอร์ให้คนเตรียมของขึ้นมาให้ก็พอ""ก็ได้ครับ" คาเตอร์พยักหน้า กดสั่งให้ลูกน้องเตรียมของขึ้นมาบ้านบนเขาให้ ถึงจะเคยโดนตัดหางปล่อยวัด ถึงจะไปเป็นคนของตระกูลของพนิดาแล้ว แต่ทุกอย่างของดำรงค์พงษ์เมธา เขายังมีสิทธิ์อยู่เสมอ ทุกอย่างที่เคยโดนย

  • ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ   53ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ

    บทที่53พนิดามองหน้าคาเตอร์ มือเล็กวางลงที่บ่าแกร่ง ส่วนมือหนาของเขายังคงบีบคลึงก้นงอนงามของเธอไม่หยุด "ทำให้พี่หน่อยสิ" เขาเอ่ยอีกครั้งแล้วยกสะโพกมนขึ้น เขาสอดแทรกแก่นกาย กดเธอลงจนเนินเนื้อสนิทแนบชิด พนิดากัดฟันกรอด ร่างกายสั่นสะท้าน ความเสียววิ่งพล่านไปทั่วร่างงาม คาเตอร์จับสะโพกเธอให้โยกขึ้นโยกลง พนิดาสวนสู้ขย่มคาเตอร์อย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ่งกระแทกยิ่งเสียว "อ๊า"ปึก!ปึก!ปึก! สะโพกเล็กเร่งจังหวะรัก กลีบสาวบานฉ่ำชุ่มไปด้วยน้ำรักจนฉ่ำแฉะ คาเตอร์เด้งสะโพกเร่งจังหวะรักช่วย คนร่างเล็กโยกกายราวกับผีเสื้อกำลังเต้นระบำ หน้าขาใหญ่กระทบกับก้นงอนงามดังพับๆ ทุกครั้งที่เธอกระแทกตัวลง มันเสียดเสียวจนขึ้นสมอง ร่างกายสะท้านสั่นเกร็ง"นิดาเก่งที่สุดเลยรู้ไหม?" ซอกคอขาวถูกขบเม้มเบาๆ คาเตอร์เด้งสวน คนบนร่างกระแทกรัวๆ"อ๊า ..." ร่างใหญ่ครวญครางทุกครั้งที่ท่อนเนื้อชำแรกกายสาว ไม่นานน้ำขาวขุ่นก็ไหลเข้าไปในโพรงสวาทของเธอทุกหยดหยาด เขาหอบหายใจแรงๆ เด้งกระแทกอีกสองสามครั้ง คนตัวเล็กหอบหายใจรัว บทรักแสนเร่าร้อน ความสุขแสนวิเศษที่ได้ทำกับเขา ไม่มีวันที่เธอจะลืมมัน"นิดาเก่งที่สุด มันเสียวสุดๆเลยว่าไหม?"

  • ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ   52พี่เตอร์ของนิดา

    บทที่52พี่เตอร์ของนิดาไง" พนิดามองหน้าคาเตอร์ แล้วใช้มือดันหน้าอกแกร่งของเขาเอาไว้ หัวใจของเธอมันเต้นระรัว ราวกับจะทะลุออกมา ที่จริงเธอชอบให้เขาแทนตัวเองว่าพี่ เพราะเมื่อก่อนเขาก็แทนตัวเองว่าแบบนี้"อื้อ" เธอคิดอะไรยังไม่ออก ริมฝีปากหนาก็บดขยี้ลงทันที พนิดาร้องท้วงแต่คนตัวโตกลับไม่สนใจ เขายังคงกวาดต้อนความหอมหวานจากริมฝีปากบาง สอดแทรกลิ้นถี่รัว พนิดาสติเลื่อนลอย เผยอริมฝีปากให้เขาดูดดื่ม มือเล็กที่เคยดันร่างหนาให้ออกห่าง กลับเลื่อนขึ้นมาวางที่บ่าแกร่งแทนคาเตอร์เลื่อนมือลง บีบคลึงแล้วใช้นิ้วเขี่ยวน ที่ยอดอกหญิงสาว ท่อนเนื้ออวบใหญ่เสียดสีที่หว่างขา เขาเสือกเสยแต่ไม่สอดแทรก ยิ่งทำให้เธอเสียวจวนเจียนจะคลั่ง พนิดาหน้าแดงก่ำตัวสั่นระริก เมื่อร่างกายถูกกระตุ้นความกระหายดำมืดขึ้นมา ร่องสาวฉ่ำแฉะ มือหนาเลื่อนลงแล้วลูบไล้ กรีดกรายนิ้วไปตามร่อง พนิดาแทบจะกรีดร้องเพราะความกระสัน แต่ริมฝีปากของเธอก็คงถูกเขาจูบบดคลึง"อื้อ!" เขากดคลึงที่เม็ดทับทิมสีสด พนิดาถึงกับสะดุ้งตามมือ คาเตอร์คลายจูบจ้องมองตาคู่สวยอย่างสื่อความหมาย"นิดาเเฉะแล้วรู้ไหม?" เขาพูดเสียงกระเส่า พนิดากลับรู้สึกว่าคำพูดของเขา มัน

  • ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ   51 ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ

    บทที่51เช้าของอีกวัน"ไอ้เตอร์" ฉลามตะโกนโวกเวกแต่เช้า พร้อมกับหิ้วข้าวของพะรุงเข้ามาในห้อง ในใจค่อนขอดมารดาไม่น้อย ที่ปลุกเขาให้แหกขี้หูขี้ตาแต่เช้า เพื่อเอาของเยี่ยมมาส่งหลานชายตัวดี"อาราย!" คาเตอร์ขยี้ตาตัวเองแล้วเปิดเปลือกตาขึ้นมอง ฉลามอยู่ในชุดนอน ส่วนบัตเตอร์กับคลาวด์อยู่ในชุดนอนลายเป็ดสีเหลืองหอบหิ้วของฝาก หน้าตาง่วงหงาวหาวนอนกันมาก"ชีวิตกูต้องมาลำบากเพราะเหี้ยตัวเดียว แม่นะแม่ เฮ้อ" บัตเตอร์บ่นแล้ววางตะกร้าอาหาร ลงบนโต๊ะแรงๆ"ส่วนไอ้ของฝากเหี้ยนี่ก็โคตรจะหนัก กูล่ะเกลียดจริงๆ" คลาวด์บ่นทำท่าทางไม่พอใจขั้นสุด เขากำลังฝันหวานเลย แต่ความฝันของเขามันพังทลาย เมื่อถูกเสียงของแม่เรียกในตอนเช้า เพื่อให้มาส่งอาหารให้หลานชายของท่านแม่นะแม่ พอบอกว่าให้มาส่งสายๆหน่อย ท่านก็ปั้นปึงเล่นเอาทุกคนนอนไม่ได้ จนต้องมาส่งของให้หลานชายของท่านตามคำสั่ง เฮ้อ คลาวด์อยากจะกรอกตามองบนสักพันรอบ"จะบ่นทำควายไร แค่เอาของฝากมาเยี่ยมก็มันจะตายหรือไงวะ?" คาเตอร์กดแผลตัวเองแล้วปรับเตียงขึ้นนั่ง"แต่มันเสียเวลานอนกูนี่แหละไอ้เวร!""อยากนอนมาก ก็ไปตายสิ จะได้นอนตลอดไป!""นั่นปากหรือส้นตีน สาบานนะว่าปากไอ้เหี

  • ตรวนรัก(สามี)ไร้ใจ   50ตรวนรักสามีไร้ใจ!! เริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้ง

    บทที่50"ยิงพี่กู มึงคิดว่าจะรอดเหรอ?" เควิลเสียงกร้าว ทรงศักดิ์ลนลานมือสั่น เพราะรู้ดีว่ากระสุนในปืนของเขาตอนนี้เหลืออยู่เพียงน้อยนิด "แก่กะโหลกกะลาแบบมึง อยู่ไปก็รกโลก สร้างแต่ความเดือดร้อนให้คนอื่น""ไอ้เด็กเหี้ย! กูไม่ได้มีเรื่องโกรธแค้นอะไรกับมึงมึงจะมายิง มาตามฆ่ากูทำไม?""กูก็บอกอยู่ว่ามึงยิงพี่กู มึงยิงพี่กูเจ็บหนักขนาดนั้นมึงคิดหรอว่ามึงจะรอด กูจะบอกมึงเอาไว้เลยว่าต่อให้มึงมีปีกบินกูนี่แหละจะเด็ดปีกมึง แล้วกระทืบตัวมึงให้จมดิน""ไอ่เหี้ยเอ้ย!" ทรงศักดิ์พุ่งออกมาจากที่ซ่อนแล้วยิงปืนใส่เควิล แต่เขาปราดเปรียวว่องไว หลบกระสุนพุ่งตัวเข้าไปหาทรงศักดิ์แล้วล็อคคอ จ่อปืนที่ศีรษะ "หยะ...อย่านะ อย่าฆ่ากูเลย!""เก็บไว้ไปบอกพ่อมึงในนรกเถอะ!"ปัง!ปัง!กระสุนจากกระบอกปืนพุ่งเข้าศีรษะทะลุขมับอีกข้างของทรงศักดิ์จนมันสมองกระจาย เควิลยิ้มร้ายแล้วผลักร่างชายวัยกลางคนลงบนพื้นทันที ไม่ว่าใครหน้าไหนที่มันทำร้ายคนในครอบครัวของเขา เขาจะไม่ยอมให้มันมีชีวิตอยู่ เขาจะจัดการมันให้สาสม กับความเลวระยำที่มันทำเอาไว้****พนิดากุมมือหนาเอาไว้แน่น ร้องไห้ออกมาไม่หยุด เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าเขาจะจากเธอไป "

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status