บทที่ 6 เพื่อนปิงปิง

บทที่ 6 เพื่อนปิงปิง

ปิงปิงโดนครูสั่งให้ยืนหน้าห้องเรียนเป็นการทำโทษ และตอนพักกลางวันให้เข้าไปช่วยงานครู ตอนที่เธอยืนอยู่หน้าห้องก็ค่อย ๆ เอาหัวชะโงกหน้าดูตรงหน้าต่างห้องเรียนเพื่อมองหาเพื่อนสนิทของเธอ แต่ก็ไม่เห็น เพื่อนของเธอบอกว่าจะไปเยี่ยมญาติแค่ 3 วัน วันนี้ก็น่าจะมาเรียนได้แล้ว แต่เดี๋ยวนะ! เธอเห็นเพื่อนเธอแล้ว กำลังคลานเข้ามา คงมาสายเหมือนเธอ แต่เล่อเล่อมาสายกว่า 

"เย่วเล่อ! จะหลบครูหรือยังไง! ไปยืนกับเพื่อนเธอเดี๋ยวนี้! " 

ปิงปิงคิดว่าคุณครูเหมือนมีเครื่องตรวจจับนักเรียนมาสาย แต่พอรู้ว่าเพื่อนสนิทก็โดนทำโทษด้วยกัน จึงทำให้ปิงปิงมีความสุขขึ้นมาทันที

"ปิงปิง เธอวิ่งลงบันไดอีกแล้วใช่ไหม" 

เย่วเล่อรู้จักเพื่อนของเธอดี เพราะเล่นกันมาตั้งแต่จำความได้ 

"ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว... ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้จักคนพวกนี้ไหม" 

ปิงปิงหยิบสมุดส่งให้เพื่อนแล้วขยิบตาเป็นสัญลักษณ์ที่รู้กันแค่สองคน เพราะถ้าครูจับได้จะได้บอกว่าคุยกันเรื่องเรียน

"ถามถูกคนแล้ว เล่อเล่อคือผู้รอบรู้เรื่องผู้คน" เล่อเล่อรีบยืดอกพูดด้วยความภูมิใจ

เล่อเล่อค่อย ๆ ไล่อ่านทีละชื่อแล้วก็เกาหัวแกรก ๆ

"หัวเธอกระแทกพื้นแรงมากหรือเปล่า นี่มันชื่อเธอกับพี่ ๆ ของเธอ ไม่รู้ก็บ้าแล้ว! "

"ไม่ใช่ไม่ใช่... ชื่ออื่นสิ ถ้ารู้ก็เขียนไว้ให้ด้วยว่าคนนั้นเป็นใคร"

"พอรู้จัก บางคนก็เรียนที่เดียวกับเรานี่แหละ เป็นพวกรุ่นพี่ และมีโรงเรียนตรงข้ามเราด้วย" เล่อเล่อกระซิบบอก

เล่อเล่อเป็นผู้รอบรู้จริง ๆ ปิงปิงขอนับถือ...

"กระซิบกระซาบอะไรกัน มาสายยังไม่สำนึกอีก มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ" 

"เปล่าค่ะคุณครู หนูแค่คุยเรื่องเรียน นี่ไงคะสมุดของหนู" ปิงปิงรีบบอกพร้อมกับดึงสมุดจากมือเพื่อนและโบกให้คุณครูเห็น

"ใช่ค่ะ เมื่อวานเราไม่ได้มาเรียนกัน เลยคุยกันเรื่องเรียนค่ะ" เล่อเล่อก็รีบยืนยันให้ครูเชื่อพวกเธอ

"เข้าไปนั่งที่แล้วไปหาหัวหน้าชั้น ตามส่งงานให้เรียบร้อยด้วย" 

"ค่ะครู" 

ช่วงพักกลางวัน ปิงปิงเอาสมุดบันทึกออกมาดู แล้วค่อย ๆ เขียนรายละเอียดของแต่ละบุคคลตามที่เล่อเล่อบอกจนเสร็จ

"เออ ปิงปิง เธอเขียนรายชื่อนั่นทำไม อยากรู้จักหรือว่า... แอบชอบเหรอ" เล่อเล่อรีบถามเพื่อนทันทีที่คิดได้

"เคยได้ยินเรื่องกลั่นแกล้งในโรงเรียนหรือเปล่า ฉันอยากรู้ว่าคนพวกนี้เป็นคนร้ายไหม" 

ปิงปิงไม่ได้บอกเรื่องจริงทั้งหมด แต่เรื่องกลั่นแกล้งกันในโรงเรียนมันมีอยู่จริง และพวกเธอก็เคยเห็นมาแล้วด้วย

"เคยสิ ก็ฉันกับเธอไงที่ไปแกล้งคนอื่น"

โป๊ก! ปิงปิงเคาะหัวเพื่อนไปหนึ่งที

"เจ็บนะปิงปิง! "

"ก็เคาะให้เจ็บ" 

"เออ... บอกมาว่าเธอจะทำอะไร"

"ก็จะตามดูคนพวกนี้ไง ถ้าคนพวกนี้แกล้งพี่สาวฉันล่ะ" ปิงปิงหาข้ออ้าง

"เออจริง อาจอิจฉาที่พี่สาวเธอสวยแล้วลากไปตบในห้องน้ำอะไรแบบนี้ เราต้องหาตัวคนร้ายให้ได้! " เล่อเล่อเห็นด้วย

"แล้วแบบนี้จะมีคนอิจฉาฉันไหมเล่อเล่อ อิจฉาจนมาฆ่าอะไรแบบนี้" ปิงปิงทำท่าขนลุกขนพอง

"เธอไม่ได้สวยแบบพี่อิงอิง! ใครมันจะมาทำอะไร แล้วอีกอย่าง มีแต่เธอที่จะไปฆ่าคนอื่น ยัยบ๊อง! "

"ฉันไม่สวยจริง ๆ เหรอ" เธอมีพี่สาวสวย พี่ชายหล่อ มีแต่คนบอกแบบนี้ทั้งนั้น แล้วเธอจะไม่สวยเลยเหรอ...

