บทที่ 10 แมว... ปิงปิง

บทที่ 10 แมว... ปิงปิง

ปิงปิงคิดว่าวันนี้มันเป็นวันอะไร ทำไมมีเรื่องเกิดขึ้นกับเธอมากมาย เธอเดินตามพี่สาวไปเรื่อย ๆ จนเห็นพี่สาวของเธอเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็ก ๆ เธอจึงหยุด รอให้เวลาผ่านไปสักพักถึงจะเดินตามเข้าไป…

"แหนะ... มีเรื่องสนุกทำไมไม่เรียก" เล่อเล่อเข้ามากระซิบใกล้ ๆ

"เล่อเล่อ บ้านเธออยู่โน่น มาทำอะไรตรงนี้" ปิงปิงตอบกลับทันที ถ้ามาจากโรงเรียน บ้านเล่อเล่อถึงก่อนบ้านเธอ เมื่อกี้เล่อเล่อเข้าบ้านไปแล้ว ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่อีก

"ลืมสมุดการบ้านไง ต้องเอาไปลอก จะให้ไปลอกที่โรงเรียนหรือไง... ถามโง่ ๆ " เล่อเล่อรีบบอกทันที เธอรู้ว่าปิงปิงทำการบ้านเสร็จก่อนเลิกเรียนตลอด เอามาลอกที่บ้านปลอดภัยที่สุด!

พอรู้ว่าปิงปิงกำลังแอบตามดูพี่สาว เล่อเล่อก็ขอตามไปด้วย ทั้งสองจึงแอบอยู่ฝั่งตรงข้ามของอีกซอย ตอนนี้พวกเธอมองเห็นพี่อิงอิงยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าใคร ด้วยระยะที่ไกลจึงทำให้ไม่สามารถได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน พยายามมองดูว่าผู้ชายหน้าตาเป็นยังไงก็มองไม่เห็น

"ปิงปิง... เราออกไปก่อนดีไหม ตรงนี้เสี่ยงเกินไป" เล่อเล่อกระซิบบอก

"ดีเหมือนกัน" ปิงปิงคิดว่าถึงแอบดูหรือแอบฟังก็ไม่ได้ยินอยู่ดี

ทั้งสองเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านของปิงปิง และกำลังรื้อกระเป๋าเพื่อเอาสมุดการบ้านพร้อมกับพูดคุยกันไปด้วย เพราะเล่อเล่อคิดว่าผู้ชายคนนั้นเหมือนคนที่คุยกับพี่อิงอิงเมื่อตอนกลางวัน

"ทำไมมาถึงบ้านช้า" เฉินเฉินถามน้องสาวทันทีที่ออกมาเจอ 

"มาถึงนานแล้วแต่ยังไม่ได้เข้าบ้านค่ะ" ไหลไปไกลกว่าน้ำก็ปิงปิงนี่แหละ

"เราคุยกันเพลินไปหน่อย... ฉันกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน" เล่อเล่อต้องรีบหนีก่อน ไม่อยากอยู่เดี๋ยวจะซวยได้

"รีบเข้าไป ย่ายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" เฉินเฉินรีบบอกน้องสาว 

ปิงปิงมองตามพี่ชายจนสุดสายตาแล้วค่อยเข้าบ้าน เธอเดาว่าพี่ชายต้องออกไปตามหาพี่สาวแน่ ๆ เธอเลยต้องรีบเข้าบ้านไปช่วยงานก่อนที่จะโดนด่า ถึงปิงปิงจะไม่เก่งเรื่องทำอาหารแต่เรื่องกินไว้ใจเธอได้เลย และหน้าที่หลักของเธอคือคนทำความสะอาดเก็บล้างจาน น่าภาคภูมิใจมาก แตกบ้างทิ้งบ้าง ปิงปิงทำมาหมดแล้ว...

