บทที่ 18

บทที่ 18

เมื่อถึงหน้าห้อง รังสิมันต์เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู แล้วผลักมันเข้าไปโดยไม่คิดจะเคาะให้เสียเวลา ในเมื่อบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเขา และเด็กคนนั้นก็ไม่มีค่าพอที่เขาจะต้องรักษามารยาทด้วย

การเข้ามาของรังสิมันต์ ทำให้ร่างบางที่ยังนอนอยู่บนเตียงต้องยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะหลุบตาลงเมื่อเห็นสายตาซึ่งยังสาดประกายเหี้ยมเกรียมมาใส่เธอ

“ทำไมถึงยังไม่กินข้าว”

รังสิมันต์ถามขึ้นห้วนๆ เมื่อมองไปเห็นว่าชามข้าวต้มยังวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง โดยที่ยังไม่มีรอยพร่องเลยแม้แต่นิด

“จันทร์ยังไม่หิวค่ะ” เสียงที่เปล่งออกมานั้นค่อนข้างจะแหบแห้ง ร่างเล็กเกร็งขึ้นอีกเท่าตัวเมื่อรังสิมันต์สาวเท้าเข้ามาทรุดตัวนั่งลงบนขอบเตียง

เจ้าของบ้านวางถุงยาที่ตัวเองถือมาลงบนโต๊ะใกล้กับถุงยาของหมอ ก่อนจะหยิบชามข้าวต้มที่เริ่มจะเย็นแล้วขึ้นมา แล้วหันไปยังเด็กสาวที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าอยู่

“เงยหน้าขึ้น แล้วกินข้าวต้มนี่ซะ”

รังสิมันต์ออกคำสั่งพร้อมกับยื่นชามข้าวต้มไปให้ หากแต่จันทริกายังคงนั่งนิ่ง และไม่มีทีท่าว่าจะรับมันจากมือเขาแต่อย่างใด

“จันทริกา!”

“...”

แม้จะเรียกเสียงเข้มแต่คนถูกเรียกก็ยังคงไม่ยอมยื่นมือมารับชามข้าวต้มจากเขา รังสิมันต์จึงถอนหายใจออกมาดังๆ

“เมื่อคืนโดนยังไม่พอใช่ไหม ดื้อกับฉันแบบนี้อยากโดนอีกใช่ไหม”

คราวนี้ได้ผล เพราะจันทริกาเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อมกับเบิกตากว้างขึ้นในทันที ร่างบางเหมือนจะถอยร่นหนี แต่ก็ถอยไม่ได้เพราะข้างหลังคือพนักเตียง

“ตกลงจะกินหรือเปล่า ถ้าไม่กินฉันจะได้ทำอย่างอื่นแทน”

คำขู่ของเขาทำให้จันทริกาจำต้องยื่นมือไปรับชามข้าวต้มนั้นมา ก่อนจะตักใส่ปากอย่างอ้อยอิ่งและพยายามกลืนลงคออย่างยากลำบาก เพราะในยามนี้ร่างกายของเธอไม่ได้ต้องการอาหารพวกนี้เลย แถมในคอก็ตื้อไปหมด

“ทำไมชักช้าจังวะ”

ถ้อยคำที่เหมือนกับถูกสบถออกมาคล้ายดั่งรำคาญและหงุดหงิดเต็มประดานั้น ทำให้จันทริกาลำคอตีบตันมากกว่าเดิม เมื่อตระหนักว่านับจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ คงไม่มีวันที่รังสิมันต์จะกลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธออีกแล้ว

จันทริกาได้ยินรังสิมันต์ถอนหายใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง ก่อนที่ชามข้าวต้มจะถูกกระชากไปจากมือเธอ และไม่กี่อึดใจต่อมา ช้อนก็มาจ่อตรงปากของเธอพร้อมด้วยคำสั่งของคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบ้าน

“อ้าปาก!”

น้ำเสียงยังคงเป็นขู่เข็ญดังเดิม แต่คนที่บาดเจ็บทั้งกายและใจก็ไม่คิดจะทำตาม รังสิมันต์จึงขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“ถ้าเธอไม่อ้าปาก ฉันจะเอาข้าวต้มชามนี้กรอกปากเธอแทนการใช้ช้อน”

คำพูดนั้นทำให้จันทริกาต้องอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง และรังสิมันต์ก็ถือโอกาสนั้นยัดช้อนข้าวต้มใส่ปากและบังคับให้เธอกลืน และคำต่อๆ มาก็ถูกคนป้อนทำเช่นเดิมจนกระทั่งข้าวต้มเหลืออยู่ค่อนชาม นั่นแหละรังสิมันต์จึงพอใจ

เขาขยับไปยังถุงยาที่หมอจัดไว้ให้ อ่านฉลาก แกะมันใส่มือ แล้วส่งให้จันทริกากิน ตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้ว ทว่านั่นไม่ใช่ยาชุดสุดท้าย เพราะมันยังเหลือยาสีขาวที่ส่งตามมาอีกหนึ่งเม็ด

“กินนี่ด้วย”

“ยาอะไรเหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยถามเบาหวิวและมองคนที่กำลังส่งยามาให้อย่างไม่แน่ใจ

“ไม่ใช่ยาพิษก็แล้วกันน่ะ มันแค่ยาคุมฉุกเฉิน กินซะ!”

มือบางจำต้องยื่นไปรับมากินตามคำสั่ง โดยไม่ได้โต้แย้งหรืออะไร เพราะรู้ดีว่ารังสิมันต์คงทำทุกอย่างเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นตามมา

                หลังจากที่จันทริกากินยาเม็ดนั้นเสร็จ อดีตพี่ชายที่แสนดีก็โยนถุงยาที่เขาซื้อมาใส่ตักเธออย่างไร้ความอ่อนโยน แต่นั่นยังไม่โหดร้ายเท่ากับถ้อยคำของเขาที่ตามมา

“ส่วนนี่เป็นยาคุมแบบธรรมดา ฉันซื้อมาไว้ให้โหลหนึ่ง กินได้เป็นปี อ่านฉลากให้เข้าใจแล้วก็อย่าเผลอลืมกินล่ะ เพราะฉันไม่อยากได้ลูกที่เกิดจากผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอ”

“หมายความว่าคุณตะวันจะ...” จันทริกาไม่กล้าเอ่ยจนจบประโยค

“ใช่! เธอจะต้องชดใช้อีก ชดใช้ไปเรื่อยๆ จนกว่าความแค้นระหว่างเราจะจบลง”

“แล้วมันจะจบเมื่อไหร่คะ...”

“เมื่อฉันพอใจ!”

พูดจบร่างสูงก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้อง โดยมีเมสซี่ซึ่งนั่งมองสองหนุ่มสาวอยู่นานวิ่งตามออกไป ภายในห้องจึงตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ทว่าความเงียบเกิดขึ้นเพียงครู่หนึ่ง เพราะต่อมามันก็ถูกทำลายด้วยเสียงสะอื้นแสนเศร้าที่ดังขึ้นเบาๆ แต่กลับสะท้อนความทุกข์ในใจของคนที่กำลังร้องไห้ได้เป็นอย่างดี