LOGINShare
อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด!
Last Updated:
2025-05-21 11:49:47
Latest chapter
ตีตรารัก อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด!
‘‘โอเค ๆ ฉันเอามาแล้วนี่ไง แล้วดูทำหน้าเข้า” เธอหยิบถุงกระเป๋าแบรนด์ดังมาวางไว้ข้างตัว เพื่อให้เพื่อนได้เห็นว่าตนเองยอมรับแล้ว ถึงได้เห็นรอยยิ้มหวานกลับมาอีกครั้ง“ถ้าวันไหนฉันไม่ได้กลับบ้าน มานอนห้องแกดีกว่ากว้างดี” เขมจิราพูดทีเล่นทีจริง‘‘มาจริงหรือเปล่า” ทว่าแพรวพรรณดีใจมากเมื่อคิดว่าเพื่อนจะมาค้างด้วย หากนับเวลาก็น่าจะตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ไม่ได้นอนเล่นคุยกันตามประสาเพื่อนรักเหมือนอย่างแต่ก่อน‘‘อืม ไว้ถ้าจะมาเมื่อไหร่ฉันจะบอกแกนะ”คำตอบของเขมจิราดูเหมือนจะไปสะกิดใจเพื่อนรักเข้า น้ำเสียงอ่อนลงทั้งสีหน้าก็ดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แบบนี้เจ้าของห้องจะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร‘‘แกเป็นอะไรหรือเปล่าเขม”‘‘เปล่านี่ ฉันจะเป็นอะไร”‘‘แน่ใจเหรอ ไหนหันหน้ามามองฉันซิ”คิดว่าก้มหน้าต่ำลงแล้วจะสามารถปิดเพื่อนได้เสียอีก เขมจิราเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปหาแพรวพรรณ ยิ้มอ่อนยังคงประดับอยู่บนดวงหน้าสวย แต่แววตากลับไม่สดใสเหมือนเดิม!‘‘แกเป็นอะไร”‘‘ก็...ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”‘‘ไม่มีอะไรได้ยังไง บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันยังเล่าเรื่องของตัวเองให้แกรู้เลยทำไม...”‘‘ใจเย็นก่อน เล่าแล้ว ๆ” ฝ่ายที่เป็นกังวลต้องรีบห
ตีตรารัก กาลเวลาหมุนเวียนผ่านไป อะไร ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนตาม
อีกอย่างยังช่วยให้มีสมาธิมากขึ้น จนเริ่มปล่อยวางความทุกข์อย่างแสนสาหัสได้บ้าง แม้ว่าวันไหนลูกชายจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วย ก็ไม่ได้ทำให้จิตใจกระวนกระวายเหมือนช่วงแรกที่สามีจากไปดังนั้นจึงยึดการทำขนม และคลุกอยู่แต่ในครัวในแต่ละวันณภัทรเปิดฝากล่องคุกกี้ออก กลิ่นแอปเปิลหอมจาง ๆ ลอยเด่น หากดูแค่ตาเปล่าไม่ได้เปิดกล่องก็จะคล้ายกับคุกกี้ทั่วไป แต่พอได้เห็นด้านในถึงได้รู้ว่ามันพิเศษกว่า ลักษณะคล้ายลูกแอปเปิลโดนผ่าครึ่งซึ่งไม่ค่อยได้เห็นที่ไหน‘‘สวยจังครับแม่”‘‘ภัทรลองชิมให้แม่หน่อย พอจะเอาไปวางขายได้ไหม” อารยายิ้มกว้าง รอลุ้นเมื่อชิ้นแรกเข้าไปอยู่ในปากของลูกชาย‘‘เป็นไงบ้าง รสชาติพอใช้ได้ไหม”มีความเปรี้ยวนิด ๆ วานิลลาทำให้มีกลิ่นหอมมากขึ้น ความหวานก็อยู่ในระดับพอดี ณภัทรพยักหน้าแล้วหันมายิ้มเต็มใบหน้าให้กับผู้เป็นแม่‘‘ไม่แค่พอใช้นะครับ อร่อยเลยละ”‘‘จริงนะ ภัทรไม่ได้พูดเพื่อเอาใจแม่ใช่ไหม”ยิ้มแห่งความสุขฉายเต็มใบหน้าของหญิงวัยกลางคน ทำให้บุตรชายพลอยยิ้มตามไปด้วย‘‘จริงครับอร่อยมากไม่หวานจนเกินไปด้วย”คำตอบของเขา อารยายิ้มกว้างอย่างมีความสุข ต่อให้ขายไม่ได้แต่ถ้าลูกชายชอบ ก็จะทำเอาไว้เผื่อติ
