เจอกันอีกครั้ง...(1)

ช่วงเวลาแปดโมงเช้าปีกุนยังง่วนอยู่กับการเตรียมมื้อเช้าในห้องครัว ไม่ใช่แค่เตรียมแค่ของตัวเองแต่เธอต้องเตรียมห่อให้เจ้าตัวเล็กด้วย

วันนี้เป็นวันแรกที่ก่อเกิดปิดเทอมและเธอตัดสินใจเอาลูกไปทำงานด้วยเพื่อลดค่าใช้จ่ายในการจ้างพี่เลี้ยง หลังจากเตรียมข้าวกล่องเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อปลุกเจ้าตัวเล็ก

“ก่อ ตื่นได้แล้วค่ะ”

ทิ้งตัวนอนลงด้านข้างแล้วเอื้อมมือไปขยุ้มพุงเล็กพลางใช้ปลายจมูกก้มลงสูดดมไปทั่วใบหน้า มือเล็กปัดป่ายงัวเงียตามประสาเด็กน้อยขี้เซา

“หนูก่อตื่นได้แล้วค่ะ แม่ต้องรีบไปทำงานแต่เช้านะ”น้ำเสียงเข้มขึ้นจนหนูน้อยยกตัวเองจากที่นอนขึ้นมานั่งสีขี้หูสีขี้ตา

แม้ไม่ได้ตื่นเช้าเหมือนเวลาไปโรงเรียนแต่เจ้าแก้มป่องก็รู้สึกยังอยากนอนต่ออยู่ดี หรือว่าที่นอนจะมีแม่เหล็กคอยดูดตัวเรากันนะ

ขาป้อมสั้นในชุดนอนเดินตรงไปหยิบผ้าเช็ดตัวบนราวตากขนาดเล็กหน้าห้องน้ำ ก่อนจะหยิบเอาแปรงสีฟันและยาสีฟันลายสัตว์น่ารักขึ้นมาบีบก้อนเล็กขนาดเท่าเม็ดถั่วเขียวแล้ววางไว้ที่เดิม

ปีกุนสอนให้ลูกเริ่มอาบน้ำเองตั้งแต่อายุสี่ขวบเพื่อฝึกฝนให้ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เรื่องอาบน้ำจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนอกจากว่าวันไหนต้องสระผมเท่านั้นเธอถึงจะเข้าไปจัดการส่วนนี้ให้

~ปี้น ปี้น ~

เสียงแตรรถจากหน้าบ้านเช่าดังขึ้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นรถของใครเพราะโดยปกติแล้วคนที่มารับมาส่งเวลาไปกลับที่ทำงานก็เป็นหน้าที่ของ

ตวิศาทุกที

เพราะอย่างนี้ไงเล่าเธอถึงต้องรีบทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนเก้าโมงเช้า

เจ้าดุ๊กดิ๊กสวมชุดเจ้าหญิงเอลซ่าสีชมพูฟู่ฟ่องวิ่งสะพายกระเป๋าเล็กนำหน้าออกมาด้วยรอยยิ้มสดใส ปีกุนเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแล้วเอื้อมไปเปิดประตูหลังให้ลูกขึ้นนั่งแล้วรีบเปิดประด้านหน้าขึ้นไปนั่งข้างคนขับทันที

“ซ่า...หวัดดีค่ะ น้าตาล” มือป้อมเล็กยกขึ้นกระพุ่มไหว้แล้วฉีก

ยิ้มกว้าง

“สวัสดีค่ะ คนสวยของน้า”

“วันนี้ก่อใส่ชุดเจ้าหญิงเอลซ่าที่น้าตาลซื้อให้ด้วย” ลุกขึ้นยืนบนเบาะหลังเพื่อโชว์ชุดสวยที่ตัวเองสวมมาวันนี้

“ฮือออ สวยมากเลยค่ะ หลานน้าสวยที่สุด”

“ก่อสวย น้าตาลสวย มามี้ก็สวยค่ะ” ยิ้มหวานโชว์ฟันขาวอีกครั้ง

สองสาวหันมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเสียงดังให้กับคนช่างพูด และมักจะสรรหาคำพูดไม่คาดคิดมาให้คนเป็นแม่กับน้าหัวเราะได้เป็นประจำ

“กุนฝากหนูก่อด้วยนะคะ พี่แอน”

“ได้เลยจ้ะ ไม่ต้องหวงนะพี่จะดูแลให้ อีกอย่างโซนพี่มันมีห้องสำหรับเด็กมานั่งวาดรูปวิ่งเล่นคงไม่มีปัญหาอะไร”

พี่แอนเป็นพนักงานดูแลโซนสวนสนุกฝั่งนี้และพวงตำแหน่งหัวหน้าอีกด้วยอีกทั้งเธอเองก็เคยเลี้ยงลูกตามลำพังจึงเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวได้เป็นอย่างดี

“หนูก่อ อยู่ที่นี่กับป้าแอนอย่าดื้อนะคะ แล้วตอนเที่ยงแม่จะมารับไปกินข้าว หากก่ออยากกินขนมมามี้เอาไว้ในกระเป๋าให้แล้วนะ”