ก่อนนอน ปิงปิงเอาสมุดที่ใช้จดรายละเอียดของแต่ละคนออกมา ทำเป็นหาสมุดหนังสือมาทำการบ้านเพื่อตบตาคนในครอบครัว เธอวาดแผนผังออกมาว่าใครมีส่วนเกี่ยวข้องที่จะทำให้ครอบครัวเธอเดือดร้อนหรือทำร้ายเธอได้ จากรายชื่อที่ได้มา ไม่มีใครที่เกี่ยวข้องกับเธอโดยตรงเลย ส่วนมากจะเกี่ยวข้องกับคนรอบตัวเธอ กับบางคนเธอยังไม่รู้จักและไม่เคยเห็นเลย ถ้าเธอได้อ่านหนังสือเล่มที่สองมันคงดีกว่านี้

"เราต้องขอแยกบ้านให้เร็ว ไม่อย่างนั้นจะเกิดปัญหาตามมา" 

"ผมจะไปคุยเดี๋ยวนี้แหละ" 

ปิงปิงที่กำลังนั่งขีดเขียนแผนผังเพื่อช่วยชีวิตตัวเองต้องหยุดชะงัก เพราะได้ยินเสียงพ่อกับแม่กำลังคุยกันเรื่องแยกบ้าน ปิงปิงเลยคลานไปแอบฟังใกล้ ๆ ทุกคนน่าจะคุยเรื่องนี้กันจนเรียบร้อยแล้ว เธอเลยไม่ได้ยินอะไรนอกจากเห็นพ่อกำลังจะออกจากห้องไป เธอไม่รู้ว่าทั้งสี่คนคุยอะไรกัน ปกติแล้วเธอไม่ค่อยมีส่วนร่วมกับเรื่องแบบนี้ที่ต้องคุยต้องปรึกษาเพราะทุกคนเห็นว่าเธอยังเด็ก แต่เรื่องวันนี้ต่างออกไป เพราะทุกคนต้องการที่จะแยกบ้านเลย

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" เมื่อทนความสงสัยไม่ไหวก็ต้องถาม หากรอให้บอก คงไม่มีใครบอกเธอแน่ ๆ

"เปล่า" เฉินเฉินตอบน้องสาวไป

"บางเรื่องก็ควรบอกนะคะ ถึงปิงปิงจะไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ปิงปิงก็ควรรู้ไม่ใช่เหรอคะ"

ทุกคนต่างเงียบและมองหน้าปิงปิงอย่างคิดไม่ถึงว่าลูกสาวหรือน้องสาวคนเล็กที่เอาแต่เล่นสนุกจะพูดจริงจังเป็นด้วย หรือเพราะปิงปิงเริ่มโตขึ้นแล้ว... 

"พ่อไปคุยกับปู่และย่าเรื่องแยกบ้าน" ฟางเหนียงบอกลูกสาวคนเล็ก

"เรามีเงินแล้วเหรอคะ" ก่อนหน้านี้ไม่ได้แยกเพราะไม่มีเงิน ผ่านมาไม่กี่วันจะขอแยกบ้าน เป็นใครก็ต้องสงสัย ทำไมรีบแยกบ้าน

"เฮ้อ... ที่เราต้องรีบ เพราะถ้าอยู่ต่อ พี่สาวของลูกจะต้องถูกบังคับให้แต่งงาน"

"ปู่กับย่าบังคับเหรอคะ" ปิงปิงถามต่อ

"ก็น่าจะรู้ ถ้ายังอยู่ในบ้านนี้ ทุกคนในบ้านเห็นด้วยก็ต้องทำตาม" อิงอิงเป็นคนตอบน้องสาวออกไป

"แล้วทำไมต้องเป็นพี่อิงอิงล่ะ พี่ถงเหนียน พี่หงฮวาอายุเยอะกว่าพี่อีก ยังไม่เห็นแต่งออกไปเลย" 

"ผู้ชายคนนั้นอยากแต่งกับพี่อิงอิง" เฉินเฉินเป็นคนตอบคำถามนี้

"ใครเหรอคะ" 

"เจ้าของโรงไม้ที่พ่อเราไปทำงานด้วย" ฟางเหนียงเป็นคนตอบ

"โห... แก่ขนาดนั้นอยากมีเมียเด็กเมียสวย ไอ้เฒ่าเอ๊ย! " พอรู้ว่าเป็นใคร ปิงปิงก็อดพูดออกมาไม่ได้

"นั่นแหละ เราถึงต้องแยกบ้านและย้ายออก เพราะถ้าเถ้าแก่หวังมาคุยกับที่บ้าน มีหวังทุกคนเห็นด้วยแน่ เพราะเถ้าแก่คงทุ่มเงินไม่อั้น"

