LOGINจาก‘น้องสาวต่างสายเลือด’ที่เขาเกลียดชัง สู่สถานะ ‘นางบำเรอ’ที่เขาเผลอรักสุดหัวใจ เมื่อโชคชะตานำพาคนที่เขาเกลียด ให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ในฐานะ‘ลูกหนี้’ที่ต้องชดใช้ ความเกลียดชังที่ฝังลึก หรือ ไฟรักที่ไม่อาจต้านทาน...อะไรจะเผาผลาญหัวใจของเขาได้มากกว่ากัน?
View Moreตอนพิเศษ NC20+(จบบริบูรณ์)สี่เดือนต่อมาวนิดาและกวินเข้าพิธีแต่งงานกันในคฤหาสน์หรู แขกที่มาร่วมงานล้วนแล้วแต่เป็นญาติและเพื่อนสนิทของเจ้าบ่าวเจ้าสาว และก่อนหน้าที่เขาจะเข้าพิธีแต่งงาน เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นประธานบริษัท สืบทอดจากคุณปู่ณวัตน์ เจ้าบ่าวเจ้าสาวป้ายแดงถูกส่งเข้าห้องหอ ส่วนญาติและเพื่อนสนิท กำลังพากันสังสรรค์กันอย่างสนุก โดยปล่อยให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวได้ใช้ชีวิตในห้องหอกันอย่างมีความสุขทั้งสองอาบน้ำชำระร่างกายและสวมชุดนอนเรียบร้อย“คุณเมียครับ”“คะ?”“ผลิตลูกกันเลยนะครับ พี่อยากมีลูกแล้ว”(พรึ่บ)“ว้าย!”(จุ๊บบบ)“อ๊ะ”ริมฝีปากหนาจูบเข้าที่ปลายยอดยกผ่านชุดนอน นิ้วหนาเริ่มทำการปลดกระดุมเสื้อนอนแขนยาว แล้วค่อยๆดึงออกจากร่างขาวบาง“นมใหญ่มากครับ ใหญ่เกินตัวจริงๆเลย”(จ๊วบ จุ๊บ)“อ๊ะ...พี่วิน หื่นจังเลย”“หื่นตรงไหนครับ แค่ดูดนมเมียเอง ยังไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย”มือหนาดึงขอบกางเกงออกจากเอวบางโยนลงที่พื้น ร่างบางเปลือยเปล่านั่งยั่วยวน กวินรีบถอดเสื้อและกางเกงขายาวออก ร่างหนารีบโถมเข้าไปบดจูบ ริมฝีปากหนาประกบริมฝีปากเล็กอวบอิ่มอย่างเร่าร้อน (จ๊วบๆๆๆ)มือหนาบีบเคล้นเต้านมใหญ่สองข้าง
ตอนพิเศษ 2“เฮ้ย! ไอ้วิน มึงมานั่งในร้านอาหารแม่กูได้ไงวะ มึงมากับใคร เห็นนั่งอยู่คนเดียว แต่สั่งอาหารเต็มโต๊ะ ยังไงวะเนี่ย”เมฆินทร์เดินเข้ามาเห็นกวินนั่งอยู่ภายในร้านอาหารญี่ปุ่น บนโต๊ะมีอาหารวางอยู่หลายจาน แต่กวินไม่ได้สนใจอาหารตรงหน้าเลยสัก เขาเอาแต่มองพนักงานเสิร์ฟคนสวยอยู่ตลอดเวลา “ถ้ากูไม่สั่งอาหาร กูก็นั่งอยู่ในร้านไม่ได้ไง”กวินตอบกลับ เมฆินทร์นั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม“แล้วมึงมีเหตุผลอะไรถึงอยากมานั่งอยู่ในร้านแม่กูวะ กูไม่เคยเห็นมึงมาทานอาหารที่นี่เลยสักครั้ง แปลกนะมึง”“หึ...”เมื่อเห็นเพื่อนรักไม่ได้ตอบกลับอะไร แถมเอาแต่นั่งกอดอก กวาดสายตามองตามใครบางคน เมฆินทร์จึงหันไปมองยังทิศทางที่กวินมองไป เขาถึงกับขมวดคิ้ว เพราะมั่นใจว่าเพื่อนรักกำลังมองจ้องไปที่วนิดา“อะไรของมึงวะ อย่าบอกนะว่า...จะตามมาทวงหนี้น้องน้ำหวาน มึงก็ขายผับไปแล้ว ได้ยินข่าวว่ามึงยกหนี้ให้น้องน้ำหวาน นี่มึงเปลี่ยนใจจะตามมาทวงเงินเหรอวะ”ที่เมฆินทร์พูดแบบนั้น พ่อเขาไม่ได้รู้อะไรมาก เกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่แปรเปลี่ยนของคนทั้งคู่“ใช่ กูมาทวงหนี้”กวินพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อนรัก“โธ่เอ๊ย ไอ้หน้าเลือด มึงไม่ค
