ตอนที่ 6 เดินทางไปตัวอำเภอ

“อร่อยหรือไม่” เหวยผิงที่เห็นเฟยฮวากินอย่างเอร็ดอร่อยก็อดจะถามไม่ได้ มันคือน้ำอะไรที่ทำให้เฟยฮวามีปฏิกิริยาได้ขนาดนี้

“ชอบ ข้าชอบมากๆ” 

“เอ้…เหมือนสีบนตัวเจ้าจะชัดขึ้นหรือเปล่า” หลังจากกินน้ำพุนี้ไป เหวยผิงรู้สึกว่าสีบนตัวชัดขึ้นจากเดิมมีสีดำทั้งตัว ตอนนี้เริ่มมีสีแดงแซมขึ้นมา

“จริงด้วย ข้ายังรู้สึกว่ามีแรงขึ้นเยอะเลย” เฟยฮวาเห็นอย่างนั้นก็บินไปเกาะที่ไหล่เหวยผิง เริ่มทำความสะอาดตัวเอง

เหวยผิงที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของเฟยฮวานางก็คิดจะลองบ้าง จึงใช้อุ้งมือตักน้ำพุขึ้นมา ริมฝีปากบางจรดที่อุ้งมือ ความเย็นไหลผ่านลำคอลงไปถึงช่วงท้อง รู้สึกว่าเรี่ยวแรงอันน้อยนิดเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย ผิวพรรณมีความอวบอิ่มขึ้น

ของดี…ว่าแล้วทำไมเฟยฮวาถึงอยากได้มันมากนั้น นี้มันมีค่ายิ่งกว่าโสมคนเสียอีก ดูเหมือนนางจะเจอขุมทรัพย์เข้าให้แล้ว

แต่คงจะรู้เพียงนางเท่านั้น น้ำทิพย์นี้หากออกไปสู่โลกภายนอกตัวนางเองคงจะไม่ปลอดภัย

“เป็นอะไรไปหรือ” เฟยฮวาเอ่ยถาม เมื่อเห็นเหวยผิงนิ่งเงียบไป

“ข้าแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ไม่มีอันใดหรอก เราก็ออกไปจากที่นี่กันเถิด เพื่อหมาป่าพวกนั้นจะไปแล้ว” เหวยผิงลองหลับตาแล้วนึกภาพที่พวกนางก่อนเข้ามาในนี้

พรึ่บ!!

“พวกมันไปแล้ว” พวกนางออกมาอยู่ตรงเดิม ก็ไม่พบฝูงหมาป่าเหล่านั้นแล้ว

“อืม กลับกันเถอะ” 

ในเมื่อไม่พบสิ่งใดแล้วจึงจะกลับบ้าน อีกทั้งดูเหมือนที่นี่จะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว อี้เหวินยังรออยู่บ้านคนเดียวอีก

…

“แม่กลับมาแล้ว” เหวยผิงกลับมาถึงบ้านก็ตรงเข้าครัวเตรียมอาหารมื้อเย็นทัน

“ท่านได้อะไรมาบ้าง” อี้เหวินที่ได้ยินเสียงของท่านแม่ก็วิ่งตามเสียงมาแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เกิดเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวแม่จะทำเนื้อกวางให้เจ้าแทนก็แล้วกัน” นางไม่อยากบอกว่าไปเจอหมาป่ามากลัวว่าอี้เหวินจะหวาดกลัวแล้วห้ามนางขึ้นเขาไปอีก

“ไม่เป็นอะไรขอรับ ท่านแม่ทำอะไรให้ข้ากิน ข้าก็กินได้หมด” อี้เหวินส่งยิ้มตาหยีให้ท่านแม่

“เจ้าไปรอแม่ในห้องก่อน เดี๋ยวแม่ทำเสร็จจะเรียก” 

“ขอรับ” อี้เหวินเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างเชื่อฟัง

เหวยผิงส่ายหัวให้กับอี้เหวินที่เป็นเด็กดีเชื่อฟังนาง หากเป็นนางคงดื้อซนมากๆ แต่ลึกๆ นางก็รู้สึกเศร้าใจไม่น้อย เด็กน้อยอายุเท่านี้ ควรเล่นสนุก ดื้อบ้าง ไม่เชื่อบ้างตามประสาเด็ก

นางคิดจะหาเงินอย่างเดี๋ยวจนลืมไปว่าอี้เหวินยังต้องการความรักจากนาง คิดว่าในวันพรุ่งนี้นางจะเข้าไปอำเภอเสียน้อย นางจะพาอี้เหวินไปเปิดโลกด้วย

เมื่อมีเรื่องที่จะทำพรุ่งนี้ จึงลงมือทำอาหาร โดยนางจะทำเนื้อกวางผัดน้ำผึ้ง

“พรุ่งนี้แม่จะเข้าอำเภอ…แล้วพาเจ้าไปด้วย” ขณะที่กำลังทานข้าวกัน เหวยผิงก็เอ่ยบอกอี้เหวินในประโยคแรกนางเห็นท่าทางซึมๆ จากอี้เหวิน แต่พอนางบอกว่าจะพาไปด้วยหน้าตาก็สดใสขึ้นมา

“จริงนะขอรับ ท่านพาข้าไปจริงๆ นะขอรับ” อี้เหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจ ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ พรุ่งนี้ท่านแม่จะพาไปเที่ยวในตัวอำเภอ

“จริง พรุ่งนี้เช้าเจ้าก็เตรียมตัวให้ดี แม่จะพาเจ้าไปเที่ยวที่อำเภอ” 

“ขอรับ” อี้เหวินก็นั่งกินข้าวไป นั่งอมยิ้มไป ทำให้นางรู้สึกว่าอาหารในมื้อนี้อร่อยกว่าปกติ

เช้าวันรุ่งขึ้น…

“ท่านแม่ ตื่นๆ วันนี้ท่านจะบอกข้าไปเที่ยวตัวอำเภอ” แรงเขย่าเล็กๆ ทำให้เหวยผิงที่กำลังนอนหลับอย่างสบายลืมตาขึ้น มองสิ่งที่กวนเวลานอนของนาง ก็เห็นอี้เหวินเขย่าตัวนาง พร้อมกับส่งเสียงเรียก

“มีอะไรหรือ ทำไมปลุกแม่แต่เช้าตรู่” น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยถามด้วยความมึนงง

“ก็วันนี้ท่านแม่บอกว่าจะพาไปในตัวอำเภอไงขอรับ ท่านแม่ท่านตื่นเร็วๆ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน”

“นี้พึ่งยามอิ๋นเอง เหลือเวลาอีกตั้งสองชั่วยามกว่าจะเช้า นอนต่อสักนิดเถิด แม่จะไม่ลืมเจ้าอย่างแน่นอน” เหวยผิงดึงอี้เหวินลงมากอดแล้วหลับลงไปอีกครั้ง

อี้เหวินที่ถูกท่านแม่ดึงตัวลงไปกอดก็ตกใจไม่น้อย รอยยิ้มเล็กปรากฏที่หน้า นานแล้วไม่ได้กอดท่านแม่อย่างนี้ พลางมองออกไปก็พบว่ายังมืดอยู่ตามที่ท่านแม่บอก เปลือกตาเล็กจึงปิดลงอีกครั้ง

ยามเฉิน…

“ท่านแม่ ท่านเตรียมตัวเสร็จหรือยัง” อี้เหวินเดินเข้ามาถามท่านแม่ ที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่าง โดยวันนี้เขาเลือกใส่เสื้อผ้าที่ดูดีที่สุด

“เจ้ารอแม่ก่อน” เหวยผิงหันมาบอกลูกชาย บังเอิญเมื่อสองวันก่อนนางเจอกล่องเงินของเจ้าของร่างคนก่อน ในนั้นมีเงินอยู่เพียงสองตำลึงกลับปิ่นเงินชิ้นหนึ่ง แค่มองดูก็ว่ามีราคาไม่น้อย นางจึงคิดที่จะขายปิ่นชิ้นนี้เพื่อประทังชีวิตสองแม่ลูกไปก่อน

นางเองก็ไม่รู้หรอกว่าปิ่นชิ้นนี้มีความสำคัญต่อเจ้าของร่างเดิมอย่างไร แต่ตอนนี้นางต้องการเงิน

“ไปกันเถิด” เหวยผิงนำเงินสองตำลึงกับปิ่นใส่ถุงแล้วมาผูกไว้ที่เอว ก่อนจะจูงอี้เหวินน้อยออกจากบ้าน มุ่งตรงไปยังหมู่บ้าน ซึ่งนางรู้มาว่าจะมีเกวียนรับส่งไปยังตัวอำเภอ