ตีตรารัก เวลาช่วยได้แน่หรือ
เป็นอีกวันของณภัทรต้องทำงานล่วงเวลา เพราะกว่าจะเคลียร์เอกสารมากมายกองระเกะระกะอยู่เต็มโต๊ะเหล่านี้ ให้เข้าที่เข้าทางเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว สายตาคมกวาดมองไปโดยรอบชั้นที่ทำงาน ดูว่าไฟดวงยังไม่ได้ปิดก็จัดการปิดให้เสร็จสรรพ เวลานี้พนักงานล้วนกลับบ้านกันหมด รวมไปถึงเลขาของเขาด้วยแสงไฟบนท้องถนนยามค่ำคืนของเมืองใหญ่ ตึกสูงตระหง่านมากมายตั้งเรียงรายสวยงามอยู่โดยรอบทำให้คนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยเพลินตาไม่น้อยณภัทรขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน ซึ่งผู้เป็นแม่น่าจะยังรอเขาอยู่เหมือนเช่นเคย การจราจรแม้จะหนาแน่น ทว่าก็ไม่ถึงกับติดแหง็กสามารถเคลื่อนตัวไปได้เรื่อย ๆ ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนรอยยิ้มเมื่อนึกถึงบุคคลกำลังจะกลับไปหาชายหนุ่มฝ่าการจราจรบนท้องถนน กลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ใช้ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง รถยนต์สีดำขลับเลี้ยวเข้าไปจอดในโรงรถ เอื้อมหยิบสัมภาระวางอยู่อีกฝั่งขึ้นมา ขายาวก้าวลงจากรถด้วยท่าทีคล่องแคล่วจากนั้นร่างสูงสง่าผ่าเผยก็เดินตรงไปยังตัวบ้านหลังใหญ่ พอเข้ามาในตัวบ้านผู้เป็นแม่ก็นั่งรออยู่ที่เดิมอย่างที่คาดการณ์ไว้จริง“รอนานไหมครับ” ณภัทรก้มลงหอมแก้มตอบฟอดใหญ่ หย่อนกายนั่งลงข้างท่าน
ตีตรารัก ของขวัญล้ำค่า
ด้วยความที่แพรวพรรณเป็นลูกสาวคนเดียว เป็นหลานคนเดียวของเกวรินจึงไม่แปลกที่จะเป็นดังแก้วตาดวงใจของคนในบ้านทว่าทั้งสองตามใจไปแล้วต้องมีใครสักคนคอยห้ามปรามไว้บ้าง จะได้ไม่ออกนอกลู่นอกทางไปไหน ยังดีแพรวพรรณเป็นคนว่านอนสอนง่ายมาตั้งแต่เด็ก ทั้งเฉลียวฉลาดแม้จะมีดื้ออยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยทำให้ผู้ใหญ่เสียใจเลยสักครั้ง“แพรวผิดไปแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก กินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวแพรวตักให้นะคะ”แม้จะรู้ว่าผู้เป็นแม่หวังดี แต่ว่าตนก็ทำผิดจริงถูกต่อว่าก็สมควรแล้ว เธอตักอาหารที่อาสาวสั่งมาไว้รอ ล้วนเป็นเมนูทุกคนชอบทานให้พวกท่านเพื่อเอาใจและเป็นการขอโทษก็เด็กช่างเอาใจอย่างนี้แล้วคนโตกว่าจะโกรธลงได้อย่างไร