ตอนที่ 11 ถูกแซวไม่เลิก (1)

ตอนที่ 11 ถูกแซวไม่เลิก (1)

ถูกแซวแบบนี้ดินแดนหน้าแดงมากขึ้นไปอีก ขวัญข้าวไม่อยากแกล้งต่อ เดี๋ยวหนุ่มที่ดูภายนอกน่าเกรงขามจะเขินม้วนไปเสียก่อน หากนักโทษเห็นเข้า คงไม่กลัวเขาอีกแล้ว

เดินกันต่อไปเรื่อย ๆ ใกล้แดนของนักโทษที่จะเรียงกัน จากแดน 1 ไปแดน 2 ตามลำดับลึกเข้าไป แถวนี้จึงมีผู้คุมเรือนจำเยอะเป็นพิเศษ ทั้งที่ป้อมและอยู่กันทั่วบริเวณ

“สวัสดีครับ คุณหมอ”

ดินแดนเห็นว่าเป็นกลุ่มเพื่อนตัวเองที่กำลังทักทายคุณหมอคนใหม่อยู่ เขาจึงหันหน้าหนี ไม่อยากสบตากับใคร กลัวว่านอกจากจะโดนคุณหมอแซวแล้ว เขาอาจจะโดนเพื่อนแซวต่อด้วย

แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกลัวจะยิ่งพบเจอ เพราะหนึ่งในนั้นดันตะโกนแซวขึ้นมา ทั้งที่ไม่เห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ

“ทำไมหน้ามึงแดงจังวะ ไอ้ดิน”

“เออ แดงมาถึงหูเลย” อีกคนหันมาพูดสนับสนุนทันที

‘แซวอะไรตอนนี้วะ’

คนโดนแซวกัดฟันกรอดและคิดในใจ หากแซวตอนที่ไม่มีขวัญข้าวยืนอยู่ด้วยคงไม่เคืองเท่านี้ ชายหนุ่มตวัดสายตาอาฆาตไปยังพวกนั้น เพื่อปรามว่าหยุดแซวได้แล้ว

ทว่าพอหันไปมอง กลับเป็นการโชว์หลักฐานให้มัดตัวเอง เพราะแก้มเขาแดงก่ำด้วยความเขินที่เพิ่มมากขึ้น

‘น่ารักจัง’ คุณหมอสาวอมยิ้มและรีบหันหน้าหนี เธออยากให้เขาควบคุมตัวเองไม่ให้เขินไปกว่านี้ให้ได้ก่อน หากเธอสบตามองอยู่ด้วย คิดว่าเขาน่าจะยิ่งเขินหนักกว่าเดิมจนเสียอาการมากกว่านี้แน่ ๆ

“อากาศมันร้อน” ดินแดนพูดออกไปสั้น ๆ นี่เป็นคำแก้ตัวเดียวกันกับที่ได้แก้ตัวกับคุณหมอ และตอบไปยังเพื่อนของตัวเองที่ยังมองแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทันให้เขาอยู่

“อากาศร้อน แล้วทำไมพวกกูหน้าไม่แดงแบบมึงล่ะ” เพื่อนอีกคนพูดขึ้นมาอย่างไม่เชื่อคำแก้ตัวของดินแดน

“กูจะไปรู้ด้วยเหรอ” ชายหนุ่มถลึงตาใส่ แล้วรีบเดินไปยืนคู่กับขวัญข้าว ก่อนจะพูดกับเธอ

“ไปกันเถอะครับคุณหมอ”

หากไม่เกรงว่าการจับข้อมือขวัญข้าวแล้วจูงออกไปด้วยกันจะดูน่าเกลียด หรือเหมือนฉวยโอกาสทำตัวรุ่มร่าม ดินแดนคงจะรีบจูงคุณหมอออกไปให้พ้นจากตรงนี้แล้ว

ชายหนุ่มไม่ได้กลัวคุณหมอจะโดนแซว แต่กลัวตัวเองนี่แหละที่จะโดนเพื่อน ๆ แซวเสียมากกว่า

“อากาศร้อนหรืออะไรกันแน่วะไอ้ดิน” เพื่อนตัวแสบยังไม่วายที่จะตะโกนตามหลังมา

ขวัญข้าวรู้ว่าดินแดนอยากรีบไปให้พ้นจากตรงนี้ เธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ด้วยการรับสาวเท้าก้าวยาว ๆ และเลี้ยวไปอีกทาง เพียงแค่นี้ก็พ้นสายตาคนกลุ่มนั้นเรียบร้อยแล้ว

“เห้อ” พอพ้นกลุ่มเพื่อนมาได้ ดินแดนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ส่วนขวัญข้าวเห็นอย่างนั้นก็แอบอมยิ้ม

