บทที่ 7 ช่วยปิงปิง

บทที่ 7 ช่วยปิงปิง

หลังจากวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตแล้วก็มาถึงจุดนัดหมาย ตอนนี้ปิงปิงแอบอยู่ในห้องน้ำหญิงที่ตึกปลายเพื่อรอเล่อเล่อตามที่นัดไว้

"ขังมันไว้เลย! สารเลว"

"เร็ว ๆ เดี๋ยวคนมา มึงไปดูต้นทาง! "

ปิงปิงได้ยินเสียงกลุ่มคนคุยกันและเหมือนลากอะไรเข้ามาในห้องน้ำ เธอรีบซ่อนตรงมุมถังขยะด้านในสุด ยังดีที่เธอตัวเล็กสามารถมุดเข้าช่องได้แต่มันก็ยังทำให้เธออึดอัด แต่ความอึดอัดก็สู้ความอยากรู้ไม่ได้ ปิงปิงทั้งแอบฟังทั้งแอบดูทั้งที่มองไม่ค่อยเห็น ได้ยินชัดเจนแต่ไม่รู้เรื่อง เพราะต่างคนต่างพูด ทั้งด่าทั้งร้องไห้ ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร

"มึงกล้ากับกู! ปากดีนักใช่ไหม !" 

"กรี๊ด... อีหมาบ้า! ปล่อยกู! "

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

ปิงปิงที่แอบอยู่ก็เริ่มอยู่ไม่ได้เหมือนกัน ด้านนอกเขาตีกัน ด้านในก็อึดอัดมาก จะออกไปตอนนี้ก็กลัวซวยไปด้วย เดี๋ยวจะหาว่ามาช่วย เผลอ ๆ อาจคิดว่าเธอเป็นพยานรู้เห็นอีก ทางไหนก็มีแต่ซวย แต่ตอนนี้มันอยู่ไม่ได้แล้วแม่จ๋า... หลบอยู่ข้างถังขยะ มดแดงมันเยอะ มันรุมกัด ทั้งเจ็บทั้งแสบทั้งคันไปหมดแล้ว....

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! " 

ปิงปิงทั้งวิ่งและตะโกน เธอมุดหลบพวกรุ่นพี่ที่กำลังตบกันอย่างเมามัน บางคนก็ส่งเสียงเชียร์ พอมองดูคนที่นอนกองอยู่บนพื้น จากสภาพที่เห็นน่าจะโดนหนักน่าดู ได้แต่คิดในใจ พี่จ๋า...อย่าว่าปิงปิงเลยนะ คนเยอะมาก ปิงปิงคงช่วยพี่ไม่ไหวจริง ๆ...

"จับยัยเด็กนั่นไว้! "  สิ้นเสียงนั้น ปิงปิงก็ถูกจับไว้

"พี่จับปิงปิงทำไม" ปิงปิงที่ถูกจับก็พยายามทั้งดิ้นทั้งเขย่าตัวเพื่อให้มดมันออกไปให้หมด

"เด็กตึกต้นมาทำอะไรที่ตึกปลาย! ฮะ! "

ปิงปิงยืนตัวแข็งทื่อ เพราะตอนนี้เธอโดนล้อม ออกไปไหนไม่ได้ เธอไม่ได้กลัว แต่คนเยอะต้องออกแรงเยอะ มันเหนื่อยมากที่ต้องออกแรงเยอะ ๆ พอเหนื่อยเธอก็หิวอีก พอหิวก็ต้องซื้อของกินอีก มันเปลืองมาก ยิ่งเธอต้องเก็บเงินแยกบ้านอยู่เนี่ย!

"เอ่อ... ปิง... ปิงมาเข้าห้องน้ำค่ะ"

ตอบเสร็จก็รีบดิ้นเพราะเธอกำลังจะโดนตบ!

"จับมันดีๆ ! "

พลัก! เพียะ!

"หยุด! "

สิ้นเสียงนั้น ทุกคนต่างหยุดชะงัก แม้แต่ปิงปิงก็หยุดดิ้นหยุดถีบ เพราะเสียงนั้นทั้งดังและฟังดูน่ากลัวมากสำหรับปิงปิง

"พี่จุนหาน! "

ตอนนี้ พวกที่รุมจับตัวปิงปิงไว้ต่างปล่อยมือ แล้วไปยืนรวมกันตรงมุมทางออก ส่วนคนที่โดนตบก็ยืนแอบอยู่อีกมุม มีแต่ปิงปิงที่ยืนอยู่กลางคนพวกนี้ กำลังมองดูคนที่สั่งให้หยุด เขาคือคนเดียวกับที่ทำให้เธอต้องวิ่งหนีมาซ่อน แต่เดี๋ยวนะ! 'จุนหาน' นี่มันชื่อที่เธอจดไว้ในสมุด แล้วแซ่ล่ะ ถามแซ่ตอนนี้ได้ไหม

"ออกมา! " 

พอเห็นสีหน้าท่าทางและน้ำเสียง ปิงปิงเห็นว่าไม่ควรถามตอนนี้ เงียบไว้ดีที่สุด... เธอเลยยืนนิ่งไม่กระดุกกระดิก

"หูตึงเหรอ! ออกมา! " 

