로그인공유
บทที่ 46
최신 업데이트:
2025-06-15 15:25:15บทที่ 46
“คำว่าเกมหัวใจ มันไว้สำหรับคนที่มีใจให้กัน”
“แกไม่ได้คิดอะไรกับจันทร์ว่างั้น” จากที่ถูกไล่ต้อนตอนนี้ปรัชญ์เปลี่ยนเป็นฝ่ายไล่ต้อนรังสิมันต์บ้าง
“คิด...คิดว่าเด็กคนนั้นทำให้เมียฉันตาย”
“แน่ใจว่าคิดแค่นั้น แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหน”
“กลับเชียงใหม่สิวะ จะอยู่ทำไมล่ะ ก็ผู้หญิงที่ฉันตั้งใจจะมาจีบกลายเป็นเมียแกไปแล้วนี่ หรือแกจะให้ฉันแย่งเมียเพื่อนก็ได้นะฉันไม่ถือ”
“ก่อนจะถามฉัน ถามตัวเองก่อนว่าคิดจะแย่งเมียฉันจริงๆ หรือแค่อยากให้เมียตัวเองหึง”
คำพูดที่เหมือนกับมานั่งอยู่ในใจเช่นนั้น ทำให้รังสิมันต์ต้องทำหน้าตึงกลบเกลื่อน แม้สิ่งที่ปรัชญ์พูดมาจะไม่ตรงกับความจริงนักแต่ก็เฉียดสุดๆ เขาไม่ได้อยากให้จันทริกาหึง แค่อยากให้เธอเจ็บ
จริงหรือที่ว่าต้องการแค่นั้น?
รังสิมันต์ถามตัวเอง...แล้วทำไมตอนที่เด็กคนนั้นทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเขา เขาถึงได้หงุดหงิดนัก
“ต้องให้ย้ำกี่ครั้งว่าเมียฉันตายแล้ว แกความจำเสื่อมหรือไงไอ้เชี่ยปรัชญ์” คนถูกต้อนคืนทำเสียงฉุนๆ ใส่
“ฉันไม่ได้หมายถึงคนที่ตายแล้วเว้ย แต่หมายถึงคนที่แกอยู่ด้วยตอนนี้”
“จันทริกาไม่ใช่เมียฉัน”
“แล้วเป็นอะไร แค่อดีตน้องเมียที่ตอนนี้ถูกลดฐานะลงมาเป็นเด็กรับใช้ในบ้านของแกงั้นสิ”
“ก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ จะเสือกถามทำไมอีก”
“ก็เพราะรู้ดีนี่แหละถึงได้อยากเสือก ระวังให้ดีเถอะไอ้เชี่ยตะวัน รังแกเขามากๆ ถ้าเขาหนีไปวันไหน แกจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า”
“จันทริกาไม่มีทางหนีไปไหนได้หรอก เด็กคนนั้นไม่มีที่ไป” แม้จะรู้ดีว่าเด็กคนนั้นไม่มีที่ไป หากแต่ทำไมคำพูดที่เหมือนยั่วอารมณ์ของปรัชญ์ถึงทำให้หัวใจเขาเกิดวูบไหวและกลัวขึ้นมาก็ไม่รู้
“ไม่กลัวหนีแต่จะรีบแจ้นกลับไปหา ถ้ามั่นใจว่าจันทร์ไม่หนี จะรีบกลับไปทำไม”
“ฉันเป็นห่วงเมสซี่”
เป็นคำแก้ตัวข้างๆ คูๆ ที่คนฉลาดและสนิทกันมานานอย่างปรัชญ์ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด
“ห่วงแมวหรือห่วงเมีย”
“ไอ้เชี่ยนี่! แกมันชอบกวนตีนชะมัด ฉันขอแช่งให้น้องเล็กทิ้งแก”
“นี่แกแช่งฉันเหรอ ได้...งั้นฉันก็ขอแช่งแกคืน ขอให้จันทร์ทิ้งแกไวๆ เหมือนกัน ทิ้งไปตอนนี้เลยยิ่งดี ไม่แน่ว่าแกกลับไปอาจไม่เจอเมียแล้วก็ได้” จากที่เครียดๆ เรื่องหัวใจตัวเอง ตอนนี้ปรัชญ์เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมานิดๆ ที่ได้ยั่วยุอารมณ์ของรังสิมันต์ให้หงุดหงิดบ้าง
