บทที่7

"แม่ แม่ค่ะ แม่ฟื้นแล้ว" เพียงขวัญพูดทั้งน้ำตา

"แม่ไม่สบายทำไมแม่ไม่ยอมบอกขวัญค่ะ"

"แม่ไม่เป็นไรหลอกลูกแม่แค่เป็นลมเอง"

"แม่อย่าโกหกขวัญเลยค่ะคุณหมอบอกขวัญหมดแล้ว แม่ค่ะแม่ต้องรักษานะค่ะแม่จะได้อยู่กับขวัญนานๆ"

มาลีมองหน้าลูกสาวด้วยสายตาที่ตื้นตันเธอไม่อยากให้ลูกลำบากเพราะเธอ

"แต่ค่ารักษามันแพงนะลูกเราไม่มีเงิน จะเอาเงินมาจากไหนตั้งมายมาย ขวัญไม่ต้องห่วงแม่นะลูกแม่ไม่เป็นไรหลอก"

"แม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะงานพิเศษที่ขวัญทำอยู่เจ้านายขวัญใจดีมากค่ะแม่ขวัญสามารถเบิงเงินมาใช้ก่อนได้เดียวหัวหน้าจะหักเงินในส่วนที่ขวัญจะได้เองแม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะ เดียวพรุ่งนี้ขวัญจะเข้าไปคุยกับหัวหน้า แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องค่ารักษานะค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของขวัญเอง แม่ต้องพักผ่อนให้เยอะๆนะค่ะ" 

เพียงขวัญพูดเสียงใสพร้อมกับรอยยิ้มเพื่อทำให้แม่รู้สึกสบายใจและไม่ต้องกังวน

เพียงขวัญกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อที่จะมานอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลระหว่างที่เธอกำลังนั่งคิดอะไรอยู่เธอก็มองไปเห็นถุงกระดาษมันเป็นถุงใส่เสื้อของลูกค้าที่แม่ตัดเสร็จแล้วมีชื่อติดที่ถุง "เจ้มะนาว" มีความคิดบางอย่างเกิดขึ้นบนหัวของหญิงสาวเธอหยิงถุงกระดาษและไปหาเจ้มะนาวที่คลับ

คลับXXX

"เจ้มะนาวครับมีคนมาหาครับ" เด็กเสิร์ฟในคลับเดินมาหาเจ้มะนาว

"ใครมาหาฉัน"

"ผู้หญิงครับ เธอรอเจ้อยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าครับ"

"เธอบอกไมว่ามาทำไมมีธุระอะไร"

"เธอบอกว่าเอาชุดมาให้เจ้ครับ"

เจ้มะนาวรู้ทันทีว่าคนที่มาหาเธอเป็นใครเธอจึงเดินไปหาทันที

"ขวัญ..."

เพียงขวัญที่กำลังยืนหันหลังอยู่เมื่อได้ยินเสียงเรียกเธอจึงหันไปตามเสียงเรียกนั้นทันที

"สวัสดีค่ะพี่มะนาว"

"วาไงทำไมไม่เข้าไปข้างในหละ"

"ขวัญมีธุระจะพูดกับพี่มะนาวค่ะ"

"งั้นเหรอ งั้นมาทางนี้ตามพี่มา" เพียงขวัญเดินตามไปมันเป็นห้องที่ไม่มีใคร

"นั่งซิขวัญ ว่าไงเรามีอะไรจะคุยกับพี่่"

"พี่มะนาวค่ะ คือว่าตอนนี้แม่ป่วยหนักต้องเข้ารับการผ่าตัดด่วนขวัญต้องการหาเงินซักก้อนเพื่อใช้เป็นค่าผ่าตัดรักษาอาการป่วยของแม่ค่ะ" เพียงขวัญพูดทั้งน้ำตากำมือทั้งสองบีบกันไว้แน่น

