ปรักปรำ

“ทำอะไรกันน่ะ!” เสียงตวาดกึกก้องราวกับเสียงระฆังช่วยชีวิตเด็กน้อย แก้วรีบปล่อยมือจากต้นแขนเล็กๆ ทำให้ร่างเด็กหญิงผู้น่าสงสารทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นทันที

“หนูทราย” คุณไกรภพปราดเข้ามาประคองร่างเล็กนั้นอย่างเวทนา ขาที่ถูกฟาดจนแตกยับมีรอยเลือดไหลซิบๆ ทำให้เต้องขาสะเทือนใจ มือใหญ่ค่อยๆ ลูบไล้ไปที่ต้นแขนเล็กกำรอบที่มีรอยเล็บครบทั้งห้าจนห้อโลหิตด้วยความโมโห

“หนูทรายทำอะไรผิดนักหนาถึงต้องมาเฆี่ยนตีรุนแรงอย่างนี้” คนถูกถามเม้มปากแน่น ดูเอาเถอะ สามีสุดที่รักเข้าข้างคนอื่นต่อหน้าต่อตา

“คุณก็ถามมันเองสิคะ ว่ามาแกล้งหนูเฟื่องทำไม”

“ไม่จริงค่ะ! หนูไม่ได้ทำ ถ้าไม่เชื่อ คุณลุงลองถามคุณเพชรดูก็ได้ค่ะ” คุณไกรภพจ้องลึกเข้าไปในแววตาคู่นั้นอย่างชั่งใจ

“ใครไปตามตาเพชรมาซิ”

“นี่คุณเชื่อยัยเด็กนี่มากกว่าฉันหรือไง” คุณพราวพิไลตัดพ้อ

“ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง ไปตามตาเพชรมานี่ เดี๋ยวนี้”

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลูกชายคนเดียวของบ้านก็ก้าวเข้ามาในห้อง คุณพราวพิไลรีบดึงลูกชายเข้ามากอดด้วยความหวงแหน พลางส่งสายตาเคียดแค้นให้สามี

“ไหนลองเล่าให้พ่อฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น หนูทรายแกล้งหนูเฟื่องอย่างที่คุณแม่บอกหรือเปล่า”

พีรภัทรเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ที่ทำปากขมุบขมิบบงการอย่างลำบากใจ หากถ้ายอมทำตามที่แม่ต้องการเด็กนั่นคงไม่แคล้วต้องถูกลงโทษอีกแน่ แม้จะไม่ชอบหน้านัก แต่เขาก็ไม่ชอบเห็นความอยุติธรรมเช่นกัน

"เปล่าครับ ไม่ได้แกล้ง น้องเฟื่องขาเป็นเหน็บเลยล้มไปเองครับ” คำตอบนั้นทำให้จำเลยตัวน้อยพ้นผิดโดยไม่มีข้อโต้แย้ง หากคุณพราวพิไลกลับไม่ยอมให้เรื่องจบลงง่ายๆ

“ถึงยังไงคุณก็ต้องทำโทษเด็กนี่”

“ก็หนูทรายไม่ผิด คุณก็ได้ฟังลูกพูดแล้วนี่” คนเป็นสามีโต้

“คุณขู่ลูก ลูกก็กลัวสิ ไม่รู้ล่ะ ถ้าคุณไม่จัดการเด็กนี่ให้หลาบจำล่ะก็ ฉันไม่ยอมจริงๆ ด้วย” 

“เรื่องคราวนี้ให้แล้วกันไปเถอะ ผมหวังว่าคุณนิภาเองก็คงไม่ติดใจเอาความนะครับ” คุณไกรภพหันไปเอ่ยกับเพื่อนของภรรยา

“นี่คุณเข้าข้างยัยเด็กนี่เหรอคะ คอยดูเหอะต่อไปมันคงแกล้งลูกเราหนักๆ อีก แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ”

“หนูทรายไม่ใช่เด็กแบบนั้น มีเหตุผลหน่อยสิคุณพราว โตๆ กันแล้วนะ” คุณพราวพิไล เม้มปากแน่น ในใจไม่ยอมลงให้สามีแม้แต่น้อย

“อ๋อ ใช่สิ ฉันมันคนไม่มีเหตุผล ใครจะไปแสนดีเหมือนแม่คนรักเก่าคุณล่ะ”

“หยุดนะพราวพิไล! คุณพูดอะไรคิดถึงเด็กๆ ที่นั่งฟังอยู่บ้างเหอะ”

“ดีสิ มันจะได้รู้ว่าแม่ของมันนิสัยเลวยังไง”

“ศศิลดาไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” ชื่อที่หลุดจากปากประมุขของบ้านทำให้ศุภิสรานิ่งงัน

“เกี่ยวทุกอย่าง ถ้าไม่เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น วันนี้คุณคงไม่ต้องไปเก็บเด็กนี่มาไว้ตำตาตำใจฉันอย่างนี้หรอก”

“พอกันที ผมไม่อยากฟังคุณพูดอีก ไปกันเถอะหนูทราย อย่าไปฟังคนเพ้อเจ้อเลย” คุณไกรภพไม่ฟัง รีบจูงมือเด็กหญิงเดินหนีขึ้นรถออกไปทันที ทำเอาคุณพราวพิไลแทบกระอักออกมาด้วยความเจ็บใจ  

ตั้งแต่ออกจากบ้านมา คุณไกรภพก็ไม่พูดไม่จาใดๆ สีหน้าเคร่งเครียด ทำให้คนถูกฉุดขึ้นรถต้องพลอยเงียบไปด้วย จนกระทั่งรถแล่นเข้ามาจอดสนิทในอาณาเขตของบ้านสวนหลังหนึ่ง

แววตาสีอ่อนสวยมองบรรยากาศรอบๆ ตัวอย่างสนอกสนใจ บ้านเรือนไทยหลังงามรายล้อมด้วยเรือกสวนเขียวครึ้มดูร่มรื่น

“ยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่าลูก” จู่ๆ คุณไกรภพก็หันมาถาม สายตาอ่อนโยนมองดวงหน้ามอมแมมด้วยความเวทนา

“ไม่ค่ะ หายเจ็บแล้ว” ศุภิสรารีบปดคำโต เพื่อให้คนถามสบายใจขึ้น “ที่นี่ที่ไหนคะ"

 “บ้านเพื่อนของลุงเอง” ยังไม่ทันได้ความกระจ่างนัก คุณไกรภพก็ลงจากรถไปเสียก่อน ศุภิสราถอนหายใจเบาๆ ก่อนรีบเดินตามขึ้นบ้านไป โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นสายตาของใครคนหนึ่งที่มองมาอย่างอยากรู้อยากเห็น

รถคันหรูแปลกตาทำให้คนนั่งห้อยโหนอยู่บนกิ่งต้นมะม่วงต้องเหลียวไปมองอย่างสนใจ ร้อยวันพันปีไม่ค่อยมีใครไปมาหาสู่บ้านสวนอันเงียบสงบแห่งนี้ สงสัยวันนี้แขกผู้มาเยือนคงมีฐานะไม่หยอก ร่างผอมเก้งก้างรีบโจนทะยานลงจากกิ่งไม้อย่างชำนิชำนาญ...เห็นท่าคงต้องไปสังเกตการณ์ใกล้ๆ สักหน่อยแล้ว!