Lahat ng Kabanata ng ตำนานรักแผ่นดินกงซุน [NC25+]: Kabanata 1 - Kabanata 10

แคว้นอวี้บ้านเมืองวุ่นวายระส่ำระส่าย เปลี่ยนแปลงบ่อยครั้ง ขุนนางชั้นสูงใช้อำนาจโดยมิชอบ ต้าหวางนามว่า 'หยางหง' จึงปราบปรามกำราบจนสำเร็จ หลังจากผลัดแผ่นดินทำให้ 'หยางซื่อ' พระราชโอรสในหวางโฮ่วองค์ก่อน ได้ขึ้นครองราชย์โดยการเห็นชอบจากเหล่าขุนนาง ส่วนหนึ่งเพราะการแต่งตั้งครั้งนี้มาจากความเห็นชอบหวางเย่นาม 'หยางเยว่หัว' หยางเยว่หัวพระองค์นี้ทรงเป็นโอรสองค์โต เกิดแต่สนมกุ้ยเฟยนามว่า เจียหลัง อีกทั้งหวางเย่ผู้นี้ทรงมีอำนาจมากที่สุดในพระราชสำนัก เขาคุมทหารถึงหนึ่งแสนนาย ในช่วงระยะเวลาห้าปีมานี้ เขาบุกยึดตีทั้งหกแคว้นในเป็นเมืองขึ้นแต่ต้าอวี้จิน ตั้งแต่ทรงพระเยาว์ โดยที่ต้าหวางองค์ก่อนแทบจะไม่ได้ทำสิ่งใดเลย ถึงเป็นที่ยกย่องเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นไท่ฟู่ เป็นที่ปรึกษาของต้าหวางในรัชกาลก่อน และรัชกาลปัจจุบัน (ไท่ฟู่ หรือ ราชครู)กองทัพคืนสู่ต้าอวี้จิน นำโดยราชครูได้รับชัยชนะจากแคว้นหรู่ ทำให้ราษฎรต่าปิติยินดี ต้าหวางจึงเสด็จมารับกองทัพของไท่ฟู่ด้วยพระองค์เอง ถึงหน้าประตูเมือง“ขอบใจไท่ฟู่ที่นำทัพชนะแคว้นหลู่ของเรา อีกทั้งท่านจับเชลยได้เป็นจำนวนมาก” ต้าหวางทรงตรัสชื่นชมต

หวางเฟยลงจากรถม้ากลับมายังจวนสกุลกงซุน นางก้าวลงจารถม้า พ่อบ้านจึงเดินมาต้อนรับ“ฟู่จวินกับ ผิงถิงหล่ะ” หวางเฟยจึงเอ่ยตรัสถาม“อยู่เรือนกลางขอรับ” พ่อบ้านกล่าวเช่นนี้ หวางเฟยจึงเสด็จเข้ามาในเรือน เห็นว่าฟู่จวินกำลังจะก้าวออกจากเรือนในชุดขุนนาง พระนางจึงเคารพผู้เป็นฟู่จวิน“ฟู่จวิน”“เจ้าออกมาทำไม วันนี้วันแรกหลังการอภิเษก ทำไมไม่อยู่กับหวางเย่ที่ตำหนัก” ฟู่จวินเอ่ยถามด้วยความสงสัย“หวางเย่ทรงเสด็จไปยังท้องพระโรงแล้ว ข้าจึงกลับมาดูท่านว่ากินอะไรหรือยัง”“ผิงถิงตื่นแต่เช้าทำกับข้าวให้ข้ากินแล้ว”“เจี่ยเจีย” เสียงสดใสจากหญิงสาวดังขึ้น ทำให้ทุกคนกันไปมองแล้วเผยยิ้ม เห็นว่าสาวน้อยนามว่าผิงถิงวิ่งมาหา แต่ฟู่จวินต้องหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว แล้วจึงดุ“ผิงถิง มีมารยาทบ้าง ทำเช่นนี้ชายบ้านไหนจะมาสู่ขอเจ้า”“ข้าแค่สิบหกเอง ไม่ต้องมีใครมาสู่ขอก็ได้ ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านไม่ดีกว่าหรือฟู่จวิน เกอเกอของข้าแต่ล่ะคนก็ออกเรือนกันหมดแล้ว ให้ข้าอยู่กับท่าน ดีกว่าอีกเนอะ เจี่ยเจีย” ผิงถิงกล่าวเช่นนี้ ทำเอาหวางเฟยเผยยิ้ม“ฟู่จวินอย่าไปดุนางเลย นางยังเด็กนัก ให้นางโตอีกหน่อย นางก็จะรู้เอง”“เอาหล่ะ ข้าจะไปท้องพร

“เมืองเยี่ยนจือคังตีแตกพ่าย อีกทั้งแคว้นเจ้าไท่ฟู่ทรงนำชัยชนะมาสู่แคว้นเรา ตอนนี้มีศึกตีขนาบอีกทางตอนใต้ ข้าควรให้ใครไป ไหนพวกท่านลองบอกข้าหน่อยสิ” ต้าหวาง ทรงตรัสด้วยสุรเสียงเป็นกังวล“แคว้นเจียนอยู่ทางตอนเหนือทุรกันดาน เป็นหุบเขาทะเลทราย เจ้าแคว้นซีเยี่ยน่าจะนำทัพไป เพราะท่านคุ้นชินกับทะเลทราย”“ไม่ได้ๆ เจ้าแคว้นทรงทำศึกมามาก ตอนนี้ควรหยุดพักบ้าง”“ใต้เท้าเซี่ยท่านอย่าดูถูกข้า ข้ายังแข็งแรง สามารถต่อกรกับทัพข้าศึกได้”“ต้าหวางข้าขออาสา” ชายหนุ่มพูดขึ้น นามว่ามู่ซือเอ่ยขึ้น“ข้าอนุมัติให้ มู่ซือนำทัพไปโจมตีแคว้นซีเยี่ย เจ้าอยู่กับฟู่จวินที่เป็นเจ้าแคว้นตลอด เจ้าน่าจะรู้ทางหนีทีไล่ทำให้ชนะศึกในครั้งนี้” ต้าหวางทรงตรัส“ขอบพระทัยที่ทรงวางใจ” มู่ซือคุกเข่าลงแล้วบังคม และลุกขึ้น“ให้เวลาเจ้าจัดทัพสามวัน พร้อมทหารห้าหมื่น ถ้าเจ้าทำสำเร็จข้าจะพระราชทานงานแต่งให้กับเจ้า”“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ” มู่ซือรับพระบัญชาทันทีจวนสกุลกงซุน ใต้เท้ากงซุนหม่าได้เชิญใต้เท้ามู่เซี่ย และมู่ซือเข้ามายังเรือนเพื่อปรึกษาหารือกลศึกระหว่างที่ออกไปรบ ใต้เท้ากงซุนจึงเปิดแผนที่บนผนังออก แล้วใช้ไม้ทองคำชี้ไปยังแคว้นจ

หมิงตู๋กง ที่ประทับของหยางหวางเย่และกงซุนหวางเฟย พระนางทรงเรียกสาวใช้ของผิงถิงเข้าเฝ้าประจำทุกเดือน เพื่อดูความเป็นอยู่ของใต้เท้ากงซุนหม่า และผิงถิง เม่ยเมยเพียงคนเดียวของนาง“ผิงถิงเป็นเช่นไรบ้าง นางไม่เข้าวังมาหาข้าเกือบเดือนแล้ว” หวางเฟยตรัสถาม แล้วเสวยน้ำชาที่นางสนองพระโอษฐ์จางลี่ถวาย เยี่ยลี่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบพักตร์ มีหรือที่หวางเฟยจะไม่ทรงรู้ว่านางมีสิ่งใดที่ไม่กล้าทูล“พูดมา ถ้าเจ้าไม่พูดข้าจะให้คนในตำหนักโบยเจ้า” หวางเฟยตรัสด้วยพระสุรเสียงดุดัน เยี่ยลี่จึงกราบทูล“ทูลหวางเฟยเพคะ เมื่อห้าวันที่แล้ว คุณหนูมีปากเสียงกับฟูเหรินรองกับใต้เท้าหย่งเพคะ”“ใต้เท้าหย่งคือใคร” หวางเฟยตรัสถาม จางลี่จึงทูล“ใต้เท้าหย่ง เป็นเจ้าเมืองหยางหลิน นามของเจ้าเมืองคือ ‘หย่งกวาง’ เจ้าค่ะ” จางลี่ทูลรายงาน“นางต่อว่าผิงถิงว่าอย่างไร” หวางเฟยตรัสถามต่อ“ ‘ลูกใต้เท้ากงซุน วางท่าผู้ดี ทั้งที่แม่ของเจ้าเป็นเพียงหญิงคณิกา’ นางว่าคุณหนูเช่นนี้เพคะ” เยี่ยลี่เอ่ยด้วยความคับแค้นใจ หวางเฟยได้สดับเช่นนี้ ทรงทุบหัวตั่งดังลั่นด้วยความพิโรธ“อวดดี เป็นแค่ฟูเหรินรองของใต้เท้าหย่งกล้าพูดกับเม่ยเมยข้าเช่นนี้เลยหรือ

หวางเฟยทรงลงจากรถม้าเสด็จเข้าตำหนัก ทรงทอดพระเนตรเห็นหวางเฟยเสด็จเข้ามาในตำหนัก หวางเย่ทรงเสด็จเข้าไปหาหวางเฟย แล้วจึงทรงไต่ถาม“ผิงถิงนางเป็นอย่างไรบ้าง” หวางเย่ทรงประคองพระนางนั่งลงบนตั่ง พระนางจึงตรัส“ผิงถิงดีขึ้นมาก ก่อนที่ข้าออกมานางพึ่งจะหลับไป”“เจ้าไม่อยู่ต่ออีกสักวัน” หวางเย่ทรงตรัส แล้วเอาถ้วยชาจากจางลี่ส่งให้พระนาง“ข้างานต้องทำ”“มีอะไรสำคัญกว่านางอีกหรือ เห็นเจ้าสองคนรักใคร่เช่นนี้” หวางเย่ทรงตรัส หวางเฟยทรงเสวยพระสุธารสชาหนึ่งคำแล้วทรงตรัส“พรุ่งนี้จะชวนเหล่าฟูเหรินของขุนนางมาชมดอกท้อในสวน ข้ายังไม่เคยพบปะพวกนางเพียงครั้ง ท่านจะอยู่ด้วยหรือไม่”“พรุ่งนี้ข้าต้องเข้าท้องพระโรง ช่วงนี้ชายแดนไม่ค่อยสู้ดีนัก”วันนี้ซืออินหวางเฟยทางเปิดตำหนักให้เซี่ยวเซียงเข้าตำหนักส่วนพระองค์ เสี่ยวเซียนมองซ้ายมองขวาดูความงดงามทางเข้าของตำหนักจัดเป็นอุทยานต้นเหมยบานสะพรั่งและส่งกลิ่นหอม เซี้ยงเซียงก้าวเข้ามาในตำหนักโดยมีทหารเปิดประตูให้ พอนางก้าวเดินเข้ามาในตำหนักหมิ่งตู ตำหนักที่ประทับของหยางจงหวางเย่และซืออินหวางเฟย ได้เป็นหญิงสาวอาภรณ์ขาวสะอาด เสี่ยวเซียงคุกเข่าถวายความเคารพถวายความเคารพต