บทที่ 2นายหัวผู้ใจดี

"นายหัวจ๋า มะลิมาแล้วจ้า มะลิเอาข้าวมาส่งแล้ว"

ราชสีห์หลังจากส่งสายตาดุๆไปให้เหล่าบรรดาลูกน้องที่จ้องคนของเขาตาเป็นมันราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว พวกมันทุกคนรีบหลบสายตาของราชสีห์ที่ส่งมาให้กับเหล่าบรรดาคนงาน เขาหันกลับไปตอบร่างบางทันที

"เออขอบใจ มึงเอาปิ่นโตไปรอกูตรงรถก่อน เดี๋ยวกูสั่งงานเสร็จแล้วกูตามไป"

"ได้จ้ะ นายหัว"

หลังจากราชสีห์หันไปตอบร่างบางของเขาเสร็จเรียบร้อย เขาจึงหันกลับไปสั่งงานลูกน้องต่อ ก่อนที่จะปล่อยพวกมันไปกินข้าวกลางวันกัน

วันนี้งานในไร่ค่อนข้างยุ่งเยอะ เพราะเขาต้องเร่งให้ลูกน้องฉีดฮอร์โมนเพื่อเร่งให้ทุเรียนติดดอกก่อนที่จะเริ่มฤดูกาลทุเรียน ตอนนี้เขารีบเดินตรงไปหาร่างบาง ที่รอเขาอยู่ท้ายรถกระบะ ตอนนี้ร่างบางได้ปูเสื่อรอเขาหลังท้ายรถกระบะเรียบร้อย ราวกับว่าเธอรู้ทุกอย่าง ที่เธอจะต้องทำให้กับเขา

"นายหัวจ๊ะฉันเตรียมข้าวไว้ให้นายหัวแล้วนะหลังท้ายรถกระบะแล้วก็เอาน้ำใบเตยเย็นๆใส่กระบอกน้ำมาให้นายหัวด้วยจ้ะ"

"ขอบใจมาก"

"นายหัวจะให้ฉันรอเก็บปิ่นโตกลับไปด้วยไหมจ๊ะ"

"งั้นมึงก็นั่งเป็นเพื่อนกูซะเลย"

"เดี๋ยวฉันไปรอในหัวตรงใต้ต้นทุเรียนตรงนู้นดีกว่า"

"นั่งกับกูตรงนี้แหละมันจะเป็นอะไรไป"

"ได้จ้ะนายหัว"

"แล้วมึงเป็นยังไงบ้างอาการปวดท้อง"

"ค่อยยังชั่วแล้วจ้านายหัวขอบคุณนะจ๊ะที่เป็นห่วง"

ขณะที่ราชสีห์หันไปถามร่างบาง เกี่ยวกับอาการป่วยของเธอ แค่เธอบอกว่าไม่เป็นอะไร เขาก็รู้สึกสบายใจ ราชสีห์ที่กินข้าวไปมองหน้าร่างบางไปในหัวของเขากำลังคิดเรื่องราวมากมาย เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนี้ นับวันมันยิ่งโตเป็นสาว มันยิ่งสวยต่อให้มันจะมีผิวสีน้ำผึ้งที่ แตกต่างจากคนอื่น

ไปสักนิดนึงเพราะผิวสีของมันสวยละเอียด บวกกับแววตาสีเทาที่เป็นประกายสวยงามราวกับผู้หญิงแขก ใคร ๆ ก็ชอบมองสีดวงตาของมัน แล้วเอ่ยชมว่ามันสวยเสมอ แม้กระทั่งเขาเองเพียงแต่ เขาไม่เคยเอ่ยชมมันออกมา

"มะลิมาเก็บปิ่นโตไปกูอิ่มแล้ว"

"ได้จ้ะนายหัว"

"เย็นนี้กูจะเข้าเมืองมึงจะไปกับกูไหม"

"ได้จ้าฉันอยากได้ของใช้ส่วนตัวพอดี"

"แล้วมึงเรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง"

"ตอนนี้มะลิเรียนจบม. 6 แล้วจ้ะ นายหัว แต่ว่ากำลังคิดเรื่องเรียนมหาวิทยาลัยจ๊ะ กำลังจะคุยกับนายหัวเรื่องนี้พอดี"

"มึงมีอะไรจะคุยกับกู ไหนลองพูดมาซิ"

"ฉันว่าฉันจะขอนายหัวออกไปหางานทำจ้ะ"

"มึงจะทำงานอะไร แล้วทำไมมึงต้องออกไปหางานทำ ทุกวันนี้กูก็ส่งเสียเลี้ยงดูมึงอยู่แล้ว"

"ตอนนี้มะลิว่า มะลิโตพอจะทำงานได้แล้ว จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของนายหัว แค่นายหัวทำงานในไร่กับรีสอร์ทที่ภูเก็ตก็ยุ่งมากพอแล้วจ้ะ"

"มึงไม่ต้องมาคิดแทนกู!! ถ้ามึงอยากจะเรียนจริง ๆ กูจะส่งมึงเรียนเอง แต่กูจะเป็นคนขับรถไปรับไปส่งมึงด้วยตัวเองทุกวันมึงห้ามดื้อกับกูเด็ดขาด"

"นายหัวพูดจริงเหรอจ๊ะ"