“ไปเคลียร์เรื่องตัวเองให้มันจบก่อนเถอะ ก่อนจะเสือกเรื่องชาวบ้าน ตกลงแกจะกลับพร้อมฉันหรือเปล่า”
“ไม่กลับ จะไปหาคู่หมั้นก่อน”
“โอเค...งั้นแกขับรถไปส่งฉันด้วย”
ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจรถราคาหลายสิบล้านโยนให้กับเจ้าของรถ ซึ่งปรัชญ์ก็รับมันได้อย่างแม่นยำ ไม่นานเฟอร์รารี่สีแดงก็แล่นออกจากคอนโดมิเนียมอีกรอบ แล้วมุ่งหน้าไปยังสนามบิน
เครื่องบินโดยสารภายในประเทศ ที่บินจากดอนเมืองลงจอดยังสนามบินนานาชาติจังหวัดเชียงใหม่ โดยใช้เวลาบินเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงกับอีกสิบห้านาทีเท่านั้น ทันทีที่เดินเข้าไปยังอาคารผู้โดยสาร อุ้ยคำซึ่งมารออยู่แล้วรับกระเป๋าเดินทางจากมือของเจ้านาย แล้วเดินนำไปยังรถที่จอดอยู่ในลานจอด
“คุณตะวันจะไปทำงานก่อนไหมครับ ผมจะได้ไปส่งที่ห้าง” อุ้ยคำถามหลังจากที่เปิดประตูรถด้านหลังให้เจ้านายเข้าไปนั่งแล้ว
“ไม่ไป กลับบ้านเลยอุ้ยคำ”
“ครับ”
คำตอบของเจ้านายทำให้อุ้ยคำแปลกใจอยู่พอสมควร เพราะปกติรังสิมันต์มักจะให้ความสำคัญกับงานก่อนอะไรทั้งหมด แต่ความสงสัยนั้นก็ถูกเก็บเอาไว้แค่ในใจ เนื่องจากไม่ใช่วิสัยของลูกจ้างที่จะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเจ้านายขนาดนั้น แม้จะเป็นคนเก่าคนแก่ที่รับใช้กันมานานก็เถอะ
ระยะทางจากสนามบินถึงบ้านไม่ได้ไกลเท่าใดนัก ทันทีที่อุ้ยคำจอดรถเสร็จ ร่างสูงผลักประตูแล้วก้าวยาวๆ เข้าบ้านคล้ายกับมีเรื่องเร่งรีบ เมสซี่เห็นเจ้านายมาก็รีบวิ่งเข้าไปหา รังสิมันต์ย่อลงอุ้มแมวตัวโปรดขึ้นมากอด แต่สายตากลับสอดส่ายหาคนที่ตัวเองกลัวว่าจะหนีอย่างเช่นที่ปรัชญ์แช่งเอาไว้ ความจริงเขาไม่ได้เพิ่งกลัวในตอนที่ปรัชญ์พูดหรอก แต่กลัวตั้งแต่วันที่ออกเดินทางแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รีบแจ้นกลับมาขนาดนี้
เมื่อไม่เห็นร่างคุ้นตา เท้าจึงก้าวไปยังห้องครัว พอไร้เงาของจันทริกาในห้องครัว เขาก็อุ้มเมสซี่ตรงไปยังห้องนอนชั้นล่างของเธอ แต่ห้องนั้นก็ไร้เงาของจันทริกาเช่นเดียวกัน
หัวใจที่ซ่อนอยู่ในหน้าอกข้างซ้ายเริ่มร้อนรน หรือว่าเด็กคนนั้นจะหนีไปแล้วจริงๆ ความคิดนั้นทำให้เขากลับไปยังหน้าบ้านอีกครั้ง กำลังจะเอ่ยปากถามอุ้ยคำว่าจันทริกาหายไปไหน แต่ก็ยั้งปากเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับแอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเห็นว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังถือตะกร้าผักเดินขึ้นบันไดหินอ่อนมา
