บทที่ 2 ติดตาม

ด้านไต้ฝูหรงนั้นเมื่อออกมาจากห้องของกงเหล่ยแล้ว ก็ถูกนายอำเภอเกาผิงที่ยืนรออยู่ชั้นล่างดึงตัวไปที่ด้านหลังจวนนายอำเภอในทันที 

"เหตุใดจึงออกมาจากห้องของเซี่ยอ๋องรวดเร็วนักเล่า หรือว่าเจ้าปรนนิบัติเซี่ยอ๋องไม่ดี เขาจึงไม่ตกรางวัลให้เจ้า?"

ไต้ฝูหรงเมื่อได้ฟังจบดวงตาก็พลันเบิกกว้าง ที่แท้บุรุษที่อยู่ในห้องเมื่อครู่นี้ก็คือเซี่ยอ๋องเช่นนั้นหรือ นางเป็นเพียงสตรีชาวบ้าน ได้ยินคำเล่าลือที่เขาพูดกันเพียงว่าเซี่ยอ๋องจิตใจอำมหิตโหดร้าย ฆ่าคนไม่ละเว้น ราชสำนักถึงกับสั่งจับตายเขา

 แต่วันนี้ที่นางได้พบเจอกับเขา ได้สนทนากับเขา ความคิดของนางก็เปลี่ยนไป

แม้เขาจะดูเย็นชาไปเสียหน่อย แต่กลับมีจิตใจเมตตาเป็นอย่างมาก

หากเขาโหดร้ายป่าเถื่อนจริงๆ คงไม่ปล่อยนางมีชีวิตรอดออกมาและคงไม่มอบเงินให้นาง อีกทั้งยังไม่คิดแตะต้องนางด้วย

ท่าทีเหม่อลอยของไต้ฝูหรงทำให้นายอำเภอเกาผิงรู้สึกอารมณ์ไม่ใคร่จะดีนัก 

"นังตัวดี นังใบ้นี่ หรือว่า เจ้าแอบซ่อนเงินไว้ไม่ยอมบอกข้า!"

เอ่ยจบนายอำเภอเกาผิงก็กระชากแขนของไต้ฝูหรงอย่างแรง พลางค้นไปตามแขนเสื้อของนาง ไต้ฝูหรงพยายามปัดป้อง เพราะยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาทำให้ถุงเงินใบใหญ่ที่นางซ่อนเอาไว้ร่วงตกลงไปบนพื้น นายอำเภอเกาผิงที่เห็นเช่นนั้นก็ดวงตาเป็นประกาย รีบคว้าถุงเงินนั้นมาเก็บเอาไว้กับตัว ก่อนจะตบเข้าไปที่ใบหน้าของไต้ฝูหรงอย่างแรงจนนางหน้าหัน แก้มขาวนวลเนียนขึ้นรอยแดงห้านิ้วอย่างชัดเจน

"นังสารเลว นังใบ้ชั้นต่ำ บังอาจกล้าแอบขโมยเงินข้าหรือ เหอะ ข้าตกลงกับเจ้าว่าอย่างไร ข้าให้เจ้ามาทำงานแลกเงิน แต่เจ้าช่างใจกล้านักที่บังอาจขโมยเงินของข้าไป ในเมื่อเจ้าไม่ทำตามคำสั่ง เช่นนั้นก็เอาไปเพียงสามอีแปะเถอะ ส่วนเงินที่เหลือจะตกเป็นของข้าทั้งหมด!"

ไต้ฝูหรงรีบโบกมือไปมาพลางคิดจะแย่งถุงเงินนั้นมาจากนายอำเภอเกาผิง แต่กลับถูกคนของเขายกเท้าถีบจนล้มลงไปกองกับพื้น

 นั่นมันเป็นเงินของนาง เซี่ยอ๋องมอบให้นาง มันคือเงินที่นางจะเอาไปรักษาท่านพ่อ ถึงแม้เขาจะอยากได้ส่วนแบ่งก็ควรต้องเท่าเทียมมากกว่านี้จึงจะถูกต้องสิ!

 ก่อนหน้านี้นายอำเภอบอกว่าจะแบ่งรายได้ให้กับนางครึ่งหนึ่ง แต่กลับไม่ทำอย่างที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ คงเพราะเขาเห็นว่านางพูดไม่ได้จึงคิดจะเอาเปรียบนางใช่หรือไม่?

