ตอนที่ 5 ออกเดินทางสู่หุบเขา

“เจ้าค่ะ ข้าจะไม่ทำให้คุณหนูผิดหวัง” เหมยฮวาตอบรับคำ ตัวนางเองก็จะช่วยหนิงเซียนให้เต็มที่เพื่อที่จะแก้แค้นให้กับนายหญิงของนาง

“มีเพียงเท่านี้แหละ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” หนิงเซียนเอ่ยลาเหมยฮวา แต่โดนเหมยฮวาเรียกเอาไว้

“เดี๋ยวเจ้าค่ะคุณหนู ให้หม่าเถียวไปส่งเถอะเจ้าค่ะ “เหมยฮวาผายมือไปทางชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างๆ นาง นางกลัวว่าหนิงเซียนจะได้รับอันตรายระหว่างทาง

” ท่านไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าเอาตัวรอดได้ “หนิงเซียนมองไปที่ชายชุดดำครั้งเมื่อตอนเข้ามาก่อนจะหันมาบอกกับเหมยฮวา แล้วกระโดดข้ามกำแพงออกไป

” ตามนางไป อย่าให้นางได้รู้ตัว “เหมยฮวาหันมาเอ่ยกับหม่าเถียวที่อยู่ข้างๆ

” ขอรับ “

เหมยฮวารอจนหม่าเถียวแอบตามหนิงเซียนไปแล้วนางก็ถอนหายใจออกมา พร้อมมองไปบนฟ้าที่มืดสนิท

คุณหนูเหมือนนายหญิงเลยนะเจ้าคะ…

ตั้งแต่อยู่กับนายหญิงมา นางก็รู้ว่านายหญิงเป็นคนฉลาด ไม่ยอมให้ใครมารังแก พอนางหญิงแต่งเข้าตระกูลหม่านางก็ดูเรียบร้อยขึ้นราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ทั้งยังให้หม่าเถียวแอบตามคุณหนูตั้งแต่เล็กจนโต ต่อจากนี้ข้าจะคอยดูแลคุณหนูต่อจากท่านเองเจ้าค่ะ…

หลังจากที่หนิงเซียนออกมาจากหอโคมแดง นางก็เดินดูผู้คนในยามค่ำคืนรู้สึกว่าเป็นค่ำคืนที่ เปล่าเปลี่ยวหัวใจเป็นที่สุด เกือบหนึ่งชั่วยามที่หนิงเซียนเดินอยู่ในตัวเมืองก่อนจะกลับบ้าน

สามวันผ่านไป…

อาการของซีฮันดีขึ้นอย่างยิ่งเนื่องจากมีหนิงเซียนคอยดูอยู่ตลอดและวันนี้เป็นวันที่พวกนางจะเดินทางไปยังหุบเขาวิญญาณ ซึ่งซีฮันได้บอกกับนางว่าการจะไปที่หุบเขาวิญญาณต้องใช้เวลาประมาณสองวันจากที่นี่

ยามซื่อเป็นเวลาที่ทั้งสามตกลงออกเดินทาง โดยทั้งสามจะนั่งรถม้าไป ของจำเป็นที่หนิงเซียนเอาไปเป็นส่วนใหญ่เป็นพวกสมุนไพรต่างของนางที่ได้เก็บรวบรวมไว้ ส่วนของใช้ไม่ได้เอาไปมากเพราะซีฮันบอกว่าที่หุบเขาวิญญาณมีอยู่แล้ว

เส้นทางที่ซีฮันพาไปเป็นเส้นทางลัดที่น้อยคนจะใช้ เนื่องจากซีฮันกลัวว่ากลุ่มคนพวกนั้นจะจับพิรุธได้ อีกทั้งตัวเขาคนเดียวไม่สามารถปกป้องหนิงเซียนและลี่หลินได้อย่างแน่นอน

“แม่นมท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดผู้คนจึงเรียกว่าหุบเขาวิญญาณกันหรือเจ้าคะ” หนิงเซียนที่สงสัยมานานได้เอ่ยถามลี่หลิน

