ตอนที่ 2 เมื่อไหร่จะตื่น

“คุณแม่ขา โรงเรียนใหม่คุณครูจะใจดีไหมคะ”

“ใจดีสิคะลูก ที่โรงเรียนใหม่คุณครูใจดี เพื่อนเยอะ แล้วยังมีสนามเด็กเล่นใหญ่กว่าเดิมด้วยนะน้องพราว”

“น้องพราวอยากไปโรงเรียนแล้วค่ะแม่”

พลอยนาราหญิงสาววัย 23 ปี มองดูลูกสาวตัวน้อยกับท่าทางตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียนแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

เดิมเด็กหญิงพิมพ์พิชาหรือน้องพราววัย 4 ขวบเรียนที่เนอสเซอร์รี่ใกล้บ้าน แต่ปีนี้ครับกำหนดที่ต้องเข้าเรียนอนุบาล พลอยนาราเลยเลือกเรียนโรงเรียนรัฐบาลแห่งหนึ่ง แต่เธอเลือกให้ลูกสาวคนเดียวเรียนแผนกภาษาอังกฤษ เพราะอยากให้ลูกสาวได้ทักษะทางภาษา เธอไม่อยากให้ลูกเหมือนกับตัวเองที่เรียนจบแค่ชั้น มัธยมปลายและอีกอย่างพ่อของพิมพ์พิชาก็เคยบอกไว้

แม้ค่าใช้จ่ายจะมากกว่าห้องเรียนปกติ แต่พลอยนาราก็พอมีเงิน ซึ่งพ่อของเด็กหญิงเปิดบัญชีไว้ให้และโอนเข้าทุกเดือน บวกกับเงินเดือนของเธออีก ก็ทำให้สองแม่ลูกอยู่กันแบบไม่ลำบาก

“แม่คะ น้องพราวอยากใส่ชุดไปนี้ไปอวดคุณลุงใจดี” พิมพ์พิชาบอกกับแม่หลังจากที่โรงเรียนเปิดเทอมไปได้สองสัปดาห์

“ได้สิคะ เย็นนี้เราไปหลังจากเลิกเรียนดีไหมคะ”

“ดีค่ะแม่ น้องพราวจะเล่าให้คุณลุงฟังด้วยว่าโรงเรียนใหม่สนุกมากๆ”

พลอยนารายิ้มกับให้ลูกสาวด้วยความเอ็นดู

          เธอส่งลูกสาวแล้วขี่จักรยานยนต์คู่ใจมาทำงานที่สำนักงานทนายความเห็นหนึ่ง ในตำแหน่งเสมียน แต่จริงแล้วเธอทำทุกอย่าง ตั้งแต่ พิมพ์สำนวนฟ้อง จัดเรียงเอกสาร ทำความสะอาดสำนักงาน แล้วแต่ว่าทนายความคนไหนจะเรียกเธอไปใช้งานอะไร

หญิงสาวเริ่มทำงานที่นี่หลังจากคลอดลูกสาวได้ 3 เดือน เธออยากหารายได้เพิ่ม เพราะไม่อยากรอแค่เงินเดือนจากพ่อของพิมพ์พิชาเพียงอย่างเดียว

เจ้านายและเพื่อนร่วมงานที่นี่ดีกับเธอมาก ทุกคนรู้ว่าเธอมีลูก บางครั้งก็ต้องลางานไปดูแลลูกเวลาไม่สบาย แต่ไม่มีใครต่อว่า เพราะในเวลางานเธอก็ทำอย่างเต็มที่ บางครั้งก็พาลูกสาวมาทำงานต่อหลังจากไปรับที่โรงเรียน คนในสำนักงานเอ็นดูลูกสาวของเธอกันทุกคน

ไม่มีใครกล้าถามถึงพ่อของพิมพ์พิชา ทุกคนรู้แค่เพียงว่าหญิงสาวอยู่กับลูกเพียงสองคนเท่านั้น พลอยนาราเองก็ไม่เคยพูดถึง หญิงสาวเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