"ขวัญว่าไงนะพี่มาลีป่วยหนักอย่างนั้นหรือ" เจ้มะนาวมองหน้าของสาวน้อยตรงหน้าด้วยความสงสารเธอใช้มือเอื้อไปแตะมือของหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ

"ขวัญไม่เป็นไรนะพี่มาลีจะต้องหาย" เธอปลอดหญิงสาว

"คุณหมอบอกว่าแม่ต้องรักษาโดยเข้ารับการผ่าตัด ซึ่งค่ารักษาสองแสนบาทมันเป็นเงินไม่น้อยเลยสำหรับขวัญ"

เพียงขวัญพูดทั้งน้ำตา

"ขวัญอยากทำงานค่ะพี่มะนาวพอจะช่วยขวัญได้ไมค่ะขวัญต้องการเงินสองแสนไปเป็นค่าผ่าตัดรักษาแม่"

"ขวัญแน่ใจนะว่าจะทำจริงๆ ขวัญรู้ใช่ไมว่าเด็กสาวที่นี่เขาทำอะไรถึงจะได้เงินเยอะขนาดนั้น" เจ้มะนาวมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสารเพียงขวัญเป็นเด็กดีกตัญญูเธอก็ไม่อยากให้เพียงขวัญทำงานแบบนี้หรอกแต่เธอก็ไม้มีเงินมากพอทีจะช่วยเด็กสาวตรงหน้านี้ได้

"ได้เดี่ยวพี่จัดการให้ขวัญพร้อมวันไหน"

"พรุ้งนี้เลยค่ะพี่ ขวัญไม่มีเวลาแล้วตอนนี้อาการของแม่หนักมากเลย"

"โอเค เดียวพรุ่งนี้ขวัญพร้อมก็เข้ามาได้เลยเดี่ยวพีนัดลูกค้าไว้ให้"

เจ้มะนาวเข้าไปหาไมเคิ้ลเธอแจ้งรายละเอียดของเพียงขวัญเพื่อหาเสี่ยมือหนักใจปั้มแต่ต้องการคนที่คิดว่าดีที่สุดเพราะเธอเองก็รู้สึกสงสารเด็กสาวในโชคชะตาที่ต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้

ห้องทำงานหรูขุนเขานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน

คลื่น.... คลื่น...เสียงโทรศัพท์ดังขี้น

"ว่าไงวะ มึงมีธุระอะไรโทมาหากูตอนนี้วะ ....วันนี้กูงานยุ้งคงไปดื่มกับมึงไม่ได้"ขุนเขาบอกกับเพื่อนออกไปก่อนที่อีกคนจะพูด

"ไม้รู้ซิวะ กูมีเด็กใหม่คนหนึ่งกูเห็นแล้วสงสารวะ สวยที่สำคัญยังซิง เธอต้องการเงินเพื่อไปรักษาแม่ ไม่รู้เป็นไงกูเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้แล้วกูคิดถึงมึงขึ้นมา มึงลองเข้าไดูรูปเธอเดี่ยวกูส่งไปให้ เผื่อมึงจะสนใจ" ไมเคิ้ลบอกเพื่อนออกไป เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องโทมาบอกขุนเขาเพราะปกติแล้วเขาก็รู้ดีวาเพื่อนของเขาไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้

"อะไรของมึงวะ ถ้ามึงจะพูดแค่นี้กูวางนะโว้ยมึงก็รู้ว่ากูไม่สนใจเรื่องแบบนี้"

"เออๆกูส่งรูปของผู้หญิงไปให้มึงดูแล้ว มึงดูเองแล้วกัน"

"ถ้าสวยจริงทำไมมึงไม่เอาเองวะ มาบอกกูทำไม"

"ก็กูมีแฟนอยูแล้วแต่มึงโสดนี่หว่า เอาๆถ้ามึงไม่สนเดียวกูจะหาเสียใจปั้มซักคนให้น้องเขาก็ได้" 

