ตอนที่ 3 ถ้าอยากได้ก็ต้องได้

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งท่าทางภูมิฐาน เดินตรงมายังเคาน์เตอร์พยาบาล ทุกย่างก้าวของเขาดูมั่นคงและน่าเกรงขาม

“สวัสดีค่ะคุณวายุ”

เปรมยุดากล่าวทักทาย ลูกชายคนเล็กของนายแพทย์วสันต์และแพทย์หญิงวิภารัตน์

“สวัสดีครับคุณเปรม ผมไม่ได้มานานเลยคุณเปรมยังสวยเหมือนเดิม”

“คุณวายุก็ชมคนแก่ มาเยี่ยมหมอตะวันเหรอคะ”

“ครับ วันนี้เป็นยังไงบ้าง”

“เหมือนเดิมค่ะ”

“วันนี้มีแต่คนมาเยี่ยมหมอตะวันนะคะ” พยาบาลอีกคนชวนคุย

“พ่อกับแม่ก็มาเหรอครับพี่เปรม”

“เปล่าคะ”

“งั้นใครกับครับ ที่มาเยี่ยม” วายุแปลกใจเพราะพี่ชายของเขานั้นนอนไม่ได้สติมาหลายปีแล้ว เพื่อนและคนรู้จักที่เคยมาเยี่ยมก็เริ่มลดน้อยลง สุดท้ายก็เหลือแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่มาเยี่ยม

“ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ”

“พี่เปรมครับ” วายุมองหัวหน้าพยาบาล ตาคมของเขาจ้องอย่างต้องการคำตอบ

“คุณวายุ อย่าทำหน้าดุสิคะ”

“พี่เปรมก็บอกสิครับว่าใครมาเยี่ยม”

“คนไข้ของหมอตะวันค่ะ หมอตะวันกับหมอพิมพ์ลดาเคยช่วยเหลือเธอไว้มาก พอเธอรู้เลยขอเข้าเยี่ยมแค่นั้นเองค่ะ”

“อ๋อ แค่นั้นเอง ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เธอมาบ่อยไหมครับ”

“ไม่ค่ะ นานๆ ครั้ง”

“ครับ” วายุไม่ติดใจกับเรื่องที่ได้ยิน เพราะถ้าไม่ทำให้เขากับพี่ชายเดือดร้อนก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร

ชายหนุ่มเดินมาเยี่ยมพี่ชาย เขานั่งลงข้างเตียง มองพี่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นนายแพทย์ที่มีชื่อเสียงทางด้านสูติกรรมคนหนึ่งของประเทศ แต่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้มาหลายปีแล้ว

ย้อนไปสี่ปีก่อน วายุได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลว่าพี่ชายและพี่สะใภ้ประสบอุบัติเหตุ เขาซึ่งกำลังท่องราตรีก็รีบตรงมาที่โรงพยาบาลทันที

พอมาถึงก็ได้รับข่าวร้ายว่าพี่สะใภ้นั้นเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนพี่ชายนั้นบาดเจ็บหนัก ศีรษะมีเลือดออกจำนวนมากและก็เข้ารับการผ่าตัดอยู่หลายรอบ

ทุกคนในครอบครัวเสียใจกับเรื่องนี้มาก บิดากับมารดาของและพี่สาวคนโต พยายามติดต่อแพทย์เฉพาะทางจากหลายโรงพยาบาลทั้งในประเทศและต่างประเทศมารักษา แต่จนถึงตอนนี้พี่ชายของเขาก็ยังคงนอนไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม

“พี่ซัน ผมรู้นะว่าพี่ได้ยินผม ตื่นมาเถอะ ครับ พวกเรารอพี่อยู่นะ”

วายุจับมือที่ขาวซีดและผอมแห้งขึ้นมาจับไว้อย่างหลวมๆ สายตาก็จ้องไปยังใบหน้าและร่างกายของพี่ชาย ซึ่งในตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิมเลยสักนิด ทุกครั้งที่มาเยี่ยมก็ได้แต่ภาวะนาให้อาการของพี่ชายดีขึ้น แต่ทุกอย่างกลับไปไม่เป็นอย่างนั้น

ชายหนุ่มไม่มีความรู้ทางด้านการแพทย์เหมือนกับพี่ชายและพี่สาว เขาไม่ชอบเรียนด้านนี้

พอเรียนจบ ม. 6 วายุจึงเลือกไปเรียนต่อบริหารธุรกิจในต่างประเทศ คนในครอบครัวไม่มีใครห้าม เพราะถ้าทุกคนเป็นหมอกันหมดแล้วใครจะบริหารบริษัทนำเข้าอุปกรณ์และเครื่องมือทางการแพทย์