พิมพ์พิชาเคยถามถึงพอของเธอ แต่หญิงสาวก็บอกลูกไปแค่เพียงว่าพ่อไปทำงาน มีหลายครั้งที่ลูกสาวร้องไห้หาพ่อ พิมพ์พิชาก็ได้แต่ปลอบใจและบอกว่าพ่ออยู่ไกล ยังมาไม่ได้ แต่พ่อส่งของขวัญวันเกิด ส่งเงินค่าขนมมาให้ทุกเดือน คำพูดพวกนั้นทำให้ลูกสาวของเธอสงบลงได้บ้าง

พลอยนาราอยากรอให้ลูกสาวโตขึ้นอีกสักนิดถึงจะบอกเรื่องของพ่อให้เธอทราบ ระหว่างนี้ก็ต้องพยายามหาทางหลอกล่อเอาไว้ก่อน

“นารา พี่ฝากบันทึกสำนวนลงคอมพ์หน่อยนะ” อิศเรศ เจ้าของสำนักงานทนายความยื่นเอกสารมาให้เธอ

“ค่ะ พี่อั๋น ด่วนไหมคะ เย็นนี้นาราว่าจะรับน้องพราวแล้วจะขอออกไปเลย”

“ไม่ด่วน ว่าแต่จะพากันไปเที่ยวที่ไหนเหรอ”

“ไม่ได้ไปเที่ยวค่ะ นาราจะพาน้องพราวไปเยี่ยมคุณตะวันค่ะ”

“อาการยังไม่ดีขึ้นเลยเหรอนารา”

“ค่ะ ยังเหมือนเดิม”

อิศเรศถอนหายใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปยังห้องทำงาน เขารู้ดีว่าคุณตะวันนั้นเป็นผู้มีบุญคุณกับพลอยนาราและลูกสาว อันที่จริงก็รู้มากกว่านั้นเพราะเขากับตะวันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่บางอย่างเขาก็ไม่สามารถพูดให้ใครฟังได้ คำว่าจรรยาบรรณมันค้ำคอเขาอยู่

พลอยนารารับลูกสาวจากโรงเรียนแล้วพาแวะทานไอศกรีมของโปรด

“คุณแม่ขา น้องพราวอยากซื้อไอติมไปฝากคุณลุงค่ะ”

“คุณลุงยังกินไอติมไม่ได้ค่ะลูก”

“เหรอคะ แล้วคุณลุงกินอะไรคะ หนูไปเยี่ยมทีไรคุณลุงก็หลับตลอดเลย แม่ขา  วันนี้เรารอให้คุณลุงตื่นได้ไหมคะ หนูอยากให้คุณลุงเห็นชุดนักเรียนใหม่”

“คุณลุงไม่สบายค่ะน้องพราว เลยต้องนอนหลับตาอย่างนั้น แต่ที่เราพูดกับคุณลุงท่านได้ยินทุกคำนะคะ”

“จริงเหรอคะแม่”

“จริงสิคะ”

“งั้นวันนี้น้องพราวจะเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้คุณลงฟังนะคะ แล้วถ้าคุณลุงหายจะชวนมากินไอติมด้วยกัน”

“ได้ค่ะ คุณลุงคงดีใจที่รู้ว่าตอนนี้หนูเข้าโรงเรียนใหม่แล้ว”

“แม่ขา ถ้าคุณลุงไม่ตื่น เราจะได้เจอพ่อไหม”

“ต้องรอเวลาค่ะลูก”

พลอยนาราไม่คิดว่าลูกสาวจะจำที่เธอเคยพูดได้ ครั้งหนึ่งเธอเคยบอกว่าถ้าคุณลุงตื่น จะให้พาไปหาพ่อเพราะคุณลุงคนนี้เป็นคนเดียวที่จะพาเราไปได้

“นานไหมคะ”

“แม่ก็ไม่แน่ใจค่ะลูก เรามาช่วยกันภาวนาให้คุณลุงหายไวๆดีไหมคะ”

