บทที่4 ไอ้บ้านี่

บทที่4 ไอ้บ้านี่

"ลุกไหวไหม?" พี่เชเข้ามาประคองฉันลุกขึ้น แต่สายตาของฉันยังคงจับจ้องผู้ชายที่ทำให้ฉันมากองกับพื้นอยู่ตรงนี้

 หืม! กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้ ถึงจะหล่อและโคตรตรงสเปก แต่นิสัยโคตรจะแย่ ตั้งแง่รังเกียจทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย

"ไอ้บ้านี่!" ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วลุกขึ้นเดินตรงตามเขาไป ชายคนนั้นไปนั่งที่โต๊ะกับบรรดาเพื่อนๆของเขา

 พอฉันกวาดสายตามองแล้วพิจารณาชัดๆ คนพวกนี้บางคนก็เป็นคนในตระกูลมาเฟีย ที่พ่ออยากให้ฉันแต่งงานด้วย

แต่ช่างแม่ง ไม่มีเวลามาสนตระกูลงี่เง่าอะไรทั้งนั้น ฉันโมโหกับความปากแซ่บของเขาเมื่อครู่ 

"นี่นาย!" ฉันเรียกเขาเสียงห้วน เขามองฉันเล็กน้อยก่อนจะเสมองอย่างอื่นไปเรื่อย ทำราวกับว่าฉันเป็นอากาศที่ไร้ตัวตน หรือไม่ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะมองเห็น 

"..."

"นี่!" ฉันดึงเสื้อเขา

"หูยยยย!" คนที่ร่วมโต๊ะต่างร้องออกมาพร้อมกัน จับจ้องฉันกับชายตรงหน้าฉันเป็นตาเดียว

"อย่ามายุ่งกับฉัน เอามือโสโครกของเธอออกไปด้วย" คำพูดคำจาน่ากลัวน่าตบ ฉันอยากจะกรี๊ด กล้าดียังไง มาพูดกับฉันแบบนี้

"ไอ้บ้าเอ้ย!"

"วูยยย! น้องเขาจะเพิ่มค่าตัวให้มึงหรือเปล่า จัดมาน้องจัดมา" คนที่นั่งอยู่ด้วยตะโกนขึ้น

"หุบปากเลยไอ้เวนิส!"

"เอาไง พูดว่าฉันเป็นเสนียดโสโครก ตัวเองดีตายล่ะไอ้เวร!" เอาล่ะ ฉันจะไม่ใจดีกับคนที่มันใจร้ายกับฉันหรอก

"ปล่อย เอามือออกไป! อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ ผู้หญิงร่านๆมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวฉัน" น้ำเสียงห้วนกระด้าง นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองฉันอย่างโกรธจัด

"แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกฉัน ไอ้ตูดหมึก"

"หูย!"

"ผู้หญิงไร้อย่างอายอย่างเธอจะรู้อะไร ผู้หญิงน่ารังเกียจ ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอ รีบไปให้พ้นหน้าฉันก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!" เขาผลักฉันแรงๆจนเซปะทะกับพี่เช ฉันมองเขาเอามือปัดเสื้อที่ฉันจับเมื่อครู่เเรงๆ ราวกับฉันเป็นตัวน่ารังเกียจ 

"เฮ้ย! ไอ้คาเตอร์มึงรุนแรงกับน้องเขาเกินไปหรือเปล่าวะ!" คลาวน์พูด

"ไปกันเถอะนิดา!" พี่เชพยายามพาฉันเดินออกไป แต่ฉันไม่ไป

"ไม่ไปค่ะ นิดาจะนั่งกินตรงนี้แหละ ให้คนที่มันรังเกียจนิดาชักตายไปเลย" ว่าจบฉันก็ถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามไอ้ตูดหมึกที่ชื่อคาเตอร์ เอาสิ! ยิ่งรังเกียจฉันยิ่งอยากได้ "พี่เชสั่งเหล้าให้นิดาที!"

"ขอใครหรือยังจะมาแดกโต๊ะนี้ มีใครอยากให้เธอร่วมโต๊ะไหม?" เขาเสียงห้วนมาก หึ่ม! ร้ายไม่เบา

"กูเองแหละ! กูอยากให้น้องเขาดื่มด้วย" 

"ไอ้ฉลาม!"

"กินหลายคนสนุกดีจะตาย ใช่ไหมพวกเรา?"

