บทที่ 4

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปทิวเขานึกขึ้นมาได้ว่าจะมีรูมเมทอีกคนมาอยู่ด้วย เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องโทรมขึ้นมาโทรหาพี่ต้นทันที ที่เห็นว่าเครื่องโทรมนี่ไม่ใช่เครื่องเก่าหรอกนะ แต่เขาไปหาซื้อมือสองตามตลาดนัดแล้วนำมาซ่อมเองต่างหาก

ส่วนเครื่องที่ดาวเหนือให้นั่นยังไม่ได้ถูกแกะและยังวางไว้ในห้องหน้าตรงโต๊ะเครื่องแป้ง

เอาตามจริง เขาเองไม่ได้รังเกียจอะไรดาวเหนือถึงขนาดนั้นหรอก แค่ไม่ชอบใจในสิ่งที่เธอทำนั่นล่ะ

“ว่าไงทิวเขา”

“สวัสดีครับพี่ต้น พอดีผมจะถามเรื่องรูมเมท”

“พี่ก็ลืมไปเลย เดี๋ยวพี่ไปถามเขาแล้วจะโทรมาบอกนะ”

“ครับพี่ ถ้าเขาจะมาวันไหนบอกผมได้เลยนะ เดี๋ยวผมจัดห้องไว้รอ”

“โอเค งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ พี่ต้องไปประชุมแล้ว”

 เมื่อสนทนากับพี่ต้นเรียบร้อย ทิวเขาก็ทำความสะอาดห้อง เก็บ กวาด เช็ด ถูให้สะอาดสะอ้าน เมื่อทำความสะอาดเรียบร้อยเขาก็ได้เตรียมตัวไปทำงาน

วันนี้เขาเข้างานบ่ายเพราะช่วงเช้ามีเรียน ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว คงต้องรีบทำเพราะเดี๋ยวจะไม่มีเวลาทานข้าวเอาได้ เขาทำความสะอาดเรียบร้อยก็ออกมากินข้าวที่ร้านใต้หอ ทิวเขาสั่งอาหารเสร็จก็มีสายโทรเข้ามา

“อยู่หอไหม”

“อยู่ ผิงมีอะไรหรือเปล่า”

“พอดีเลย ผิงอยู่แถวหอทิวเขาพอดี ว่าจะชวนไปกินข้าว”

ผิงผิง คือหนึ่งในเพื่อนสนิทของทิวเขา เนื่องจากหอพักทั้งสองเป็นทางเดียวกัน และอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ซอย จึงได้มีเวลาทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ

หลังจากเจอกันสักพักทั้งคู่ก็จ่ายเงินค่าอาหาร ทิวเขาขอตัวแยกไปทำงาน แต่ผิงผิงที่เห็นว่าว่างพอดีจึงขอตามไปด้วย ทางด้านทิวเขาเมื่อเห็นว่าไปแล้วก็ไม่ได้มีผลเสียอะไรจึงตอบตกลง

ทิวเขาเดินเข้ามาภายในร้านก็ถึงกับหยุดยืนนิ่งกลางร้าน

เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!

ให้ตาย โลกจะกลมอะไรนักหนา

ดาวเหนือกำลังนั่งคุยกับพี่เมฆด้วยท่าทางสนิทสนม อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ยังทำให้พี่เมฆหน้าแดงได้อีกด้วย

ทางด้านดาวเหนือที่นั่งหันหน้ามาทางประตูเมื่อเห็นทิวเขาเดินเข้ามาก็รีบตะโกนโบกมือทักทาย ท่าทางของเธอกระดี๊กระด๊าขั้นสุดว่าชอบเขาขนาดไหน ทิวเขาที่รู้สึกไม่ดีจึงเดินเข้าไปหาเพราะคิดว่าดาวเหนือจะมาก่อกวนเวลาการทำงานของเขา

“อ้าวทิวเขา มาพอดีเลย นี่ดาวเหนือนะจำได้ไหม”

“จำได้ครับมีอะไรหรือเปล่าครับพี่เมฆ”