ออกจากร้านไอศกรีมเธอก็พาลูกสาวนั่งรถจักรยานยนต์มายังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง หญิงสาวตรงขึ้นไปยังห้องผู้ป่วยวีไอพีอย่างชำนาญ เพราะเธอมาที่นี่นับครั้งแทบไม่ถ้วน

“สวัสดีค่ะพี่เปรม” เธอยกมือไหว้หัวหน้าพยาบาลประจำชั้นอย่างคุ้นเคย

“สวัสดีค่ะป้าเปรม” พิมพ์พิชายกมือไหว้

“สวัสดีจ้ะ นารา น้องพราว สาวน้อยของป้า โตขึ้นเยอะเลยนะคะ”

“น้องพราวตัวสูงไหมคะ”

“สูงจ้ะ นี่ชุดนักเรียนใหม่หรือเปล่า”

“ใช่แล้วค่ะ น้องพราวย้ายโรงเรียนแล้วค่ะ เลยอยากมาอวดคุณลุง”

“ได้สิคะ เดี๋ยวป้าพาเข้าไปนะ”

พยาบาลวัยกลางคนเดินนำสองแม่ลูกไปยังห้องพักผู้ป่วย

“อาการคุณตะวันเป็นยังไงบ้างคะพี่เปรม”

“ก็เหมือนเดิมค่ะน้องนารา”

“ไม่รู้เวรกรรมอะไรนะคะที่ทำให้คุณตะวันต้องมานอนนิ่งแบบนี้”

“นั่นสิคะ คุณตะวันกับคุณพิมพ์ลดาเป็นคนดี ไม่น่าเจอเรื่องแบบนี้เลย”

“นาราได้แต่ภาวนาให้คุณตะวันฟื้นเร็วๆ”

“พี่ก็หวังอย่างนั้นเหมือนกัน”

เปรมยุดารู้ว่าหมอตะวันกับภรรยาเป็นผู้มีบุญคุณของพลอยนารา เธอเห็นหญิงสาวตั้งแต่มาฝากครรภ์ที่นี่หลายครั้งโดยมีหมอตะวันเป็นเจ้าของไข้ ขณะนั้นเธอยังทำงานที่แผนกสูติกรรมจึงทำให้ได้เจอกับพลอยนาราอยู่บ่อยๆ

ทุกครั้งที่หญิงสาวมาฝากครรภ์หมอตะวันกับหมอพิมพ์ลดาจะช่วยกันตรวจ ด้วยเหตุผลที่ทุกคนรู้คือ หมอทั้งสองคนสงสารที่เธอท้องตั้งแต่อายุยังน้อย ค่าใช้จ่ายทุกอย่างก็เรียกเก็บที่หมอตะวัน แม้กระทั่งวันที่เธอคลอด ตอนนั้นหมอนอนไม่ได้สติ แผนกการเงินก็ไม่ได้เรียกเก็บเพราะคำสั่งของหมอยังคงมีผลตราบใดที่ท่านยังมีชีวิต

มีหลายคนเคยคิดว่าหญิงสาวคนนี้เป็นภรรยาน้อยของหมอตะวัน แต่พิมพ์ลดาภรรยาของหมอดูไม่ได้เดือดร้อนกับข่าวนี้เลย ภาพที่ทั้งสามคนเดินอยู่ในโรงพยาบาลพร้อมกันทำให้เสียงนินทานั้นหายไป

“น้องพราวคะ หนูออกไปรอข้างนอกกับป้าเปรมก่อนได้ไหม แม่มีเรื่องจะคุยคุณลุงใจดีสักหน่อยค่ะ”

“ค่ะแม่ แม่อย่าลืมบอกคุณลุงนะคะว่าน้องพราวโตแล้ว ขึ้นอนุบาล 1 แล้ว”

“ได้สิคะ แม่จะบอกให้ พี่เปรมค่ะ นาราขอฝากน้องพราวสักครู่นะคะ”