"ช่ายยย!" ทุกคนเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียงพร้อมกับหัวเราะสะใจ ส่วนคนที่ชื่อคาร์เตอร์ ผู้ชายที่นั่งตรงหน้านั่งหน้าบอกบุญไม่รับ ทำท่าไม่พอใจขั้นสุด 

แต่แล้วไงใครแคร์คะ ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว ในเมื่อรังเกียจฉันมาก ฉันก็จะทำให้เขารู้ว่ายิ่งเกลียดฉันยิ่งต่อต้านฉัน ฉันก็ยิ่งต้องการเขายิ่งอยากเข้าหาเขา 

ฉันอยากให้เขาเป็นแฟนของฉันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับไอ้หน้าปลาบึกที่พ่อจะให้ฉันแต่งงานด้วย

ที่จริงจะจ้างใครสักคน สวมรอยเป็นแฟนของฉันไปบอกพ่อก็ได้ แต่ฉันไม่เอา ฉันต้องการคนที่ฉันพอใจ ตรงสเปคฉันทุกอย่าง ฉันต้องการให้เขาเป็นแฟนกำมะลอให้ฉัน หรือไม่! ก็เป็นแฟนจริงๆเลยยิ่งดี

"พวกมึงจะแดกกับมัน ก็แดกไปเลย แต่กูไม่แดก ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ มึงก็รู้ว่าน่ารังเกียจขนาดไหน ในโซเชียลในหนังสือพิมพ์ เขาลงข่าวกันครึกโครม ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ไม่ร่านจริงทำไม่ได้นะ"

"เรื่องพวกนั้นมึงจะไปแคร์ทำไมวะ ก็แค่กินดื่มเที่ยวกัน ไม่ได้มีปึกปักกันสักหน่อย มึงจะคิดอะไรไปมากขนาดนั้น"

"ไม่รู้แหละกูไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ กูไม่ชอบผู้หญิงที่เข้าหาผู้ชาย กูไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวง่ายๆ ยิ่งพวกร่านๆแบบนี้กูยิ่งไม่ชอบ" คาเตอร์พูดออกมาไม่หยุดยิ่งทำให้ฉันไม่พอใจ 

"สิ่งที่ตาเห็นอาจไม่ใช่อย่างที่เป็นก็ได้ ส่วนพวกเงียบๆฟาดเรียบนะคะก็มีเยอะ อย่าคิดว่าสิ่งที่คุณเห็นฉันจะเป็นอย่างที่คุณพูด"

"หึ! เก็บเอาไว้ไปบอกคนอื่นเถอะ สำหรับฉันเห็นอย่างไรก็อย่างนั้นแหละ!" เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้น

"จะรีบไปไหนกลัวเหรอที่ฉันนั่งด้วย!"

"ทำไมฉันต้องกลัว ทำไมฉันต้องแคร์ เธอก็แค่ผู้หญิงสกปรก ที่ฉันไม่อยากจะเสวนาด้วย"

"โธ่พ่อคุณพ่อขนุนหนัง พ่อหล่อลากดินพ่อคนเพอร์เฟค ระวังนะคะเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น คุณเกลียดฉันมากๆระวังเถอะคุณจะได้ฉันหรือฉันจะได้คุณ"

"ไม่มีวันนั้นหรอกของสกปรกอย่างเธอฉันไม่หยิบมากินให้เสียปากหรอก"

"แร๊งงงง!"

"ปากร้ายพอกันเลยวุ้ย!"

"คุณอาจจะไม่ได้แค่ใช้ปากกิน แต่คุณอาจจะได้ใช้ลิ้นเลียด้วยก็ได้นะคะ"

"ไม่มีวันนั้นหรอก!"

"คอยดูแล้วกัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณเป็นของฉัน! ถ้าคุณลุกไปจากโต๊ะฉันจะตามคุณไปต่อให้คุณไปบ้านฉันก็จะตามไป อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ"

"หึ! ร่านซะไม่มี!"

"อย่าไป นั่งดื่มกันให้สนุกดีกว่านะ" ผู้ชายที่ชื่อฉลามดึงคาเตอร์ลงนั่ง

"มึงก็รู้ ว่ากูไม่ชอบผู้หญิงประเภทนี้ มึงก็ยังอยากจะให้กูนั่งลงดื่มด้วยเพื่อ!"