“อ่าว เหวยผิงนั้นเจ้าจะพาอี้เหวินไปไหนหรือ” เสียงของกุ้ยฉินเอ่ยทักสองแม่ลูกที่เดินผ่านหน้าบ้าน

“สวัสดีขอรับท่านป้า ท่านแม่จะพาข้าไปเที่ยวในตัวอำเภอขอรับ” อี้เหวินเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน

“อี้เหวินจะได้ไปเที่ยวในตัวอำเภอแล้ว ป้าขอให้เจ้าเที่ยวอย่างสนุกนะ” 

“ขอรับ” อี้เหวินส่งยิ้มให้กับกุ้ยฉินอย่างมีความสุข โชว์ฟันน้อยให้กับผู้ใหญ่ทั้งสอง

“เอ่อ…ท่านป้าเจ้าค่ะ เกวียนที่จะไปในตัวอำเภออยู่ตรงไหนเจ้าค่ะ” เหวยผิงที่เห็นกุ้ยฉินมองมาที่ตนก็เอ่ยถามขึ้น

“เดินตรงไปสักห้าสิบก้าวก็ถึงแล้ว เจ้าคงไม่ได้ไปในตัวอำเภอบ่อย คงไม่รู้ว่าไป๋ซานเปลี่ยนที่แล้ว” กุ้ยฉินเอ่ยตอบอย่างไม่สงสัยในตัวของเหวยผิงเลย

“ขอบคุณเจ้าค่ะ พวกข้าไปก่อนนะเจ้าค่ะ” เหวยผิงเอ่ยลา พร้อมจูงมืออี้เหวินเดินไปตามที่กุ้ยฉินบอก

“ข้าไปก่อนขอรับท่านป่า” อี้เหวินโบกมือลากุ้ยฉิน

“จร้า” 

ทั้งสองเดินมาตามที่กุ้ยฉินบอกไว้ ก็มาเจอลานกว้างมีเกวียนจอดรออยู่ นางจึงเดินเข้าไปก็เห็นชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะเป็นไป๋ซานตามที่กุ้ยฉินได้บอกไว้

“ท่านลุง ไปตัวอำเภอราคาเท่าไหร่เจ้าค่ะ” เสียงของหญิงสาวทำให้ไป๋ซานที่กำลังนั่งนับเงินเงยหน้าขึ้นก็เห็นสองแม่ลูกที่ไม่คุ้นเคย

“เด็กสิบอีแปะ ผู้ใหญ่ยี่สิบอีแปะ”

“นี้เจ้าค่ะ” เหวยผิงยืนเงินให้กับไป๋ซานก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนเกวียน ซึ่งมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วประมาณสามสี่คน

ไป๋ซานที่รับเงินมาจากสองแม่ลูกมองตามก็นึกได้ว่าเมื่อห้าปีก่อนมีหญิงสาวท้องแก่มาขออาศัยอยู่ที่หมู่บ้าน ดูท่าจะเป็นสองแม่ลูกคู่นี้

ไป๋ซานที่รอประมาณสองเค่อไม่เห็นคนมาอีกแล้วจึง เริ่มออกเดินทางไปยังตัวอำเภอ

ตั้งแต่ที่เหวยผิงกับลูกขึ้นเกวียนมาก็ได้รับสายตาเหยียดหยามมาจากหญิงสาววัยกลางคนหนึ่ง ซึ่งนางก็ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงมองด้วยสายตาเยี่ยงนั้น นางจึงพยายามไม่สบสายตา มองออกไปยังนอกเกวียนแทน

“น่าสงสารเสียจริง อายุกำลังน้อยๆ ต้องว่าแบกท้องหนีมา คงจะโดนเฉดหัวออกมาละสิ” อยู่ๆ หญิงวัยกลางคนก็เอ่ยขึ้นไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้เหวยผิงที่หันมองออกไป หันกลับมามองอย่างไม่ได้

ดูก็รู้ว่าป้านางนี้เอ่ยถึงนาง อีกทั้งสายตาไม่เป็นมิตรอีกด้วย

“มองทำไม ข้าพูดจี้ใจดำหรือ” หญิงวัยกลางคนที่เห็นเหวยผิงมองมาด้วยสายตาไม่พอใจก็รู้สึกสะใจ