หลังออกจากบริษัทของน้องสาว เขาเดินทางออกไปนอกจังหวัด ขณะนั่งรถไปใกล้ถึงจุดนัดหมายโทรศัพท์ของอเล็กซ์ก็สั่นอีกครั้ง เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็ปรากฏเป็นชื่อพี่ชายบนหน้าจอ
“ครับ”
‘อเล็กซ์ วันนี้แกว่างมั้ย’ อคิณเอ่ยถามน้องชายทางโทรศัพท์
“ทำไมครับ”
‘ไปรับอาชิที่โรงเรียนให้ฉันหน่อย’
“แล้วทำไมพี่ไม่ไปรับเอง”
‘ฉันติดประชุม ไม่ว่าง อลินก็ไม่ว่างฉันโทรไปแล้ว มีแต่มาเฟียอย่างแกที่ว่าง’
คนฟังรับรู้ได้ถึงคำพูดประชดประชันนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเขากับพี่ชายก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต
“ก็ได้”
‘ไปรับด้วยตัวเองนะ ห้ามสั่งให้ลูกน้องไปแทนเด็ดขาด’ คนปลายสายย้ำ เพราะรู้จักนิสัยของน้องชายเป็นอย่างดี
“ทำไม”
‘เพราะถ้าคนอื่นไปรับ ลูกฉันก็ไม่ได้กลับ’
นั่นคือกฎของโรงเรียน หากไม่ใช่ผู้ปกครอง หรือคนที่ผู้ปกครองแจ้งทางโรงเรียนไว้ ก็จะไม่มีการปล่อยนักเรียนออกจากโรงเรียนเด็ดขาด
“อือ…” เขารับปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจมากนัก “คิงส์”
“ครับนาย”
“เลี้ยวกลับ”
“หะ...” คนขับรถมีอาการตกใจ เขาขับรถใกล้จึงจุดหมายปลายทางแล้วด้วยซ้ำ แต่อยู่ ๆ บอกให้เลี้ยวกลับ “แล้วนัดสำคัญละครับ”
จริง ๆ มันไม่ได้สำคัญอะไรกับเขาหรอก เพียงแต่เขาไม่มีอะไรทำ เลยลองไปตามคำชวน พอมีภารกิจต้องไปรับหลานชาย เขาเลยไม่อยากไปร่วมแล้ว
“มีปัญหาอะไร”
“เปล่าครับ”
รถเก๋งคันงามแล่นมาจอดหน้าโรงเรียน ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงจะลงจากรถ เขาเดินไปหยุดตรงประตูที่มีครูกำลังยืนส่งนักเรียนกลับบ้านอยู่
“ไม่ทราบว่ามารับใครคะ” ครูผู้หญิงเอ่ยถาม
“หลานครับ” เขาตอบออกไป “ชื่ออาชิ”
“สักครู่นะคะ”
ไม่นานคุณครูก็เดินกลับมาพร้อมหนุ่มน้อยผู้มีนามว่าอาชิ เขาเป็นเด็กผู้ชายผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้ม แต่กลับมีเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกคนที่มีลักษณะคล้ายกันเดินตามออกมาด้วย
“คุณอาครับ” เด็กน้อยเอามือกระตุกชายเสื้อเจ้าของร่างสูง
“ว่าไง เจ้าแสบ” เขาเอามือยีผมหลานชายจนฟู ทั้งรู้สึกเอ็นดูและมันเขี้ยวในเวลาเดียวกัน
“รอก่อนได้มั้ยครับ”
“รออะไร” เขาไม่เข้าใจทำไมหลานชายถึงบอกให้รอทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลากลับบ้าน
“รอให้หม่าม๊าของออกัสมารับก่อน ชิไม่อยากให้ออกัสต้องอยู่คนเดียว”
อเล็กซ์เข้าใจได้ในทันที แต่ที่ไม่เข้าใจคือแม่ของเด็กที่หลานชายพูดถึงไปไหน เพราะนี่เขาก็มารับหลานชายช้าแล้วนะ
“แล้วแม่ของออกัสไปไหน”
“ไม่รู้ครับ”
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าผู้ปกครองของเด็กคนนี้ไปไหนครับ” อเล็กซ์หันไปถามคุณครูที่ยืนอยู่ด้านหลังเด็กน้อยทั้งสอง