ร่างบางที่กำลังก้าวอยู่ชะงักฝีเท้า เพราะมีร่างสูงของคนที่บอกว่าจะไปกรุงเทพฯ สองสามวันยืนขวางทางอยู่ จันทริกาแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เขากลับมาเร็วกว่าที่บอกไว้ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามหรือทักทายใดๆ เพราะกลัวว่าคำพูดของตนจะระคายหูของคนที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงหน้าในตอนนี้
“ไปไหนมา” รังสิมันต์ถามเสียงเข้ม แต่ในใจนั้นโล่งเบาเหมือนมีใครยกหินหนักๆ ที่ทับอยู่ในหัวใจออกไปแล้ว
“ไปตลาดค่ะ”
“แล้วทำไมกลับเอาป่านนี้ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” คนกำลังกลบเกลื่อนความโล่งใจของตัวเองทำเสียงดุใส่ต่อ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเพิ่งจะสี่โมงเย็น
“ปกติจันทร์ก็ไปตลาดเวลานี้นะคะ” เสียงหวานอธิบายอย่างราบเรียบ อดคิดไม่ได้ว่าเขาอารมณ์เสียมาจากไหน หรือว่าทะเลาะกับผู้หญิงที่กรุงเทพฯ ถึงได้กลับเร็วกว่ากำหนดและมาหาเรื่องดุเธอเช่นนี้
“ไม่ต้องมาแก้ตัว กลับมาแล้วก็รีบๆ ไปทำอาหารซะสิ ฉันหิว”
“ค่ะ...”
จันทริการับคำสั้นๆ แล้วก้มหน้าเดินผ่านเขาเข้าไปในครัว โดยไม่รู้ว่าสายตาดุๆ นั้นมองตามหลังอย่างพิจารณา ไม่ได้เจอกันแค่หนึ่งวันดูเหมือนว่าเธอจะผอมลง หรือว่าจริงๆ แล้วเธอผอมลงกว่าเดิมตั้งนานแล้ว เพียงแต่เขาไม่เคยคิดจะใส่ใจทั้งๆ ที่กอดอยู่บ่อยๆ
최신 챕터
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 47
บทที่ 47สำหรับคนที่จมอยู่ในห้วงของความทุกข์ใจ วันเวลามักผ่านไปช้าเสมอ คนในบ้านที่รังสิมันต์ส่งไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าของเขา ยังไม่มีใครได้กลับมา ดังนั้นจันทริกาจึงต้องทำงานบ้านทุกอย่างแทบจะคนเดียวเช่นเดิม และยังมีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าหน้าที่ของคนรับใช้ทั่วไป นั่นคือเธอต้องคอยรองรับไฟปรารถนาของรังสิมันต์ ไม่ว่าเขาต้องการยามใด เธอก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธได้สักครั้ง จันทริการู้ดีว่าเขาทำไปเพื่อระบายความแค้นเท่านั้น หากแต่ตอนนี้เธอกลับเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มจะผูกพันกับเขาอย่างลึกซึ้งมากขึ้นทุกวัน ซึ่งเรื่องเหล่านี้ทำให้เธอทุกข์ใจไม่น้อย หากจะมีสิ่งที่ทำให้เธออยู่บ้านหลังนี้ได้อย่างมีความสุข ก็คงจะเป็นความน่ารักของเมสซี่กับความเอ็นดูจากลุงหนานอินซึ่งเป็นรปภ.กับอุ้ยคำเท่านั้น ส่วนเจ้าของบ้าน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงใจร้ายและเย็นชาใส่เธอดังเดิม แม้บางครั้งเขาเหมือนจะอ่อนโยน แต่นั่นก็เป็นเพียงเพราะเขาลืมตัว ครั้นพอเขาคิดได้ว่าเกลียดชังเธอแค่ไหน จันทริกาก็มักจะได้รับผลจากความเคียดแค้นชิงชังของเขาดังเดิมเช้านี้จันทริกาไม่ได้ทำอาหาร รังสิมันต์บอกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 46