รอยยิ้มสุขใจตอบกลับการเอาใจใส่นี้จากนั้นก็หันมาทานอาหารกันอย่างรื่นเริงผ่านไปราว 15 นาที“อาเกศมีเรื่องน่ายินดีอะไรเหรอคะ ถึงได้ให้พวกเรามาทานข้าวข้างนอกกัน”“ไม่ใช่อาหรอกจ้ะ พ่อเราต่างหากเป็นคนบอกให้อาชวนเรามา ถ้าอยากรู้ก็ถามพ่อดูสิ” เกวรินยิ้มบาง ๆ ให้กับหลานสาวแล้วเลื่อนสายตาไปอีกฝั่ง“คุณพ่อเองเหรอคะ” ยิ้มกว้างหันมาทางผู้เป็นพ่อ ยกมือขึ้นคล้องแขนของท่านได้รับยิ้มอ่อนโยนกลับมา พร้อมทั้งฝ่าม
ตีตรารัก คนชอบฉวยโอกาส
ณภัทรก้มมองคนตัวเล็กตรงหน้าล้วงเอามือถือออกมาแล้วกดหน้าจอ“เสร็จแล้วฉันไปได้หรือยัง” เธอทวงถามคำสัญญา จะได้ออกไปจากตรงนี้เสียที และด้วยความสูงแตกต่างกันก็เลยต้องเงยขึ้นสูงแพรวพรรณตกอยู่ใต้อาณัติของณภัทรอีกครั้ง ตั้งท่าจะบริภาษถ้อยคำเจ็บแสบด่าทอคนชอบฉวยโอกาส หากแต่หารู้ไม่ว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้เอาเปรียบตนเองได้อย่างง่ายดาย“อื้อ” เสียงหายไปกับจูบอันเร่าร้อนจากคนตัวสูงกว่าเรียวปากหยักหนาละเลงจูบทั่วทั้งปากอวบอิ่มอย่างดุดัน ลงโทษในความดื้อรั้นของเธอ ลิ้นสากซอกซอนไล้เลียโพรงปากนิ่มอย่างถือสิทธิ์อยู่เนิ่นนานแพรวพรรณอ่อนระทวยวาบหวามให้กับสัมผัสอันร้อนแรง ยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไหร่ก็ถูกวงแขนใหญ่รัดแน่นขึ้นตามไปด้วยจนแทบหลอมละลายเป็นคนเดียวกันกระทั่งกายเล็กหมดเรี่ยวแรงจะพยุงตัวต้องใช้ร่างสูงใหญ่เป็นที่แอบอิงณภัทรถึงได้ผละจูบเอาแต่ใจอย่างอ้อยอิ่ง“ครั้งนี้ผมแค่จะมาเตือน ถ้าคุณกล้าบล็อกเบอร์ผมอีกครั้งละก็ มันจะไม่จบแค่จูบเดียวอย่างวันนี้แน่” สายตาคมลึกล้ำฉายแววเจ้าเล่ห์ ยิ้มกริ่มยกขึ้นเมื่อสามารถปราบพยศสาวสวยได้อีกครั้งจากนั้นอ้อมแขนรัดแน่นก็คลายออกทันทีเมื่อเป็นอิสระแพรวพรรณก็วาดแ
ตีตรารัก เลือกสิว่าจะปลดบล็อกหรือไปกินข้าว
“ครับ ๆ เอาตามที่แพรวสะดวกก่อนก็ได้ พี่รอได้เสมอ” ถึงอย่างไรเธอก็ยังสอนอยู่ที่นี่ ยังมีเวลาเกลี้ยกล่อมอีกนาน“ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ ถ้าอย่างนั้นแพรวขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระต่อด้วย”“ครับ ไว้วันหน้าเราไปทานข้าวด้วยกันอีกนะ”“ค่ะ”ระหว่างทางเดินกลับมายังลานจอด แพรวพรรณยังระแวงกลัวว่าณภัทรจะมาดักรออีกไหม จนกระทั่งพ้นประตูทางออกมาแล้วจึงได้เบาใจว่าคงไม่มีใครตามมาแน่ เธอจึงผ่อนฝีเท้าลงแล้วเดินอย่างสบายใจไปยังรถจอดอยู่ด้านหน้าทว่าอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถอยู่แล้ว กลับถูกมือใหญ่คว้าข้อแขนจากทางด้านหลังไว้เสียก่อน