บทที่ 47

บทที่ 47

               

สำหรับคนที่จมอยู่ในห้วงของความทุกข์ใจ วันเวลามักผ่านไปช้าเสมอ คนในบ้านที่รังสิมันต์ส่งไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าของเขา ยังไม่มีใครได้กลับมา ดังนั้นจันทริกาจึงต้องทำงานบ้านทุกอย่างแทบจะคนเดียวเช่นเดิม และยังมีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าหน้าที่ของคนรับใช้ทั่วไป นั่นคือเธอต้องคอยรองรับไฟปรารถนาของรังสิมันต์ ไม่ว่าเขาต้องการยามใด เธอก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธได้สักครั้ง จันทริการู้ดีว่าเขาทำไปเพื่อระบายความแค้นเท่านั้น หากแต่ตอนนี้เธอกลับเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มจะผูกพันกับเขาอย่างลึกซึ้งมากขึ้นทุกวัน ซึ่งเรื่องเหล่านี้ทำให้เธอทุกข์ใจไม่น้อย หากจะมีสิ่งที่ทำให้เธออยู่บ้านหลังนี้ได้อย่างมีความสุข ก็คงจะเป็นความน่ารักของเมสซี่กับความเอ็นดูจากลุงหนานอินซึ่งเป็นรปภ.กับอุ้ยคำเท่านั้น ส่วนเจ้าของบ้าน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงใจร้ายและเย็นชาใส่เธอดังเดิม แม้บางครั้งเขาเหมือนจะอ่อนโยน แต่นั่นก็เป็นเพียงเพราะเขาลืมตัว ครั้นพอเขาคิดได้ว่าเกลียดชังเธอแค่ไหน จันทริกาก็มักจะได้รับผลจากความเคียดแค้นชิงชังของเขาดังเดิม

เช้านี้จันทริกาไม่ได้ทำอาหาร รังสิมันต์บอกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวันนี้เขาไม่กินข้าวเช้า แต่กระนั้นเมื่อเขาลงมาชั้นล่างเธอก็ยังถูกบังคับให้ทำหน้าที่อย่างอื่นแทน

“เดินไปส่งฉันที่รถหน่อย”

                จันทริกาทำท่าลังเล เพราะปกติเวลาที่รังสิมันต์ออกไปทำงาน เธอไม่เคยต้องออกไปส่งเขาขึ้นรถ แต่ทำไมวันนี้เขาออกคำสั่งเช่นนั้นกับเธอ

                “ยืนงงอยู่นั่นแหละ มานี่เร็ว”

                เสียงดุๆ ดังขึ้นพร้อมกับที่มือใหญ่เอื้อมมาจับมือเล็ก แล้วฉุดให้เดินตามไปยังหน้าบ้านด้วยกัน โดยมีเมสซี่วิ่งตามมาไม่ห่าง      

                ร่างสูงหยุดเมื่อเดินมาถึงรถ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือของจันทริกา เขาหันมามองหน้าซึ่งหวานใสชวนพิศอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายพูดก่อนอีกครั้ง

                “ไม่สงสัยเหรอว่าทำไมฉันถึงบอกให้มาส่ง”

                “สงสัยค่ะ แต่จันทร์รู้ว่าไม่ควรถาม”

                “บางเรื่องถามบ้างก็ได้นะ”

                “จันทร์ไม่ทราบนี่คะ ว่าเรื่องไหนถามได้หรือถามไม่ได้” จันทริกาโต้กลับไปเสียงเรียบๆ เช่นเดียวกับแววตา แม้จะชินชาเสียแล้วแต่เขาก็อยากเห็นอารมณ์อื่นของเธอบ้าง โดยเฉพาะเวลาแบบนี้ที่เขากำลังจะ...

                “ก็ลองถามมาก่อนสิ ถ้าเรื่องไหนบอกได้ฉันก็บอก เรื่องไหนไม่อยากให้รู้ก็จะไม่บอก”

                “วันนี้คุณให้จันทร์มาส่งทำไมคะ” เสียงหวานเอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัย เมื่อเจ้าตัวอนุญาตและเปิดทางให้ถามได้เช่นนั้น

                “ก็แค่...มีเรื่องจะบอก”

                “คะ?”