“ตรงนี้เป็นโถงอเนกประสงค์ครับ เวลาที่มีกิจกรรมหรือมีอะไร ก็จะมาใช้พื้นที่ตรงนี้ครับ” ดินแดนรู้สึกดีขึ้นเมื่อไม่มีเสียงแซว เสียงของเขาจึงไม่สั่นเหมือนตอนแรก

“โถงนี้พอจะรองรับนักโทษได้ทั้งหมดเลยไหมคะ” ขวัญข้าวถามด้วยความสงสัย

“ถ้าทั้งหมดก็พอรองรับไหว แต่จะแน่นไปสักหน่อยครับ ส่วนมากจะเรียกมาตามแดนน่ะครับ” ดินแดนอธิบายออกไปอย่างใจเย็น

 “อ๋อ” ขวัญข้าวพยักหน้า พลางกวาดตามองสำรวจไปทั่วทั้งพื้นที่บริเวณนี้

“หากเดินต่อไปอีกสักหน่อยก็จะเป็นสนามกว้างแล้ว ไปดูไหมครับ” ดินแดนชี้ไปที่สนามหญ้ากว้าง ๆ แล้วถามขึ้น

“ไม่ดีกว่าค่ะ สนามก็น่าจะเหมือน ๆ กัน และตอนนี้แดดก็เริ่มแรงมากแล้วด้วย” ขวัญข้าวปฏิเสธทันที เธอไม่อยากออกไปรับแสงแดดที่พร้อมจะแผดเผาแบบนั้น

“งั้นไปทางโน้นดีกว่าครับ” พูดจบชายหนุ่มก็พาเดินทัวร์ต่ออีก จากนั้นจึงพาไปแดนที่มีสถานฝึกอาชีพ

“ที่นี่มีทั้งฝึกปั้นเครื่องดินเผา วาดรูป แจกันใบนั้นก็ฝีมือของนักโทษในนี้ครับ” ดินแดนอธิบายพร้อมกับชี้มือไปที่แจกันใบใหญ่

คุณหมอสาวเห็นแล้วยังตะลึง คาดไม่ถึงว่ารูปสวย ๆ และแจกันใบใหญ่ที่ดูมูลค่านั้น จะมาจากฝีมือนักโทษ

“ฝีมือดีนะคะเนี่ย” หญิงสาวชมเปาะพร้อมกับลูบแจกันด้วยความสนใจ แต่เธอไม่กล้าแตะต้องมากนัก กลัวว่าจะทำเสียหาย

“ใช่ครับ ฝีมือดีมาก แต่ละคนมักมีความสนใจพิเศษเป็นด้าน ๆ ไป เข้ามาอยู่ในนี้ก็ได้มีเวลาฝึกฝนอย่างเต็มที่ ทำให้งานสำเร็จได้ในเวลาไม่นาน” ดินแดนระบายยิ้มในขณะที่ตอบ

ขวัญข้าวยิ้มตามและมองรูปวาดที่ใส่กรอบเอาไว้ ภาพวาดสวยงามราวกับได้ลงคอร์สเรียนและฝึกฝนมานาน ทั้งน้ำหนักของเส้นวาดที่คมกริบ มีการลงสีและเงาได้อย่างลงตัวมาก เธอหยิบกรอบรูปหนึ่งขึ้นมา ซึ่งเป็นรูปวิวทิวทัศน์ ระบายด้วยสีน้ำ

“เวลาขาย ขายที่ไหนเหรอคะ” เธอหันไปถามดินแดน

“เอาไปออกงานขายน่ะครับ หรือบางทีก็จะลงในเฟซบุ๊กของเรือนจำ แต่จะรอให้มีผลงานเยอะก่อนแล้วลงทีเดียวน่ะครับ” ดินแดนก็ไขข้อข้องใจของเธอได้เป็นอย่างดี

ขวัญข้าวพยักหน้าแล้ววางรูปลงที่เดิม

“คุณหมออยากได้เหรอครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นว่าเธอให้ความสนใจอยู่กับภาพนั้น หากคุณหมออยากได้ เขาจะได้ให้สิทธิ์คุณหมอมาเลือกซื้อก่อนที่จะนำออกขายให้คนนอก

“อยากได้ค่ะ แต่ไว้รอเวลาที่ขายไม่ออกดีกว่า รูปไหนที่ไม่มีคนซื้อข้าวค่อยซื้อรูปนั้น สินค้าจะได้เหลือน้อยที่สุด อีกอย่างคนทำจะได้มีกำลังใจด้วยที่ภาพของเขาขายออก”

ขวัญข้าวตอบกลับมาอย่างที่เธอคิดไว้ เพราะภาพพวกนี้สวยทุกภาพ รอให้คนอื่นซื้อไปก่อน เธอค่อยซื้อที่เหลือก็ได้