“เอ่อ…เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าคะ” ลี่หลินส่ายหน้าให้กับหนิงเซียน เพราะตัวนางได้ยินเพียงว่าหุบเขาวิญญาณเต็มไปด้วยความน่ากลัว ยามค่ำคืนมีเสียงวีดร้องคล้ายกับคน

“หุบเขาวิญญาณเป็นสถานที่อันตรายที่สุดในแคว้นซีฮันขอรับ เป็นสถานที่เต็มไปด้วยพืชที่มีพิษ ทั้งในยามค่ำคืนจะได้ยินเสียงคนร้องโหยหวนดังมาจากด้านล่างของหุบเหวขอรับ…” เป็นซีฮันที่เอ่ยเล่าความเป็นมาของหุบเขาวิญญาณให้หนิงเซียนฟัง

“แล้วท่านพ่อเข้าไปพบสถานที่อย่างนั้นได้อย่างไรหรือเจ้าคะ” หนิงเซียนเอ่ยถาม หากเป็นสถานที่อันตรายที่ผู้คนหวาดกลัวและเต็มไปด้วยพิษแล้วท่านพ่อจัดการพวกมันอย่างไร

“เดิมทีที่ตรงนั้นเป็นท่านปู่ของท่านที่พบมันเข้า ท่านปู่ของท่านเป็นคนค้นพบวิธีกำจัดพืชที่มีพิษพวกนั้น นายท่านเลยคิดจะทำตรงนั้นเป็นฐานลับขอรับ ส่วนเสียงที่ผู้คนได้ยินกันนั้นเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านซอกหินจนทำให้เกิดเสียงคล้ายกับคนร้องเท่านั้นขอรับ”

“……” ท่านพ่อของนางถือว่าเก่งไม่น้อยที่ใช้ข้อได้เปรียบตรงนี้ จากเสียงนั้นจะทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาใกล้หุบเขาวิญญาณ

หลังจากบทสนทนานี้จบลง ต่างฝ่ายก็ตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเสียงเท้าม้าเวลาเดินกับเสียงล้อรถม้าเท่านั้น

ตลอดเวลาเกือบสองวันที่หนิงเซียนและลี่หลินอยู่ในรถม้า จะมีบางครั้งที่ซีฮันจอดแวะพักเพื่อให้หนิงเซียนและลี่หลินออกมาเดินเล่นเพื่อยืดเส้นยืดสาย

จนในที่สุดเริ่มเห็นภูเขาตั้งสูงตระหง่านเป็นแนวยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา ก่อนที่รถม้าของหนิงเซียนจะมาจอดลงตรงเชิงเขา

“ถึงแล้วหรือเจ้าคะ” หนิงเซียนเห็นว่ารถม้าได้จอดลงจึงเอ่ยถาม

“ยังขอรับ ต้องเดินเท้าเข้าไปอีกประมาณหนึ่งลี้ขอรับ” ซีฮันเอ่ยบอก

หนิงเซียนได้ยินอย่างนั้นก็ลงมาจากรถม้าพร้อมกับเอาของลงจากรถม้า ซึ่งซีฮันได้เอารถม้าไปจอดแอบที่ซอกหินห่างจากตรงนี้ประมาณครึ่งลี้ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับม้า

“ทางที่เราจะไปรถม้าไม่สามารถเอาเข้าไปได้ขอรับ” ซีฮันเอ่ยบอกแล้วขนของขึ้นหลังจากม้า หลังจากเรียบร้อยแล้วซีฮันก็เดินนำทางเข้าไป

“แม่นมท่านไหวหรือเปล่า ขึ้นไปนั่งบนม้าหรือไม่เจ้าคะ” เดินมาได้สักพักหนิงเซียนหันมาถามลี่หลินที่เดินอยู่ข้างๆ ด้วยความเป็นห่วง อายุของลี่หลินก็มากแล้ว

“ไม่เป็นอันใดเจ้าคะ แค่นี้ข้ายังไหว” ลี่หลินเอ่ยบอกตัวนางนั้นแข็งแรงเป็นอย่างดี

“ก็ได้เจ้าคะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนนะเจ้าคะ”