“อ๋อ คุณแม่ของน้องออกัสโทรมาบอกว่าติดประชุมค่ะ วันนี้จะมารับน้องออกัสช้าหน่อย”
“นะครับคุณอา” เด็กน้อยส่งสายตาอ้อนวอนให้อาของเขา
อเล็กซ์ก้มมองเด็กน้อยอีกคนที่กำลังมองเขาตาปริบ ๆ ขณะเดียวกันก็เกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นในใจของเขา ดวงตาคู่นี้เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน
“เจ้าหนู” เขาเอ่ยเรียกออกัส
“ฮะ”
“แม่มารับช้าทุกวันหรือเปล่า”
“แค่ตอนที่หม่าม๊าติดประชุมฮะ”
“แล้วพ่อล่ะ”
“...” ออกัสเงียบไป เพราะเขาไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เกิดมาเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อคือใคร หน้าตาเป็นแบบไหน
“พ่อไปไหน” เมื่อออกัสไม่ตอบเขาเลยถามซ้ำ
“...” เด็กน้อยเงยหน้ามองอเล็กซ์อีกครั้ง
“คุณอา ออกัสไม่รู้จักพ่อครับ ชิเคยถามแล้ว ออกัสบอกว่าไม่รู้จักพ่อ” อาชิตอบแทน เพราะเขาเคยถามถึงพ่อของออกัสแล้ว ซึ่งออกัสก็บอกอาชิว่าไม่รู้จัก
“ญาติคนอื่น ๆ ล่ะ”
“ออกัสไม่รู้จักญาติครับ ออกัสมีแต่หม่าม๊า” อาชิตอบแทนเพื่อนอีกครั้ง
อเล็กซ์ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าหลานตัวแสบของเขาจะรู้เรื่องของเพื่อนไปซะทุกเรื่องจริง ๆ เขาสังสัยว่าเด็กวัยนี้เขาคุยกันเรื่องครอบครัวแล้วเหรอ
“ใช่ฮะ ออกัสอยู่กับหม่าม๊าแค่สองคน” ออกัสช่วยยืนยันคำพูดของอาชิ เพราะคิดไปว่าอเล็กซ์จะไม่เชื่อ
“เอ่อ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ”
“พอดีหลานชายของผม ขอให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเด็กคนนี้ครับ”
“อ๋อค่ะ พวกเขาน่ารักนะคะ อยู่ในห้องตัวติดกันตลอด เล่นกันอยู่สองคน เหมือนคู่แฝดกันยังไงยังงั้น หน้าตาก็คล้าย ๆ กันด้วย”
อเล็กซ์ขมวดคิ้วทันที เมื่อเขาหันไปมองหน้าของออกัสชัด ๆ อีกครั้งก่อนจะหันมาหาหลานชายที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา คำพูดของคุณครูทำให้เขาฉุกคิด เพราะทั้งคู่เหมือนกันมากจริง ๆ
“น้องอาชิกลับไปก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณครูจะอยู่เป็นเพื่อนน้องออกัสเอง”
“ไม่ครับ เดี๋ยวออกัสหิวไม่มีคนแบ่งขนมให้” อาชิรีบปฏิเสธ ถึงยังไงเขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนออกัส
“แล้วตอนนี้นายมีขนมแบ่งเพื่อนเหรออาชิ” อเล็กซ์พูดกับหลานชาย
“เรากินกันหมดแล้วครับ”
“แล้วนายจะเอาขนมที่ไหนแบ่งเพื่อน”
“คุณอาก็ไปซื้อให้ชิสิ”
“นี่นายสั่งฉันเหรอ ฉันจะกลับไปตีพ่อนาย” เขาขู่หลานชาย
“ไม่เป็นไรครับ คุณอาจะตีพ่อก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้คุณอาต้องไปซื้อขนมมาให้ชิกับออกัสก่อน” ใช่ว่าอาชิจะกลัว เพราะรู้ว่าถึงยังอาของเขาก็ต้องทำตามที่เขาขอ