เพราะนางพูดไม่ได้จึงไม่อาจไปถกเถียงอันใดกับเขา ทำได้เพียงมองกลุ่มคนตรงหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำและตัดใจยื่นมือไปรับเงินสามอีแปะนั้นมาอย่างจนใจ นายอำเภอเกาผิงที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเยาะอย่างมีความสุข

แท้จริงเขาไม่ใช่คนดีอันใด ก่อนหน้านี้ก็เคยบังคับหญิงสาวชาวบ้านไปขายตัวให้กับขุนนางชนชั้นสูงอยู่บ่อยครั้ง อีกทั้งยังโก่งราคาเป็นเท่าตัว เอาเงินเข้ากระเป๋าตนเองหลายพันหลายหมื่นตำลึง

ก็แค่สตรีชั้นต่ำนางหนึ่ง จะกล้ามีเรื่องกับเขาหรือ!

ไต้ฝูหรงที่เห็นว่าสู้ไม่ได้ จึงลุกขึ้นเดินโซเซจากไปทันที

ในขณะที่นายอำเภอเกาผิงกำลังนั่งนับตั๋วเงินในถุงอย่างสุขใจอยู่นั้น ก็ถูกใครบางคนกระชากถุงเงินนั้นไปจากมือเขา ชายวัยกลางคนกำลังคิดจะเปิดปากด่าทอ แต่เมื่อได้เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ใดเขาก็ถึงกับหนังหัวชาวาบ

"เซี่ยอ๋อง!"

กงเหล่ยส่งเสียงเหอะออกมา ก่อนจะเอ่ยกับนายอำเภอเกาผิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"หากินกับสตรีที่ไม่มีทางสู้ อิ่มท้องดีหรือไม่เล่า?"

นายอำเภอเกาผิงกลืนน้ำลายลงคอไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด ทำได้เพียงยิ้มประจบกระแจง แต่ทว่ารอยยิ้มของเขามันช่างดูน่าเกลียดเหลือเกินในสายตาของกงเหล่ย

"เดิมทีหลังจากข้าจากไป คิดจะให้เจ้าเป็นนายอำเภอเกาผิงต่อไป คอยสอดส่องดูแลความเป็นไปและรายงานข่าวคราวความเป็นไปให้กับข้า แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้วล่ะ คนโลภโมโทสันเช่นเจ้าอีกทั้งยังหากินกับสตรีอย่างหน้าด้านหน้าทน คนเช่นนี้ข้าย่อมไม่เก็บเอาไว้ใช้งานอย่างแน่นอน อีกอย่าง ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ได้ทำเช่นนี้กับนางเป็นคนแรกสินะ เพราะดูจะช่ำชองเสียเหลือเกิน"

"เซี่ย..."

วาจาต่อมายังไม่ทันเอื้อนเอ่ยให้จบประโยค กงเหล่ยก็ยกมีดสั้นขึ้นปาดคอคนชั่วในทันที นายอำเภอเกาผิงดวงตาเบิกกว้างโลหิตไหลออกจากปากและลำคอไม่หยุด เขายกมือขึ้นกำรอบลำคอของตนพลางล้มลงไปนอนบนพื้นก่อนจะสิ้นใจตายทันที

"ฆ่าสุนัขรับใช้ของนายอำเภอเกาผิงทิ้งให้หมด พวกโลภมากไม่ควรเก็บเอาไว้ใช้งาน"

เอ่ยจบเขาก็เดินจากไป โดยไม่สนใจเสียงร้องโหยหวนด้านหลังตนเลยแม้แต่น้อย

ส่วนไต้ฝูหรงนั้นก็เดินมาตามทางอย่างยากลำบาก เพราะถูกทุบตีมาอีกทั้งแผลก่อนหน้าก็ยังไม่หายดี ทำให้นางเริ่มจะทนไม่ไหว หญิงสาวทิ้งกายลงนั่งพิงกำแพงพลางหายใจหอบด้วยความเหนื่อยล้า

บางคราโชคชะตาก็ช่างเล่นตลกกับชีวิตของคนเราเหลือเกิน

เดิมทีนางไม่ได้เป็นใบ้แต่กำเนิด

สิบปีก่อนหลังจากท่านแม่ตายจากไป นางก็กลายเป็นคนเก็บตัว ยามออกไปพบเจอเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็มักถูกล้อว่านางเกิดมาในตระกูลชนชั้นต่ำ เป็นเพียงตระกูลพ่อค้าต่ำต้อย อีกทั้งยังกำพร้ามารดา นางไม่มีเพื่อนเล่นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ เพราะเช่นนี้นางจึงไม่ได้สนทนาปราศรัยกับผู้ใด แม้แต่กับบิดาก็ยังไม่มีเวลาสนทนาด้วยเพราะท่านพ่อต้องออกไปค้าขายหาเงินมาเลี้ยงดูนาง นานวันเข้าเมื่อไม่ได้พูด นางจึงกลายเป็นใบ้ไปเสียอย่างนั้น

ท่านพ่อหมดเงินไปกับการว่าจ้างท่านหมอมารักษานางแต่กลับไม่เป็นผล นางคิดว่านี่ถือเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุจึงปฏิเสธการรักษานับแต่นั้น

ไต้ฝูหรงไอออกมาเล็กน้อย นางพยายามฝืนประคองตนเองให้ลุกขึ้นยืนแต่กลับซวนเซจะล้มลง แต่ทว่าร่างกายของนางยังไม่ทันล้มลงไปที่พื้นก็ถูกใครบางคนช้อนอุ้มขึ้นมาเสียก่อน เมื่อนางเงยหน้าไปมองก็ถึงกับตกใจไม่น้อย

เซี่ยอ๋องผู้นั้น เขามาทำอันใดที่นี่ หรือจะสะกดรอยตามนางมา

เขาจะตามมาฆ่านางอย่างนั้นหรือ?

ความหวาดกลัวพาดผ่านดวงตาคู่งามของนางไปอย่างรวดเร็ว แต่กงเหล่ยกลับมองเห็นทั้งหมด เขามองนางด้วยแววตาที่สนใจ น้ำเสียงที่เอ่ยก็ติดจะหยอกเย้าอยู่เล็กน้อย

"ครานี้กลับกลัวข้า ตอนแรกที่เจ้าพุ่งเข้ามาหมายจะถอดเสื้อผ้าข้า อีกทั้งยังคิดจะถอดเสื้อผ้าตนเองให้ข้าดู เหตุใดจึงใจกล้านักเล่า?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นใบหน้างามก็แดงระเรื่อ นางไม่กล้าสบตาเขาอีก

"ข้าไม่ได้มาทำร้ายเจ้า ไต้ฝูหรง บ้านเจ้าอยู่ทางใด ข้าจะไปส่ง"

นางเอียงคอมองเขาด้วยความหวาดกลัวปนความสงสัย ก่อนจะตัดสินใจชี้ไม้ชี้มือบอกทางเขา เพราะตอนนี้นางเหนื่อยมากจนแทบไม่มีแรงจะเดินต่อแล้ว

 กงเหล่ยหันไปส่งสัญญาณให้องค์รักษ์ลับติดตามเขามาอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มเดินไปตามทางที่นางบอก ก่อนจะพบกับบ้านเก่าๆหลังหนึ่ง เมื่อถึงที่หมายแล้วเขาจึงปล่อยให้นางเดินเข้าไปเอง เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วไต้ฝูหรงจึงรีบเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าเมื่อเข้ามาถึงในห้องนางก็ตัวชาวาบ

บิดาของนางยามนี้นอนอยู่บนพื้น บนผ้าปูที่นอนมีเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ท่านพ่อจะไออย่างรุนแรงและกระอักโลหิตออกมา

ไต้ฝูหรงเดินเข้าไปหาบิดาด้วยร่างกายสั่นเทา นางค่อยๆยื่นมือไปแตะที่จมูกของท่านพ่อ ก่อนจะต้องตกใจเป็นอย่างมาก

ท่านพ่อไม่หายใจแล้ว!

ไต้ฝูหรงมือไม้สั่น นางพยายามยื่นมือไปเขย่าตัวบิดาหมายจะให้เขาตื่นแต่เขากลับไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว นางช้อนอุ้มร่างของบิดาขึ้นมากอดเอาไว้ ก่อนจะร้องไห้โดยไร้สุ้มเสียง 

กงเหล่ยที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้ากลับไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เรื่องความสูญเสียเขาเคยพบเจอมาแล้วย่อมเข้าใจนางดี 

เขาไม่เอ่ยเรียกนาง แต่ปล่อยให้นางกอดร่างไร้วิญญาณของบิดาเอาไว้ พลางมองดูนางนั่งร้องไห้โดยไร้เสียงอยู่ห่างๆ

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจะต้องมานั่งเฝ้าสตรีใบ้นางหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ค่อนคืนเช่นนี้ บางคราอาจจะเป็นเพราะความสงสารกระมัง ยามที่เห็นนางกอดร่างบิดาร่ำไห้ มันทำให้เขานึกถึงวันที่ท่านพ่อตายจากไป เขาเองก็ร้องไห้เช่นเดียวกับนาง

ไต้ฝูหรงไม่ได้นอนทั้งคืน เช้าวันต่อมานางก็ทำศพให้บิดา นำเขาไปฝังเอาไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท้ายหมู่บ้านซึ่งเป็นสถานที่ที่บิดาของนางชอบไปนั่งเล่น

นางหันมามองกงเหล่ยก่อนจะโค้งกายคำนับเพื่อทำความขอบคุณเขา นางไม่คิดว่าเขาที่เป็นถึงเซี่ยอ๋องจะยอมลดตัวมาช่วยทำศพให้ชนชั้นต่ำเช่นนาง

กงเหล่ยที่เห็นว่าไม่มีอันใดแล้วจึงคิดจะเดินจากไป แต่ทว่าเขากลับชะงักฝีเท้าตนและหันหลังเดินกลับไปหาไต้ฝูหรงอีกครา

เมื่อนางเห็นว่าเขาเดินกลับมาหาตนอีกครั้งหนึ่ง นางจึงมองเขาด้วยความสงสัย

กงเหล่ยมีท่าทีประหม่าเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยบางอย่างออกไป

"ข้ากำลังจะไปทำศึกกับแคว้นเว่ย ไม่รู้เช่นกันว่าจะได้กลับมาเมื่อใด และไม่รู้ว่าสงครามจะยืดเยื้อไปนานเพียงใด บางคราหากเว่ยอ๋องยินยอมสวามิภักดิ์ข้าอาจจะกลับมาที่เกาผิงภายในเวลาอันรวดเร็ว ไต้ฝูหรง เจ้าเองก็ไม่มีผู้ใดให้พึ่งพิงแล้ว เช่นนั้น เจ้ายินดีติดตามข้าหรือไม่?"

ไต้ฝูหรงมองกงเหล่ยด้วยแววตาที่สั่นไหว คำว่าติดตามของเขาหมายความว่าอย่างไรกัน?

กงเหล่ยมองออกว่านางกำลังคิดอันใดอยู่เขาจึงยกมือขึ้นลูบจมูกตนคราหนึ่ง

"ติดตามข้า เป็นสาวใช้ของข้าไม่ใช่นางบำเรอ หากเจ้าไม่ยินยอมข้าเองก็ไม่คิดจะบังคับฝืนใจ อย่างไรเกาผิงก็เป็นเมืองใต้อาณัติของข้าแล้ว เจ้าอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ย่อมปลอดภัย นายอำเภอเกาผิงผู้นั้นไม่อาจมากวนใจเจ้าได้อีกต่อไป หากเจ้ายินดี หลังจากจบศึกกับเว่ยอ๋อง ข้าจะมารับเจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น อยู่ๆไต้ฝูหรงก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มของนางเจิดจ้าเหมือนแสงอาทิตย์ที่เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาในยามเช้า มันทำให้กงเหล่ยถึงกับอึ้งงันไปชั่วขณะ

นางพยักหน้าอย่างไม่รั้งรอ ทำเอากงเหล่ยถึงกับแปลกใจไม่น้อย เขาไม่คิดว่านางจะตอบรับรวดเร็วเช่นนี้

"เจ้าไม่กลัวข้าแล้วหรือ?"

หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาเขียนบางอย่างที่พื้นดิน

ท่านเป็นคนดี ข้าไม่กลัวคนดี ข้ายินดีติดตามรับใช้ผู้มีพระคุณของข้า

กงเหล่ยยกยิ้มมุมปาก แต่เพียงครู่เดียวรอยยิ้มนั้นก็หายไป เขาเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"ได้ เช่นนั้นเจ้าก็รอข้ากลับมา ข้าจะทิ้งทหารเอาไว้ให้เจ้า และให้เจ้าไปอยู่ที่จวนนายอำเภอเป็นการชั่วคราว หากมีปัญหาอันใดก็แจ้งทหารของข้าได้"

ไต้ฝูหรงพยักหน้าอีกคราพร้อมกับมอบรอยยิ้มแสนหวานให้แก่เขา

เมื่อไม่มีอันใดแล้ว กงเหล่ยจึงเดินกลับไปที่พักของตน ไต้ฝูหรงเดินตามเขาอยู่ห่างๆ ระหว่างทางเฉิงซุนที่ออกมาตามหากงเหล่ยและเห็นภาพตรงหน้าก็หรี่ตามองเจ้านายตนเป็นระยะ กงเหล่ยหันมามองท่านกุนซือของตน พลางเอ่ยถามอย่างไม่ชอบใจ

"ท่านมองอันใดข้านักหนา?"

เฉิงซุนยิ้มตาหยี

"ไหนท่านเคยบอกว่า ท่านไม่มีทางพ่ายต่อสาวงาม"

กงเหล่ยถลึงตาใส่เฉิงซุน ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่ชอบใจ

"พ่ายต่อสาวงามอันใดกัน ข้าช่วยคนต่างหาก บัดซบ ช่วยคนเข้าใจหรือไม่! หากท่านยังไม่หยุดยิ้มอีก ก็อย่าโทษว่าข้าทุบตีคนแก่เล่า!"