วายุได้รับแรงสนับสนุนจากครอบครัวอย่างเต็มที่ เขาเรียนจนจบปริญญาโทแล้วกลับมาทำงานในตำแหน่งรองผู้อำนวยการ จากนั้นเขาก็ทำงานเรื่อยมา

ชายหนุ่มไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องเข้ามารับผิดชอบบริหารโรงพยาบาลแทนพี่ชายด้วย

วายุใช้เวลาอยู่กับพี่ชายนานกว่าทุกครั้ง เพราะนานแล้วที่ได้มาเยี่ยม เรื่องราวในชีวิต รวมไปถึงเรื่องงานถูกถ่ายทอดให้ผู้เป็นพี่ชายได้ฟังอย่างครบถ้วน หวังว่าสิ่งที่พูดไปนั้นพี่ชายจะรับรู้และเข้าใจ

พอกลับจากโรงพยาบาลวายุก็ทิ้งมาดผู้บริหารหนุ่มออกทั้งหมด คงเหลือแต่มาดหนุ่มเพลย์บอยเท่านั้น

ชายหนุ่มขับรถมาจอดยังสถานบันเทิงแห่งหนึ่งซึ่งเพื่อนของเขาเป็นหุ้นส่วนที่นี่

“เฮ้ยวันนี้มาช้านะมึง” คำทักทายจากกลุ่มเพื่อนดังขึ้น เมื่อเขาก้าวเท้าเข้ามายังชั้นสองของร้าน

“กูต้องทำงานนี่หว่า ไม่ได้ว่างเหมือนมึง” วายุตอบกลับ

“อ่าวไอ้นี่ งานเยอะแล้วพาลนี่ว่า กูว่ามึงหาคนช่วยสักคนสิวะ” ชนกันต์หัวเราะกับเพื่อน ตั้งแต่วายุไปทำงานในส่วนของพี่ชาย บรรดาเพื่อนๆ ต่างรู้ดีว่าเขาเครียดมากแค่ไหน

“กูยังไหว” วายุหวังว่าวันหนึ่งพี่ชายจะตื่นขึ้นมารับผิดชอบงานของตัวเอง เขาเลยยังไม่จ้างใคร

“แล้ววันนี้จะหิ้วสาวกลับกี่คนวะ” สิงหาเพื่อนอีกคนถาม

“มึงก็รู้กฎกู”

“จะนอนกับหญิงทั้งที เรื่องมากตลอดนะมึง” เมคินผู้ที่รู้กฎของชายหนุ่มเป็นอย่างดีเพราะเรียนด้วยกันตั้งแต่อยู่อังกฤษ

“แล้วได้คนที่ถูกใจหรือยัง กูว่านานไปแล้วนะที่มึงไม่ได้นอนกับหญิง”

“กูกำลังมองหาอยู่นี่ไง”

วายุดื่มยกแก้วดื่ม ตาก็จ้องมองไปยังเด็กเสิร์ฟคนหนึ่ง ใบหน้าหวานแม้มองไกลๆ ยังสวยขนาดนี้ แล้วไหนจะหุ่นเจ้าหล่อนที่สวรรค์ช่างสรรค์สร้างมาอย่างพอเหมาะ สะโพกผาย เอวคอด แม้ช่วงหน้าอกจะมองไม่ชัดเพราะเธอสวมเสื้อตัวใหญ่ แต่เพียงแค่นี้วายุก็รู้สึกพอใจขึ้นมาทันที

“ไอ้สิง คนนั้นเด็กใหม่เหรอวะ”

“อือ พึ่งมาทำได้ไม่นาน แต่มาแค่ศุกร์กับเสาร์ มึงสนใจเหรอวะ”

“อือ กูว่าตรงสเปคเลย”

“ไอ้วิน มึงนี่ประหลาดคน สาว ๆ สวย ๆ ตั้งเยอะไม่มอง”

“มึงมาดูก่อนไอ้กันต์ คนนี้สวยถูกใจกูเลย หุ่นอย่างนี้กูว่าเวลาอยู่บนเตียงคงเซ็กซี่เป็นบ้า” เขาบอกเพื่อนให้เดินมาดูชั้นล่าง

“เออ สวยจริงหวะ หุ้นก็น่า..” ชนกันต์เห็นด้วยกับเพื่อน

“เอาไง กูติดต่อให้ไหม” เจ้าของร้านหนุ่มรีบถามเพื่อน

“อืม นัดน้องเขาไปหากูที่เดิม”

