03 ไม่ยังไม่จบ...แต่มันเพิ่งเริ่ม

03 ไม่ยังไม่จบ...แต่มันเพิ่งเริ่ม

ปรางปรีญารีบขยับร่างออกห่าง พร้อมกับก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อเอาตัวออกไปให้ไกลจากร่างผู้ชายใจร้ายคนนี้ ผู้ชายที่ทำร้ายหัวใจดวงน้อยๆจนยับเยิน จนกลายเป็นคนกลัวความรักไปเลยทันที

เพียงเพราะคำว่าพ่อของเธอแอบยักยอกเงิน น้าสาวของเธอแอบเป็นบ้านเล็กของคุณลุง ทำให้เขาตัดสัมพันธ์กับเธออย่างเลือดเย็นทั้งๆที่ตอนนั้นแม่ของเธอเพิ่งเสีย เป็นช่วงที่เธออ่อนแอและต้องการเขามากที่สุด...แต่สุดท้ายคำว่ารักก็ไม่สามารถรั้งผู้ชายคนนี้ไว้ได้

“นี่คงเป็นวิธีการอ่อยเหยื่อของเธอสินะ” ริมฝีปากหยักเปล่งเสียงเย็นเฉียบพรางกวาดตามองพิจารณาเรือนร่างบอบบางอันแสนคุ้นเคยที่เขาเคยกอดมานับครั้งไม่ถ้วน

นานแล้วที่เขาไม่ได้เจอผู้หญิงคนนี้ เธอแทบไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลยเพียงแต่ใบหน้าที่เคยมีแก้มป่องๆนั้นดูเรียวขึ้น

ปรางปรีญาสวยกว่าเมื่อก่อนเสียด้วยซ้ำ

ต่อให้เธอจะสวยหมดจดแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันลืมสิ่งที่เธอกับครอบครัวทำลงไป หลอกให้เขารัก หลอกให้เขาหลง สุดท้ายก็แว้งมากัด และเขาจะไม่มีวันหลงกลผู้หญิงหน้าซื่อใจทรามคนนี้อีกแล้ว

“วิธีแบบนี้ใช้มากี่คนแล้วล่ะ”

ดวงตากลมโตคู่นั้นตวัดขึ้นมองทันที ทำให้ทั้งสองสบตากัน มือเล็กทั้งสองข้างของปรางปรีญากำหมัดแน่นเมื่อถูกอีกฝ่ายดูถูกดูแคลนทั้งๆที่เธอไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั่นก็คือ…ดวงตาคมกริบแสนอ่อนโยนคู่นั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็นดวงตาแข็งกร้าวดูน่ากลัว จนเธอต้องรีบละสายตาหนี

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ใช่คนแบบที่คุณคิด”

“ทำไมจะไม่ใช่ เธอเองก็เคยทำไม่ใช่หรอ เห็นหน้าใสๆซื่อๆแบบนี้ มารยาร้อยเล่มเกวียนชัดๆ”

“ถ้าคุณจะพูดถึงเรื่องในอดีต ฉันว่าพอเถอะค่ะ มันจบลงแล้ว” มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเล็บ จิกเข้าเนื้อ

โลกใจร้ายเหลือเกิน ทำไมต้องเหวี่ยงให้เธอและเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งๆที่เธอพยายามลืมผู้ชายคนนี้ไปแล้ว

“จบสิ ก็เธอกับครอบครัวได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วนี่” ดวงตาคมกริบจ้องเขม่งที่ร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้างุด เหมือนกำลังหนีความผิด “แล้วเป็นไง ชีวิตดีขึ้นไหม หรือตกต่ำกว่าเดิม”

“ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีกแล้วค่ะ ขอโทษที่เคยเข้าไปเป็นเรื่องแย่ๆในชีวิตคุณ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ความจริงกำลังจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ถ้าไม่รีบพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ เขาต้องรู้แน่ๆว่าเธอยังไม่ลืมเรื่องราวในอดีต

หมับ!

“จะรีบไปไหน”

อคิราห์คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะเดินหนีไปแล้วกระชากร่างเล็กเข้าหาตัว ใช้มือโอบเอวคอดกิ่วไว้แน่น คนตัวเล็กพยายามสะบัดร่างออกแต่ก็ถูกมือหนาดึงเข้ามาจนสองร่างเบียดแนบชิดกัน

“ปล่อยนะ นี่คุณจะทำอะไร!”

“ก็ทำในสิ่งที่เธอชอบไง”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวมีใครเห็นเข้า!”

“จะอายทำไม มันก็เป็นอาชีพหลักของเธอไม่ใช่หรอ”

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว!” ปรางปรีญายกมือผลักอกแกร่งออกให้ห่างจากตัว ดวงตากลมโตตวัดมองอย่างไม่พอใจเพราะอีกฝ่ายเอาแต่พูดจาดูถูกทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นแบบนั้น “อย่ามากล่าวหาฉันแบบนี้อีกเด็ดขาด เพราะคนอย่างฉันมีศักดิ์ศรีพอ!”

“แต่ศักดิ์ศรีของเธอมันหายไปพร้อมกับเงินที่โกงบริษัทของฉันแล้ว ไหนจะเรื่องน้าสาวของเธออีก เป็นกันทั้งบ้านเลยหรือไง”

“เรื่องมันก็ผ่านมาถึงห้าปีแล้ว เราอย่ารื้อฟื้นมันเลยค่ะ หรือถ้าคุณอยากได้เงินที่พ่อฉันโกงไป….ฉันจะหาคืนมาให้ครบทุกบาททุกสตางค์”

“แล้วเธอมีปัญญาหามาคืนฉันหรอ”

“ฉันจะพยายาม” ปรางปรีญาก้มหน้างุด บีบมือเข้าหากันแน่น

ลำพังเงินเดือนแค่สองหมื่นนิดๆที่ต้องเจียดไปจ่ายค่ารักษาคุณน้าก็แทบจะหมดตัวอยู่แล้ว บางเดือนแทบไม่พอใช้เลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อพ่อของเธอเป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจะเป็นคนรับผิดชอบเอง

“เงินเกือบสิบล้าน จะมีปัญญาหามาคืนจริงๆหรอ” อคิราห์ใช้มือล้วงถุงกางเกงทั้งสองข้างพรางปรายตามองคนตัวเล็กเชิงเย้ยหยัน

สภาพนี้อย่าว่าแต่หามาคืนเลย แค่เลี้ยงตัวเองให้ผ่านไปได้แต่ละเดือนก็คงยาก

“ไม่มีก็ต้องมี ถ้ามันจะทำให้เราสองคน….จบกัน” เธอเงยหน้าสบตากับเขา เอ่ยเสียงสั่นเครือเพราะกำลังคุมน้ำตาไม่อยู่

เธอคิดถึงเขา…คิดถึงเขาเหลือเกิน แต่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอเคยเห็นข่าวคราวของเขาในโซเลียลบ่อยๆ เขาเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น บางครั้งก็ควงไฮโซ บางครั้งก็ควงดาราระดับแถวหน้าทั้งในไทยและต่างประเทศ พอเห็นอะไรแบบนี้ทำให้เธอเลือกที่จะไม่เสพข่าวของเขาอีกเลย

เพราะไม่อยากเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“แล้วเธอคิดหรอว่ามันจะจบ” ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต ชั่วครู่ปรางปรีญาสัมผัสได้ว่านัยน์ตาคมคู่นี้กำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ ทำให้เธอเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที “…แต่มันกำลังเริ่มต้นต่างหากปรางปรีญา”

________________