เปิดตาที่สาม3

ของที่กรรวียัดเข้าปากของมนต์พยัคฆ์มันมีลักษณะคล้ายกับลูกกวาด...ซึ่งมีรสชาติเฝื่อนๆ ฝาด ๆ ติดจะเปรี้ยวนิดหน่อย ต่อเมื่อค่อยๆ กลืนมันลงไปในร่างกาย อาการที่กำลังปวดเหมือนมีใครมาบิดไส้  ก็ค่อยๆ หายไปในที่สุดราวกับปาฏิหาริย์...

ไม่ใช่ฝัน!...

รึเปล่าวะ?...

บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งที่ทำให้คนเราพิศวงได้อีกไหม...ถ้าไม่พิสูจน์ทุกอย่างได้ด้วยตัวเองแบบเขาเนี่ย..

“มันก็แค่ชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นค่ะ...ไม่ใช่ตลอดไป”

เธอเอ่ยกับชายหนุ่มเมื่อเห็นสีหน้าของเขาดูดีขึ้น..ซึ่งอีกฝ่ายก็เงียบเสียงของตัวเองลงไป เหมือนรอให้เธอพูดกับเขาต่อจากนั้น

“หลับตาพักก่อนนะคะ...หากมองหน้ากวางมาก ๆ อาจทำให้คุณเสืออาการแย่ลง”

มนต์พยัคฆ์สะอึก...ก่อนสะบัดหน้าหันไปอีกทางเมื่อถูกหญิงสาวจับได้ว่า เขาเอาแต่มองหน้าเธอไม่วางตา...

ก็คนมันอึ้งนี่หว่า..ไม่ได้พิศวาสอะไรนักหนาหรอก...เฮอะ!

“แม่คะ เราพาคุณเสือกลับบ้านกันเถอะค่ะ...ผลไม้เสกของหลวงตา คงระงับได้เพียงแค่ชั่วคราว เราต้องรีบกันแล้ว”

“เดี๋ยวนะ.. ลูกกวาง...พี่สงสัยว่ะ....พี่ขอถามเราสักสามข้อได้ไหม ”

หนุมานเอ่ยถามกรรวีขึ้นมา เมื่อเห็นมารดาออกจากห้องไปทำเรื่องของมนต์พยัคฆ์ เพื่อให้เจ้าตัวได้ออกจากโรงพยาบาลในตอนนี้เลย

“พี่ด้วย..พี่ขออีกสามข้อนะ...มันคาใจจริงๆ นอนไม่หลับด้วยเอ๊า..ถ้าไม่ได้คำตอบอ่ะนะ” พี่ชายคนกลางยกมือขึ้นพยักหน้าเชิงขอร้องด้วยอีกคน

ทีแรกมนต์พยัคฆ์ก็ตั้งใจจะขัดน้องชายทั้งคู่  เพราะเธอก็บอกอยู่แล้วว่าสิ่งที่ให้เขากินเข้าไปน่ะมันมีระยะเวลาของมัน...แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะสิ่งที่พวกนั้นถามเขาเองก็อยากจะรู้…

“ถ้าตอบได้..ก็จะตอบให้ค่ะ” กรรวีตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้

“ไอ้ลูกกลม ๆ ดำ ๆ ที่ลูกกวางให้พี่เสือกินเข้าไป  เราล้วงออกมาจากไหนเหรอ?” หนุมานเอ่ยถามขึ้นก่อนใคร

ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็มองจ้องน้องสาวไม่วางตา แล้วจู่ ๆ ในมือของเธอก็ปรากฎไอ้ก้อนสีดำกลมๆ ขึ้นมาได้...มันโคตรเจ๋งมากเลยนะว่าไหม...

เมื่อได้ยินดังนั้นมนต์พยัคฆ์จึงนึกขึ้นได้... เขาเองก็ไม่ว่าเห็นเธอหยิบจับอะไรเลยเช่นเดียวกัน... รู้ตัวอีกทีตอนที่เธอจับมันใส่ปากเขาแล้วนั่นแหละ

กรรวีกวาดสายตามองพี่ชายรวมไปถึงคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่นด้วย...หากเธอบอกพวกเขาออกไปตรงๆ ก็คงจะไม่มีใครเชื่อเธออยู่แล้ว

“เสกไงคะ”

“เฮ้ย!..เราเป็นคนปกติเหมือนพวกพี่รึเปล่าวะ..พี่ว่าพี่เริ่มกลัวเราแล้วว่ะ” หนุมานพูดพร้อมกับถอยหลังกรูด สีหน้าดูหวาดกลัว..เมื่อได้ยินน้องสาวตัวเองเอ่ยออกมาแบบนั้น

“ทำให้ดูอีกทีได้ไหม”วาสุกรีเสริมขึ้น

“ของดีมีให้ดูครั้งเดียว..เรากลับกันเถอะ..นะคะ”

กรรวีไม่อยากยืดเยื้อ...พยายามพูดตัดจบ...ไม่อยากตอบคำถาม ที่บางครั้งตัวเธอ...ก็ไม่สามารถบอกทุกอย่างกับทุกคนได้ทั้งหมด

ตัวเธอเอง...แค่รู้ว่าต้องทำแบบนี้..ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในกระแสจิต...มันคือของเก่าที่ติดมาด้วย...หลวงตาท่านบอกกับเธอแค่นั้นเอง...