ทิวเขาตอบคำถามพี่เจ้าของร้านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยเต็มประดา ภายในใจนั้นก็คิดไปแล้วว่าสิ่งที่พี่เมฆกำลังจะเอ่ยออกมานั้นต้องไม่เป็นเรื่องดีแน่

“พอดีดาวเหนือเขามีเหตุให้ต้องหางานทำน่ะ พี่เห็นเราทำคนเดียวกลัวเหนื่อยเลยรับน้องเขามาทำงานด้วย”

“ห้ะ อะไรนะครับพี่” เป็นไปอย่างที่เขาคาด เธอคนนี้กำลังจะเข้ามาก่อกวนการทำงานแสนจะสงบสุขของเขา

“พี่เมฆให้ผิงทำแทนก็ได้นะคะ ผิงไม่เอาเงินก็ได้”

“บ้า คุณหนูแบบผิงเนี่ยนะ อย่าเลยงานไม่ใช่ทำง่ายๆ”

“ให้ทิวเขาสอนก็ได้นี่คะ” ผิงผิงมีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด จากโดยปกติจะเป็นสาวหวาน เรียบร้อย ใจเย็น แต่คราวนี้เธอกลับลุกลี้ลุกลนราวกับไม่ใช่ผิงผิงคนเดิม

“อย่าเลย พี่เกรงใจ เอาเป็นว่าตามนี้นะ เดี๋ยวอีกสามวันดาวเหนือจะมาทำงานด้วย”

“แต่ พี่เมฆครับ ผมทำคนเดียวก็ได้นะครับ”

ทิวเขายังคงไม่ละความพยายามเพื่อจะเกลี้ยกล่อมให้พี่เจ้าของร้านเปลี่ยนใจ

“ช่วงเนี่ยเป็นช่วงที่เด็กในมอจะมาร้านบ่อย แล้วช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างด้วย ให้ดาวเหนือมาช่วยนั่นแหละดีแล้ว”

“ถ้าพี่เห็นว่าดีผมก็คงปฏิเสธไม่ได้แล้วแหละครับ” ทิวเขาตอบด้วยใบหน้าเย็นชา เขาจนปัญญาจะหนีผู้หญิงคนนี้แล้ว

“ดีแล้ว เราจะได้มีเวลาอ่านหนังสือเยอะๆ ไง มีเวลาพักบ้างเถอะจะได้กลับไปหาน้องๆ ด้วย”

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

ดาวเหนือมองตามทิวเขาไปอย่างยิ้มๆ ภายในใจมีร้อยล้านคำที่อยากบรรยายถึงความหล่อเหลาและสุดแสนจะเท่ห์ของทิวเขา

เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าการกระทำเช่นนี้นั้นเหมือนกับพวกโรคจิตที่ชอบแอบถ้ำมองหญิงสาวที่มักจะเดินผ่านไปเลยด้วยซ้ำ

“พี่เมฆคะ” ผิงผิงยังคงมีอาการไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าไม่ได้การแล้วจึงพยายามใช้ไม้ตาย นั่นก็คือการอ้อนและแอ๊บเป็นสาวน่าสงสารนั่นเอง

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะหลงกลให้แก่ท่าทีที่แสนหวานแบบนี้ไปแล้ว แต่นี่คือเมฆ เมฆที่โตมาพร้อมๆ กับเธอ แผนการนี้จึงล้มไม่เป็นท่า

“พอเลยผิงผิง ไปนั่งจิ๊บกาแฟสวยๆ เถอะเราน่ะ”

“งั้นดาวเหนือขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวขอไปเตรียมตัวก่อน”

ดาวเหนือเมื่อหลุดพ้นจากภวังค์ความหล่อเหลาของทิวเขาแล้ว สติที่หายไปก็กลับมาเช่นเดิม

“ได้ครับ เดี๋ยวยังไงพี่ขอเบอร์ติดต่อเราไว้หน่อยนะ”

“ค่ะ นี่นะคะดาวเหนือส่งไปให้แล้ว”