จากแรงกระชากอันรวดเร็วเธอจึงเสียหลักตกไปอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง“ทำอะไรอยู่ถึงพึ่งออกมา ผมรอคุณตั้งนานรู้บ้างไหม” เสียงทุ้มติดจะแข็งกระด้างเอ่ยถาม“ทำอะไรของคุณปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” แพรวพรรณตะคอกชายหนุ่มเสียงแข็ง มองเขาด้วยสายตาวาวโรจน์อย่างไม่พอใจ เธอใช้แรงที่มีดิ้นรนให้หลุดจากการกอดรัดของวงแขนอันแข็งแกร่งณภัทรมองไปโดยรอบเมื่อไม่เห็นใครก็อุ้มเจ้าของใบหน้าบึ้งตึงหลบไปอยู่ในมุมลับตาข้างรถของเธอ“จะเสียงดังทำไมเรียกให้คนมาดูคุณกับผมกอดกันงั้นเหรอ” ณภัทรยื่นหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานกำลัง
ตีตรารัก อยากเป็นครูสอนพิเศษอย่างนี้มากกว่า
เขมจิรารับมือถือเครื่องเล็กมาจากมืออีกฝ่าย ข่าวนี้! เธอยังไม่เห็นจริง ๆ จากนั้นก็ไล่อ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย“เขาติดต่อให้ฉันไปแสดงในงานผ่านพี่เจต โดยใช้ทุนเป็นข้ออ้างเพื่อให้ยอมตกลง”“เดี๋ยว ๆ ฉันขอคิดก่อน ทำไมถึงลามไปถึงคุณเจต ชักเริ่มงงไปหมดแล้ว” นิ้วเล็กยกขึ้นนวดขมับ มันเต้นตุบ ๆ เนื่องจากใช้ความคิดหนักขึ้น“ผู้ชายคนนั้นกับพี่เจตเป็นเพื่อนกัน”“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันซับซ้อนขึ้นไปเรื่อย ๆ แบบนี้ล่ะแพรว เขาเหมือนจงใจเข้าหาแกตั้งแต่แรก ใช่ไหม”“ฉันก็คิดแบบนั้น แต่ที่ทำให้ไม่แน่ใจคือ...เขาทำมันไปเพื่ออะไร”เขมจิราเริ่มขบกัดริมฝีปากของตนเองเมื่อเริ่มใช้ความคิด สองสาวประสานสายตากัน ต่างคนก็ต่างพยายามค้นหาสาเหตุ แรงจูงใจของเรื่องราวทั้งหมดว่ามันคืออะไรกันแน่“เฮ้อ...”“เฮ้อ...”ทว่าก็มีแต่ความว่างเปล่า เพราะไม่มีใครคิดออกเลยสักคน นอกจากถอนหายใจออกมาพร้อม ๆ กัน“แล้วเขายังมารังควานแกอยู่ไหม”“อืม...เมื่อไม่กี่วันเขาก็โทรมา ไม่รู้ไปได้เบอร์ฉันมาจากไหน”“นี่แสดงว่าเขาจะไม่ยอมจบง่าย ๆ งั้นแกก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้นนะ ไม่รู้ว่าที่เขาทำไปทั้งหมดต้องการอะไรกันแน่ เอ๊ะ! หรือจะเป็นเพราะบริษัทของพ่อ
ตีตรารัก ฉันไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว
“อืม ฉันสัญญาว่ามาสิ” แววตาเต็มไปด้วยความสับสนว้าวุ่นสร้างความหวั่นใจให้เธอไปด้วยแพรวพรรณเปรียบดั่งแก้วตาดวงใจของคนในบ้าน และยังเป็นคนสดใสร่าเริงอยู่เสมอ แต่บัดนี้กลับมีความหมองเศร้ามันคือเรื่องอะไรกันแน่“ฉันรอฟังอยู่นะแพรว แกซีเรียสเรื่องอะไร”แพรวพรรณยืดตัวนั่งตรงดิ่ง สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วเริ่มเรียบเรียงถ้อยคำ“คืนนั้นที่คลับนั่น พวกการ์ดพาตัวฉันไปแกจำได้ไหม”เขมจิรากลอกตาไปมาทวนความคิดตามที่เพื่อนบอก“วันที่ไปฉลองกันในทีคลับนั่นใช่ไหม”“คืนนั้นนั่นแหละ”“แกบอกว่ากลับถึงบ้านตอนตีสอง