เพียวยื่นชุดส่งคืนให้เชอรีนอีกทั้งยังย้ำว่าชุดนี้นี่แหละที่เหมาะกับผิวขาวๆของเธอแล้วถ้าจะให้ดีต้องฉีดสเปรย์กลิตเตอร์วิ้งค์วับไปตามเรียวแขนขาวๆของยัยสองคนนี้อีกสักหน่อย“ชุดนี้นี่แหละเหมาะกับแกแล้ว ไปลองใส่ดู ฉันมีเสื้อคลุมให้แกอยู่”“เอางั้นเหรอ งั้นก็ได้” เชอรีนเม้มปากครุ่นคิด งั้นถ้ามีเสื้อคลุมเธอก็ยังพอใส่ได้ เธอหันหลังกลับเตรียมที่จะเดินไปยืนรอเพื่อนหน้าห้องน้ำซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไอรีนได้เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพอดี ทั้งสองต่างก็มองหน้ากัน“ไอรีนสวยมากเลย” เชอรีนมองดูชุดสีน้ำเงินที่อยู่บนตัวของเพื่อนสาว ชุดนี้มันช่างเหมาะกับไอรีนเป็นไหนๆผิวที่ขาวตัดกับสีของชุด แล้วไหนจะรูปร่างที่ผอมบางของเธอทำให้ทุกอย่างล้วนสมบูรณ์แบบอย่างถึงที่สุดและคงไม่ต้องพูดไปถึงเรื่องหน้าตาเพราะเธอน่ะกินขาดอยู่แล้ว“อย่ามาชมฉันหน่อยเลย รีบเข้าไปเปลี่ยนชุดเลยไป~” ไอรีนที่โดนเพื่อนแซวจนรู้สึกเขินรีบส่งยิ้มหวานมือเล็กสะบัดไปมารีบบอกให้คนชมรีบเดินเข้าไปห้องน้ำทันทีเพราะขืนยังอยู่ตรงนี้แล้วชมเธอต่อมีหวังเธอได้เขินจนตัวบิดแน่เชอรีนเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำตามที่เพื่อนได้บอกให้เธอรีบทำ เธอลองใส่ชุดเดรส
ขวับ~“สั่งอะไรนักหนาเนี่ยมาเที่ยวนะไม่ได้มานั่งฟังนายบ่น บ่นเป็นพ่อเราเลย” เธอไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ใบหน้าสวยหันมองจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องบ่นนั่นนี่ใส่เธอแบบนี้ด้วย ใบหน้าสวยยู่ขึ้น มือเล็กยกขึ้นกอดอกเขานี่มันดุยิ่งกว่าพ่อของเธออีก ให้ตายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับคนอื่นให้นั่งด้วยแบบนี้!!“ไม่อยากเป็นพ่อเธอหรอกนะ เชอก็รู้ดีนี่ว่าเวอยากเป็น..ผัว” ชายหนุ่มตัวร้ายยิ้มเจ้าเล่ห์โน้มใบหน้ากระซิบใบหู เขาต้องการให้มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่จะได้ยินหรือถ้าเธอต้องการอยากให้คนอื่นรู้ด้วยเขาก็ยินดีและเต็มใจ“หุบปากไปเลยนะ!!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นมือเล็กที่กอดอกอยู่รีบเปลี่ยนท่าทางอัตโนมัติ เธอยกมือไปปิดปากของผู้ชายร้ายกาจตรงหน้าอย่างไม่ทันระวังว่าชุดเดรสที่เธอสวมใส่อยู่นั้นอาจจะเลื่อนขึ้นจนเห็นต้นขาขาวเนียนมือแกร่งจับเข้าที่ฝ่ามือเล็ก สายตาพลันมองไปยังเรียวขาขาวของคนตัวเล็กก็เกิดอาการหวงขึ้นมาเสียดื้อๆ ก็นะจะไม่ให้หวงได้อย่างไรก็ในเมื่อตอนนี้ชุดเดรสที่เธอสวมใส่อยู่มันได้เลื่อนขึ้นจนแทบจะเห็นอะไรไปถึงไหนต่อไหนแล้วทำไมเธอไม่ค่อยจะระวังตัวเลยนะ...เขาคิดตำหนิเธอ มือแกร่งหยิบเ
