บทที่ 19

บทที่ 19

ค่ำแล้ว...ร่างสูงซึ่งอยู่ในชุดนอนลายทางสีน้ำตาลเข้มขยับตัวจากกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ไปทรุดตัวนั่งลงบนเตียงกว้างของตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยคืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ก่อนนอน

                เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ทว่ารังสิมันต์กลับไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ อาการนี้ไม่ใช่อาการที่เกิดขึ้นคืนแรก ก่อนหน้านั้นเขานอนไม่หลับเพราะจมปลักอยู่ในห้วงของความเศร้าที่สูญเสียภรรยาและลูกไป หากแต่คืนนี้มันเกิดเพราะความหงุดหงิดบางอย่าง

                ความรู้สึกผิดมันเกาะกินใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ยังติดอยู่บนหมอนใบข้างๆ มันเป็นกลิ่นแปลกใหม่ที่ไม่ได้เกิดจากความหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่ม หรือกลิ่นน้ำหอมที่ผู้หญิงชอบใช้ แต่มันเป็นกลิ่นหอมที่เรียกว่ากลิ่นเนื้อนางของใครบางคนที่มานอนบนเตียงเดียวกับเขาต่างหาก

                รังสิมันต์จำได้แม่นว่าจันทริกาไม่ได้เป็นคนขึ้นมานอนเอง แต่เกิดจากการกระทำของเขา การกระทำที่เขาย้ำกับตัวเองอยู่ซ้ำๆ ว่าเกิดจากความโกรธกรุ่นล้วนๆ

                ป่านนี้ไม่รู้เด็กคนนั้นจะหลับหรือยัง?...

                คำถามนั้นเกิดขึ้นในใจและชวนให้หงุดหงิดอีกรอบ ถ้าจะให้คิดป่านนี้เด็กคนนั้นคงหลับเป็นตายกระมัง ก็เมื่อคืนกรำศึกหนักเสียขนาดนั้น ซ้ำยังกินยาแก้ไข้เข้าไปอีกหลายเม็ด ฤทธิ์ของมันคงเกินกำลังผู้หญิงตัวเล็กๆ จะต้านทานได้

รังสิมันต์ถามเองตอบเอง ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับทำให้เขาหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม มันไม่ยุติธรรมสักนิด เพราะในขณะที่จันทริกาหลับสบาย แต่เขากลับไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ ดังนั้นเรื่องนี้จะต้องมีคนรับผิดชอบ ซึ่งก็คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตัวต้นเหตุ

อีกไม่ถึงห้านาทีต่อมา ร่างสูงก็พาตัวเองมาหยุดตรงหน้าห้องนอนของจันทริกา จัดการไขลูกบิดที่ถูกล็อกจากข้างในด้วยกุญแจสำรอง จากนั้นก็เร้นกายเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ

ภาพที่เห็นเป็นจริงดั่งคาดไว้ จันทริกาหลับไปแล้ว โดยมีแมวตัวโปรดของเขานอนอยู่ข้างๆ ทั้งคนทั้งแมว หลับทั้งๆ ที่ไฟข้างหัวเตียงยังเปิดทิ้งไว้ ทำให้เขามองเห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจน รังสิมันต์ทรุดตัวนั่งลงบนขอบเตียง คราวนี้น้ำหนักซึ่งทำให้ที่นอนยุบยวบยาบ ยังผลให้คนนอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นคล้ายกับกวางน้อยระแวงไพร ตาคู่สวยเบิกกว้าง ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าคนที่ล่วงล้ำเข้ามาในห้องของตนยามวิกาลเป็นใคร ขณะที่เมสซี่เพียงแค่ลืมตาขึ้นมองแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้านายของตน มันก็หลับต่อราวกับรู้ว่าควรจะทำตัวเงียบๆ ไว้

“คุณตะวัน!”

“กินยาหรือยัง”

“กะ...กินแล้วค่ะ” เสียงหวานตอบตะกุกตะกัก คำถามเช่นนั้นสร้างความแปลกใจให้กับจันทริกาเป็นอย่างมาก หรือว่ารังสิมันต์จะรู้สึกผิดแล้ว ปิศาจที่สิงร่างเขาได้ถูกขับไล่ออกไปแล้ว เขาจึงได้กลับมาเป็นพี่ชายใจดีของเธอดังเดิม

“ฉันไม่ได้หมายถึงยาแก้ไข้ ฉันหมายถึงยาคุมฉุกเฉินที่มันเหลืออีกหนึ่งเม็ด”

คำถามที่สองนี่ต่างหากที่ทำให้จันทริกากระจ่างแก่ใจ ว่าเธอเป็นฝ่ายแอบหวังลมๆ แล้งๆ ไปเองว่ารังสิมันต์จะเมตตาเหมือนเก่า หลังจากที่ได้ระบายความแค้นของเขา แต่แท้จริงแล้วสิ่งที่เขารู้สึกและมอบให้อยู่ตอนนี้ก็ยังมีแต่ความเกลียดชังอันแสนน่ากลัว

“ไม่ได้กินค่ะ จันทร์ไม่ทราบ”

“เธอไม่อ่านฉลากหรือไงว่าพอครบสิบสองชั่วโมงให้กินอีกเม็ดที่เหลือ หรือว่าอยากท้องกับฉัน”

รังสิมันต์ทำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบถุงยา ควานหายาเม็ดที่เป็นปัญหาอีกเม็ดออกมา จากนั้นก็ยื่นไปให้ผู้ที่เคยอยู่ในฐานะน้องสาวและน้องเมีย ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

“กินซะจันทริกา ฉันไม่อยากให้เธอท้อง”