บทที่ 1 หญิงใบ้

สตรีตรงหน้าสวมชุดสีชมพูอ่อนปักลายดอกไห่ถาง ใบของหน้างดงามเป็นอย่างมาก  กงเหล่ยปรายตามองนางครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองนายอำเภอเกาผิงพลางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย นายอำเภอเกาผิงยิ้มอย่างประจบประแจง พลางเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

"คืออย่างนี้ขอรับเซี่ยอ๋อง ข้าน้อยเห็นว่าท่านอยู่ที่นี่ควรจะพักผ่อนและหาความสำราญให้มาก จึงได้ส่งสาวงามนางนี้เข้ามาเพื่อปรนนิบัติท่าน หวังว่าท่านจะเพลิดเพลินกับนางอย่างมีความสุข"

เอ่ยจบนายอำเภอเกาผิงก็ดันตัวของหญิงงามนางนั้นให้เข้ามาภายในห้อง เฉิงซุนผู้เป็นกุนซือที่เห็นเช่นนั้นก็เดินเข้ามาขวางเบื้องหน้าของนางเอาไว้ แต่ทว่ากงเหล่ยกลับเอ่ยปราม พลางหันไปเอ่ยกับนายอำเภอเกาผิง

"ขอบคุณท่านมาก ออกไปเถอะ"

นายอำเภอเกาผิงพยักหน้า ก่อนจากเขายังหันไปมองหญิงงามนางนั้นคราหนึ่ง 

"นายท่าน"

"ท่านกุนซือก็ออกไปก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะสนทนากับสาวงามนางนี้เสียหน่อย"

เฉิงซุนเมื่อได้ยินก็ไม่ขวางความสุขของเจ้านายอีก เพียงทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย พลางปิดประตูห้องให้เจ้านายอย่างเงียบเชียบ

กงเหล่ยลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวนางนั้น เมื่อเข้ามาใกล้นาง เขาก็ได้กลิ่นหอมของเครื่องประทินโฉมลอยมาแตะจมูก จนชายหนุ่มถึงกับต้องย่นหัวคิ้ว 

หญิงสาวตรงหน้ายืนนิ่ง แววตาของนางวูบไหวไปมา นางก้มหน้าต่ำไม่กล้ามองสบตาเขา แพขนตาหนาของนางขยับสั่นไหวเล็กน้อย

นางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้าน บิดาเป็นพ่อค้าที่ทำการค้าเล็กๆไม่ได้ร่ำรวยอันใด มารดาก็ตายจากไปตั้งแต่วัยเยาว์ เดิมทีพวกนางสองพ่อลูกก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาโดยตลอด ช่วยกันทำมาหากินจนมีเงินเก็บก้อนหนึ่ง แต่ทว่าบิดาของนางกลับไปหลงรักหญิงหม่ายนางหนึ่งและแต่งงานกับนาง ไม่นานก็ถูกปอกลอกไปจนหมดตัว ซ้ำร้ายยังเอาเงินไปปรนเปรอสามีใหม่ บิดาของนางไม่นานก็ล้มป่วยลงไม่อาจทำงานได้ นางจำต้องเป็นเสาหลักหาเงินเข้าบ้าน

นางทำงานทุกอย่างด้วยความขยัน มีบางครั้งที่ถูกพวกคิดไม่ซื่อหมายจะลวนลามแต่ก็เอาตัวรอดมาได้ทุกครา

ครั้งนี้นางได้ยินว่าท่านนายอำเภอต้องการหญิงงามไปร่ายรำให้แขกสูงศักดิ์ของเมืองได้ชม อีกทั้งยังได้ค่าตอบแทนสูง นางจำเป็นต้องใช้เงิน อีกอย่างตอนนี้บ้านเมืองเกิดสงครามไม่มีใครมีเงินมากพอจะจ้างนางไปทำงาน นางจึงตกลงรับงานนี้ และถูกคัดเลือกมาเพียงคนเดียวเพราะหน้าตาของนางงดงามที่สุด

แต่นางไม่คิดว่าแท้จริงแล้วนายอำเภอไม่ได้ต้องการให้นางมาร่ายรำ แต่ให้นางมาเป็นนางบำเรอต่างหาก

