ตอนที่ 12 ถูกแซวไม่เลิก (2)

ตอนที่ 12 ถูกแซวไม่เลิก (2)

ดินแดนแอบมองเธอด้วยความประทับใจในคำตอบที่ได้รับ ขณะที่ขวัญข้างยังคงเดินดูงานฝีมือจากนักโทษต่อ ชายหนุ่มจึงหลุดยิ้มออกมา แต่เมื่อถูกสายตาของเธอจับจ้องกลับเขาก็รีบหุบยิ้มลงทันที

“ว่าแต่ห้องทำงานของคุณอยู่ไหนเหรอคะ” ขวัญข้าวถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

“?” ดินแดนแสดงสีหน้าฉงน ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวถามถึงห้องทำงานของเขา

“ข้าวจะได้ไปหาได้ถูกน่ะค่ะ” เธอพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ เมื่อเห็นชายหนุ่มทำหน้าเหวอซะน่ารักเชียว

เพราะรู้ตัวว่าตัวเองถูกแอบมองมาตลอดก็เลยแซวเขาเล่นบ้าง  

“ทำไมคะ บอกไม่ได้เหรอ เผื่อว่าข้าวมีธุระอะไรหรือติดปัญหาตรงไหน จะได้ไปหาได้ถูกน่ะค่ะ”

เมื่อคุณหมออธิบายเพิ่มเติม ดินแดนเลยมีสีหน้าเป็นปกติ พลางคิดว่าคุณหมอคนนี้นี่ก็ชอบเย้าแหย่ให้เขาเหวอและเสียอาการอยู่เรื่อยเลย

“บอกได้ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมพาคุณหมอไปครับ” ชายหนุ่มรีบตอบกลับ

จากนั้นดินแดนพาขวัญข้าวเดินกลับออกมา แต่เขาไม่ไปในทางเดิม เพราะเดี๋ยวถ้าเจอกับกลุ่มเพื่อนแล้วจะโดนแซวอีก

ตั้งแต่เช้ามาเขารู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาซะเลย

“ผมประจำอยู่ตรงนี้ครับ” ชายหนุ่มชี้ตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ประจำให้ดู ซึ่งเขามักจะอยู่ดูแลงานเอกสารที่นี่ซะเป็นส่วนใหญ่ หากมีเวรถึงจะเข้าไปอยู่ในแดนนักโทษ

“โอเคค่ะ เดี๋ยวข้าวมาหานะคะ เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวแกล้งยกมือขึ้นปิดปากราวกับพูดผิดจริง ๆ เมื่อเห็นหน้าอีกคนเริ่มแดงอีกแล้ว จึงเปลี่ยนพูดให้ถูกต้อง “เดี๋ยวถ้าข้าวมีปัญหาเรื่องงาน ข้าวจะมารบกวนคุณนะคะ”

ตอนนี้หัวใจของดินแดนเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้ เขาได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ มองคนชอบแกล้งหยอกให้เขิน สักครู่พอหายใจได้ทั่วท้องจึงได้พยักหน้าและตอบรับ “ครับ”

“งั้นข้าวขอตัวไปที่ห้องทำงานของตัวเองก่อนนะคะ” หมอสาวยิ้มให้กับไกด์ส่วนตัวในวันนี้ แล้วขอตัวไปทำงานทันทีเหมือนกัน

“เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ” ชายหนุ่มรีบอาสาว่าจะพาไปส่งเธอให้ถึงสถานพยาบาลของเรือนจำ เพราะเขาเองก็มีเรื่องที่อยากถามเธออยู่ด้วยเหมือนกัน

“ค่ะ” ขวัญข้าวยิ้มแล้วพยักหน้าให้

จากนั้นทั้งสองจึงเดินออกจากที่ตรงนั้นทันที

ขณะที่เดินไปยังสถานที่พยาบาลของเรือนจำ ดินแดนตัดสินถามออกมาให้หายสงสัยว่า วันนั้นเธอหายไปไหนทำไมเขาเดินหาทั่วทั้งงานก็ยังไม่พบ