วายุไม่เคยรู้สึกอยากนอนกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้

เพราะชายหนุ่มมีกฎเหล็กของตัวเองเขาจะใจร้อนไม่ได้ เพราะในอดีตเคยต้องเครียดอยู่หลายเดือนเมื่อรู้ว่าคู่นอนไปมีความสัมพันธ์กับคนที่มีเชื้อ HIV

สิงหาเดินลงมาจากชั้นสอง ชายหนุ่มเดินเข้าไปหลังร้านตอนนี้หญิงสาวคนที่เพื่อนสนใจกำลังเตรียมตัวจะเลิกงาน

 “คุณสิงมีอะไรหรือเปล่าคะ”

 “ผมมีงานมาเสนอ”

 “ผมไม่รู้จะพูดดีไหม มันเหมือนไม่ให้เกียรติคุณเท่าไหร่”

“ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว แต่ขอปฏิเสธนะคะ”

“คุณไม่ลองเก็บไปคิดหน่อยเหรอ เพื่อนผมคนนี้กระเป๋าหนัก อย่างน้อยก็ไม่ต่ำกว่าห้าหมื่น คุณต้องมาทำงานอีกกี่คืนถึงจะได้เงินจำนวนนั้น”

แม้เธอจะต้องการเงินแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมทำขายศักดิ์ศรี เหตุผลที่เธอมาทำงานเสิร์ฟก็เพราะอยากมีรายได้เพิ่ม และก็มาทำแค่คืนวันศุกร์ เสาร์เท่านั้น เรื่องที่เจ้านายบอกไม่ได้อยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย

“ผมไม่บังคับ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกเจ๊เพ็ญนะ”

“ค่ะ”

หญิงสาวยังพอมีความรู้สึกดี ๆ เหลืออยู่บ้าง อย่างน้อยเจ้านายก็ไม่ได้บังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่เต็มใจ

“ถึงไม่รับงาน ผมก็ไม่โกรธ ศุกร์หน้ามาทำงานอย่างเดิม”

“ขอบคุณค่ะคุณสิง ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

พอลูกจ้างสาวกลับไปแล้วสิงหาก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่น่าไปรับปากเพื่อนเลยว่าจะจัดการให้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้รับการปฏิเสธ จำนวนเงินที่มากขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นคงรีบตอบตกลงทันที

สิงหาโทรศัพท์ไปบอกกับเพื่อนรักว่าหญิงสาวที่เพื่อนสนใจนั้น ยังไม่สนใจจะรับงาน แต่ก็บอกเขาว่ามันยังไม่แน่เพราะจำนวนเงินมากขนาดนั้น ใช่ว่าจะหายได้ง่ายๆ บางที่เธออาจจะกำลังประวิงเวลาหรืออาจกำลังหาวิธีเพิ่มค่าตัวก็เป็นได้

หลังจากได้รับสายจากเพื่อน แล้ววายุรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขามาก่อน บางคนถึงขั้นมาเสนอตัวให้เขาด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนนี้ทำให้สัญชาตญาณนักล่าของชายหนุ่มถูกปลุกขึ้น

ยิ่งได้มายากเขาก็ยิ่งสนใจเธอมากขึ้น และเขาจะทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ แม้จะจ่ายมากแค่ไหนก็ตาม

เช้าวันอาทิตย์เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของสองแม่ลูก เสียงหัวเราะของเด็กหญิงพิมพ์พิชาดังไปทั้งบริเวณ

บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่พ่อของเด็กหญิงตัวน้อยซื้อไว้ให้เธออาศัยตั้งแต่เริ่มตั้งท้อง พลอยนาราเลยไม่ต้องกังวลเรื่องที่อยู่อาศัย

แต่ที่ต้องทำงานมากขึ้นเพราะไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้า เธอและลูกยังจะได้รับการซัพพอร์ตจากเขาแบบนี้หรือเปล่า

“คุณแม่ขา เล่นกันต่อนะคะ” พิมพ์พิชาโยนลูกบอลขึ้นสูงแล้วตัวเองก็วิ่งไปรับอย่างสนุกสนาน

“น้องพราวเล่นอยู่ตรงนี้นะคะ แม่จะเข้าไปเอาน้ำมาให้” เพราะเธอกับลูกสาวเล่นกับมาเกินครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอกลัวว่าลูกจะเหนื่อยจนหมดแรงไปเสียก่อน

เอี๊ยดดด!!!

โครม!!!

เสียงดังมาจากหน้าบ้านทำให้พลอยนาราตกใจจนแก้วน้ำในมือเกือบจะร่วง

หญิงสาววิ่งออกมาหน้าบ้าน สนามหญ้าว่างเปล่า เธอเข่าอ่อนยวบ เมื่อได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากถนนหน้าบ้าน