บทที่ 1ดุแต่เช้า

ณ สวนทุเรียน จังหวัดจันทบุรี ภูเขาที่โอบล้อมเขียวชอุ่ม

แสงตะวันที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้อง ทำให้เด็กสาวที่ชื่อมะลิถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาแต่เช้า เพื่อมาจัดเตรียมอาหารเช้าให้กับนายหัวราชสีห์ เธอจะต้องตื่นก่อนนายหัวของเธอตั้งแต่ 05.30 น เพื่อเตรียมอาหารเช้าก่อนที่นายหัวของเธอจะตื่นนอน เธอจะต้องเตรียมเสื้อผ้า ที่เขาจะใส่ประจำวันในทุก ๆ วันให้นายหัวของเธอ เธอทำอย่างนี้ตั้งแต่จำความได้จนปัจจุบันเธออายุ 20 ปี เธอก็ยังคงทำไม่เปลี่ยน และนายหัวไม่เคยให้แม่บ้านคนไหน มาจับต้องข้าวของของเขา นอกจากเธอคนเดียวเท่านั้น

จนวันนี้เธอมีอาการปวดท้องประจำเดือนอย่างรุนแรงเธอจึงให้แม่บ้านสาวคนหนึ่งไปรับใช้นายหัวราชสีห์ เธอขอให้แม่บ้านสาวทำแทนเธอทุกอย่างเธอแจ้งความชอบและไม่ชอบของนายหัวให้แม่บ้านสาวฟังอย่างละเอียด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเพียงไม่กี่อึดใจ

"ใครใช้ให้มึงเข้ามาในห้องกู"

"แล้วมะลิมันไปไหนมันไม่ใช่หน้าที่ของมึง"

"ไปตามมะลิมันมาหากู เดี๋ยวนี้แล้วเอาข้าวของของมึงทั้งหมดออกไปจากห้องกูซะก่อนที่กูจะฆ่ามึงทิ้ง"

แม่บ้านสาวสวยถึงกับหน้าถอดสีไปไม่เป็น ได้แต่ลนลานรีบเก็บข้าวของที่นายหัวปาลงพื้นทันที เธอวิ่งลงจากห้องของนายหัว โดยที่ใจของเธอเต้น

เร็วจนผิดจังหวะไปหมด ราวกับโดนกระชากวิญญาณ ข้าวของทุกอย่างที่เธอเตรียมทั้งหมด ก็ตรงทุกอย่างกับที่มะลิได้บอกเธอ ว่านายหัวชอบอะไรและไม่ชอบอะไรแต่ทำไมกันนะเขาถึงได้ดูโกรธขนาดนี้

"ฮื่อ ฮื่อ มะลิทำไมนายหัวถึงได้โกรธฉันขนาดนี้ ฮึก ฮึก"

"เกิดอะไรขึ้นคะพี่ชมพู"

"นายหัวเขวี้ยงข้าวของทุกอย่าง ที่ฉันเตรียมปาลงพื้นแล้วเรียกให้เธอไปหาเดี๋ยวนี้ เขาด่าฉันรุนแรงมาก"

"ฉันขอโทษนะจ๊ะปกติในหัวไม่เคยดุฉันเลย พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่าจ๊ะ"

"ไม่มีอะไรผิดเธอรีบไปเถอะก่อนที่นายหัวจะโกรธมากกว่านี้ข้าวของทั้งหมดนี้ในหัวบอกให้ฉันเอาไปทิ้งเธอห้ามหยิบเอาขึ้นไปบนห้องเด็ดขาด"

"ได้จ้ะเดี๋ยวฉันเตรียมไปใหม่"

มะลิรีบเตรียมข้าวของทั้งหมดใหม่ เพื่อขึ้นไปบนห้องของนายหัว ที่ตอนนี้ทั้งเกี้ยวโกรธและเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าสิ่งใด ที่เธอเคยเห็นปกติเขาเป็นคนดุอยู่แล้ว แต่ไม่เคยเห็นเขาดุใครขนาดนี้ยิ่ง เป็นแม่บ้านผู้หญิงยิ่งไม่เคยเห็นว่าเขาดุเลย แต่วันนี้ทำไมกันนะ เพียงแค่เธอให้แม่บ้านผู้หญิงคนอื่นไปทำแทนเธอมันเกิดอะไรขึ้นกันนี่ ทำไมเขาถึงจะต้องดุขนาดนี้ สองเท้าเล็ก ๆ รีบเร่งฝีเท้าขึ้นไปบนห้องมือ ไม้สั่นไปหมดเมื่อรู้ว่าเธออาจจะต้องโดนดุแน่ๆ

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก นายหัวคะมะลิขอเข้าไปนะคะ"

เขาที่ยังไม่ได้ตอบอนุญาต มะลิที่วิ่งสวนผ่านประตูเข้าไปทันทีโดยไม่รอเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง เสียงที่ทุ้มต่ำราวกับจะฆ่าคนให้ตายไปข้างนึง รังสีอำมหิตแผ่ซ่าน แววตาที่มองมาที่ร่างบางของมะลิราวกับจะกลืนกินเส้นเลือดที่ปูดปูนเพราะความโมโห

