บทที่6

"ออ.....คือ.....คือ....ที่สำคัญเธอยังไม่มีแฟนคับนาย โสด...โสด..คับบบบนาย"ต้นพูดทะเล่นท่าทางยิ้มยียวนกวนตีนผู้เป็นนายเหมือนกับรู้ใจนายหนุ่มเขาไม่เคยเห็นเจ้านายสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย

ขุนเขายิ้มอย่างพอใจความรู้สึกหงุดหงิดที่อยู่ในใจเมื่อสักครู่คลายลงไปทันที

"แต่มีเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งครับนายคือว่าตอนนี้แม่ของเธอกำลังป่วยแต่ว่าเธอไม่รู้เพราะแม่เธอไม่ยอมบอกกลัวลูกสาวจะเสียใจ"

"ป่วย..ป่วยเป็นอะไรวะถึงไม่ยอมบอกลูกสาว"

"แม่ของเธอป่วยเป็นเนื้องอกในสมองคับ เธอไม่ยอมบอกลูกสาวเพราะกลัวลูกสาวจะเสียใจและต้องลำบากหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาล "

ขุนเขาฟังในสิ่งที่ลูกน้องคนสนิทรายงานพร้อมกับมีความคิดเกิดขึ้นมากมายกับเรื่องราวของหญิงสาวที่เขาได้รับฟัง

ตื่นเช้าเพียงขวัญแต่งตัวเตรียมไปมหาลัยพอลงมาถึงชั้นล่างของบ้านกลิ่นหอมของอาหารก็ลอยมาเข้าจมูกของเธอ เมื่อมองไปเห็นแม่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว 

"แม่ค่ะ วันนี้แม่ทำอะไรทานค่ะหอมเชียว"

"ลงมาแล้วเหรอลูกมาๆ แม่ทำกลับข้าวเสร็จพอดีเลยลูก มีแต่ของชอบของลูกทั้งนั้นเลยมาๆกินเสร็จแล้วจะได้ไปเรียนเดี่ยวสายลูก"

"ค่ะแม่ แม่น่ารักที่สุดเลยค่ะเอาไว้ขวัญจะตั้งใจเรียนรีบเรียนให้จบจะได้ทำงานเก็บเงินได้เยอะๆแม่จะได้สบายนะค่ะ" 

เพียงขวัญสวมกอดผู้เป็นแม่พูดพร้อมร้อยยิ้มที่สดใส

ในขณะที่มาลีก็กอดลูกสาวไว้แน่นยิ้มทั้งน้ำตาเธอใช้มือลูบศรีษะของลูกสาว เธอนึกถึงคำพูดของคุณหมอ

"เนื้องอกของคุณมันเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆตอนนี้ผมว่าคุณควรจะต้องเข้ารับการผ่าตัดเอาเนื้องอกออกก่อนที่มันจะโตและกดทับส่วนสำคัญและไม่สามารถผ่าตัดออกได้" เสียงพูดของคุณหมอที่พูดกับมาลียังดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา วันนั้นมาลีรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ทั้งมีอาการคลื่่นไส้อย่างหนัก รู้สึกไม่มีแรงเธอจึงไปที่โรงพยาบาลคุณหมอตรวจแล้วพบว่าเธอเป็นเนื้องอกในสมองต้องทำการผ่าตัดอย่างเร่งด่วนแต่เธอปฏิเสธการรักษา มาลีลูบศรีษะของลูกสาวเบาๆ น้ำตาคลอเพราะเธอกลัวจะไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของลูกสาวอันเป็นที่รักของเธอ

"กินข้าวเถอะลูกเดี่ยวจะสาย" เสียงพูดอ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความรักความห่วงใยจากคนเป็นแม่

"ค่ะแม่"

หลายวันต่อเพียงขวัญกลับมาจากมหาลัยเมื่อกลับมาถึงบ้านเธอรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติบ้านเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่แต่ถ้าแม่ไม่อยู่ทำไมแม่ถึงไม่ปิดประตูบ้านและบ้านก็ไม่ได้ล็อก

"แม่ค่ะ แม่ แม่ค่ะ แม่อยู่ไมค่ะ" เพียงขวัญเธอตะโกนเรียกหาแม่และเดินหารอบบ้านก็ไม่เจอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านเธอเคาะประตูห้องของแม่แต่ไม่มีเสียงตอบรับเธอจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องเมื่อเปิดประตูเข้าไปเพียงขวัญก็ต้องตกใจเพราะแม่นอนเป็นลมหมดสติอยู่พื้นห้องเธอรีบวิ่งไปกอดและเรียกผู้เป็นแม่ด้วยความตกใจ

"แม่ค่ะ..แม่...แม่ค่ะ...แม่เป็นอะไรค่ะแม่ แม่ แม่อย่าทำอย่านี้อย่าทำให้ขวัญตกใจซิค่ะ" เธอรีบโทรเรียกรถโรงพยาบาลทันที

หน้าห้องฉุกเฉินเพียงขวัญยืนร้องไห้รอฟังอาการของผู้เป็นแม่ด้วยความกระวนกระวายใจห่วงอาการของแม่กลัวแม่จะเป็นอะไรมาก นานพอสมควรคุณหมอก็ออกมาจากห้องตรวจ เมื่อเห็นคุณหมอเพียงขวัญก็รีบเข้าไปถามอาการของแม่ทันที

"คุณหมอค่ะแม่เป็นยังไงบ้างค่ะ ทำไมอยู่ดีๆแม่ถึงเป็นลมหมดสติแบบนั้นได้ค่ะคุณหมอ"

"คุณเป็นอะไรกับคนป่วยครับ"

"ฉ ฉันลูกสาวค่ะ"

"คุณแม่ของคุณเล่าอะไรให้คุณฟังบ้างไมว่าเธอป่วยอยู่"

"ค่ะ แม่ ป ป่วย  เป็นอะไรค่ะหมอ จะเป็นไปได้ยังไงค่ะ ฉันไม่เคยเห็นแม่แสดงอาการอะไรที่บ่งบอกว่าแม่ไมสบายเลยค่ะคุณหมอ และแม่ก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยและอีกอย่างฉันอยู่กับแม่ตลอดแม่ก็ดูแข็งแรงดีนี้ค่ะหมอ"

"คือว่าแม่ของคุณป่วยเป็นเนื้องอกในสมองเธอมาตรวจและรักษาที่นี้ได้ 3 เดือนแล้วครับ ผมแนะนำให้คนป่วยเข้ารับการผ่าตัดแต่คนป่วยปฏิเสธไม่ยอมรับการรักษา และผมว่าจากอาการตอนนี้เนื้องอกกำลังโตขึ้นมากและกดทับเส้นประสาทของคนป่วยจนทำให้หมดสติไป"

เพียงขวัญฟังคุณหมอพูดทำให้เธอถึงกับเข่าทรุดน้ำตาไหลอาบแก้มงาม แม่ไม่เคยเล่าอะไรให้เธอฟังเลย แม่คงกลัวถ้าเธอรู้ เธอจะต้องบังคับให้แม่ยอมรับการรักษา ซึ่งแม่ก็คงกลัวว่าเธอจะลำบากต้องหาเงินมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่แพงไหนจะค่าใช้จ่ายในการเรียนอีก แม่คงไม่อยากให้เธอลำบากจึงไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับเธอ ในขณะเดียวกันเธอก็โทษตัวเองที่ไม่ได้เรื่องเลยแม่ป่วยเธอซึ่งเป็นลูกยังไม่รู้และไม่สามารถช่วยอะไรแม่ได้เลย 

"คุณหมอค่ะพอมีทางรักษาแม่ได้ไมค่ะ"

"เราต้องทำการผ่าตัดผู้ป่วยโดยเร็วไม่อย่างนั้นอาจจะสายเกินไป"

"แล้วถ้าแม่ผ่าตัดแม่จะหายกลับมาปกติเหมือนเดิมไมค่ะหมอ"

"อันนี้หมอก็ฟันธงไม่ได้ครับมันขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของคนป่วยด้วยบางเคสเม่ื่อผ่าตัดแล้วหายขาดก็มีครับแต่ส่วนใหญ่ถ้าผ่าตัดแล้วอาการจะดีขึ้นครับ"

เพียงขวัญยืนมองผู้เป็นแม่ที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียงทั้งน้ำตาเธอนั่งลงจับมือผู้เป็นแม่

"หมอฉีดยาให้แล้วอีกไม่นานคนป่วยคงรู้สึกตัว เรื่องผ่าตัดเราต้องรีบถ้าคุณตกลงเมื่อร่างกายของคนป่วยพร้อมเราจะทำการรักษาทันที แต่คุณจะต้องเคลียเรื่องค่าใช้จ่ายก่อนมันเป็นกดของโรงบาลครับ"

"ค่ะคุณหมอฉันจะรีบจัดการให้เรียบร้อย ขอบคุณมากนะค่ะ"

เพียงขวัญยืนมองผู้เป็นแม่ที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียงทั้งน้ำตาเธอนั่งลงจับมือผู้เป็นแม่

"แม่ค่ะ แม่อย่าทิ้งขวัญไปนะค่ะแม่ ขวัญจะหาเงินเพื่่อมารักษาแม่ให้หายค่ะ" เพียงขวัญซบหน้าลงกับมือของผู้เป็นแม่เธอจะต้องรีบหาเงินจำนวนนี้เพื่อที่จะมาจ่ายค่าผ่าตัดให้กับแม่ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเงินมากพอที่่จะจ่ายค่ารักษาเพราะเงินที่เธอหามาได้จากการหารายได้พิเศษก็ได้ไม่มากพอ เธอใช้เงินส่วนหนึ่งไปกับค่าเรียนของเธอ ทำให้มีเงินเหลือไม่มาก เธอจะทำอย่างไรดี จะหาเงินมากมายขนาดนั้นจากไหน เพียงขวัญคิดหาวิธีแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ในขณะเดียวกันมาลีแม่ของเธอก็เริ่มรู้สึกตัว และลืมตา

เพียงขวัญยืนมองผู้เป็นแม่ที่นอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียงทั้งน้ำตาเธอนั่งลงจับมือผู้เป็นแม่

"แม่ค่ะ แม่อย่าทิ้งขวัญไปนะค่ะแม่ ขวัญจะหาเงินเพื่่อมารักษาแม่ให้หายค่ะ" เพียงขวัญซบหน้าลงกับมือของผู้เป็นแม่เธอจะต้องรีบหาเงินจำนวนนี้เพื่อที่จะมาจ่ายค่าผ่าตัดให้กับแม่ แต่ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าจะหาเงินมากขนาดนีี้ได้จากที่ไหนพอที่่จะจ่ายค่ารักษาพยาบาลเพราะเงินที่เธอทำจากการหารายได้พิเศษก็ได้ไม่มากพอเธอใช้เงินส่วนหนึ่งไปกับค่าเรียนของเธอ ทำให้มีเงินเหลือไม่มาก เธอจะทำอย่างไรดี จะหาเงินมากมายขนาดนั้นจากไหน เพียงขวัญคิดหาวิธีแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ในขณะเดียวกันมาลีแม่ของเธอก็เริ่มรู้สึกตัว และลืมตา