ตอนที่ 9 ท่านหญิงรอง 1.2

“เสวี่ยเอ๋อร์! เจ้าจะไม่เข้าไปอำลาเฉียนเฉียนเป็นครั้งสุดท้ายอย่างนั้นรึ”หวังฮูหยินถามออกมาทันที ครั้นนางอำลาบุตรีสาวคนเดียวเป็นที่เรียบร้อย

 และนั่นทำให้เสวี่ยเหยารู้สึกตัวจากภวังค์แห่งความคิดและหมกมุ่นเรื่องต่างๆ นานาอยู่ในขณะนั้นขึ้นมาทันใด

 “ลูกกำลังจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แล้วเจ้าค่ะท่านแม่”นางตอบหวังฮูหยินกลับไป

 ใบหน้าอวบอิ่มพยักหน้าขึ้นลงพลางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาของนาง

 “ตอนนี้ท่านพ่อก็เหลือแต่เจ้ากับเฉินเอ๋อร์เท่านั้น เสร็จจากฝังเฉียนเฉียนแล้ว เตรียมตัวฝึกมารยาทยอ่างเข้มงวดที่จะต้องนำไปใช้ในราชสำนักหมิ่นเยว่ให้จงหนัก อย่าให้เสียชื่อท่านหญิงใหญ่จากเมืองอูเจี๋ยนเป็นอันขาดเข้าใจหรือไม่”หวังฮูหยินกำชับลูกเลี้ยงของนาง

 “ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ”เสวี่ยเหยาขานรับกลับไปแข็งขัน

 “นี่ถ้าแม่ของเจ้าไม่จากไปเสียก่อน วันนี้หน้าที่ในการอบรมดูแลเพื่อให้เจ้าเตรียมพร้อมเป็นพระชายาที่ดีคงไม่ใช่ข้าหรอกและถ้าคนแต่งเป็นเฉียนเฉียน น้องของเจ้าไม่สิ้นชีพไปเสียก่อน ข้าจะต้องดีใจมากเป็นแน่แท้”ที่สุดแล้วหวังฮูหยินก็ไม่วายยกบุตรีของนางขึ้นมาเปรียบเทียบกับเสวี่ยเหยาเช่นเดิม

 ใบหน้างามจากที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มมลายหายไปโดยพลัน ครั้นได้ยินถ้อยคำเช่นนั้นออกมาจากปากของหวังฮูหยิน ดวงตาแข็งกร้าวลุกโชนขึ้นมาทันที

 “ที่สุดก็ไม่เคยคิดที่จะอยากให้ข้าได้ดีเกินกว่าเฉียนเฉียนลูกของนางแม้แต่น้อย แต่เอาเถิดอีกไม่นานข้าก็จะเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ภายในวังหลวงและมีฐานะสูงส่งเกินกว่าพวกเจ้าจะแตะต้องข้าได้ ถึงเวลานั้นอย่าหวังเลยว่าข้าจะหวนกลับมาเหยียบจวนนี้อีก!!”เสวี่ยเหยาก่นด่าอยู่ภายในใจพร้อมเสียงของหยางผิงดังขึ้น

 “เสวี่ยเอ๋อร์เข้าไปหาเฉียนเฉียนสิลูก ใกล้เวลาจะต้องนำน้องไปฝังแล้ว”เสียงของคนเป็นพ่อบอกบุตรีคนโตด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

 “เจ้าค่ะท่านพ่อ”ร่างอรชรย่อตัวลงเคารพบิดาพลางก้าวเดินเข้าไปภายในห้องเก็บศพตรงหน้า

 ครั้นร่างระหงก้าวเข้ามาภายในห้องดังกล่าว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกแปรเปลี่ยนไปทันที ดวงหน้างามเชิดขึ้นสูง ดวงตาที่มีแต่หยาดน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลากลับเหือดหายไปจนหมดสิ้นและรอยแสยะยิ้มเหยียดปรากฏขึ้นมาแทนที่เมื่อเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโลงศพที่ถูกปิดสนิทเอาไว้อยู่ในขณะนี้

