หัวใจมันเอนเอียงไปนานแล้ว

ย่างเข้าสู่กลางดึกของวันมานานแล้ว ทว่าคนหลับด้วยความอ่อนเพลียพึ่งจะเริ่มขยับตัวภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ พอลืมตาขึ้นก็เห็นเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งนั่งอยู่ข้างกันเป็นสิ่งแรก

“คุณยังไม่นอนอีกเหรอ” น้ำเสียงแหบแห้งถามธาดาพร้อมกับยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง สองมือกำผ้าปูขึ้นมาปิดบังความอวบอิ่มไว้

“ยัง ผมพึ่งดูงานเสร็จ” ธาดาขยับตัวเข้าใกล้เขมจิรามากขึ้น

นิ้วเรียวปัดป่ายปอยผมออกจากกรอบหน้าสวยอย่างนุ่มนวลต่างกับบุคลิกของตนเองลิบลับ

“หิวหรือเปล่า คุณยังไม่ได้กินอะไรเลย”

ดวงตาประกายเลื่อนไปยังกองเอกสารวางอยู่บนโต๊ะขนาดย่อมข้างเตียงก่อนจะดึงสายตากลับมายังธาดา

“ค่ะ แล้วคุณทานหรือยัง”

“รอกินพร้อมคุณ แต่กินเวลานี้ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

น้ำเสียงของมาเฟียหนุ่มติดจะขำขันอยู่ไม่น้อย เมื่อชวนกันกินข้าวดึกดื่นอย่างนี้ ทว่าในขณะที่ธาดากำลังจะลุกเดินออกไปก็ได้ยินเสียงอุทานเบา ๆ จากทางด้านหลังจึงรีบหันกลับมาดูทันที สองเต้าอวบอิ่มโชว์หราอยู่เบื้องหน้านั่นคือสาเหตุ

“คือ...ฉันลืมไปว่า...”

“คุณนั่งทานบนนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวผมยกมาให้”

ต่อมา

เขมจิรามองธาดาเดินกลับมาพร้อมกับถาดใส่อาหารส่งกลิ่นหอมฉุยเตะจมูก อาจจะเป็นเพราะใช้พล