“ค่ะ มามี้ ขอบคุณค่ะ”

เด็กน้อยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วโผเข้าหอมแก้มซ้ายแก้มขวาปีกุนและเธอก็สลับทำแบบนั้นกับลูกบ้าง ทั้งคู่มักจะแสดงความรักด้วยการกอดและหอมแก้มกันอยู่เป็นประจำแล้วปีกุนก็รีบกลับไปทำงานเหมือนเดิม

ปกติร้านกระเป่าจะเปิดตามเวลาห้างเปิดแต่ว่าพนักงานต้องเข้ามาที่ร้านก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อเตรียมร้านให้พร้อมและเผื่อมีการประชุมในทีมอีก

วันนี้ปีกุนมาถึงร้านช้ากว่าปกติเพราะขอเพื่อนร่วมงานไว้แล้ว แต่พอมาถึงก็เห็นทุกคนกำลังจับกลุ่มพูดคุยเรื่องอะไรสักอย่าง

“เม้าท์มอยอะไรกันอยู่เหรอคะ”

“มาพอดีเลยปีกุน ทำหน้าใสซื่อแบบนี้แสดงว่ายังไม่รู้เรื่องรู้ราวล่ะสิ”

พี่แคทกวักมือเรียกไว ๆ ให้มาเข้าร่วมกลุ่มแน่นอนว่าหัวโจกในการจับกลุ่มครั้งนี้คือพี่แคทแน่นอน

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ เห็นทำหน้าตื่นเต้นเชียว”

“จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไง จำเรื่องที่พวกเราคุยกันเอาไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนได้หรือเปล่าที่คุณเดชาป่วยหนักแล้วไม่มีใครสืบทอดบริหารห้างนี้น่ะ”

ปีกุนกรอกตาเล็กน้อยก่อนพยักหน้ารับ “อือ จำได้ค่ะ”

“ก็วันก่อนเห็นฝ่ายหลังบ้านเขาพูดต่อกันมาว่าคุณเดชาขายห้างนี้ไปแล้วนะ เห็นว่าเจ้าของคนใหม่จะเข้ามาดูระบบงานวันนี้” พี่แคทพูดอย่างออกรสด้วยสีหน้าดีใจ

“เราเปลี่ยนเจ้านายใหม่ ทำไมกุนเห็นทุกคนดูไม่เสียใจเลยล่ะคะ”

“มันก็ใจหายอยู่หรอกนะกุน แต่ดูจากผลประกอบการแล้วก็ระบบการทำงานที่ผ่านมามันแย่มากเลย คุณเดชาเป็นคนหัวโบราณทำให้ห้างฯ ที่เคยคึกคักคนหายไปเยอะ วัยรุ่นก็ไปเดินเล่นที่อื่นหมด ไม่มีอะไรน่าสนใจหรือดึงดูดลูกค้าได้เลย”

เพื่อนร่วมงานอีกคนเอ่ยขึ้น ซึ่งมันก็เป็นจริงอย่างที่หล่อนว่า เพราะตั้งแต่ปีกุนหนีมาทำงานที่นี่เธอก็เห็นว่าระบบการจัดการหรือแม้กระทั่งการโปรโมตทุกอย่างยังคงเป็นเหมือนเดิมทั้งที่ผ่านมาแล้วตั้งหกปี ก็คงไม่แปลกหรอก

ขณะพูดคุยกันอยู่นั้นอยู่ ๆ พี่แคทก็เบิกตากว้างอ้าปากค้างแล้วสะกิดพี่ร่วมงานอีกคนให้หันไปอีกทาง พูดตะกุกตะกัก

“เจ้าของคนใหม่”

ปีกุนซึ่งยืนหันหลังอยู่รีบหันกลับไปมองแล้ววินาทีถัดมาหัวใจเธอก็กระตุกวาบตามมาด้วยเสียงที่ทำให้ปีกุนแทบหายใจไม่ออก คนที่หายไปจากชีวิต ไม่สิ ต้องเรียกว่าคนที่เธอหนีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมากำลังก้าวเดินมาทางนี้

“คุณทาม...”

ปีกุนอึ้งไปนานกว่าจะครางชื่อนั้นออกมา เหมือนเวลาถูกหยุดเอาไว้ บรรยากาศรอบตัวเธอเหมือนถูกสตัฟฟ์เอาไว้ ทุกคนต่างขยับตัวไปยืนเรียงเป็นแถว หญิงสาวรีบก้มหน้าทันทีไม่กล้าสบตาเพราะกลัวเขาจะเห็นเธอทว่ามันกลับผิดคาด

ธามวัฒน์จดจำรูปร่างและลักษณะของปีกุนได้ตั้งแต่เห็นอยู่ไกล ๆ แต่เขาก็ยังรักษาคำพูดว่าจะต่างคนต่างไปดังนั้นเขาจึงทำเป็นไม่รู้จักเธอแล้วเดินผ่านตรงนั้นไปเลยโดยไม่แวะทักทายทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาแทบจะทักทายทุกแผนกทุกร้านที่อยู่ในเครือเสียด้วยซ้ำ