“คุยตามสะดวกเลย ไม่ต้องห่วง พี่จะดูแลน้องพราวให้นะคะ”

“ขอบคุณมากๆ ค่ะพี่เปรม”

“น้องพราวคะ เราไปหาขนมอร่อย ๆ กินกันนะคะ วันนี้ป้าเปรมมีของอร่อยเยอะแยะเลยค่ะ”

“น้องพราวต้องท้องแตกแน่ ๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงพิมพ์พิชาเอามือลูบพุงน้อยๆ ของตัวเองเพราะเมื่อสักครู่เธอพึ่งทานไอศกรีมไปหนึ่งถ้วย

ตอนนี้ในห้องพักผู้ป่วยมีเพียงพลอยนารากับผู้ป่วยเพียงลำพังเท่านั้น

“คุณตะวันคะ เมื่อไหร่คุณจะตื่น คุณรู้ไหมคะ ลูกสาวคุณน่ารักมาแค่มาก  นาราขอโทษนะคะที่ให้น้องพราวไปเรียนโรงเรียนนานาชาติอย่างที่ตั้งใจแต่แรกไม่ได้ ค่าใช้จ่ายมันมากสูงมาก นาราหาเงินมากมายขนาดนั้นไม่ได้หรอกค่ะ เงินที่พี่ฝากให้นารากับลูกจะใช้อย่างประหยัดนะคะ แต่นาราก็ให้น้องพราวเรียนแผนภาษาอังกฤษนะคะ อย่างน้อยก็คงพอทดแทนกันได้บ้าง คุณตะวันรีบตื่นนะคะ รีบกลับมา น้องพราวโตขึ้นทุกวัน นาราไม่รู้จะตอบคำถามแกยังไงแล้ว” พลอยนาราพูดไปร้องไห้ไป เธอได้แค่เพียงระบายความรู้สึกให้กับเขาฟังเท่านั้น

ทุกครั้งที่มาเยี่ยมก็หวังจะได้รับคำตอบว่าเขาอาหารดีขึ้น แต่ไม่เคยได้ยินคำพูดนั้นเลยสักครั้ง เวลาผ่านมามากกว่าอายุของเด็กหญิงพิมพ์พิชา แต่ชายหนุ่มก็ยังนอนไม่ได้สติเหมือนเดิม

เมื่อได้ระบายความในใจแล้ว หญิงสาวก็เช็ดคราบน้ำตาก่อนจะออกมาหาลูกสาวที่กำลังคุยจ้ออยู่กับพยาบาลที่หน้าเคาน์เตอร์

“น้องพราวคะ เรากลับกันเถอะค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะที่ช่วยดูแลน้องพราวให้”

“น้องพราวยังไม่อยากกลับเลยค่ะ”

“เอาไว้เดี๋ยวแม่พามาอีกนะคะ”

“ค่ะแม่”

“พี่เปรมคะ นาราขอตัวกลับก่อน ฝากพี่เปรมด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงอย่าลืมโทรบอกนารานะคะ”

“ได้จ้ะ พี่จะบอกนะคะ”

พอสองแม่ลูกออกไปแล้วคำถามก็ตามทันที

“พี่เปรมคะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับหมอตะวันเหรอคะ พวกเราสงสัยมานานแล้วค่ะ”

“พี่ก็ไม่รู้มาก รู้แค่หมอตะวันเป็นผู้มีบุญคุณกับเธอ”

“เหรอคะ ทำไมลูกเธอหน้าเหมือนหมอตะวันจังเลยคะ หรือพ่อของเด็กจะเป็นหมอตะวัน”

“ไม่ใช่หรอก เพราะตอนที่เธอท้องภรรยาหมอตะวันก็รู้”

“แปลกจังนะคะ”

“อย่าไปสนใจเลย เราทำหน้าที่ของเราก็พอ” เปรมยุดารีบตัดบท เพราะไม่อยากให้ลูกน้องเอาผู้ป่วยมานินทา