ทว่านางถอยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนางจะไม่มีเงินไปรักษาบิดาตน

กงเหล่ยยื่นมือของตนไปเชยปลายคางของสตรีตรงหน้าให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา

ชั่วขณะนั้นเขารู้สึกว่าภาพตรงหน้าช่างงดงามมากเหลือเกิน งดงามเสียยิ่งกว่าบุปผาที่เบ่งบานในช่วงฤดูใบไม้ผลิเสียอีก

หญิงสาวตรงหน้างดงามเป็นเอก ดวงตาของนางกลมโตฉ่ำน้ำ จมูกโด่งตัดกับริมฝีปากสีแดงบางเฉียบได้อย่างเข้ากัน ผิวของนางนวลเนียนราวกับจะคั้นน้ำออกมาได้เสียอย่างนั้น

เมื่อนางได้มองเห็นชายหนุ่มตรงหน้าอย่างชัดเจน ใบหน้าก็พลันแดงระเรื่อขึ้นมา

เอาเถอะ อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่ตาแก่โรคจิตที่คอยแทะโลมนางอย่างที่ผ่านมา รีบทำงานให้เสร็จเถอะ 

“เจ้าชื่ออันใด?"

กงเหล่ยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่เย็นชาและไม่ห่างเหิน

เขาไม่ใช่คนโง่ การที่นายอำเภอเกาผิงส่ง

สาวงามมามอบให้เขาแน่นอนว่าไม่ได้ทำไปเพราะต้องการให้เขาหาความสำราญจากนางเพียงอย่างเดียว แต่คาดว่าคงเพราะมีจุดประสงค์บางอย่างแอบแฝง

มีวีรบุรุษมากมายที่พ่ายต่อสาวงาม แต่ไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน!

รออยู่นานกลับไม่เห็นว่านางจะเอ่ยวาจาใดกับเขา ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยถามนางซ้ำอีกครา

"เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าถามหรือ?"

เอ่ยจบเขาก็ยื่นมือไปบีบปลายคางนางทันที สตรีนางนี้คิดจะเล่นแง่กับเขาหรือ!

หญิงสาวเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของนางสั่นไหวคล้ายหวาดกลัวเขาเป็นอย่างมาก นางรีบยกสองมือขึ้นมาทำท่าทางบางอย่าง กงเหล่ยยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ เขาปล่อยมือออกจากใบหน้างาม และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจือความสงสัยอยู่หลายส่วน

"เจ้าพูดไม่ได้หรือ?"

หญิงสาวรีบพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะมองหาบางอย่างบนโต๊ะของเขา กงเหล่ยไม่เอ่ยปรามเพียงมองดูว่านางคิดจะทำอันใด

นางถือวิสาสะหยิบพู่กันของเขาขึ้นมาเขียนบางอย่างลงบนกระดาษ

ข้าน้อยชื่อไต้ฝูหรง เดิมทีท่านนายอำเภอบอกว่าให้ข้ามาร่ายรำ จะได้ค่าตอบแทนไปรักษาบิดาที่ป่วย แต่ข้าไม่คิดเลยว่าเขาจะให้ข้ามาเป็นนางบำเรอของนายท่าน แต่ในเมื่อข้าก้าวเข้ามาแล้ว ย่อมไม่อาจถอยหลังกลับ ข้ายินดีใช้ร่างกายของข้าทำให้ท่านมีความสุข แต่ขอร้องท่านกรุณา ช่วยเพิ่มเงินให้ข้าสักหน่อยได้หรือไม่ ข้าต้องการใช้เงินจริงๆเจ้าค่ะ”

นางเขียนเสร็จก็ส่งให้เขาอ่าน กงเหล่ยปรายตาอ่านตัวอักษรบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

"ชื่อของเจ้าคือไต้ฝูหรงหรือ?"

