All Chapters of ทวงรัก เมียข้ามคืน: Chapter 1 - Chapter 10

‘เตรียมแต่งแล้วจ้า...ไฮโซธามวัตฒ์เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของประเทศกับครูสาวที่หมั้นหมายกันมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้ฤกษ์งามยามดีสั่นระฆังวิวาห์’นิ้วมืออวบเลื่อนอ่านข่าวบันเทิงในสมาร์ตโฟนพรางกดดูรูปของว่าที่เจ้าบ่าวดู มุมปากโค้งขึ้นนิดหนึ่งจนมองแทบไม่ทันแล้วก็หุบลงเจ้าของร่างอวบหนักเจ็ดสิบ สูงเพียงแค่ร้อยหกสิบห้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอกหักอีกครั้ง ครั้งแรกคือวันที่รู้ว่าผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตไว้มีคนรักและหมั้นกันแล้ว ส่วนครั้งที่สองก็คือตอนนี้ที่พวกเขาประกาศว่ากำลังจะแต่งงานกันใบหน้ากลมเนียนใสซึ่งแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป หากเธอแอบชอบคนที่ฐานะใกล้เคียงกันป่านนี้คงลงเอยด้วยการมีแฟนไปนานแล้ว ตอนนี้จึงเป็นแค่หมามองเครื่องบินเท่านั้น“อ่านข่าวคุณทามอยู่เหรอกุน”สาวสวยหน้าตาดีซึ่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกันชะโงกมองหน้าจอมือถือเพื่อนรักและก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่มีผิด‘ตวิศา’เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของ ‘ปีกุน’ ซึ่งทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าถูกทอดทิ้งไว้ในสถานสงเคราะห์เด็กบ้านเติมรัก เมื่อเรียนจบมัธยมปลายสองสาวจึงตัดส

เวลาเลื่อนมาจนกระทั่งใกล้ร้านปิดปีกุนพยายามชะเง้อคอมองไปยังโต๊ะสามริมระเบียงอีกครั้ง รอบนี้สองหนุ่มสาวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งคู่เช็คบิลออกไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะช่วงเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ เธอยังเห็นพวกเขาอยู่เลย“ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว กลับบ้านได้“ผู้จัดการตะโกนบอกพนักงานในร้านทุกคนต่างรีบตรงไปยังล็อคเกอร์ด้วยสีหน้าอิดโรยจากความเหนื่อยล้า วันนี้เป็นวันศุกร์สิ้นเดือนลูกค้าจึงค่อนข้างเยอะทำให้ทุกรายการของร้านขายดีจนเด็กเสิร์ฟเดินขาขวิดกันเลยทีเดียวเวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งตีสองปีกุนจึงเดินลัดเลาะออกมาด้านหลังซอย ซึ่งเชื่อมกันกับถนนเส้นหลักของย่านอโศก ตรงนั้นมีรถเมล์สายหลักวิ่งอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงถึงแม้นาน ๆ จะวิ่งมาครั้งหนึ่งก็ตามกว่าจะเดินมาถึงป้ายรถเมล์ก็ล่วงเลยมาเกือบจะตีสอง บริเวณนั้นมีไฟส่องสว่างตลอดทั้งแนวเธอจึงมั่นใจเรื่องความปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อยถัดจากป้ายรถเมล์ไปไม่ไกลมีรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่แต่เธอเลือกไม่สนใจเพราะเห็นจนชินตาแล้ว เมื่อร้านปิดนักดื่มมักจะมาจอดพ้อตรักกันอยู่เป็นประจำหญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วล้วงกระเป๋าใบเล็กออกมาในนั้นไม่มีแบงค์ให้เลือกใช้จ่า

เจ้าของร่างอวบในชุดเดรสตัวโคร่งสีดำ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว ยืนอยู่หน้าศาลาใหญ่ในวัดอารามหลวงชื่อดังย่านใจกลางเมือง ใบหน้าซีด ปากแห้งใต้ดวงตาคล้ำบ่งบอกว่าเธอไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอขยับเท้าจะก้าวเข้าไปด้านในทว่าก็ถูกคว้าแขนเอาไว้จากตวิศา“แกแน่ใจว่าจะเข้าไปด้านในจริงๆ เหรอกุน”“แน่ใจสิ ฉันอยากไปเคารพศพและขอโทษคุณอรกลมแล้วก็...พ่อกับแม่ของเธอด้วย”“แต่ว่าตอนนี้คุณธามอยู่ด้านในนะ ฉันเห็นรถเขาจอดอยู่ด้านโน้น”ตวิศาชี้มือไปอีกด้านของศาลาวัด“ฉันทำใจเอาไว้แล้วแหละว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากับเขา เพราะถึงอย่างไรแล้วฉันก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้...”หญิงสาวหยุดพูดไปครู่หนึ่งพลันน้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีกครั้งทั้งที่เพิ่งเหือดแห้งไปยังไม่ถึงสองชั่วโมงเสียด้วยซ้ำตวิศาสงสารเพื่อนจับใจจึงเดินเข้าไปกอดปลอบอีกครั้ง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าปีกุนนั้นรู้สึกผิดแค่ไหน หากจะโทษก็ต้องโทษโชคชะตาที่ถาโถมพายุชีวิตมาใส่เพื่อนเธอขนาดนี้ ลำพังแค่พวกเธอถูกทอดทิ้งเป็นเด็กกำพร้ามันก็เป็นรอยแผลให้เจ็บช้ำมากพออยู่แล้วด้านในศาลาวัดมีผู้คนมาร่วมรอฟังสวดอภิธรรมค่อนข้างเยอะ โชคดีที่วันนี้ไม่มีนักข่าวเพราะเจ้าของงานไม่อนุญาตให้เข้ามาทำข่