บทที่ 46“คำว่าเกมหัวใจ มันไว้สำหรับคนที่มีใจให้กัน”“แกไม่ได้คิดอะไรกับจันทร์ว่างั้น” จากที่ถูกไล่ต้อนตอนนี้ปรัชญ์เปลี่ยนเป็นฝ่ายไล่ต้อนรังสิมันต์บ้าง“คิด...คิดว่าเด็กคนนั้นทำให้เมียฉันตาย”“แน่ใจว่าคิดแค่นั้น แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหน”“กลับเชียงใหม่สิวะ จะอยู่ทำไมล่ะ ก็ผู้หญิงที่ฉันตั้งใจจะมาจีบกลายเป็นเมียแกไปแล้วนี่ หรือแกจะให้ฉันแย่งเมียเพื่อนก็ได้นะฉันไม่ถือ”“ก่อนจะถามฉัน ถามตัวเองก่อนว่าคิดจะแย่งเมียฉันจริงๆ หรือแค่อยากให้เมียตัวเองหึง”คำพูดที่เหมือนกับมานั่งอยู่ในใจเช่นนั้น ทำให้รังสิมันต์ต้องทำหน้าตึงกลบเกลื่อน แม้สิ่งที่ปรัชญ์พูดมาจะไม่ตรงกับความจริงนักแต่ก็เฉียดสุดๆ เขาไม่ได้อยากให้จันทริกาหึง แค่อยากให้เธอเจ็บจริงหรือที่ว่าต้องการแค่นั้น?รังสิมันต์ถามตัวเอง...แล้วทำไมตอนที่เด็กคนนั้นทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเขา เขาถึงได้หงุดหงิดนัก“ต้องให้ย้ำกี่ครั้งว่าเมียฉันตายแล้ว แกความจำเสื่อมหรือไงไอ้เชี่ยปรัชญ์” คนถูกต้อนคืนทำเสียงฉุนๆ ใส่“ฉันไม่ได้หมายถึงคนที่ตายแล้วเว้ย แต่หมายถึงคนที่แกอยู่ด้วยตอนนี้”“จันทริกาไม่ใช่เมียฉัน”“แล้วเป็นอะไร แค่อดีตน้องเมียที่ตอนนี้ถูกลดฐานะล
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 45
บทที่ 45“เธอนอนหรือยัง” ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าดึกดื่นขนาดนี้ จันทริกาต้องนอนแล้ว เพราะปกติถ้าคืนไหนที่เขาไม่ได้ให้เธอขึ้นไปหา หรือเป็นฝ่ายลงมาหาเธอ เด็กคนนั้นจะหลับเร็วเป็นพิเศษ“นอนแล้วค่ะ คุณโทร.มามีอะไรหรือเปล่าคะ”“ฉันแค่โทร.มาถามว่าเมสซี่เป็นยังไงบ้าง” ปากพูดไปตามที่สมองเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า หากแต่เสียงในใจเสียงหนึ่งกลับตะโกนก้องขึ้นมาว่า เพราะอยากได้ยินเสียงนุ่มๆ เรียบๆ ของเธอต่างหาก“เมสซี่อยู่กับจันทร์ค่ะ ตอนนี้หลับไปแล้ว”“ก็ดี ฉันแค่เป็นห่วงมัน”“ไม่ต้องห่วงนะคะจันทร์จะดูแลเมสซี่อย่างดี และสมบัติทุกชิ้นของคุณในบ้านหลังนี้ยังอยู่ครบค่ะ” จันทริกาพูดกับคนโทร.มาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเป็นการบอกกล่าวตามปกติ ทว่าหัวใจกลับปวดแปลบ เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่า คุณตะวันเป็นห่วงแค่เมสซี่เท่านั้น ไม่ได้ห่วงเธอแม้แต่นิด หากจะห่วงก็คงห่วงว่าเธอจะพาใครมาขโมยของในบ้านอย่างที่เขาพูดไว้ก่อนไปมากกว่า เพราะเธอเป็นผู้ร้ายในสายตาเขามาตลอดตั้งแต่ศศิประภาตายไป จันทริกาจึงต้องบอกเขาไปเช่นนั้น หากแต่คนฟังกลับรู้สึกว่าเธอกำลังประชด“สมบัติของฉันที่เธอว่าอยู่ครบทุกชิ้น รวมถึงเธอด้วยหรือเปล่า”จันทริกาห
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 44
บทที่ 44ผู้หญิงดีพร้อมที่เขาหมายถึงก็คือธรินดา น้องสาวบุญธรรมของปรัชญ์นั่นเอง เขารู้ดีว่าปรัชญ์รู้สึกลึกซึ้งกับธรินดามากกว่าน้องสาวนอกไส้ แต่มันก็ทำปากแข็งไม่เคยยอมรับความจริงกับเขาออกมาตรงๆ จนเขานึกอยากแกล้ง ถึงขนาดต้องลงทุนว่าจะไปหาธรินดาที่กรุงเทพฯ ซึ่งมันได้ผลเพราะไอ้บ้านั่นร้อนรนจนเปลี่ยนใจไปกับเขาเพื่อกันท่า ทั้งๆ ที่ตอนแรกปฏิเสธเสียงแข็งว่าจะไม่ไป ส่วนอีกเหตุผลที่เป็นเหตุผลส่วนตัวแบบไม่ได้บอกใคร ก็คืออยากทำให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้รู้ว่า แม้เขาจะร่วมรักกับเธอบ่อยแค่ไหนและบางครั้งอาจจะเผลออ่อนโยนไปบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยมีความหมายมากไปกว่าเมียบำเรอ ที่เขาไม่เคยคิดจะยกย่องเชิดชู เขายังมองหาผู้หญิงอื่นมาอยู่เคียงข้างในฐานะภรรยาตัวจริงแทนที่ศศิประภา ซึ่งจันทริกาไม่มีวันจะได้เป็น ไม่มีวัน!“ค่ะ”‘ค่ะ’ สั้นๆ เหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากเช่นเดิม จากนั้นก็ทำหน้านิ่งจนอ่านความรู้สึกไม่ออก ยิ่งทำให้คนที่กำลังจะไปหงุดหงิดมากกว่าเดิม ทั้งๆ ที่เขาบอกว่าจะไปหาผู้หญิงที่ดีพร้อมมากกว่า เพราะอยากเห็นสีหน้าและแววตาที่เจ็บปวดของเธอ แต่จันทริกากลับนิ่งเฉย นิ่งจนกลายเป็นเขาที่ออกอาการเ
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 43
บทที่ 43 อากาศในยามอรุณรุ่งยังคงมีหมอกลงหนาทึบ ทำให้บรรยากาศทั่วอาณาบริเวณหนาวเย็นเหมือนเช่นทุกเช้า โดยเฉพาะในช่วงเวลาตีสี่กว่าๆ แบบนี้ หากเช้านี้จันทริกากลับรู้สึกว่าความหนาวเย็นนั้นไม่ได้กระทบผิวกายของเธอมากเท่าไหร่ เพราะมีความอบอุ่นบางอย่างที่คอยโอบล้อม ทำให้ร่างบางเผลอซุกเข้าหาความอบอุ่นนั้นอย่างลืมตัว ครั้นพอลืมตาตื่นก็รีบถอยห่างแบบเป็นอัตโนมัติเช่นกัน ทว่าแค่แรงดิ้นเบาๆ นั้นก็ทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ตวัดแขนคว้าเอาร่างบางเข้าไปนอนกอดอีกครั้ง