ตอนพิเศษ 1ตลอดทั้งวัน กวินไม่เป็นอันทำอะไร เขาเอาแต่เดินออกไปที่หน้าห้องทำงาน เพื่อจะได้มองเห็นวนิดาอย่างที่ใจเขาต้องการ “คุณกวินต้องการเอกสารอะไรหรือเปล่าคะ ดิฉันเห็นคุณกวินเดินออกมาตรงนี้หลายรอบแล้ว”เลขาก้อยเอ่ยถามกวิน เพราะเขาเปิดประตูเดินออกมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานของวนิดาหลายต่อหลายครั้ง“เอ่อ...ผมจะมาดูเอกสารที่น้องน้ำ...เอ่อ...เอกสารที่คุณน้ำหวานเอาไปให้ผมเซ็นน่ะครับ”กวินตอบคำถามแบบตะกุกตะกัก “เอกสารมีปัญหาอะไรเหรอคะ หรือว่าคุณกวินยังไม่ได้อ่านก่อนจะเซ็น”เลขาก้อยถามกลับ“เอ่อ...ผมอ่านเรียบร้อยแล้ว และเซ็นไปแล้วด้วย แต่ผมไม่มั่นใจว่าผมเซ็นครบหรือเปล่า ก็เลยออกมาดูน่ะ คุณน้ำหวานช่วยเอาเอกสารฉบับเดิมเข้าไปในห้องของผมด้วยนะครับ”วนิดาช้อนตาขึ้นมองคนเจ้าเล่ห์ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบกลับอะไร ร่างสูงได้เดินกลับเข้าห้องทำงานของเขาไปเสียแล้ว“แปลกจัง วันนี้คุณกวินกินยาผิดซองหรือเปล่าน๊า...”เลขาก้อยพูดพึมพำด้วยท่าทางงุนงง“น้องน้ำหวานเอาเอกสารไปให้คุณกวินอีกรอบเถอะ”“ค่ะ พี่ก้อย”ทำไมวนิดาจะไม่รู้ว่า มันเป็นแผนของกวิน เขาทำแบบนี้เพราะต้องการให้เธอเข้าไปหา เธอเองก็ยังคงสับสน ทั้งๆที่
“สวัสดีค่ะ ท่านรองประธาน เลขาก้อยให้ดิฉันเอาเอกสารมาให้ท่านรองประธานเซ็นค่ะ”“!”น้ำเสียงหวานบอกกล่าวคนที่กำลังยืนหันหลังให้เธอ กวินถึงกับสะดุ้ง เขาจำน้ำเสียงที่เคยคุ้นได้ดี แม้เวลาจะผ่านไปหลายเดือน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ติดต่อ และไม่ได้เจอเธออีกเลย แต่เขาก็ไม่เคยลืมผู้หญิงที่ชื่อน้ำหวาน เธอยังอยู่ในหัวใจของเขาตลอดเวลา เขาคิดว่าตัวเองหูแว่ว คงจะคิดถึงหญิงสาวจนได้ยินเสียงเธอ เขาจึงไม่หันไปมองที่ต้นเสียง“ท่านรองประธานคะ ดิฉันเอาเอกสารมาให้เซ็นค่ะ”วนิดาเรียกรองประธานอีกครั้ง เพราะเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจกับคำที่เธอเรียกตอนแรก หรือเขาอาจจะไม่ได้ยิน เมื่อกวินมั่นใจว่าเขาไม่ได้หูแว่ว และกลิ่นตัวที่เขาเคยสูดดมมาก่อน ทำให้เขาจำได้ว่า กลิ่นหอมนี้เป็นของใคร ทำไมคนที่เรียกเขาถึงได้มีกลิ่นตัวเหมือนวนิดาเหลือเกินชายหนุ่มวางหนังสือลงที่ชั้นด้านบน แล้วหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน“!...น้ำหวาน!”“!...คุณ...คุณวิน”ตอนที่ 36 เจอกันอีกครั้ง(ตอนจบ)(พรึ่บ)เขาโผเข้ามากอดร่างวนิดาด้วยความดีใจ ร่างเล็กถูกลำแขนแกร่งโอบกอดไว้แนบแน่น ราวกับจะไม่ปล่อยให้เธอหายไปจากชีวิตของเขาอีก หญิงสาวได้แต่ยืนนิ่ง เธอไม่ค