“เจ้าค่ะคุณหนู” ลี่หลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม นางดีใจที่หนิงเซียนดูสดใสขึ้นมาไม่น้อย ไม่มีแววตาเศร้าโศกให้นางได้เห็น

เกือบครึ่งชั่วยามในที่สุดพวกนางก็มาถึงหุบเขาวิญญาณจนได้ ภาพที่ได้เห็นมันต่างจากที่นางคิดไว้อย่างมาก ภาพบ้านเรือนนับร้อยหลังคาเรือนตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เรียกได้ว่าเป็นเมืองหนึ่งได้เลย มีทั้งเด็กน้อยตัวเล็กๆ ไปจนถึงคนชรา ดูพวกเขาใช้ชีวิตมีความสุข

เหมือนกับพวกเขาสังเกตการณ์มาของหนิงเซียน พวกเขาต่างมองด้วยความสงสัย ก่อนจะมีเหล่าชายหนุ่มร่างใหญ่เดินเข้ามาหาพวกนาง

“กองทัพทมิฬยินดีต้อนรับกลับมาของคุณหนูขอรับ” เป็นชายคนหนึ่งที่เอ่ยขึ้นก่อนจะคำนับให้กับหนิงเซียน ส่วนชายหนุ่มคนอื่นๆ ก็ทำตาม จนตอนนี้มีผู้คนเกือบร้อยคนมาล้อมรอบพวกหนิงเซียนไว้

“ท่านพี่ซีฮัน คุณหนู… “เป็นชายหนุ่มร่างใหญ่ มีรอยแผลเป็นที่แขนขวาซ้ายเดินเข้ามาหาซีฮันแล้วเอ่ยทักทาย

” เป็นอย่างไรบ้าง “ซีฮันเอ่ยถามชายตรงหน้า

” ตอนนี้คนของกองทัพทมิฬเริ่มทยอยกลับมาหมดแล้วขอรับ “เฟยหยางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

” อืม…คุณหนูนี่เฟยหยางเป็นนายกองของกองทัพทมิฬ “ซีฮันเอ่ยแนะนำเฟยหยางให้หนิงเซียนได้รู้จัก

” คำนับคุณหนูขอรับ “

” ไม่ต้องพิธีมากขนาดนั้น คนกันเองทั้งนั้น “หนิงเซียนเอ่ยบอกเมื่อเห็นเฟยหยางคำนับอย่างจริงจัง

” ขอรับ “

” เจ้ามีอันใดก็ทำเถอะ เดี๋ยวข้าพาคุณหนูไปพักผ่อนก่อน “ซีฮันเอ่ยบอกกับเฟยหยาง หลังจากเดินทางมานานคงต้องพักผ่อนเอาแรงเสียก่อน

” ขอรับ เอาละพวกเจ้าแยกย้ายกันได้แล้ว “เฟยหยางตอบรับ แล้วหันไปสั่งคนที่มารวมตัวให้แยกย้าย

” คุณหนูเชิญทางนี้ขอรับ “เฟยหยางผายมือไปทางด้านขวา หนิงเซียนและลี่หลินหันมองตามมือเห็นว่ารถม้าจอดรอพวกนางอยู่

” ต้องขึ้นรถม้าด้วยหรือ “หนิงเซียนเอ่ยถาม

” ขอรับ เรือนของท่านอยู่บนเนินเขาต้องนั่งรถม้าขึ้นไปขอรับ “หนิงเซียนได้ยินก็พยักหน้าเข้าใจแล้วเดินขึ้นรถม้าพร้อมกับลี่หลิน

ตลอดทางหนิงเซียนมองออกไปนอกรถม้าทำให้ได้เห็นวิถีชีวิตของคนที่นี่ ส่วนใหญ่เป็นครอบครัวของเหล่าทหารกองทัพทมิฬที่ท่านพ่อได้ช่วยพวกเขาเอาไว้ ก็จะพามาอยู่ที่หุบเขานี้