"แล้วกูเคยพูดเล่นกับมึงหรือเปล่าล่ะ"

มะลิที่ตาเป็นประกาย เมื่อรู้ว่านายหัวราชสีห์ จะส่งเธอเรียนต่อมหาวิทยาลัย เพียงข้อแม้เดียวที่เธอต้องทำคือ เขาจะเป็นคนไปรับไปส่งเธอในทุก ๆ วัน ของการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยแถมยังจะดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด ให้เหมือนแต่ก่อน ที่เธอเป็นมาแต่เธอก็เกรงใจเขาเหลือเกิน เธอตั้งใจว่าถ้าเธอเรียนจบมหาวิทยาลัย เธอจะช่วยนายหัวของเธอจัดการงานในไร่ แบ่งเบาภาระของนายหัวราชสีห์ที่ชุบเลี้ยง เมตตาเอ็นดูเธอ มะลิดีใจจนลืมตัว เธอจึงวิ่งไปกอดแขนของนายหัว ราวกับเด็กที่ได้ของเล่น

"นายหัว มะลิขอบคุณนะจ๊ะ นายหัวใจดีกับมะลิที่สุดเลย"

ราชสีห์ที่ปรายตามองร่างบาง ที่ตอนนี้ยืนดีใจเกาะแขนของเขา เขย่าราวกับเด็ก ที่ได้ของเล่นที่ถูกใจ แต่มันจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้มันโตเป็นสาวแล้วไม่ใช่เด็ก 10 กว่าขวบ เหมือนเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว หน้าอกหน้าใจ

ของมันใหญ่เกินตัว ตอนนี้ได้เสียดสีกับต้นแขนแกร่ง แต่ราชสีห์ไม่เคยคิดจะเอาเด็กในบ้านทำเมียอยู่แล้ว เขาคิดในใจเพียงแค่ว่า เมตตาเอ็นดูมันเท่านั้น

"งั้นเดี๋ยวมึงเก็บปิ่นโต กลับไปรอกูที่บ้านนะ"

"จ้ะ นายหัว"

ร่างบางรีบเก็บปิ่นโต สื่อ กระบอกน้ำ ที่มันเตรียมมาใส่ตะกร้าหน้ารถสีชมพูทันที มันหันมายิ้มแป้นแล้นดีใจให้กับ เขาอารมณ์ดี สองเท้าเล็ก ๆ รีบปั่นจักรยานกลับไปที่บ้าน เพื่อเตรียมตัวไปตลาด เข้าเมืองตอนเย็นกับ

นายหัวของเธอ

ราชสีห์ที่ตอนนี้ ต้องกลับไปเตรียมงานลูกน้องพร้อมกับเดินดูน้ำในสวนทุเรียน เขาให้ลูกน้องจัดการพ่นยาเร่งดอกต่าง ๆ เพื่อให้ทันติดดอกในอีกสองเดือนข้างหน้า จนเวลาล่วงเลยมา 17.00 น เขาตอนนี้ที่เหนื่อยล้า

แต่ว่าจะต้องเขาจะต้องไปซื้อของในเมือง จึงรีบกลับไปที่บ้านเพื่ออาบน้ำ ล้างเนื้อล้างตัว ป่านนี้นางมะลิมันคงคอยแย่แล้ว

ราชสีห์ที่คิดถึงร่างบางในใจ เสียงรถกระบะคันงาม ได้มาจอดที่หน้าบ้าน ทำให้มะลิที่ตอนนี้ เตรียมกับข้าวให้กับนายหัวเสร็จแล้ว จึงรีบวิ่งออกมาต้อนรับนายหัวของเธอ ราวกับเป็นกิจวัตรประจำวัน ภาพเหล่านี้ทำให้คนในบ้านเห็นจนชินตาแล้ว ไม่มีใครกล้ามาทำเลียนแบบนางมะลิ แต่ทุกคนก็เข้าใจ เพราะที่นางมะลิต้องทำมัน คือคำสั่งของนายหัวว่าทุกเย็นมันจะต้องออกมายืนรอรับเขาไม่ว่าจะดึก แค่ไหนมันก็ต้องรอ

"นายหัว สวัสดีจ้ะ กลับมาแล้วหรอจ๊ะ"

"ฮืม เดี๋ยวกูอาบน้ำแล้วจะลงมานะ"

"ได้จ้ะนายหัว ฉันเตรียมน้ำอาบให้นายหัวแล้ว เสื้อผ้าอยู่บนเตียงนะจ๊ะ"

"ขอบใจมาก"

ราชสีห์ยื่นข้าวของในมือ ส่งให้มะลิเอาไปเก็บ มะลิมันจะรู้ทุกอย่างว่าของต้องวางตรงไหนภายในบ้าน ในบ้านหลังโตหลังนี้มีเพียงมะลิเท่านั้นที่จะเข้ามาทำกับข้าว หรือเตรียมข้าวของให้กับเขา ส่วนแม่บ้านคนอื่นๆหลังจากเขาออกไปถึงจะสามารถเข้ามาทำความสะอาดบ้านทั้งหลังได้

แต่มะลิมีเพียงสองสามหน้าที่คือคอยรับใช้เขาตอนที่เขาเรียกหาและเตรียมทุกอย่างในชีวิตประจำวันของเขางานอื่นๆมันไม่ต้องทำนอกจากรอคำสั่งจากเขา