หาหลักประกัน

“นั่นเสียงใครน่ะ เจ้าโทเรอะ” เสียงร้องถามดังมาจากในบ้าน ทำให้ศุภิสราตกใจรีบหลบเข้าข้างหลังคุณไกรภพทันที

“ผมเองครับคุณป้า” คุณป้า หรือ คุณฝนทอง วรรณยุกต์ ขยับแว่นมอง

“อ้าว นั่นคุณไกรมิใช่รึ ลมอะไรพัดมาละจ๊ะ มาๆ ขึ้นบ้านก่อนลูก” หญิงสูงวัยยิ้มแย้มเชื้อเชิญเพื่อนกึ่งเจ้านายของลูกชายตน

“คุณป้าสบายดีหรือครับ”

“โอ้ย ก็สบายตามประสาคนแก่น่ะแหละพ่อคุณ”

“แล้วนี่คุณเอกไปไหนล่ะครับ”

“พ่อเอกไม่อยู่หรอกจ้า พาแม่ลูกสาวเขาไปเรียนดนตรีอะไรนู่นแน่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะจ้ะ อ้าว แล้วนั่นเด็กที่ไหนกัน”

“หนูทรายไหว้คุณยายสิลูก”

“หนูทราย” คุณฝนทองทวนคำ พลางหรี่ตามองร่างเล็กๆ ที่เยี่ยมหน้าออกมาจากด้านหลังเพื่อนของลูกชายอย่างกล้าๆ กลัวๆ หากเมื่อได้เห็นหน้าเด็กหญิงชัดๆ หญิงสูงวัยก็ถึงกับตบอก อุทานลั่น

“คุณพระช่วย... แม่ลดา!”

“นี่ ‘หนูทราย’ ครับคุณป้า”

“คล้าย... คล้ายกันเหลือเกิน นี่ถ้าคุณไกรไม่บอกว่าเป็นใคร ป้าคงคิดว่าเป็นฝาแฝดแม่ลดาเป็นแน่ ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึงตั้งแต่หนีออกจากบ้านไปคราวนั้นก็ไม่ได้เห็นหน้าอีก ไหนเข้าใกล้ๆ ยายหน่อยซิลูก ขอกอดให้ชื่นใจสักนิดเถอะนะแม่คุณ”

ศุภิสราหันไปมองคุณไกรภพที่ยิ้มและพยักหน้าให้น้อยๆ ก่อนคลานเข่าเข้าไปใกล้ หญิงมากวัยมองหนูน้อยด้วยแววตาเอ็นดู ดวงหน้าหวานลออละม้ายคนที่ตนเคยดูแลมาในอดีตยิ่งทำให้เธอนึกถูกชะตา

“แล้วนี่ไปไงมาไงกันล่ะ ทำไมจู่ๆ ถึงมาหาโดยไม่บอกล่วงหน้าก่อน มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคุณไกร”

“นิดหน่อยครับคุณป้า” คุณไกรภพอึกอัก “หนูทรายลงไปเดินเล่นข้างล่างก่อนนะลูก แต่อย่าเดินไปไกลนักล่ะ” แม้จะอยากรู้เรื่องด้วย หากเด็กหญิงก็หักใจรับคำ รีบเดินออกไป การสนทนาจึงเริ่มขึ้น

“คุณพราวล่ะสิ” คุณฝนทองพอเดาได้

“ครับ มีเรื่องที่บ้านนิดหน่อย คุณพราวเธอไม่ค่อย เอ่อ...ชอบยัยหนู”

“แหม มันก็น่าอยู่หรอก หน้าราวกับโขลกออกมาจากพิมพ์เดียวกัน ใครเห็นก็ต้องคิดบ้างล่ะ แล้วรอยแผลที่หัวที่ขานั่นก็คงฝีมือคุณพราวเหมือนกันสินะ”

“ครับ ถูกคุณพราวทำโทษ กว่าผมจะกลับไปถึงก็สะบักสะบอมอย่างที่เห็น”

“โถ แม่คุณ ตัวเล็กนิดเดียวทนไหวได้ยังไงกัน” คุณไกรภพก้มหน้าด้วยความหนักใจ “เอาเถอะ ถ้าหนักข้อเข้าจะเอาแม่หนูมาฝากที่นี่บ้างก็ได้ ยัยตรีมันคงถูกใจหรอก แต่ถ้าเป็นตาโทก็อีกเรื่อง ขานั้นน่ะซนเป็นลิงเป็นค่าง นี่ก็ไม่รู้หายหัวไปไหน พ่อเขารึอุตส่าห์จะพาไปเรียนดนตรีมันก็หาเรื่องหลบเรียนซะนี่ เฮ้อ... ปวดหัว” คนมากวัยบ่นถึงหลานชายตัวดีอย่างปลงๆ

“เด็กผู้ชายก็เป็นอย่างนี้แหละครับคุณป้า จะให้เรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้คงไม่ได้หรอก”

“แล้วพ่อเพชรล่ะจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง”

“ก็นี่แหละครับที่ผมห่วงๆ อยู่ คุณพราวเธอตามใจลูกมาก จนผมเกรงว่าต่อไปตาเพชรคงเสียคนเข้าสักวัน”

“โอ้ย... อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้เลยคุณ อนาคตมันก็ยังอีกไกล ถ้าลูกเป็นเพชรแท้น่ะยังไงมันก็ต้องเป็นเพชรแท้วันยังค่ำ ต่อให้ตกบ่อโคลน มันก็ยังคงส่องประกายออกมาได้อยู่ดีนั่นแหละ”

“ผมเองก็หวังให้เป็นอย่างนั้นล่ะครับ ตาเพชรน่ะผมยังไม่ค่อยห่วงมากเท่าไหร่เพราะยังไงก็มีแม่ แต่หนูทรายนี่สิครับไม่มีใครเลยนอกจากผม นี่ถ้าเกิดผมเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็คงลำบากแน่”

“ไฮ้...พูดอะไรอย่างนั้น” คุณฝนทองอุทาน “คุณยังหนุ่มยังแน่นแท้ๆ จะเป็นอะไรไปง่ายๆ ได้ยังไง”

“โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนนี่ครับ คนเราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ แต่ถึงยังไงผมก็คงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเป็นหลักประกันให้เด็กๆ เผื่อวันข้างหน้าที่ผมไม่ได้อยู่ดูแลพวกแกแล้ว ทั้งตาเพชรแล้วก็หนูทรายจะได้ไม่ต้องลำบาก”

“ดูพูดเข้า ไม่เอาล่ะป้าไม่อยากฟังแล้ว อ้าว นั่นพ่อเอกมาพอดี”

“สวัสดีครับคุณไกร มานานแล้วหรือครับ” พ่อเอก หรือ พงศ์เอก วรรณยุกต์ ยิ้มแย้มทักทายผู้มาเยือนอย่างมีอัธยาศัย

“ผมมาได้ครู่ใหญ่แล้วครับ นั่งคุยกับคุณป้าเพลินๆ”

“เอาล่ะๆ งั้นคุยกันไปก่อนนะ แม่จะไปดูเด็กๆ เตรียมอาหารสักหน่อย วันนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะคุณไกร” คุณไกรภพตอบรับไมตรีจิตของหญิงสูงวัยด้วยรอยยิ้ม เมื่อคล้อยหลังคุณฝนทอง การสนทนาจริงจังก็เริ่มขึ้น