 “เป็นอย่างไรเล่าเฉียนเฉียนน้องพี่ เจ้านอนอยู่ในนั้นมานานหลายวันแล้วรู้สึกเป็นเยี่ยงไรบ้าง นับจากวันนี้เป็นต้นไปพี่ก็จะไม่ได้เห็นใบหน้าของเจ้าอีกต่อไปแล้ว และเพื่อให้เจ้าได้กลับไปเกิดใหม่มีใบหน้าสวยงามและรูปร่างที่ดี ข้า! สู้อุตสาห์เฟ้นหาจิตรกรฝีมือเยี่ยมมาวาดภาพของเจ้าในชาติหน้าให้ด้วยนะ เอาติดตัวไปด้วยเผื่อเกิดชาติหน้าจะได้ดูดีกว่านี้ และสวยงามกว่าข้าอย่างไรเล่าเฉียนเฉียน”เสวี่ยเหยาพูดพลางส่งเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ 

 ชายเสื้อถูกถลกขึ้นพร้อมม้วนภาพวาดถูกดึงออกมา ก่อนจะชูขึ้นพลางคลี่ออกมาอย่างช้าๆ เพื่อเยาะเย้ยน้องสาวผู้วายชนม์ไปแล้ว

 “ข้าสนองความต้องการของเจ้าที่อยากเกิดมางดงามดั่งเช่นข้า จึงสั่งให้จิตรกรวาดเจ้าให้งดงามมากมายยิ่งนัก ประดุจท่านทวดหยางเชาเย่วราวเป็นคนเดียวกัน ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้วตัวจริงของเจ้ามันช่างแตกต่างไปจากในภาพเสียนี่กระไร แต่เอาเถิดเพื่อสนองความใฝ่ฝันที่เจ้าพึงอยากได้ตลอดเวลา ข้าจึงสงเคราะห์ด้วยความเวทนา”พูดพร้อมม้วนภาพวาดดังกล่าวกลับเข้าตามเดิม

 ครืดดดด!!! สองมือดันฝาโลงออกมาเล็กน้อยเพื่อนำภาพวาดใส่ลงไป 

 ในขณะที่กำลังจะนำภาพวาดวางลงไปภายในโลง เสียงที่นางคุ้นหูเป็นอย่างดีพลันดังขึ้นอยู่นอกประตู

 “ท่านหญิงใหญ่อยู่ในห้องใช่ไหม! ข้าจะได้เข้าไป”เสียงด้านนอกถามกับบ่าวไพร่ตรงหน้าประตู

 บานประตูทั้งสองด้านเริ่มขยับไปมาเมื่อคนด้านนอกกำลังจะเข้ามาภายในห้องดังกล่าว

 ฟิ้ว!!! ม้วนภาพวาดถูกโยนลงไปในโลงอย่างรวดเร็ว พร้อมรีบเลื่อนฝาโลงปิดโดยพลัน

 ตุบ!!!! ม้วนภาพนั้นถูกโยนลงไปกระทบกับใบหน้าของ หยางเฉียนเฉียนเข้าให้อย่างจัง

 ฉับพลันใบหน้าที่ปราศจากสีเลือดเจือจางและขาวซีดมาโดยตลอด กลับปรากฏเลือดฝาดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด หัวคิ้วเริ่มเคลื่อนไหวไปมาราวกับร่างนั้นกำลังหวนคืนกลับมามีชีวิตฉันใดก็ฉันนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงของแขกผู้มาเยือนดังแทรกขึ้น

 “คาราวะพี่หญิงใหญ่”เสียงนั้นเรียกหยางเสวี่ยเหยา

 “เจ้าเองเหรอจิ่วเซียน นึกว่าจะไม่มาล่ำลาเฉียนเฉียนเป็น ครั้งสุดท้ายเสียแล้ว”เสวี่ยเหยาแสร้งทำทีถามกลับไป

 หญิงสาวร่างบอบบางนามว่าพานจิ่วเซียน บุตรีคนเล็กจากตระกูลขุนศึกของแม่ทัพพานซิ่วอิ๋ง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของ หยางเฉียนเฉียนเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ปากกระจับได้แต่ส่งยิ้มน้อยๆ กลับมา

 “เหตุใดพี่หญิงใหญ่จึงพูดเช่นนั้น ข้ากับเฉียนเฉียนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก เมื่อเพื่อนรักจากไปก่อนวัยอันควรเช่นนี้ย่อมต้องมาร่วมงานอยู่แล้ว ข้าก็แค่มาช้าไปหน่อยเพราะเพิ่งกลับจากแดนเหนือ พอล่วงรู้ข่าวก็รีบมาทันที” 

 เสวี่ยเหยาคลี่ยิ้มเหยียดครั้นได้ยินเช่นนั้น

 “ก็คงจะมีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่สามารถเป็นเพื่อนสนิทของเฉียนเฉียน เพราะน้องสาวของข้าผู้นี้หามีผู้ใดอยากคบหาเป็นมิตรสหายด้วยนิสัยส่วนตัวของนาง เจ้าเองก็น่าจะล่วงรู้ดีกว่าผู้ใดว่าเพื่อนของเจ้าเป็นเช่นไรมิใช่รึ”เสวี่ยเหยาพูดเหน็บกลับไป

 และนั่นทำให้จิ่วเซียนแสยะยิ้มออกมาทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น

 “ข้าและพี่หญิงใหญ่ต่างก็ล่วงรู้ดีว่าเฉียนเฉียนเป็นอย่างไรพอๆ กันนั่นแหละ เช่นเดียวกันข้าและเฉียนเฉียนต่างก็ล่วงรู้ดีว่าท่านเป็นอย่างไงเหมือนกัน จะว่าไปแล้วการจากไปของเฉียนเฉียน ในครั้งนี้ คนที่ได้ประโยชน์สูงสุดกว่าผู้ใดก็คือพี่หญิงใหญ่มิใช่รึ! ท่านจะได้แต่งงานกับรัชทายาทแทนเพื่อนของข้า เพราะถึงอย่างไรแล้วท่านเจ้าเมืองไม่ปฏิเสธงานสมรสพระราชทานในครั้งนี้ไปได้หรอก ในเมื่อยังเหลือท่านอยู่อีกคน”จิ่วเซียนตอบกลับไปดั่งรู้เท่าทันอีกฝ่าย

 ใบหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นสูงพร้อมปรายสายตามองเด็กสาวร่างเล็กซึ่งอ่อนวัยกว่านางสองปี ร่างงามระหงเดินออกจากโลงศพมาอย่างช้าๆ มาหยุดยืนมองอยู่ตรงหน้า ต่างฝ่ายเผชิญหน้ากันในระยะใกล้ชิดเพียงแค่ลมหายใจเป่ารดปลายจมูก

 “ข้าไม่ใช่ตัวแทนที่มีไว้เผื่อเลือก แต่ข้าคือตัวจริงมาตั้งแต่คราแรกอยู่แล้ว เจ้าเองก็ล่วงรู้ดีว่าที่เฉียนเฉียนได้เข้าพิธีแต่งงานครั้งนี้กับองค์รัชทายาทเพราะเพื่อนของเจ้าเข้าไปอาละวาดกับท่านพ่อและท่านแม่ หลงลืมเหตุการณ์วันนั้นไปแล้วรึ เจ้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยมิใช่รึ”หยางเสวี่ยเหยาพูดย้ำเตือนความจำให้แก่อีกฝ่ายได้หวนคำนึง

 และถ้อยคำดังกล่าวทำให้พานจิ่วเซียนย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อนได้ขึ้นมาทันที ในวันแรกที่พระบรมราชโองการของเฉินหย่งกงมาถึงจวนเจ้าเมือง