ผู้หญิงคนนั้นฉีกยิ้มพลางสบตาเชอรีน รู้สึกดีใจเสียเหลือเกินที่ได้พบเธอในวันนี้ เชอรีนเลือกที่จะไม่สนใจเธอสะบัดแขนจนมือของผู้หญิงคนนั้นหลุดออกแล้วรีบเดินไปยังห้องน้ำให้เร็วที่สุดแต่ดูเหมือนว่าพี่เขายังคงตามตื้อเธอไม่ยอมเลิกรา วันนี้อยากจะเข้ามาพูดอะไรอีกล่ะแล้วทำไมไม่ขึ้นไปหาแฟนตัวเองซึ่งเขาก็อยู่ด้านบนนี่นา“อย่าพึ่งเดินหนีกันสิ” พี่ริสาพูดขึ้นอีกครั้งโดยที่ในครั้งนี้เชอรีนเลือกที่จะหยุดเดินเพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เขาจะมาไม้ไหน ถ้าพูดอะไรแย่ๆใส่เธออีกละก็ เธอจะขึ้นไปฟ้องไอ้บ้านั่นให้มาจัดการเจ้าหล่อนเสียเลย“พี่มีอะไรคะ” เชอรีนเชิดใบหน้าขึ้นอย่างถือดี จะพูดอะไรก็รีบพูดมาเถอะในเมื่อเธอปวดฉี่จนแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว ริสาเหยียดยิ้มพร้อมกับจูงมือเธอเดินไปยังมุมที่ค่อนข้างมืดซึ่งไม่ไกลจากตรงนั้นสักเท่าไหร่“พี่จะเล่าอะไรดีๆให้ฟัง” โอเคอยากจะเล่าก็รีบเล่ามาสักที ขืนพูดช้าเธอจะไม่ขอรอแล้วนะ เชอรีนยืนฟังอย่างตั้งใจในขณะที่ริสาเริ่มพูดใบหน้าของเธอดูเหมือนไม่ค่อยสู้ดีนัก ดูเธอสลดลงอย่างบอกไม่ถูก“เวหากับเพื่อนเป็นคนเลว พอเธอไม่ยอมคืนดี พวกมันก็เลวจับพี่มาขายตัวที่นี่”เรื่องราวจากปากของพี่ร
เชอรีนหมายที่จะเดินออกไปแต่แล้วมือของเขากลับจับเธอไว้พร้อมกับเปิดประตูรถแล้วออกแรงจับร่างเธอยัดเข้าไปในรถซึ่งแรงของเธอน้อยนิดจะไปสู้แรงยักษ์ของเขาได้อย่างไรกันและทันทีที่ก้นหย่อนลงบนเบาะที่นั่งแล้ว คนตัวเล็กที่ไม่อยากคุยกับเขาจึงออกแรงผลักผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่ยืนขวางทางเธอเธอผลักเขาจนร่างใหญ่โตเซถลาล้มไปกองกับพื้น เชอรีนรีบใช้จังหวะนี้วิ่งหนีออกมาจากรถยนต์คันหรูของเขา เธอหมายที่จะวิ่งเข้าไปในร้านอย่างน้อยถ้าอยู่กับเพื่อนฝูงไอ้บ้านี่มันต้องกลัวจนไม่กล้าทำอะไรเธอแน่หมับ!