"แล้วรู้ได้ยังไงว่าตาแก่นั่นจะมาคุย" ปิงปิงผู้สงสัยและอยากรู้ในทุกเรื่องไม่เคยปล่อยให้สงสัยนาน

"เฮ้อ... เรื่องมันเป็นแบบนี้... "

จากที่แม่และพี่ของเธอเล่าให้ฟัง จึงทำให้เธอได้รู้ว่าตาแก่นั่นคุยกับพ่อของเธอ พ่อปฏิเสธไปและคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว แต่เมื่อสองวันก่อน เถ้าแก่หวังมาคุยกับลุงใหญ่ของเธอ พี่สาวกับพี่ชายของเธอได้ยินเข้าพอดีถึงได้รู้เรื่องนี้ จึงได้มาปรึกษาพ่อและแม่ว่าควรแยกออกไปอยู่ต่างหาก ไม่อย่างนั้นพี่สาวเธอได้ตกเป็นเมียอีกคนของตาเฒ่านั่นแน่ ๆ ที่บอกเมียอีกคนเพราะมันมีเมียตั้งหลายคน เพราะมีเงินเลยทำได้ดั่งใจ

"เป็นไงบ้างคุณ" ฟางเหนียงเอ่ยถามทันทีที่สามีเข้ามา

"แม่พูดเหมือนเดิม แยกได้แต่เงินไม่มีแบ่งให้ เงินที่เราทำมาได้ก็กินใช้ในบ้านและค่าเรียนของลูก ๆ เรา เลยไม่มีเงินแบ่งให้" หลิวชวนบอกภรรยาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

ปัง! ปัง!

"เจ้าเล็ก เปิดประตูให้พ่อหน่อย" 

ทุกคนที่กำลังนั่งล้อมวงกันหันไปมองทางประตูทันที เพราะเสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นเป็นเสียงปู่ของปิงปิงเอง 

"เจ้าเล็กเอานี่ไป"

หลิวชวนหยิบห่อออกมาเปิดดูและมองหน้าพ่ออย่างสงสัย เพราะในห่อนี้มีเงินประมาณ 500 หยวน

"พ่อมีเงินเท่านี้แหละที่พอจะให้แกได้ ไม่ต้องให้ใครรู้" 

"ขอบคุณครับพ่อ"

"แกไปปรึกษากันเถอะว่าจะเอายังไง ช่วงนี้แม่แกก็ต้องบ่นต้องว่าเรื่องนี้ทำใจไว้บ้าง"

"ครับ"

หลังจากปู่ของเธอออกไป ทุกคนก็ปรึกษากัน ปิงปิงเป็นได้แค่ผู้นั่งฟังและถามบ้างบางครั้ง แต่คนที่ตัดสินใจคือพ่อกับแม่ของเธอ เธออยากเอาเงินที่มีอยู่มาให้พ่อกับแม่ แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะบอกพ่อกับแม่ยังไงดี ถ้าบอกตรง ๆ มันจะเป็นอะไรไหม ตอนนี้เธอมีเรื่องที่สงสัยเพิ่มขึ้นมา เธอเคยแตะตัวปู่ ตอนนั้นไม่เห็นว่าปู่ซ่อนเงิน แต่ตอนนี้ปู่มีเงินที่แอบซ่อนเอาไว้แล้วเอามาช่วยครอบครัวเธอ ตกลงความสามารถของเธอมันใช้ไม่ได้กับทุกคนเหรอ มันต้องใช้แบบไหนกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ คืนนี้เธอต้องแอบไปเอาเงินของคนในบ้านที่ซ่อนไว้ตามที่ต่าง ๆ เพื่อเป็นทุนในการย้ายบ้านในครั้งนี้

...........................................

น้องจะได้แยกบ้านแล้วนะคะ แต่จะแยกแบบราบรื่นไหมหนอ...

รี้ด : ทำไมตอนนี้ชื่อแมว... ปิงปิง

ไรท์ : แมวขโมยไงรี้ด... คืนนี้แมวตัวนี้จะอาละวาด ระวังตัวกันไว้นะทุกคน