                “คือฉันจะไม่อยู่บ้านสักสองสามวันน่ะ จะเข้ากรุงเทพฯ”

                หัวใจคนฟังหล่นวูบ แม้จะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไร แต่จันทริกาก็ห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เมื่อคิดว่ารังสิมันต์คงจะไปหาคนพิเศษของเขาเหมือนเดิม

                “ค่ะ”

                “ค่ะ? แค่นั้นเหรอ ไม่ถามต่อล่ะว่าฉันจะไปทำอะไร”

                “จันทร์คิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ที่จันทร์ไม่ควรจะถามค่ะ” หญิงสาวให้เหตุผลกับการไม่ถามต่อของตัวเอง แต่จริงๆ เป็นเพราะเธอไม่อยากรับรู้ให้ตัวเองต้องเจ็บปวด ว่าเขาจะไปทำอะไรหรือไปหาใคร นี่เองกระมังที่มีคนบอกว่า ความผูกพันทางกายจะนำมาซึ่งความผูกพันทางใจ 

“แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวอะไรหรอก ฉันจะไปงานแต่งงานของพี่ปราณต์น่ะ” รังสิมันต์บอกไปตามที่อยากบอก แม้คนทั้งเชียงใหม่รวมทั้งครอบครัวของปรัชญ์เองจะเข้าใจว่า งานแต่งงานที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ เป็นงานแต่งงานของปรัชญ์กับนัสริน แต่เขากับกวินภพรู้ดีว่า เจ้าบ่าวที่แท้จริงของงานวันพรุ่งนี้คือปราณต์ต่างหาก เขาไม่เห็นด้วยที่ปรัชญ์ใช้วิธีตลบหลังแม่และมัดมือชกพี่ชายแบบนี้ ทว่าเขาก็ไม่อาจจะทัดทานอะไรปรัชญ์ได้ จึงได้แต่หวังว่าปราณต์จะมีความสุขกับการแต่งงานในครั้งนี้ แม้ว่าจะไม่ได้เลือกเจ้าสาวเองก็ตาม

“คุณปราณต์เหรอคะ” จันทริกาพึมพำชื่อนั้นออกมา เธอจำหน้าเจ้าของชื่อได้คลับคล้ายคลับคลา ในครั้งที่ปราณต์มาร่วมงานศพของศศิประภา

“ใช่...พี่ชายของปรัชญ์น่ะ เป็นหมอ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“ดีใจหรือเปล่าที่ฉันจะไม่อยู่”

จันทริกาเผลอเงยหน้าขึ้นมองคนถามอย่างไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะถามเช่นนั้น เธอจึงไม่ได้เตรียมคำตอบและยังไม่ทันได้ถามตัวเองว่าควรจะดีใจหรือเปล่า

“จันทร์...ไม่ได้รู้สึกอะไรค่ะ”

“งั้นเหรอ ฉันนึกว่าเธอจะดีใจมากเสียอีกที่ไม่ต้องเห็นหน้าฉันตั้งสองสามวัน”

“จันทร์บอกแล้วไงคะว่าจันทร์ไม่ได้รู้สึกอะไร”

“แม้แต่คิดถึงฉันงั้นเหรอ” คราวนี้ไม่แค่ถามแต่ยังจ้องตาสวยปนเศร้าของเธอนิ่ง ทำให้จันทริกาต้องหลุบตาลงเพื่อไม่ให้เขาควานหาเอาความจริงจากหน้าต่างของหัวใจทั้งสองบาน

“คุณจะไปยังไงคะ” จันทริกาเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อให้สถานการณ์อันกระอักกระอ่วนในหัวใจลดน้อยลง

“เพิ่งรู้นะว่านอกจากจะตีหน้าซื่อและทำตัวน่าสงสารได้เก่งแล้ว เธอยังเฉไฉเก่งอีก”

ความเขินอายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเจ็บจี๊ดๆ ในใจโดยพลัน เมื่อได้ยินคำพูดที่จงใจทำร้ายความรู้สึกของเธอ จันทริกาเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาเต็มไปด้วยการตัดพ้อต่อว่า แต่ชั่วอึดใจต่อมาตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้างขึ้น เมื่อจู่ๆ วงแขนแกร่งก็รวบร่างของเธอเข้าไปกอดไว้แน่น

“ช่วงที่ฉันไม่อยู่ทำตัวดีๆ ล่ะ ฝากดูแลเมสซี่ด้วยนะ”

เสียงทุ้มกระซิบดังอยู่ข้างหูพร้อมกับริมฝีปากร้อนผ่าวที่ทาบลงพวงแก้ม จากนั้นความอบอุ่นซึ่งห้อมล้อมอยู่รอบตัวของจันทริกาก็จางหายไป พร้อมๆ กับที่ร่างสูงขยับไปเปิดประตูรถ ก่อนที่รถราคาแพงคันนั้นจะแล่นห่างออกไปจากหน้าบ้าน และจันทริกาก็ได้คำตอบในตอนนั้นเอง ว่ารู้สึกอย่างไรที่จะไม่ได้เห็นหน้าเขาในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่