“ครับ ลานะครับ”

“ขอบคุณที่รับดาวเหนือนะคะ”

ดาวเหนือยิ้มให้พี่เจ้าของร้านก่อนจะหันไปยิ้มมุมปากให้ผิงผิง

ทำไมดาวเหนือจะดูไม่ออกว่ายัยผิงผังอะไรนี่จะแอ๊บอยู่ อย่าลืมสิว่าดาวเหนือน่ะ เจ้าแม่ทุกสถาบันเชียวนะ บอกเลยงานนี้ไม่พลาดแน่นอน

แล้วการที่ยัยนั่นมาขัดแบบนี้ คงจะชอบทิวเขาสินะ วางแผนดีนี่ตีสนิทใช้คำว่าเพื่อนมาล่อ มาดูซิว่าตีสนิทเป็นเพื่อนกับรุกหนักๆ ใครมันจะชนะ

เธอลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขาหลังเคาน์เตอร์พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยคำพูดที่หวานหู

“ฝากตัวด้วยนะคะ”

ดาวเหนือเดินเข้าไปใกล้เขายิ้มจนปากจะถึงรูหูพร้อมกับพูดประโยคหนึ่งที่ทำเอาคนฟังขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“คุณเพื่อนร่วมงานช่างน่ารักจังเลยค่ะ”

แล้วคำพูดนั้นก็เหมือนเป็นแค่สายลม เพราะทิวเขาทำเป็นหูทวนลมก่อนจะเดินหายไปจากตรงนั้น

เมื่อพูดจบดาวเหนือก็ก้าวเดินออกจากร้าน ทิวเขารู้ว่าต่อให้ไล่ไปยังไงเธอก็คงไม่แคร์ คงต้องทนรำคาญไปจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมตัดใจนั่นล่ะ

ทิวเขารำคาญดาวเหนืออย่างมาก จากปกติก็ตามรังควานเขาแทบทุกวันอยู่แล้ว นี่เขาคิดแล้วนะว่าการทำงานกับอยู่ห้องจะเป็นหลุมหลบภัยที่อยู่แล้วสบายใจสุด แต่เหมือนสิ่งที่คิดจะไม่เป็นไปตามที่หวัง

“นี่ แค่ตามจีบผู้ชายถึงขั้นต้องยอมลงทุนเสียเหงื่อเลยเหรอ” ผิงผิงทนไม่ไหวตามดาวเหนือออกมา

เพราะเสียงแว้ดๆ ชวนมีเรื่องนั่น ทำให้ดาวเหนือต้องหยุดเดิน หันกลับมายังตัวปัญหา

“หึ แล้วจะทำไมล่ะ ฉันจะลงทุนจีบหรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย นังเด็กขี้แอ๊บ”

แน่นอนว่ามีหรือคนอย่างดาวเหนือจะยอม โดยเฉพาะกับนางเพื่อนที่คิดจะเคลมเพื่อนคนนี้

“ตัวร้าย คนอย่างเธอน่ะไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาเอาหรอก!”

ผิงผิงขึ้นเสียงมาราวกับคนสติแตกที่ถูกแฉความจริง ดาวเหนือเห็นแล้วหมันไส้สุดขีด ยิ่งแม่นี่พล่านเหมือนโดนน้ำร้อนลวกเธอก็ชักอยากเล่นด้วย

“โฮะ ให้ตาย” ดาวเหนือตวัดสายตามองนังเด็กเมื่อวานซืนที่ชี้นิ้วด่าเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นี่นังเด็กปากดี ก่อนที่เธอจะว่าอะไรฉันก็ช่วยย้อนดูตัวเองเสียก่อนเถอะ ทำเป็นตีสนิทเข้าทางเพื่อน คงคิดละสิว่าผู้ชายเขาจะเล่นด้วย ฝันไปเถอะย่ะ ถ้าเขาจะเอาเธอน่ะ เขาเอาไปตั้งนานแล้ว”

“งั้นก็มาลองดูไหม ว่าใครจะเป็นที่สนใจมากกว่ากัน!”

พูดจบผิงผิงก็ทำในสิ่งที่ดาวเหนือต้องขมวดคิ้ว

“กรี๊ดด! พี่ดาวเหนือ อย่าทำอะไรผิงเลยนะคะผิงขอร้อง!!”

ใช่แล้ว ผิงผิงกำลังแสดงละคร ทำทีเป็นว่าดาวเหนือนั้นรังแก ดาวเหนือที่เบื่อกับมุกแบบนี้ของผู้หญิงก็ได้แต่มองบนทำหน้าเซ็งเต็มทน

“เฮ้อ...ถ้าคิดว่าใช้มารยาหญิงได้เก่งนัก ก็เอาเลยร้องให้มันดังๆ”

ดาวเหนือพูดไม่ทันจบ ทิวเขาที่เดินออกมาทางหลังร้านเพื่อเอาถุงขยะมาทิ้งดันเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี

“นี่คุณ!!!”

“ทิวเขา ช่วยผิงด้วย ฮึก พี่ดาวเหนือเป็นอะไรก็ไม่รู้จู่ๆ ก็มาทำร้ายเราแล้วยังพูดอีกด้วยว่าเราไปแย่งทิวเขามา เราไม่รู้เรื่องเลยนะ ฮื่อ”

“สตอ”

“พี่ดาวเหนือทำไมมาว่าผิงแบบนี้ล่ะคะ”

เสียงสั่นเครือของผิงผิงกับท่าทางไม่สนโลกของดาวเหนือทำให้ทิวเขาอดรนทนไม่ได้

“ถ้าคุณจะมาป่วน ก็ช่วยกรุณากลับไปเถอะ อย่ามารังแกคนที่เขาสู้คุณไม่ได้เลย”

“เฮอะ สู้ไม่ได้เหรอ ให้ตาย”

 ดาวเหนือตวัดมองคนปั้นน้ำเป็นตัวอย่างคาดโทษ ก่อนจะมองคนไล่อย่างท้าทาย

“ถ้าทำจริง ยัยเด็กปากดีที่คิดปีนเกลียวรุ่นพี่นี่ก็คงปากแตกไปนานแล้วล่ะค่ะทิวเขา”

“คุณนี่มัน...จะไม่ยอมรับผิดบ้างเลยหรือไง”

“ก็ดาวเหนือไม่ผิดนี่ ทำไมต้องยอมด้วยล่ะ”

ทั้งคู่ประชันสายตากันอย่างดุเดือด งานนี้ไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งทิวเขาเอ่ยปากออกมาก่อน

“ลุกไหวไหมผิง”

“พอไหวอยู่อ่ะ” ผิงผิงเหลือบตามองดาวเหนือด้วยสายตามีชัยเหนือกว่า “ทิวเขาพอเถอะ พี่ดาวเหนือคงจะแค่เข้าใจเราผิดน่ะ”

“เข้าใจผิดงั้นเหรอ ต่อให้เข้าใจผิดมันคงไม่มีคนดีๆที่ไหนมาทำคนอื่นแบบนี้หรอก”

“อืม...นั่นสินะ คนดีๆ ไหนเขาทำกัน” ดาวเหนือทำเป็นยักไหล่ ก่อนเหล่มองคนเสแสร้งที่หน้าด้านสุดๆ

“เล่นละครก็ให้มันเนียนหน่อยแล้วกัน ระวังมันจะโป๊ะแตกเข้าสักวัน”

ดาวเหนือพูดทิ้งท้ายจบก็หันหลังเดินมา หนนี้เธอตัดสินใจปล่อยทิวเขาไปก่อน

ถ้าถามว่าเธอโกรธไหม ก็คงไม่หรอก มันรู้สึกสนุกมากกว่าน่ะสิ ชีวิตช่วงนี้ของเธอนั้นน่าเบื่ออย่างกับอะไรดี ดีเสียอีก คิดว่าเป็นสีสันของชีวิต ได้มาเจออะไรที่มันโคตรสนุก