เสียงออกคำสั่งดังขึ้นอีกครั้ง ปิงปิงเลยเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นเล่อเล่ออยู่ด้านหลังคนที่ชื่อจุนหาน กำลังกวักมือเรียกเธอ พอเห็นเพื่อน เธอเลยยิ้มกว้างและรีบวิ่งออกไปหาทันที

"เจ็บไหมปิงปิง" เล่อเล่อถามพร้อมกับจับปิงปิงหมุนเพื่อดูว่าเพื่อนได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

"ไม่เจ็บ แค่โดนพวกพี่จับไว้"

"ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนตบกัน! "

"พี่เขาจับตัวฉันไว้และจะทำร้าย แต่ฉันทั้งดิ้นทั้งถีบสู้เลยไม่โดน" ประโยคหลังปิงปิงกระซิบเสียงเบา

"พูดมาก... มานี่! "

ปิงปิงโดนคนที่สั่งให้ 'หยุด' ลากออกจากตรงนั้น และพี่อีกคนก็ลากเล่อเล่อตามมาติด ๆ เราสองคนเลยโดนลากออกมา!

ตอนนี้ พวกเธอยืนอยู่ตรงทางเชื่อมตึกเรียนที่แยกระหว่างตึกต้นและตึกปลาย โรงเรียนแยกเป็นสัดส่วน ไม่ได้ห้ามถ้านักเรียนจะเดินไปตึกไหน แต่คนส่วนมากจะไม่มีใครเดินข้ามตึกกัน พวกเธอถูกลากมาโดยมีพี่ ๆ ตึกปลายเดินตามกันมาเป็นพรวน เดินผ่านไปตรงไหนก็มีแต่คนมอง 

"กลับไป"

ปิงปิงเงยหน้ามองคนที่พูด เล่อเล่อรีบลากปิงปิงกลับไปทางอาคารเรียน แต่ปิงปิงยังรั้งตัวไว้ก่อน

"พี่คะ... พี่ชื่อจุนหานเหรอคะ"

"..."

"แซ่อะไรคะ" ปิงปิงเอียงคอเล็กน้อยแล้วถามออกไป

ด้วยความสูงที่ต่างกันมาก ปิงปิงสูงแค่หน้าอกพี่เขาแค่นั้น! ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ เธอยิ่งต้องแหงนหน้ามองจนแทบจะหงายหลัง ต้องถอยหลังเรื่อย ๆ เพื่อเว้นระยะห่าง

"อยากรู้ทำไม หลิวปิงปิง! " เขาถามย้อนกลับ

"ปิงปิงไปเถอะ ต้องเข้าเรียนแล้ว"

เล่อเล่อรีบมาลากเพื่อนกลับห้องเรียนทันที ตอนนี้เธอไม่ได้ขัดขืนเหมือนตอนแรก เธอวิ่งตามแรงที่เล่อเล่อลากกลับห้องเรียน

"เธอไปถามพี่เขาแบบนั้นได้ยังไง!! "

"อ้าว... ก็อยากรู้ เห็นพี่ในห้องน้ำหญิงเรียกชื่อจุน... " ยังพูดไม่ทันจบ เธอก็โดนเล่อเล่อยกมือมาปิดปาก

"เขาคือหยางจุนหาน! คนที่เราตามหา และเขาเป็นคนที่น่ากลัวมาก พี่ ๆ ตึกปลายไม่มีใครกล้ายุ่งกับเขา เห็นพวกเขาไหม กลุ่มใหญ่มาก ยิ่งอยู่ข้างนอกยิ่งกลุ่มใหญ่! หากไม่พอใจใครแล้วเรียกเข้าไปคุย กลับออกมาต้องไปนอนโรงพยาบาล เขาไม่ชอบให้ใครจ้องหน้าหรือถามคำถามกับเขา ทุกอย่างที่ฉันพูดมาเธอทำมันทั้งหมดเลยยัยปิงปิง!!! " พูดจบแถมกำปั้นเคาะหัวปิงปิงไปหนึ่งที

"เล่อเล่อเก่งมาก! มีข้อมูลเยอะมาก แต่ว่าเขาไปช่วยฉันนะ" ปิงปิงกำลังใช้ความคิด เพราะว่าหยางจุนหานมีชื่อในหนังสือที่เธออ่านเหมือนกัน แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดมาก บอกแต่เขาค่อนข้างลึกลับเข้าถึงยาก

"ฉันฟังคนอื่นพูดมาอีกที จริง ๆ เขาไม่ได้ตั้งใจไปช่วยเธอหรอกนะ พอดีฉันถูกเขาจับได้ แล้วเขาเป็นคนน่ากลัวมากเธอก็เห็น ฉันเลยต้องบอกว่าเธอไปซ่อนที่ไหน เลยไปเจอเธอนั่นแหละ"

"ไอ้เพื่อนทรยศ!! " ปิงปิงถวายกำปั้นเคาะหัวเพื่อนหนึ่งที

"ใครจะไปเอียงคอทำหน้าทำตาน่าเกลียด ถามชื่อตรง ๆ แบบเธอล่ะ! "

"พวกพี่ ๆ จะมาตามล่าฉันไหม" เพราะเธอเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"ไม่ต้องกลัว... เพราะถ้าใครมีเรื่องกับกลุ่มพี่จุนหานแล้ว พวกนั้นจะไม่แตะต้อง เพราะแค่พี่จุนหานคนเดียวก็ฆ่าเธอตายได้เลย! "