แต่แล้วในขณะที่เธอกำลังวิ่งเคลื่อนตัวไปข้างหน้ากลับมีเสียงฝีเท้าที่เร่งตามมาจนทันคว้าหมับเข้าที่เอวเล็กของเธอ ความเร็วของเธอกับเขาไม่เท่ากัน เขาเป็นผู้ชายแถมยังตัวสูงขาก็ยาวเธอก็ต้องแพ้เขาอยู่แล้ว“จะไปไหน ไหนว่ามีเรื่องที่จะคุยกับเวไม่ใช่เหรอ” เวหาโอบกอดร่างบางจากทางด้านหลังเขาแนบใบหน้าข้างลำคอของหญิงสาวราวกับว่าอยากกลั่นแกล้ง เชอรีนดีดดิ้นด้วยความไม่พอใจทำไมเขาชอบถึงเนื้อถึงตัวกับเธอแบบนี้“ไม่คุยแล้ว ปล่อยนะ!!”เวหาไม่สนใจคำพูดของเชอรีนเขากึ่งลากกึ่งเดินพาเธอกลับมายังรถของเขา ชายหนุ่มเปิดประตูที่นั่งด้านหลังคนขับ
“ก็คือหลังจากที่เธอกลับออกไป ยัยนั่นก็ไปเอากับลูกน้องของไอ้สายฟ้าต่อ เอากันจนผู้ชายช็อค”“พอแล้วไม่อยากฟังแล้ว” เชอรีนยกมือขึ้นปิดใบหู เรื่องแบบนี้เธอไม่ชอบและไม่ต้องการที่จะฟังต่อไปอีกแล้ว เวหายังคงแกล้งพูดต่อแม้ว่าจะเห็นสีหน้าและความเขินอายของเธอแล้วก็ตาม“ไอ้สายฟ้ารีบพาลูกน้องไปโรงพยาบาล มันออกเงินค่าใช้จ่ายไปจนหมด”“....” โอ๊ย หยุดพูดได้แล้ว เข้าใจแล้ว ไม่ต้องพูดแล้วพอได้มั้ย“ริสาต้องรับผิดชอบจ่ายเงินคืนมันแต่พอเธอไม่มีเงิน เธอเลยเสนอร่างกายตัวเองใช้หนี้แทนเงิน เธอเสนอให้ไอ้สายฟ้ามัน แต่มันไม่เอาเลยทำสัญญาออกมาให้ริสาต้องนอนกับแขกเพื่อชดใช้หนี้”“แล้วรอยแผลที่ตัวของเธอนั่นล่ะ” ใช่ๆเรื่องรอยแผลพวกนั้นไง ที่นั่นต้องมีระบบทุบตีพวกผู้หญิงแน่เลย เวหาลอบอมยิ้มผู้หญิงของเขาทำไมถึงได้ใสซื่อขาวบริสุทธิ์แบบนี้“รอยพวกนั้นถ้าเธอมองดีๆก็จะมองออกนะ มันไม่ใช่รอยที่เกิดจากการทุบตีแต่มันคือรอยที่เกิดจากการดูดต่างหาก ผู้หญิงคนนั้นเซ็กซ์จัดขอร้องให้ลูกน้องของไอ้สายฟ้ามันทำแรงๆ”“ว่าไงนะ รอยดูดเหรอ ไม่จริงเราไม่เชื่อ” เชอรีนกระพริบตาถี่ๆรอยที่เธอได้เห็นมันคือรอยดูดอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงอะ เธอต้องอย่
“งั้นขอผู้ชายเลวๆคนนี้ดูดนมเชอหน่อยก็แล้วกัน แม่งโคตรจะคิดถึงวันนั้นเลย” เขาพูดทิ้งท้ายไว้แต่เพียงเท่านั้นใบหน้าหล่อโน้มใบหน้าเข้าหาเต้าอวบนิ่ม มือหนาบีบคลึงเขี่ยสะกิดยอดอกสีหวานปลายยอดสั่นระริกจากการถูกเคล้นคลึง เขาไม่รอช้าที่จะแลบลิ้นตวัดเลียลงบนยอดอกสีหวานราวกับนมของเธอคือขนมหวานสุดโปรดปราน“อะ อื้อ~” เชอรีนเชิดใบหน้าขึ้นความเสียวจากเรียวลิ้นทำเธอปั่นป่วน เขาอ้าปากกว้างครอบกลืนส่วนหัวเข้าโพรงปากนุ่มแล้วออกแรงดูดดึงราวกับทารกน้อยที่หิวนมมารดาซึ่งการทำแบบนี้ของเขาทำให้คนตัวเล็กยกมือขึ้นทุบตีไปตามร่างกาย เขาออกแรงดูดนมเธอให้แรงมากขึ้นเป็นทวีคูณยิ่งตีเขา เขายิ่งดูดนมเธอแรง…“ไอ้ชั่วหยุดนะ! อย่าทำแบบนี้ อะ อย่าดูดแรงแบบนั้น! อะ มันเจ็บ!” ใบหน้าสวยบิดเร่าไปด้วยความเจ็บปวดเขาออกแรงดึงรั้งร่างกายขาวเนียนให้ลุกขึ้นนั่งตามเขา มือหนาโอบกอดร่างเล็กอย่างหวงแหน ริมฝีปากยังคงดูดดึงหัวนมด้วยความรุนแรงอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเขาเปลี่ยนมาดูดดุนอีกข้างอย่างเท่าเทียม สายตาจดจ้องมองแค่สิ่งล่อตาล่อใจตรงหน้าเท่านั้นมือหนาดันแผ่นหลังเธอให้แอ่นเข้าหาโพรงปากร้อนๆของเขา มือเล็กยังคงออกแรงทุบตีอย่างไม่หยุดยั้ง
“เมาแล้วปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ เวจะทำให้เชอไม่มีวันที่จะเลิกชอบเวได้ ตื่นเต้นดีจังที่ได้อยู่กับเชอในรถแบบนี้~”เวหาเอื้อมมือไปรูดซิปกางเกงลงทำเอาเชอรีนรับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างเอ่อล้นออกมาจากส่วนตึงแน่นภายใต้กางเกงชั้นในนั่น มะ มันแข็งและดูเหมือนว่าคงจะอยู่ในสภาพที่ตื่นตัวเต็มที่แล้วสินะนิ้วมือร้อนขยับจ้วงแทงเข้าออกเขาโน้มใบหน้าเข้าไปตวัดปลายลิ้นโลมเลียปุ่มกระสัน ร่างบางจิกกำมือตัวเองแน่นกลั้นเสียงไว้ไม่ยอมให้หลุดออกมา เขาที่เห็นแบบนั้นกระแทกเพิ่มแรงเข้าไปอีกดูสิว่าเธอจะทนได้สักเท่าไหร่กันเชียวหึ และในที่สุด...“อื้อ~ อ๊า เดี๋ยวมีคนมาเห็น หยุดนะ!!” เชอรีนที่ทนไม่ไหวส่งเสียงครางอย่างลืมตัวออกมา เธอเงยหน้ามองไปยังหน้าต่างรถอย่างเป็นระยะ ส่วนกลางกายสาวขมิบตอดรัดบีบเกรง มันก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่เขาบอกนั่นแหละแต่แบบนี้ใครเขาจะชอบกันแล้วคือทำกับคนที่เป็นแฟนเก่าและยังทำบนรถในสถานที่แบบนี้ด้วยอีก...“เสียวดีออก ตื่นเต้นจนแทบแตกเลยว่ามั้ย ดูนี่สิน้ำเชอไหลออกมาไม่หยุดเลย เสียวมากเลยใช่เปล่า” เวหายิ้มอย่างภาคภูมิใจเขาถอนนิ้วมือออกจากร่องเล็กแล้วยกมันขึ้นให้เธอได้เห็นถึงหยาดน้ำที่ติดอยู่บนนิ้
มือเล็กผลักไสคนร่างใหญ่ให้ถอยห่าง เธอเคลื่อนตัวลงไปนั่งอยู่ที่พื้นรถยนต์ เวหามองดูเชอรีน งงอยู่เหมือนกันว่าเธอทำไมถึงต้องหลบก็ในเมื่อรถของเขาคนนอกมองเข้ามาไม่เห็นอยู่แล้ว“หลบทำไม..”“จะให้ออสตินเห็นเราโป๊แถมยังอยู่กับนายหรือไง ถามมาได้คิดบ้างนะ” เวหาร้องอ๋อในทันทีเขาเป็นคนบอกเธอเองนี่หว่าว่ารถของเขานั้นไม่มีฟิล์ม แต่เอ๊ะนี่เธอกล้าด่าเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อกี้เหมือนโดนเธอด่าว่าโง่ยังไงอย่างงั้นเลยนะ“มันไม่เห็นหรอกว่าเชอกับเวอยู่ในรถ คันนี้ติดฟิล์มอย่างดี” คนตัวสูงยิ้มรับมือใหญ่ลูบศีรษะหญิงสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้าหงุดๆและทันทีเธอได้ยินเต็มสองรูหูเธอดีดตัวเงยหน้าขึ้นมองเขาทันที ใบหน้าสวยโกรธจัดไอ้บ้านี่มันหลอกให้เธอกลัวอย่างนั้นเหรอ“ว่าไงนะ นี่นายหลอกเราเหรอ ห๊ะ!” สองมือเล็กออกแรงทุบตีไปตามท่อนขากำยำทั้งเกลียดและโกรธเขาที่หลอกเธอแบบนี้แต่ก็นะเขาก็เคยหลอกเธอในเรื่องครั้งนั้นมาแล้วครั้งหนึ่งนี่บอกไม่มีผู้หญิงที่ไหนอีกมีแค่เธอคนเดียวแล้วสุดท้ายยัยพี่ริสาอะไรนั่นก็โผล่ออกมา...“อืม หลอก เชอจะได้ตื่นเต้นไง” คนหน้ามึนพยักหน้าอย่างยอมรับสิ่งที่เขาได้พูดออกไปก่อนหน้านั้นคือการหลอกเธอ เ
“ส่งกระเป๋าของฉันคืนมาได้แล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกไปยังชายหนุ่มที่กำลังมองเธออยู่ เขานิ่งมองดูท่าทีของหญิงสาวโดยที่ไม่คิดที่จะคืนให้เธอ มือเล็กยื่นมือไปข้างหน้าไม่ว่าอย่างไรเธอต้องได้กระเป๋าของเธอคืนแต่คนที่หน้ามึนยังคงรั้งไม่ยอมให้อย่างง่ายดายไม่ว่าอย่างไรต้องไปส่งให้ถึงที่“เดี๋ยวถือขึ้นไปให้เวจะไปส่งถึงหน้าห้องนอน”“ไม่ต้องกระเป๋าใบแค่นี้ฉันถือเองได้ เอาคืนมาเลย ฉันไหว~” เชอรีนถลึงตาดุใส่เขา มือเล็กเริ่มจับไปที่หูกระเป๋าเดินทางอย่างพยายามที่จะยื้อแย่ง เธอคิดว่ากระเป๋าใบแค่นี้เธอถือได้สบายมากเชอรีนยังคงยืนยันคำเดิมว่าเธอนั้นถือไหว...เวหาพยักหน้าอย่างเข้าใจถ้าเธออยากถือมากนักงั้นถือกระเป๋าของเขาก็แล้วกันเพราะยังไงก็คือกระเป๋าเหมือนกันแถมยังได้ฟิลแบบคู่รักแลกกระเป๋ากันถือด้วย“อืม ถ้าอยากถือมากงั้นช่วยถือกระเป๋าของเวแล้วกัน ใบไม่หนักมากไม่ค่อยได้พกเสื้อผ้ามา” มือหนาหยิบจับกระเป๋าสะพายข้างหลังของตัวเองแล้วเดินเข้าหาเชอรีน เขาจับร่างบางหันหลังให้กับเขาแล้วนำกระเป๋าสะพายใส่แขนเล็กของเธอทั้งสองข้าง“ดะ เดี๋ยว นี่! ได้ฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย” เชอรีนที่พยายามดิ้นหนีก็พลางมองหน้าเขา นี่เขาเ
เวหาเอ่ยเสียงเรียบเอ่ยถามไปยังเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันเกือบสองปี สายตาของเขามองจับจ้องไปยังเชอรีนที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แบบนั้นเธอเลือกที่จะก้มหน้าเพราะรู้ว่าเขากำลังแอบมองเธออยู่“ฉันสบายดีย่ะ ขับรถมองทางข้างหน้าด้วยเดี๋ยวได้ตายกันยกคันหรอก มองกระจกอยู่ได้”ไอรีนมองจ้องหน้าเวหาผ่านกระจกหน้ารถ เธอทำเสียงดุที่เห็นว่าเวหาเอาแต่มองเพื่อนของเธอโดยที่ไม่ได้สนใจไปกับเส้นทางข้างหน้าแม้แต่น้อย ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายมากนะเข้าใจอยู่ว่าไม่ได้เจอกันหลายปีแต่เดี๋ยวเอาไว้ถึงที่หมายก่อนค่อยมองก็ได้มั้ยยัยเชอไม่หายไปไหนหรอก...