หรือมีอะไรที่มากกว่านั้น” เขมจิราเริ่มซักไซ้ รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล เหมือนมีอะไรแอบแฝงในน้ำเสียงของเพื่อนใบหน้านวลเนียนตีสีหน้าเคร่งเครียด แพรวพรรณส่ายหน้าปฏิเสธในคำถามนั้น“ฉันไม่ได้กลับบ้านเลยต่างหาก แล้วก็ยังโกหกพ่อกับแม่ด้วยว่าอยู่กับแกทั้งคืน”“แพรวนี่แก!” เขมจิราเอ่ยออกมาเสียงหวิว มันเกิดอะไรขึ้นกับแพรวพรรณในคืนนั้นกันแน่ แล้วทำไมต้องโกหกทุกคนแบบนั้น!อากัปกิริยาตื่นตกใจรวมถึงแววตาเคลือบแคลงสงสัยของเขมจิรา แพรวพรรณยิ่งรู้สึกแย่ลง ความหวาดกลัวหลั่งไหลเข้ามาจนหวาดหวั่นในใจ ใบหน้าเศร้าก้มต่ำสายต
ตีตรารัก รอบตัวมักจะเจอเรื่องราวแปลก ๆ
ภายในห้องทำงานอันเงียบสงบณภัทรยังคงนั่งทำงานเหมือนเช่นเคย นับตั้งแต่ได้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดแทนผู้เป็นพ่อ งานในมือต้องเร่งให้เสร็จตามกำหนดที่แจ้งกับลูกค้า แล้วต้องออกมาอย่างมีประสิทธิภาพด้วยที่ผ่านมาไม่ง่ายเลยเมื่อต้องทำให้เหล่าผู้ถือหุ้นรายอื่น ๆ ยอมรับพร้อมทั้งเชื่อใจในตัวเขา ต้องแลกมาด้วยเวลาและความเป็นอิสระที่เคยมี ชายหนุ่มลงทั้งแรงกายแรงใจกว่าจะกอบกู้เอ็นเจดับบิลให้กลับมาอยู่ในสภาพนี้ได้ระหว่างง่วนอยู่กับเอกสารกองโต สายตาคมก็เลื่อนไปยังหน้าจอที่สว่างขึ้นของมือถือ ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา“ครับแม่”[ยังทำงานอยู่อีกเหรอภัทร] ปลายสายถามเสียงนุ่ม“ครับ แต่อีกเดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว แม่ไม่ต้องรอผมขึ้นห้องนอนก่อนได้เลย” เมื่อเหลือบดูเวลาที่เลยมื้อเย็นมานานก็ไม่อยากให้ท่านต้องนั่งรอเหมือนดังเช่นทุกวัน[ลูกกินข้าวกินปลาหรือยัง อย่าเอาแต่ทำงานจนไม่ดูแลตัวเองรู้ไหมภัทร]“ผมสั่งขึ้นมากินแล้วครับ”[แล้วอีกนานไหมกว่าจะกลับ]“น่าจะอีกสักครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เสร็จแล้วผมจะรีบกลับบ้านเลย” ชายหนุ่มกรอกเสียงร่าเริงตอบกลับผู้เป็นแม่ให้ท่านคลายความกังวลเรื่องของเข
You may also like
ฉันนอนกับบอสสุดโหด
ชาไทยเย็น12.1K viewsท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน
ป่าดอกท้อ30.7K viewsเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C28.1K viewsในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน
แสงอรุณฤดูใบไม้ผลิ38.1K viewsBoss คลั่งรัก
เพลงมีนา1.1K viewsโซ่ดวงใจมาเฟียเถื่อน(โคแก่กินหญ้าอ่อน)
หนูกระทิสด624 viewsรักในรอยราคี
มาตานานา พิธุ214 viewsวางแผนลับจับเพื่อนพี่ชาย
สาวน้อย.ช่างฝัน1.2K views