"มึงไม่อยากทำหน้าที่ของมึงแล้วหรอ ทำไมต้องให้คนอื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของมึงแทน"

"มะลิขอโทษจ้ะ นายหัวพอดีวันนี้มะลิไม่สบายค่ะมะลิปวดท้องจ้ะก็เลยให้พี่ชมพูเตรียมของ ขึ้นมาให้ในหัวแทนจ้ะ"

ราชสีห์เพียงได้ยินว่า เด็กสาวที่เขารับเลี้ยงป่วย เขามีความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันทีว่า เด็กผู้หญิงร่างบางตรงหน้า เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น เธอจึงเงยหน้ามองเขาแล้วตอบด้วยความกลัวราวกับลูกนก

               “มึงเป็นอะไร”

"เออ ...พอดีไม่รู้ว่าเป็นประจำเดือนจ้ะ"

"แล้วทำไมมึงไม่บอกกู กูจะได้ให้มึงพักงานซักวัน วันนี้ไม่ต้องมาเตรียมของให้กู"

"แล้วถ้ามะลิไม่เตรียมให้ นายหัวจะใช้อะไร จะทานอะไรล่ะจ๊ะ"

"กูหากินเองได้ มึงไม่ต้องให้คนอื่นมายุ่ง กับข้าวของของกูนอกจากมึงเข้าใจไหมกูไม่ชอบ"

"ขอโทษจ้ะนายหัว มะลิจะจำไว้"

"งั้นมึงก็ไปกินข้าว กินยา วันนี้ก็ไม่ต้องทำงานพักผ่อนซะ เดี๋ยวกู จะเข้าสวนสักหน่อย"

"จ้ะ นายหัว"

"ตอนกลางวัน มึงทำกับข้าว ให้กูกินได้ใช่ไหมทำไหวหรือเปล่า"

"ทำไหวจ้ะนายหัว นายหัวอยากทานอะไรจ๊ะ"

"กูอยากกินคั่วกลิ้งกับแกงส้มใต้ มึงทำให้กูหน่อยแล้วมึงเอาไปส่งให้กูในสวนนะ จักรยานของมึงมันเก่า กูเลยซื้อคันใหม่ให้มึงแล้วนะไว้ให้มึงปั่นไปส่งข้าวให้กูในสวน"

"ฮ้ะ ...!!! นายหัวซื้อจักรยานคันใหม่ให้มะลิเหรอจ๊ะ"

"เออ … กูซื้อให้มึงใหม่ จอดอยู่หลังบ้าน หน้าห้องมึงคันสีชมพู"

"นายหัวขอบคุณมากนะจ๊ะ"

ราชสีห์เขาไม่เคยอ่อนโยนกับผู้หญิงคนไหน และไม่เคยต้องให้ความสนใจกับใคร ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่ผู้หญิงไว้สำหรับอุ่นเครื่องของเขา แต่กับนางเด็กมะลิเด็กที่เขาอุปการะเลี้ยงดู มันเพียงเพราะความสงสารเพราะมันได้เสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก มันมีความพิเศษคือดวงตาสีเทาของมันสวยเป็นประกายชวนให้หน้าหลงไหล วันนี้ราชสีห์บอกกับนางมะลิว่าเขาซื้อจักรยานคันใหม่ให้นางมะลิ มันดีใจยิ้มแป้นจนลืมความกลัวต่อเขาทั้งหมดก่อนหน้านี้ไป

เวลาผ่านไปจนใกล้จะเที่ยง มะลิได้เตรียมอาหารที่นายหัวสั่งให้เธอทำห่อทั้งหมดใส่ปิ่นโต และปั่นจักรยานคันใหม่อวดไปทั่วสวน เธอดีใจและภูมิใจกับจักรยานคันนี้มาก เพราะมันทั้งสวยน่ารักมากสำหรับเธอ

เธอปั่นจักรยานมาจนเกือบถึงท้ายไร่ ก็ยังหานายหัวของเธอไม่เจอไม่รู้ไปดูงานอยู่ตรงไหนของไร่ เธอจึงปั่นจักรยานไปรอบ ๆ จนไปเห็นกับร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนสั่งงานคนงานผู้ชายในไร่นับ 40 คน ผู้ชายทุกคนจับจ้องมาที่ร่างเล็กที่กำลังปั่นจักรยานสีชมพู ตรงมาหานายหัวราชสีห์ ทุกคนรู้ว่ามะลิคือคนที่ไม่ควรแตะต้อง ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้นางมะลิได้ นอกจากนายหัวราชสีห์ นางมะลิยังไม่รู้ตัวในความพิเศษของเธอก็เท่านั้นเอง ปกตินายหัวไม่เคยให้ใครแตะต้อง เรื่องภายในชีวิตของเขา มะลิคนมองผิวเผินอาจจะเป็นเพียงแม่บ้านที่นายหัวชุบเลี้ยงเท่านั้น แต่สำหรับคนในไร่นี้รู้ดีว่าเธอพิเศษกว่าแม่บ้านทั่วไป ยกเว้นเพียงแค่ตัวของเธอเองเท่านั้นที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองคือคนพิเศษในอนาคต