ตอนที่ 6 หาความสำราญ

ผิงถิงก้าวเดินเข้ามาในบ้านสกุลจาง วันนี้เป็นวันเกิดของฟูเหรินเจ้าเมืองอู่เซียว ผิงถิงเองเป็นธิดาท่านอำมาตย์แห่งแคว้นอวี้ จึงมีผู้คนเข้ามาทักทาย ฟูเหรินเจ้าเมืองอู่เซียวจึงก้าวเข้ามาพูดคุยกับผิงถิง

“ผิงถิงไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีไหม”

“ดีอยู่” ผิงถิงเอ่ยคำ ทว่าฟูเหรินอีกคนเดินเข้ามาเอ่ยคำ

“แหม่ ลูกใต้เท้ากงซุน วางท่าผู้ดี ทั้งที่แม่ของเจ้าเป็นเพียงหญิงคณิกา”

เมื่อนางพูดเช่นนี้ ผิงถิงกำหมัดแน่น นางเป็นถึงลูกสาวอำมาตย์ ต้องรักษากิริยาไม่ให้ใครดูถูกฟู่จวินได้ว่า นางพูดแค่นี้ต้องวิวาทด้วยหรือ

“เสี่ยวเซียน ทำไมเจ้าไม่ไว้หน้าท่านอำมาตย์ และข้าด้วยถึงอย่างไรผิงถิงก็คือแขกของข้า” ฟูเหรินเจ้าของจวนว่าแทนนาง

“ทำไมฟูเหรินถึงพูดเช่นนี้” เยี่ยลี่เอ่ยด้วยความโมโห แล้วจะก้าวเท้าไปสั่งสองนาง แต่ผิงถึงกลับจับมือนางไว้

“เป็นเพียงบ่าวรักใช้ ยังกล้าถึงเพียงนี้” เสี่ยวเซียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยิ่งทนงตน

“พอเถอะ” เพื่อนของนางที่เป็นฟูเหรินห้ามไม่ให้พูดต่อ

“เหนียงเหนียง อย่ามาห้ามข้า ถึงอย่างไรนางก็ลูกของผู้หญิงชั้นต่ำเมื่อเทียบกับข้าแล้ว…”

ไม่ทันที่นางกล่าวจบ ชายหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นมา

“หญิงคณิกาแห่งหอหลงเซียว