มันดูเหนือธรรมชาติเกินไปนะว่าไหม..ที่จะบอกกับใครต่อใครว่า...เธอมีมนต์คาถา...ถูกฝังเข้ามาในจิต..มาพร้อมกับตาที่สามของเธอนั่นไง

“เดี๋ยวสิ...ยังถามได้แค่ข้อเดียวเอง....ไอ้ลูกดำ ๆ นั่นน่ะทำมาจากอะไรเหรอ”

“ก้อนขี้หมาแห้งมั้งคะ”

กรรวีเอ่ยออกไปขำๆ โดยไม่ได้คิดอะไร...แต่มันทำให้คนที่กำลังนอนฟังอยู่นั่น ถึงกับมีอาการอยากจะอาเจียนออกมาให้ได้ในตอนนี้เลย

ยายเด็กบ้า!..นี่เอาก้อนขี้หมา...มาให้เขากินเหรอวะ...โมโหจนนึกคำด่าออกมาไม่ทันแล้วเนี่ย!

เสียงอ้วกของมนต์พยัคฆ์แทรกขึ้นมาทำให้กรรวีหัวเราะอย่างรู้สึกสะใจ ก่อนจะอธิบายต่อจากนั้น...เมื่อรอให้อีกฝ่ายอ้วกให้เสร็จไปแล้ว

“ผลไม้ทิพย์จากหิมพานต์...เชื่อไหมล่ะคะ...สรรพคุณทำให้หนุ่มขึ้น...หล่อขึ้น..สาวหลงไหล...ที่สำคัญกว่าสิ่งใด ๆ ก็คือมันมีความสามารถสะกดสิ่งชั่วร้ายที่อยู่ในตัวเราได้แค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นค่ะ..มันขึ้นอยู่กับว่า..ของที่อยู่ในตัวของคนคนนั้นอยู่ในเลเวลไหน...และอยู่มานานเท่าไหร่…หรือถ้าอยู่ในตัวนานเกินไปก็จะยิ่งแก้ยากหรือแก้ไม่ได้เลยค่ะ”

กรรวีตอบให้แบบยาวๆ ซึ่งก็คงไม่มีใครเชื่อเธออยู่แล้วล่ะ…

“พี่จะขอสักเม็ดดิ..งั้น” หนุมานแบมือยื่นออกมาเล่นๆ

“พี่ด้วย..งั้น” วาสุกรีกลัวน้อยหน้า...ยื่นฝ่ามือหนาออกมาด้วยเช่นกัน

ส่วนมนต์พยัคฆ์นั้นถึงกับจ้องมองไม่วางตา....แล้วบอกตัวเองว่า...หยุดแอ็คชั่วคราวสักพักน่าจะดีกว่าละมั้งแบบนี้น่ะ...

“จะเอาไปทำอะไรกันคะพี่ชาย..หล่อรวยครบสูตรกันขนาดนี้ ไม่ต้องใช้หรอกค่ะเสียของเปล่าๆ...สาว ๆ ของพี่ ๆ เอามาร้อยต่อรวมกันน่าจะยาวเกินรอบเอวแล้วละมั้ง” แทนที่จะตอบคำถาม ดันถามพี่ชายกลับไปเสียอีกแน่ะ

กรรวีปฏิเสธไปพร้อมกับบึนปาก...ทำแก้มป่องตาโตอย่างน่ารัก...และปัดมือใหญ่ของพี่ชายทั้งสองออกไป

“อย่ามาเบี่ยงประเด็นทำให้พวกพี่เขวหน่อยเลยน่า เอางี้ถามใหม่..เราเสกใบไม้ให้เป็นต่อแตนได้ไหม”

หนุมานถามเล่นๆ...พลางคิด...ขนาดหลวงตาพระที่มารดาของเขานับถือมาก ออกปากขนาดนี้ น้องสาวของเขา ย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน

อยู่กับหลวงตามมาตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้...ใช้ชีวิตที่วัดนั้นทุก ๆ วันหยุด และช่วงปิดเทอมมาหลายปี...น่าจะได้วิชาดีๆ ของท่านมาบ้างแหละน่า...

กรรวีหัวเราะแทนคำตอบ ยิ่งถามก็จะยิ่งไปกันใหญ่ เสียเวลาเข้าไปอีก หญิงสาวจึงตัดสินใจ...ยกมือกระตุกเส้นผมของพี่ชายให้หลุดติดมือมาไม่กี่เส้น

หนุมานเกาหัวยิก เมื่อถูกคนตัวเล็กดึงผมของตัวเองออกไป แล้ววางเส้นผมลงบนฝ่ามือของพี่ชาย...

“ดูให้ดี ๆ นะคะ กวางจะเล่นกลให้พวกพี่ดู”

เธอบอก...ในขณะเดียวกับที่สายตาคู่หวาน...เพ่งมองเส้นผมที่อยู่ในอุ้งมือของหนุมาน โดยไม่ต้องหลับตาเพื่อทำสมาธิ...หรือทำปากขมุบขมิบเหมือนหมอผีทั้งหลายที่พวกเขาเคยเห็นในหนัง..หรือ...ในละครหลังข่าว...