จันทริกาแก้มแดงซ่านท่ามกลางความมืดเพราะรู้สึกได้ว่า ร่างกายของรังสิมันต์ยังคงเปลือยเปล่า “จะขยับไปไหน” เขาพึมพำทั้งที่ยังไม่ลืมตา แขนแกร่งกอดร่างบางมาแนบชิดแน่นกว่าเดิม “จันทร์ต้องลุกแล้วค่ะ คุณปล่อยจันทร์เถอะนะคะ” “ไม่ปล่อย จะรีบตื่นไปไหนแต่เช้า” “ตื่นไปเตรียมอาหารให้คุณ และเตรียมตัวไปทำงานไงคะ” “วันนี้เธอไม่ต้องไปทำงาน ส่วนอาหารเช้าฉันก็ไม่กิน เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอมีหน้าที่นอนนิ่งๆ ให้ฉันกอดก็พอ ห้องเธอหนาวจะตายไม่รู้หรือไง” “ไหนคุณ
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 42
บทที่ 42สี่โมงเย็นของวันนั้น รังสิมันต์ออกจากห้องทำงานแล้วลงมาหาจันทริกาที่ห้องล็อกเกอร์ สั่งให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับบ้านพร้อมเขา ทั้งๆ ที่เวลาเลิกงานของพนักงานกะเช้าคือหกโมงเย็น“เธอยังกินยาคุมอยู่หรือเปล่า” รังสิมันต์ถามขณะนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่ที่โต๊ะในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่“กินค่ะ” คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ แต่หัวใจหม่นหมองมากเหลือเกิน เพราะรังสิมันต์ดูเหมือนจะกังวลและย้ำเรื่องนี้กับเธออยู่บ่อยครั้ง เขาคงกลัวว่าจะมีความผิดพลาดเกิดขึ้นและเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจะอุบัติในท้องของผู้หญิงที่เขามองว่าเลวร้ายอย่างเธอ“งั้นก็ดี คืนนี้เธอขึ้นไปนอนกับฉัน”ช่างเป็นคำสั่งที่พูดออกมาได้อย่างเฉยเมยเย็นชาราวกับสั่งไปเธอทำงานทั่วไป แต่คนไม่มีทางเลือกอย่างเธอจะต่อต้านหรือปฏิเสธอะไรได้ ในเมื่อความต้องการของเขาคือสิ่งที่เธอต้องทำตามหลังจากเก็บโต๊ะเสร็จ จันทริกาก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า บอกให้เมสซี่นอนรออยู่ที่ห้อง เพราะรู้ดีว่าเมื่อรังสิมันต์บรรลุความต้องการของเขาแล้ว เธอก็จะต้องกลับลงมานอนที่ห้องเล็กๆ ห้องนี้ดังเดิมแม้ครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ความกระดากอายยา
다른 추천
สลับวิวาห์ลุ้น คุณประธานขาโหด
กิตติรวิชญ์67.4K 조회수เกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้233.2K 조회수คลั่ง(รัก)เมียเด็ก
RICHES.17.1K 조회수เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน36.3K 조회수คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
หลิวหลีเสวียเสวี่ย335.9K 조회수แรดสลัดคาน
วรนิษฐา / Miss sexy334 조회수หน้าที่ของนางบำเรอ
baiboau-เนื้อนวล199 조회수อสูรเริงไฟ(หัวใจศิลา)
นาวิกา429 조회수