[ยัยกุนกินข้าวบ้างหรือเปล่าล่ะตาล]เพราะความเป็นห่วงของแม่ครูรำไพจึงโทรหาตวิศาตั้งแต่เช้าก่อนหน้านี้ลองโทรเข้าไปหาปีกุนแล้วแต่เธอปิดเครื่องติดต่อไม่ได้“ทานน้อยมากเลยค่ะ เมื่อวานตาลเอาข้าวต้มไปให้ก็ไม่ยอมกิน”ตวิศาใช้หัวไหล่ดันโทรศัพท์แนบเข้ากับหูส่วนมือก็วุ่นกับการจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะหยิบข้าวของใส่ในกระเป๋าสะพาย[แม่ฝากดูยัยกุนหน่อยนะตาล]“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ครู เดี๋ยวก่อนออกไปทำงานตาลจะแวะไปดูกุนให้นะคะ”ตวิศารับคำแล้วกดวางสายออกจากห้องพักตัวเองเดินตรงไปห้องเพื่อนรักซึ่งอยู่ถัดไปไม่กี่ห้องเท่านั้น ยังไม่ทันจะยกมือขึ้นเคาะประตูห้องปีกุนก็เปิดประตูออกมาพอดี“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ แม่ครูเป็นห่วงน่ะ ติดต่อแกไม่ได้ก็เลยใช้ให้ฉันมาดูว่าแกเป็นอะไรไหม”“ฉันไม่เป็นไรพอดีโทรศัพท์แบตหมดลืมชาร์ตน่ะ” ปีกุนบอกแล้วก้าวออกมาจากประตูห้องพักก่อนหันกลับไปล็อกกุญแจตวิศาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเพื่อนตนเองอยู่ยูนิฟอร์มทำงานหลังจากยื่นลาพักร้อนไปเป็นอาทิตย์และเธอซึ่งเป็นผู้จัดการโดยตรงจึงทำเรื่องอนุมัติไปแต่ว่าวันนี้ยังไม่ครบกำหนดพักร้อนเลย“แกจะไปทำงานแล้วเหรอ”“อืม อยู่ห้องฉันก็ฟุ้งซ่านแล้วก็คิดมาก เลยอยาก

ป๊อก ป๊อกเสียงค้อนเคาะลงแท่นจากผู้พิพากษาเมื่ออ่านคำตัดสินพิจารณาเสร็จ ปีกุนถึงกับเม้มปากเข้าหากันเพราะศาลยกฟ้องศาลพิสูจน์จากกล้องวงจรปิดได้ว่าจำเลยได้ระมัดระวังขณะลงไปเก็บเหรียญแล้วและบริเวณนั้นมีไฟส่องสว่างมากพอที่จะทำให้โจทก์มองเห็นว่าจำเลยอยู่บนถนน อีกทั้งก่อนถึงบริเวณนั้นมีเส้นทางม้าลายรถที่สัญจรต้องชะลอเพื่อระมัดระวังคนที่ต้องข้ามถนน“ลงถนนเพื่อไปเก็บเศษเหรียญเนี่ยนะ”ธามวัฒน์วางแฟ้มเอกสารกระแทกโต๊ะอย่างแรงแล้วแค่นหัวเราะออกมา ชีวิตของอรกมลและลูกในท้องต้องมาจากไปเพราะเศษเงินเหรียญพวกนั้นนะเหรอความแค้นและความเกลียดชังปะทุเข้ามาในจิตใจ เขาขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูน ปลายนิ้วเคาะลงโต๊ะอย่างพิจารณาบดินทร์เห็นความโกรธเกรี้ยวปรากฏบนใบหน้าเจ้านายจึงเกิดความลังเลว่าจะรายงานเรื่องต่อไปดีไหม แต่ทว่าธามวัฒน์ก็จับอาการนั้นได้“มีอะไรจะพูดก็พูดมา”“ผู้จัดการร้านกระเป๋าส่งใบลาออกล่วงหน้าของคุณปีกุนไปที่ยังฝ่ายHRแล้วนะครับ เธอเลือกที่จะลาออก”“หึ”ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคออีกครั้ง พอศาลตัดสินว่าตัวเองพ้นผิดแล้วอยากหนีเอาตัวรอดอย่างนั้นเหรอ“แล้วเรื่องคนที่ขับรถชนที่ผมให้คุณไปจัดการ เรื่องไปถึงไ