เมื่อทนลูกตื๊อของหลานตัวแสบไม่ได้ อเล็กซ์จึงสั่งให้ลูกน้องไปซื้อขนมมาให้หลานชายกับเพื่อนสนิท
“พอใจหรือยัง”
“ดีมากครับ” อาชิหันไปรับถุงขนมมาจากอเล็กซ์ก่อนจะหันไปถามออกัส “ออกัสนายหิวมั้ย”
“อือ” เด็กน้อยตอบแบบไม่ค่อยเต็มคำ
“มากินขนมกันเร็ว คุณอาซื้อมาให้เยอะแยะเลย มีขนมที่นายชอบตั้งหลายอย่าง”
ออกัสค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ อาชิ เพราะความประหม่าที่มีต่ออเล็กซ์จึงทำให้เขาดูไม่ค่อยกล้าแสดงออกเท่าไหร่
“ไม่ต้องกลัว ตอนนี้เป็นขนมของเราแล้ว นายกินได้ทุกอย่างเลย”
“คุณอาชิครับ แต่ทั้งหมดนี้เงินผมนะครับ” อเล็กซ์เอามือเท้าสะเอว นึกหมั่นไส้หลานชายที่ทำใจกว้างทั้ง ๆ ที่เป็นเงินของคนอื่น
“เดี๋ยวบอกพ่อให้คืนตังค์ครับ”
“นิสัยเหมือนพ่อแกไม่มีผิดเลย” เขาเอานิ้วจิ้มไปที่หัวของหลานชายเบา ๆ หนึ่งที
“พ่อบอกว่าโตไปอย่านิสัยเสียเหมือนคุณอา” อาชิพูดสวนทันควันเช่นกัน
“พ่อแกบอกแกแบบนั้นเหรอ”
“ครับ...พ่อบอกอีกด้วยว่าคุณอาชอบใช้อารมณ์ นิสัยไม่ดี คิก ๆ” พูดจบก็หันไปหัวเราะกับออกัส แต่พอเหลือบมองมาเห็นสายตาของอเล็กซ์ออกัสก็รีบเอามือปิดปากตัวเองแล้วหันหน้าไปทางอื่น ส่วนอาชิก็ยังคงหัวเราะชอบใจต่อไป
“พอ ๆ ฉันไม่อยากรู้แล้ว”
“ออกัส นายอิ่มแล้วเหรอ”
“อื้อ”
“ปกตินายกินเยอะ เอาไปอีก” อาชิพูดพลางยื่ขนมให้ออกัสอีกห่อ “เหมือนที่พ่อบอกเลย ว่าอาชอบทำหน้ายักษ์”
“อาชิ!!” อเล็กซ์รู้สึกว่าหลานของเขาเริ่มพูดมากไปแล้ว
“เพื่อนชิกลัวอาแล้ว”
“ถ้าฉันตีปากแก แกจะกลับไปฟ้องพ่อแกมั้ย” เขาชี้หน้าหลานชาย
“แน่นอนครับ ชิไม่ยอมให้อาตีฟรี ๆ หรอก” อาชิกลัวซะที่ไหน
“เอามานี่” อเล็กแบมือออกไปรับขวดน้ำจากออกัส เพราะเขาสังเกตเห็นว่าเด็กน้อยกำลังแกะฝาขวดน้ำแต่ก็แกะไม่ออกสักที
“ขอบคุณฮะ” มือน้อย ๆ พนมไหว้พลางก้มหัวลงเล็กน้อยเมื่อรับขวดน้ำจากอเล็กซ์
“กัส” อาชิที่จัดการขนมตรงหน้าของตัวเองหมดแล้วก็หันมาเรียกออกัส “ไปเล่นกัน”
“เฮ้ ๆ ต้องกลับแล้ว ฉันมีธุระ”
“อาก็กลับไปก่อนค่อยให้พ่อมารับชิก็ได้”
“พ่อแกสั่งให้ฉันมารับแก”
“ถ้าอามีธุระ แล้วอาทำตามที่พ่อบอกทำไมครับ”
“คุณครูครับ ผมต้องไปแล้วครับ” เขาขี้เกียจเถียงกับหลานชายตัวแสบเลยเลือกที่จะไม่สนใจ
“อ๋อค่ะ” เธอหันไปหาออกัส “ออกัสมาอยู่กับครูก่อนนะ เดี๋ยวแม่มารับ”
“ฮะ” ออกัสหันมาตอบคุณครูก่อนจะหันกลับไปโบกมือให้อาชิที่ตอนนี้โดนอเล็กซ์อุ้มไปแล้ว “บ๊ายบาย”
ขณะหมุนตัวเพื่อเดินกลับไปที่รถ อเล็กซ์ก็หันไปมองออกัสอีกครั้ง เพียงแวบหนึ่งที่เห็นดวงตาคู่กลมของออกัสเศร้าลง อเล็กซ์กลับใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก
Masuk
Terakhir Diperbarui:
2025-08-27 15:10:14