“วันงานแต่งงานของคุณหมอนรินและต้นกล้า คุณหมอขวัญข้าวก็ไปด้วยใช่ไหมครับ เหมือนผมเห็นคุณหมอในสวนนะครับ แต่ไม่นานคุณหมอก็หายไป เอ่อ...ผมเดินหาทั่วงานแล้วก็ไม่เจอ ไม่รู้ว่าคุณหมอหายไปไหนเหรอครับ”

“อ๋อ...วันนั้นพอดีข้าวมีเคสฉุกเฉินน่ะค่ะ คุณหมอที่อยู่ก็ติดเคสผ่าตัดกันหมด ส่วนคุณหมอคนอื่น ๆ ก็ไปประชุมที่กรุงเทพกัน ข้าวเลยต้องรีบกลับไปที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ” ขวัญข้าวตอบกลับไปตามตรง

ซึ่งวันนั้นขณะที่ดินแดนหันไปคุยกับเพื่อนที่มาตามไปร่วมขบวนแห่ขันหมาก เป็นจังหวะเดียวกับที่ขวัญข้าวรับสายจากพยาบาล เธอจึงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่รถ แล้วมุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลทันทีและไม่ได้กลับมาร่วมงานในวันนั้นอีก

“อ๋อครับ” ดินแดนพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยอย่างเข้าใจ  

“รีบกลับไปดูคนเจ็บ ขวัญเลยอดรับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวเลยค่ะ อุตส่าห์เล็งไว้ว่าจะรับมาให้ได้แล้วเชียว” ขวัญข้าวพูดติดตลก เธอกลั้วหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูห้องทำงานของตัวเองเพราะเดินมาถึงพอดี

“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง คุณเดินกลับเองได้ใช่ไหมคะ หรือว่าจะให้ข้าวเดินไปส่งดีคะ” หญิงสาวยังเย้าแหย่เขาไม่เลิกตามประสาคนอารมณ์ขัน

เมื่อได้ยินอย่างนั้นดินแดนก็หัวเราะออกมา ก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ถ้าคุณหมอไปส่งผม เดี๋ยวผมก็ต้องมาส่งคุณหมออีก ดีไหมครับ”

“แบบนั้นก็ไม่ต้องได้ทำงานกันพอดี ฮ่า ๆ ๆ” ขวัญข้าวตอบกลับแล้วหัวเราะอย่างร่าเริง ซึ่งดินแดนเองก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย

เมื่อเห็นควรแก่เวลาที่ต้องกลับไปทำงาน ขวัญข้าวจึงยิ้มให้เขาแล้วกำลังจะปิดประตูห้องทำงาน แต่ทว่ายังมีอีกอย่างที่ดินแดนอยากรู้เลยดันประตูไว้ไม่ให้ปิดลง หญิงสาวจึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณหมอพักที่ไหนเหรอครับ”

ดินแดนถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจือความประหม่าอยู่ไม่น้อย และรู้ตัวว่าไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไรที่จะถามแบบนี้ แต่เพราะอยากรู้มากจึงลองถามออกไป โดยที่คนถูกถามได้แต่คลี่ยิ้มให้ก่อนจะตอบออกมา

“ข้าวพักอยู่ที่บ้านพักกับแอมค่ะ”

แอมที่ขวัญข้าวพูดถึงคือพยาบาลที่ประจำการอยู่ที่นี่ ซึ่งดินแดนก็รู้จักเธอเป็นอย่างดี นั่นเพราะแอมกำลังปลูกต้นรักอยู่กับอาร์ตเพื่อนของเขา

“อ๋อครับ” พอได้ยินคำตอบ ดินแดนจึงปล่อยมือออกจากประตูเพราะหมดคำถาม ขวัญข้าวจึงได้ปิดประตูแล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง