EP8.เงื่อนไขอันตราย

อรวิภากุมขมับ คิดภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะทำงานท่ามกลางสายตาของผู้คนที่เคยเห็นคลิปนี้ได้ยังไง  

“ลุงจะเอายังไง”

“ก็ให้ผมเอาสิ รับรองว่าคุณอรติดใจจนลืมไม่ลงแน่”

“นี่เมียลุงรู้รึเปล่าว่าลุงเป็นคนแบบนี้”

“เมียผมอยู่ต่างจังหวัดโน่น คุณอรไม่ต้องห่วงหรอกนะ ผมแค่อยากทำให้คุณอรหายเงี่ยนเท่านั้น”

เธออยากจะบ้ากับข้อเสนอของตาแก่มากตัณหา อายก็อายที่มีคนเห็นความลับของเธอ แถมยังเครียดจนหัวจะระเบิดเมื่อคิดถึงหน้าพ่อแม่และญาติพี่น้องที่อาจได้เห็นคลิปของเธอกระจายไปตามโซเชี่ยล เธอเพิ่งรู้ในวินาทีนี้เองว่าการอยากฆ่าคนตายมันเป็นยังไง เธอล่ะอยากจะฆ่าลุงเดชนัก

“แล้วถ้าอร...ยอม...ลุงจะลบคลิปใช่มั้ย”

“ลบสิ ผมลบอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง”

ถึงเขาไม่ลบ เธอก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อจะลบคลิปนั้นให้ได้ เธอไม่ต้องการให้ใครเห็นเธอในสภาพนั้น โดยเฉพาะเจ้านายของเธอ ที่ชื่นชมความสามารถของเธอมาตลอด ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็ตาม แต่เธอก็ไม่ควรทำในห้องน้ำของบริษัท เพราะมันหมายถึงความมักง่าย ไม่รู้จักกาลเทศะ

“ไม่น่าเลยเรา...บ้าจริง!”   

อรวิภาลงจากรถเมย์ก่อนจะถึงป้ายหน้าปากซอยคอนโดมิเนียม แล้วยืนเคว้งอยู่ตรงป้ายรถเมย์เหมือนคนหาทางออกไม่เจอ เธอจะทำอย่างไรดี เธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง?

“โอ๊ย!  เอาไงดี คิดสิคิด” เธอคิดวนอยู่หลายตลบ ก่อนจะตัดสินใจโทรไปหาแฟนทอม แต่โทรเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมรับสาย จนครั้งสุดท้ายกลายเป็นเสียงตอบรับอัตโนมัติว่าไม่สามารถติดต่อได้ “โอ๊ยหมู!  ทำอะไรอยู่เนี่ย ไม่รู้รึไงว่าเค้ากำลังจะบ้าแล้ว   ฮือ....ทำไงดี???”  

แล้วเธอก็นึกขึ้นได้  “ยัยสุ!  โทรไปหายัยสุดีกว่า เผื่อมันมีทางออกที่ดีให้เรา”

อรวิภาจึงโทรไปหาสุภาวดีด้วยใจเต้นรัว แต่สุภาวดีกลับไม่ยอมรับสายของเธอเช่นกัน

“โอย ทำไงดี ทำไมไม่มีใครรับสายเราเลยเนี่ย??”

เธอกังวลสับสนและวุ่นวายใจไปหมดแล้ว โดยเฉพาะเมื่อได้รับข้อความข่มขู่จากเดชาอีกครั้ง

“ผมรออยู่ที่ออฟฟิศนะ...ผมจะรอจนถึงเที่ยงคืน ทันทีที่ตึกปิด ผมจะอัพคลิปลงในกลุ่มไลน์ของบริษัท”

เธอโมโหจนอยากจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่ใช่เพราะต้องใช้มันติดต่อสื่อสารกับไอ้ยามหื่นโรคจิต เธอรีบพิมพ์ตอบลงไปด้วยมืออันสั่นเทา และใจที่เจ็บปวด

“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”

หากเป็นไปได้ เธออยากจะไปฆ่ามันให้ตายคามือ มากกว่าจะไปเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการความเงี่ยนหื่นของมัน แต่เธอคงทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้ เธอไม่ใช่ซุปเปอร์วูเม่น เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

อรวิภาตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่ แล้วเดินทางกลับไปยังออฟฟิศในช่วงเวลาประมาณ 4 ทุ่มเศษ มันคงเป็นเรื่องแปลกมากหากมีการตรวจกล้องวงจรปิดของบริษัท แล้วพบว่าเธอกลับมาที่ทำงานในยามวิกาลเช่นนี้

แต่เธอคงทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากไปหาเขาตามข้อเสนอ เพราะสิ่งที่เธอยอมไม่ได้ก็คือ การถูกประจานในอินเทอร์เน็ตและกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าทุกคน ภาพลักษณ์งดงามที่สร้างขึ้นมา อาจถูกทำลายป่นปี้จนหมดสิ้น เพียงแค่คลิปเดียวเท่านั้น

เมื่อโดยสารลิฟต์ขึ้นไปจนถึงชั้นออฟฟิศ เธอพยายามตั้งสติให้สตรองที่สุด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับนายเดชาตัวแสบที่ทำการแบล็กเมย์เธออย่างเลวร้าย แน่นอนว่าครั้งนี้มันจะต่างจากทุกครั้งที่เคยเจอกัน

“อ้าวคุณอร มาแล้วหรือครับ” เดชายืนรอเธออยู่ที่หน้าประตูลิฟต์ ด้วยสีหน้าท่าทางน่ารังเกียจ สายตาหื่นอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ลมหายใจที่ดังแรงกว่าปกติทำให้รู้ได้ทันทีว่ามันกำลังอารมณ์ขึ้นแค่ไหน

“ไหนล่ะโทรศัพท์ เอามาสิ ฉันจะได้ลบคลิป”

“ลบแน่ แต่ต้องหลังจากที่เรา...” สายตาของเดชามองเธออย่างลวนลาม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่  

“ทำไมลุงต้องทำอย่างนี้ด้วย ลุงเคยเป็นคนดีที่น่านับถือ แล้วอะไรมันเข้าสิงให้ลุงทำแบบนี้”

เดชาหัวเราะ “ไม่เอาน่า ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน อย่ามัวแต่พูดมากเลย ตอนนี้ผมเงี่ยนจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว คุณอรเองก็เงี่ยนเหมือนกันนี่นา มามะ มาทำด้วยกันในสนุกสุด ๆไปเลยดีกว่า”

อรวิภาใจเต้นรัวไปหมด วินาทีนี้เธอทั้งกลัวทั้งเกลียดและตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก