เปิดตาที่สาม2

เมื่อกรรวีถูกมนต์พยัคฆ์ออกปากไล่ เธอจึงตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง แต่กลับถูกมนต์สิงหารั้งมือของเธอไว้

“ช่วยพี่เสือด้วยนะลูกกวาง..แม่ขอร้องละ”

“ไม่นะแม่ผมไม่อยากให้ยายเด็กนี่ช่วยผม..โอ๊ย!แม่...ผมปวดท้อง!”

มนต์พยัคฆ์เอ่ยแทรกและร้องลั่น นั่นจึงเป็นเหตุให้วาสุกรีทนไม่ไหว..เขาจึงตวาดใส่พี่ชายออกไปเสียงดัง...

“หุบปาก! แกไปเลยนะไอ้เเสือ..แกไม่นึกถึงตัวเองก็ให้นึกถึงแม่บ้าง..จะตายห่าอยู่รอมร่อแล้วยังมาแอ็คอยู่ได้...”

ซึ่งไม่เคยมีใครเห็นอารมณ์นี้ของวาสุกรีบ่อยนัก เพราะเขาเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์เย็น...แต่คนอารมณ์เย็นแบบนี้เวลาร้ายขึ้นมาอาจจะน่ากลัวไม่น้อยไปกว่า คนที่อารมณ์ร้อนแบบคนเป็นพี่ชายก็ว่าได้

แต่เป็นเพราะวาสุกรีเห็นสีหน้าของมารดา และดูก็รู้ว่าท่านเครียดมากแค่ไหน...เขาจึงทนอยู่เฉยๆ ไม่ได้

“ก็ดีเหมือนกันนะพี่จงอาง...หากพี่เสือตายซะได้..เราก็จะเหลือตัวหารมรดกน้อยหน่อยไง....”

หนุ่มอารมณ์ดีประจำบ้านอย่างหนุมาน ก็เอ่ยเข้าข้างพี่ชายคนกลางตามมาด้วยอีกคน...

ไม่ว่าจะเรื่องคอขาดบาดตายแค่ไหน คนอย่างหนุมานก็สามารถทำให้ตลกไปได้เช่นเดียวกัน

“นั่นสิ...ตายศพไม่สวยด้วยนะ ผับก็ไม่ได้เที่ยว...หญิงก็ไม่ได้เอา..เหล้าก็ไม่ได้แดก..ไอ้เสือสิ้นลายเสียแล้วเว้ยเฮ้ย!”

อีกคนรับอีกคนส่ง เข้าขากันดีจริงๆ เลยไอ้พี่น้องคู่นี้...

มนต์สิงห์ส่ายหน้าอย่างรู้สึกอ่อนอกอ่อนใจ..เมื่อนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนที่คบหากับพ่อของเจ้าพวกนี้ใหม่ๆ ในตอนที่ธรากรเคยขอให้เธอมีลูกให้เขาหลายๆ คน...ฮึ...แค่ไอ้สามตัวนี่ก็ต้องไล่ตามจับตัวกันจนปวดหัว ทำเอาหญิงสาวเข็ดจนไม่กล้ามีลูก เพราะกลัวจะได้ลูกชายซนๆ มาอีกคน จนได้กรรวีมาเลี้ยงเป็นลูกและถูกอกถูกใจนักหนา แต่กลับกลายเป็นลูกอิจฉาซะอย่างงั้น

กรรีวีกลั้นขำ...อารมณ์น้อยใจเมื่อครู่นี้ได้หายไป...เพราะคำพูดของพี่ชายทั้งสองคน

“โอ๊ย!แม่ผมปวดเหมือนจะตาย...ผมยอมแล้วก็ได้ครับ...”

มนต์พยัคฆ์ร้องครวญคราง...พลางกลืนน้ำลายตัวเองอย่างคนที่ยอมแพ้ให้แก่อีกฝ่ายได้ง่ายๆ  ซึ่งความจริงแล้วมันไม่ใช่เหตุผลของทุกคนที่พูดมา แต่เป็นเพราะสายตาของมารดาที่มองเขามาด้วยห่วงใย

“ถ้าเธอรักษาฉันไม่หายนะ...ฉันฆ่าเธอตายแน่ ยายเด็กขยะ!”

ก็นะ...นี่ขนาดใกล้ตายแท้ๆ...ยังมีแก่ใจพูดให้กรรวีรู้สึกเสียใจได้อีก...

ฮึ...ปากหมาแบบนี้...เธอควรช่วยเขาหรือเสกอัดของเน่าเข้าไปให้อีกทีดีละ...

“เราต้องพาคุณเสือกลับบ้านก่อนค่ะแม่...แต่ถ้าคุณเสือแหกปากร้องโวยวายขนาดนี้ หมอคงไม่ให้ออกจากโรงพยาบาลแน่ๆ ”

“ให้พี่ช่วยฟาดปากมันให้ดีไหมล่ะลูกกวาง”

วาสุกรีเสนอตัว..ถึงแม้จะเขาอ่อนกว่าพี่ชาย แต่เขาก็ไม่เคยกลัวมนต์พยัคฆ์ และไม่เคยเรียกพี่นำหน้าเลยสักที...ก็ดูมันทำตัวสิ..น่าเรียกพี่เสียที่ไหนกัน

“ดีค่ะพี่งู..หรืออีกทีก็ขอเข็มหมอมาเย็บปากไว้...แหกปากเสียงดังขนาดนี้กวางคงไม่มีสมาธิ” หญิงสาวเอ่ยรับคำวาสุกรีพี่ชายเพราะรู้สึกหมั่นไส้คนป่วยที่ขี้โวยวายเสียมากกว่า

“ไอ้เชี่ย.โอ๊ย!..ไอ้จงอาง..ไอ้สัดงูดิน...โอ๊ย!..ยายเด็กบ้า ยัยขยะ..โอ๊ย! สัดเอ้ย!ไมปวดขนาดนี้วะ!..”

มนต์พยัคฆ์สบถด่าวาสุกรีและลามมาที่กรรวีอย่างหยาบคาย

ด่าไปร้องไปด้วยนั่นแหละ ดูแล้วก็ยังไม่น่าจะหมดฤทธิ์ไปเสียทีเดียว…

“ลูกกวาง...พาแม่ไปนั่งที่โซฟาที..แม่จะเป็นลม”

“พี่งู พี่ลิง..คุณเสือ..อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยนะคะ....”

กรรวีเอ่ยขอร้องพี่ชาย...ขณะเข้าไปประคองมนต์สิงหา ก่อนที่พวกเขาจะทำให้มารดาป่วยตามไปด้วยอีกคน

เสียงของผู้ให้กำเนิด และท่าทางยืนเซ ๆ นั่นทำให้ลูกชายทั้งสองเงียบเสียงลง และรีบช่วยกันประคองมารดาพาไปนั่งที่โซฟามุมห้อง ส่วนคนป่วยก็ยังคงนอนบิดตัวงอและส่งเสียงร้องด่าทอออกมาไม่หยุด

คนบ้า!หยาบคาย!..ร้ายกาจที่สุด!

กรรวีเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงอย่างรู้สึกรำคาญและพาลหงุดหงิด..นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่บอกว่าเกลียดเธอมาก

“หากคุณเสือไม่อยากเห็นหน้ากวาง...ก็หลับตาเสียนะคะ”

“.........”

“หลับตาลงสิคะ...” เธอย้ำคำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เมื่ออีกคนมองหน้าเธอเหมือนกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์ หรือเพิ่งเคยเห็นกันเป็นครั้งแรก...

ก็เพิ่งเห็นกันจริง ๆ นั่นแหละ เพราะเมื่อกรรวีมีอายุได้สิบสองปี เธอก็ขอไปอยู่กับยายของเขาที่เพชรบุรี ระยะเวลาหกปีที่ไม่ได้เจอหน้ากัน นั่นเป็นเพราะมนต์พยัคฆ์ได้ไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา...และเพิ่งจะกลับมาก่อนหน้านั้นยังไม่ทันครบสามปี หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน เปลี่ยนเด็กคนนี้ไปได้มากถึงขนาดนั้นเชียว

มนต์พยัคฆ์กระพริบตาถี่...เพราะไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาได้มองหน้ากรรวีใกล้กันมากถึงขนาดนี้เลย...ถึงตอนนี้เจ้าตัวคงใกล้จบมอปลายแล้วละมั้ง...โตเป็นสาวน้อยที่ไม่ใช่เด็กกระโปโลเหมือนแต่ก่อน

แพขนตางอนหนา..ล้อมกรอบดวงตากลมโตสีน้ำตาลเป็นประกายระยิบระยับ...แบบนี้สินะที่เขาเรียกกันว่าสวยเหมือนกับตากวาง

ใบหน้าและรูปร่าง ที่เขาเห็นแต่ละครั้งมันเปลี่ยนจากเด็กแบเบาะเติบโตจนเป็นสาวแรกรุ่น...ซึ่งเขาเกลียดเด็กคนนี้มาก มากจนไม่อยากจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาจนถึงบัดนี้..แต่กลับต้องให้เด็กนี่มาช่วยชีวิตของตัวเองนี่นะ...มันแสนจะทุเรศฉิบหายเลยให้ตายเถอะ...

“ถ้าไม่หลับตา ก็อ้าปากสิคะ”

เสียงของหญิงสาวทำให้เจ้าของร่างใหญ่ที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ทำตามเธออย่างว่าง่าย...

คนที่เหลือยืนมองดูการกระทำของกรรวีด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..และไม่คาดคิดว่าเธอที่มีอายุเพียงแค่นี้จะทำได้

ไม่มีใครเห็นว่าของที่กรรวีได้ส่งเข้าไปในโพรงปากของมนต์พยัคฆ์นั่นมาจากไหน แม้กระทั่งคนที่อยู่ใกล้เธอมากที่สุด...

และคนที่กำลังกินมันเข้าไป...ไม่กล้าแม้แต่จะคายมันทิ้งอีกด้วยนั่นแหละ…