"มึงอะคิดเล็กคิดน้อยไปได้!" ฉันเหยียดยิ้มเมื่อเขานั่งลง 

"อีนิดา!" ขวัญตานิชาตะโกนเสียงดังแล้วเดินตรงมาหาฉัน

"นั่งลงสิ คนกันเองทั้งนั้น"

"อืม สวัสดีค่ะทุกคน" เพื่อนของฉันยกมือไหว้

"สวัสดีครับ มาๆนั่งดื่มด้วยกัน เดี๋ยวพวกผมเลี้ยงเอง" ว้าว หล่อรวยกันจริงๆ

"ค่ะ"

"พี่ว่าเราแยกโต๊ะดีกว่าไหม?" พี่เชพูดขึ้น แกคงทำตัวไม่ถูก ส่วนฉันหน้าด้านค่ะ ต่อให้ไล่ก็ไม่ไป!

"ไม่ค่ะ นิดาจะดื่มกับพวกเขา มีเหล้าให้กินฟรีไม่ต้องเสียเงินดีจะตาย"

"จริง" ชบาพูดเสริม 

"แล้วก็มาถึงการขอเพลงเราจัดให้กันนะครับ เราจะเสี่ยงดวงด้วยการจับฉลาก" ดีเจพูดขึ้นพร้อมกับล้วงของในกล่อง ก่อนจะหยิบกระดาษขึ้นมา "โต๊ะเบอร์หกขอเพลงได้หนึ่งเพลงครับ"

"โต๊ะเรานี่หว่า!" ฉลามเอ่ย ฉันก็เลยรีบชูมือขอ

"น้องคนสวยจะขอเพลงอะไรครับ"

"ไม่รักไม่ต้อง'เสือก'ของนิวจิ๋วค่ะ" ฉันพูดกระแทกคนหน้ามุ่ยตรงหน้าไปที

"ฮ่าๆ เขามีแต่ไม่รักไม่ต้องครับน้อง!" พี่ดีเจหัวเราะ "แต่ขอมาจัดให้ครับ แต่เป็นจังหวะที่มันส์แด๊นซ์กระจาย เพลงเศร้าแต่ดนตรีเร้าใจ" เพลงถูกเปิดฉันลุกขึ้นเต้น คนตรงหน้าตาขวางแล้วไงใครแคร์!

วันต่อมา 

ฉันนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนของชบา กว่าจะกลับมาได้ก็โคตรจะทุลักทุเล 

ปึง!ปึง!

"ตื่นกันได้แล้วววว!" เสียงแม่สมใจตะโกนแหกปากแต่เช้ามาก ฉันลุกขึ้น แล้วขยี้ตาเดินไปเปิดประตู ถ้าไม่เปิดไม่จบ เพราะไม่สามารถนอนต่อได้ แม่สมใจท่านจะด่าจนกว่าจะเปิด

พอเปิดออกไป เป็นพ่อที่ยืนอยู่ พร้อมกับลูกน้องและแม่สมใจ ฉันถึงกับกลอกตามองบน 

"จะกลับดีๆหรือจะให้ฉัน ให้ลูกน้องลากแกไป!"

"พ่อจะมายุ่งกับหนูทำไม!"

"พ่อฉันเป็นพ่อแกไงพนิดา! วันนี้มีนัดดูตัวกับลูกชายคุณคริสเตียน!"

"หนูไม่อยากแต่งกับไอ้บ้านั่น!"

"แล้วคิดว่าเขาอยากจะแต่งกับแกหรือไง?"

"ไม่อยากก็ไม่ต้องแต่งสิ! หนูจำเป็นต้องแคร์ไหม?"

"แกไม่แคร์ก็แล้วแต่แก แต่ฉันแคร์ ฉันต้องการให้แกแต่งกับเขา แกจะแคร์ไม่แคร์ก็แล้วแต่แก!" 

"หนูไม่แต่งค่ะ! ถ้าพ่ออยากให้หนูแต่ง พ่อก็ไปแต่งเอง หนูไม่แต่งๆๆๆ"

"งั้นก็ลองดู ถ้าฉันยึดบัตรเครดิต ยึดเงิน ยึดรถ ยึดทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เป็นของแก แกจะยังอวดเก่งและปากดีอยู่แบบนี้ไหม แกจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีอะไรสักอย่าง"

"พ่อก็ลองยึดสิคะ หนูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าหนูจะอยู่ได้ไหม?"