ไมเคิ้ลวางโทรศัพท์เสียงข้อความในมือถือของขุนเขาก็ดังขึ้น ขุนเขากะว่าจะวางโทรศัพท์ลงแล้วแต่อยู่ดีๆมือของเขาก็กดเปิดดูข้อความในมือถือที่่เพื่อนส่งมาให้เขามองดูรูปผู้หญิงที่เพื่อนส่งมา ตอนแระแค่มองผ่านๆแต่แล้วเขาต้องหันกลับมามองหน้าผู้หญิงในรูปอีกครั้ง "เพียงขวัญ" เขาจำชื่อเธอได้ ใบหน้าคมเข้มมองรูปตรงหน้าอย่างมีความหมายดีนะที่เขาเปิดดูรูปของเธอก่อนไม่อย่างนั้นเขาคงรู้สึกเสียใจเป็นแน่ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ขุนเขารีบโทรศัพท์กับไปหาไมเคิ้ลทันที

โรงพยาบาล

เพียงขวัญมาเฝ้าแม่ตอนเช้าเธอไปเรียนที่มหาลัย

คลื่น...คลื่น....เสียงโทรศัพท์ของเพียงขวัญดังขึ้น

"สวัสดีค่ะ พี่ณดล"

"ขวัญ เป็นไงบ้างช่วงนี้เราเงียบไปเลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า"

"ไม่เป็นไรค่ะ ช่วงนี้ขวัญเรียนหนักค่ะ ใกล้สอบแล้วต้องอ่านหนังสือ พี่ณดลมีอะไรรึเปล่าค่ะ"

"พอดีคุณลินดาเธอโทรมาหาพี่ บอกเรื่่องทางผู้ใหญ่อยากให้ทีมโชว์ของเราร่วมงานกับบริษัทของเขาพี่รับปากไปแล้วเลยโทรมาบอกขวัญ"

"จริงหรือค่ะพี่ณดล ดีจังเลยค่ะ"

"เขาบอกวันหยุดเสาร์อาทิตย์โชว์วันละหนึ่งรอบ เริ่มงานวันเสาร์นี้นะขวัญอย่าลืมหล่ะ แล้วเจอกัน"

"ค่ะพี่ณดล แล้วเจอกันค่ะ"

เมื่อวางสายจากณดล

"ขวัญแม่แกเป็นยังไงบ้างวะ วันนี้ฉันต้องไปตลาดซื้อของให้แม่เดียวพรุ่งนี้ฉันเข้าไปเยี่ยมแม่แกที่โรงพยาบาลนะ ฝากบอกแม่ด้วยนะ" อนงค์ถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกสงสารเพื่อนรักที่ต้องเจอกับเรื่องร้ายๆแบบนี้

"จ๊ะ   "

"แกจะไปโรงพยาบาลหาแม่เลยมั้ยวันนี้"

"ไปฉันจะแวะเข้าไปดูแม่ก่อน"

"โอเคร งั้นเอาไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ ฉันไปก่อนละ แล้วเจอกัน.....บ๊าย"

"แล้วเจอกัน บ๊ายจ๊ะ..."

โรงพยาบาล

ระหว่างที่เพียงขวัญกำลังเดินจะถึงห้องพักผู้ป่วยที่แม่อยู่ เธอก็เห็นผู้หญิงมีอายุแต่งตัวดูดีเดินออกมาจากห้องพักของแม่พร้อมกับผู้หญิงอีกคนที่เธอมองการแต่งตัวแล้วเหมือนแม่บ้านหรือผู้ติดตามเพราะเธอเดินตามหลังพร้อมทั้งยังถือกระเป๋าให้ผู้หญิงคนที่เดินนำหน้าซึ่งเมื่อเดินสวนทางกับเพียงขวัญเห็นผู้หญิงคนนั้นหยุดมองเธอนิดหนึ่งก่อนจะเดินจากไป