"ไม่สวยเหมือนพี่อิงอิง เธอขาวมากเกินไป ตาก็กลมโต ขนตาก็ยาวจนน่าสงสารหนังตาที่ต้องแบกรับน้ำหนักขนตา คิ้วก็ดำ ปากก็นิดเดียวแล้วสีมันแดงด้วย ปากเเค่นี้ เธอยัดของกินเข้าไปได้ยังไงเยอะแยะ แก้มก็ป่อง ๆ แถมมีรอยบุ๋มเวลายิ้ม เธอตัวเตี้ยอีก ง่าย ๆ เลย เธอไม่สวย เธอกับฉันเหมือนกัน เราไม่สวยถึงได้เป็นเพื่อนกันไง! "

"ก็จริง ไม่มีใครชมฉันสวยเลย มีแต่บอกน่ารักเหมือนตุ๊กตา แล้วคิดดู ตุ๊กตามันน่ากลัวน่าสยองมากเลยนะ"

เล่อเล่อเห็นด้วย พวกเธอเคยเห็นตุ๊กตาแล้ว มันน่ากลัวมากกว่าน่ารักอีก 

"ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้ว่าง เราไปแอบดูคนพวกนี้ไหม" เล่อเล่อเอานิ้วจิ้มไปที่สมุด

"เราจะหาเจอได้ที่ไหน" ปิงปิงโน้มหน้าเข้าไปใกล้เล่อเล่อ

"ตามมา... "

ทั้งสองลัดเลาะกันไปด้านหลังโรงเรียน พอเดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง ปิงปิงสงสัยเลยก้มมองตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติไหม หรือว่ามีอะไรติดหน้าเธอ ทำไมพวกรุ่นพี่ถึงพากันมองพวกเธอขนาดนี้

"เล่อเล่อมองหน้าฉัน มีอะไรผิดปกติไหม ทำไมพี่ ๆ เขามองหน้าแปลก ๆ "

"ไหน ไม่เห็นมีอะไรก็ขี้เหร่เหมือนเดิม มันเป็นเขตเด็กโต ถึงโรงเรียนไม่ห้ามแต่รุ่นเราก็ไม่ค่อยมีใครเข้ามา อย่าคิดมาก เขาคงไม่เคยเห็นคนขี้เหร่นั่นแหละ เร็ว ๆ ตามมา เดี๋ยวหมดเวลาพัก"

"จะไปไหนกัน"

ปิงปิงกับเล่อเล่อยืนนิ่ง ไม่กล้าขยับขาก้าวต่อ 

"นี่มันน้อง ๆ อาคารต้น มาทำอะไรอาคารปลาย"

"พาเพื่อนมาหาพี่ชายค่ะ" เล่อเล่อรีบหันหน้ามาตอบรุ่นพี่ และค่อย ๆ ดึงปิงปิงให้หันมาเหมือนกัน

ปิงปิงเงยหน้ามองพวกรุ่นพี่ เธอค่อย ๆ ไล่สายตามองทีละคนแต่ไม่ได้พูดอะไร แค่จำหน้าไว้เท่านั้น

"พี่ชายชื่ออะไร" พี่คนหนึ่งถามขึ้น มองดูก็รู้ว่าสูงมาก เพราะเขาเดินเข้ามาใกล้จนเธอต้องแหงนหน้ามองเขาเลยทีเดียว

"พี่ชื่อ... วิ่งเร็วปิงปิง" เล่อเล่อพูดได้แค่นั้นก็บอกให้เพื่อนวิ่งทันที

ส่วนปิงปิงผู้ชำนาญด้านการหนี เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อย แค่เล่อเล่อส่งสัญญาณบอกก็ผลักพี่ที่อยู่ใกล้ ๆ แล้ววิ่งหนีทันที 

สองสาววิ่งกันไปคนละทิศคนละทาง แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะหลงเพราะเธอสองคนเป็นมืออาชีพ มองตารู้ใจ ไปเจอกันที่นัดหมายได้เลย...

.......................................................

*แจ้งทุกคนนะคะ*

โรงเรียนที่ปิงปิงเรียนเป็นเหมือนโรงเรียนมัธยมนะคะ จะมี ม.ต้น ม.ปลาย แต่ในนิยายเรียกชั้นต้นและชั้นปลาย ตึกเรียนก็เรียกตึกต้น ตึกปลายนะคะ

อีกเรื่องที่อาจจะสงสัย ปิงปิงกับเล่อเล่ออายุ 14 ทำให้ไม่รู้ว่าน่ารักเป็นแบบไหน ไม่ใช่ว่าทั้งสองคนไม่รู้ว่าน่ารักเป็นแบบไหน แต่เพราะปิงปิงถูกเปรียบเทียบว่าน่ารักเหมือนตุ๊กตา พอมีคำว่าเหมือนตุ๊กตา จึงทำให้เธอเข้าใจว่ามันขี้เหร่ไม่น่ารักมันน่าเกลียด เพราะสมัยนั้นตุ๊กตาไม่ได้น่ารักเหมือนยุคปัจจุบันของเรา และปิงปิงก็เคยเห็นแต่ตุ๊กตาที่มันน่ากลัวและขี้เหร่ ยัยน้องเลยเข้าใจว่าตัวเองขี้เหร่ค่ะ