หญิงสาวพยักหน้าอีกครา ก่อนจะรีบตรงเข้ามาหมายจะถอดเสื้อผ้าของเขาออก ท่าทีของนางเงอะงะราวกับไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาเลยสักครา กงเหล่ยถึงกับเอ่ยวาจาไม่ออก เขาไม่เคยถูกสตรีลวนลามอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้  จึงรีบรวบสองมือของนางเอาไว้ ไต้ฝูหรงเงยหน้าขึ้นมามองกงเหล่ยด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตนั้นช่างน่ามองเป็นอย่างยิ่ง ทำเอากงเหล่ยถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก

ไต้ฝูหรงย่นหัวคิ้ว พลางคิดในใจว่า หรือเขาจะไม่ชอบเป็นฝ่ายถอดก่อน

ให้ตายเถอะ นางเองก็ไม่เคยเช่นกัน แต่ช่างเถิด เพื่อค่ายาของท่านพ่อ นางต้องใจกล้าอีกสักหน่อย

คิดได้เช่นนั้นนางจึงถอดเสื้อตัวนอกของตนเองออกจนหมด กงเหล่ยถึงกับตื่นตระหนก รีบเข้าไปปรามนางทันที

“ไม่ได้!”

เอ่ยจบเขาก็มองเห็นว่าแผ่นหลังของนางมีร่องรอยคล้ายถูกทุบตีและทารุณ มีทั้งแผลเก่าและแผลใหม่รอยฟกช้ำทั่วร่างกายมีไม่น้อยเลย

ไต้ฝูหรงคล้ายจะรับรู้ได้ นางจึงรีบผละจากเขาและรีบสวมเสื้อผ้าตนทันที ก่อนจะตรงไปที่โต๊ะอักษรและเขียนลงบนกระดาษอีกครา

“นายท่านไม่ชอบหรือ เช่นนั้นจะทุบตีข้าเพื่อระบายโทสะก็ย่อมได้ แต่ขอเงินให้ข้าเถอะนะเจ้าคะ ข้าต้องการเงินไปรักษาท่านพ่อจริงๆ”

กงเหล่ยเมื่อได้อ่านสิ่งที่นางเขียนอีกคราก็รู้สึกหดหู่ใจไม่น้อย สตรีแคว้นเว่ยเหตุใดจึงดูน่าเวทนาถึงเพียงนี้

ไต้ฝูหรงก้มหน้างุด นางทั้งอับอายและหวาดหวั่น แต่ถึงอย่างไรความอับอายย่อมไม่อาจกินแทนข้าวได้ นางจำต้องอดทน

นี่เป็นครั้งแรกที่กงเหล่ยรู้สึกว่าตนเองหดหู่ใจถึงขีดสุด แม้เขาจะโหดเหี้ยมอำมหิตยามอยู่ในสนามรบ แต่อย่างไรเขาก็คงไม่อาจหลับนอนกับสตรีที่เป็นใบ้และมีสภาพไม่ต่างจากทาสเช่นนี้ได้

เขาล้วงหยิบถุงเงินใบใหญ่ยัดใส่มือนาง ก่อนจะเอ่ย

"ไสหัวออกไป"

ไต้ฝูหรงจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยแววตาอึ้งงัน นอกจากเขาจะไม่บังคับจิตใจนางแล้วยังมอบเงินให้นางอีกจำนวนไม่น้อย

อยู่ๆนางก็บังเกิดความรู้สึกประหลาดสายหนึ่งต่อบุรุษตรงหน้า แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมากนัก ทำได้เพียงรีบเดินออกไปจากห้องเสีย

เมื่อคนจากไปแล้ว เฉิงซุนก็เดินเข้ามาในห้อง 

"นายท่าน"

"ส่งคนไปจับตาดูนาง ข้ารู้สึกว่ามีเรื่องบางอย่างในเมืองเกาผิงที่เรายังไม่รู้ บางครานายอำเภอเกาผิงอาจจะไม่ได้รักใคร่ราษฎรอย่างที่ปากพูดก็เป็นได้"

"ขอรับ"

"ช้าก่อน!"

เฉิงซุนที่กำลังจะออกจากห้องไปพลันหันกลับมามองเจ้านายตนด้วยความสงสัย

"มีอันใดจะสั่งอีกหรือขอรับ?"

"ข้าไปเองดีกว่า"