“ไอรีนของพวกเรายังคงปากแจ๋วเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” เวหากลับไปให้ความสนใจไปกับเส้นทางข้างหน้าโดยที่ปากของเขาก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยแซว(กัด)ไปยังไอรีน หึ~ เหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะดังมาจากทางที่นั่งด้านหลังนะแต่พอเธอหันกลับไปมองก็พบว่าแต่ละคนกำลังเลื่อนโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่ สงสัยเธอจะหูแว่วช่างมันเถอะเธอไม่สนใจแล้วก็ได้ ใบหน้าสวยหันกลับมาให้ความสนใจไปกับไอ้ผู้ชายตรงหน้า ไอ้คนที่มันกำลังขับรถให้พวกเธอนั่งอยู่นั่นแหละ“แน่นอนอยู่แล้ว เอาไว้ด่าผู้ชายนิสัยไ
“แล้วมึงกับไอ้วินไม่ไปด้วยกันจริงเหรอ”มาร์ชยิ้มเยาะอดที่จะเสียดายไม่ได้ที่ในครั้งนี้พวกเราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน สายฟ้าถอนหายใจ ใจจริงเขาก็อยากไปอยู่หรอกแต่ทั้งเขาและไอ้วินในตอนน่างก็มีธุระบางอย่างที่ไม่สามารถละทิ้งไปไหนได้เลย“มึงก็น่าจะรู้ว่าทำไมกูกับไอ้วินถึงไม่ไป”“ทำไมอะ” เพียวเอ่ยถามไปยังมาร์ชอย่างไม่เข้าใจ ธุระนั่นสำคัญขนาดที่ปฏิเสธไม่ยอมไปเที่ยวกับเพื่อนได้เชียวเหรอ มาร์ชก้มกระซิบเข้าที่ใบหูของแฟนสาวเรื่องแบบนี้เรื่องเม้าส์ต้องพูดเบาๆเพราะเดี๋ยวไอ้สายฟ้ามันจะด่าเอาได้“พวกมันติดหญิงไงแล้วผู้หญิงของพวกมันนะก็ยังอยู่แค่ชั้นปีที่1เท่านั้นด้วย”“อ๋อแบบนี้นี่เอง นี่ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” เพียวพยักหน้าอย่างเข้าใจที่แท้สายฟ้ากับธาวินก็ติดหญิงนี่เองจึงทำให้เธอไม่ค่อยได้พบพวกเขาสักเท่าไหร่ เธอส่งยิ้มให้สายฟ้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนทั้งสองของเธอจะเป็นพวกกินเด็กสายฟ้ากล่าวคำทักทายไปยังเพื่อนสาวทุกคนสายตาชำเลืองมองไปทีละคนแล้วไปจบที่เพื่อนผู้หญิงคนสุดท้าย ดวงตาคู่คมเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาได้เห็นเข้ากับวิเวียนซึ่งเคยเป็นพนักงานที่ร้านของเขา“หวัดดีเพียว หวัดดีไอรีน หวัดดีเชอรีนด้วย แล้วนั่
เชอรีนยิ้มแห้งที่เดินช้าเป็นเพราะมัวแต่คุยกับไอรีนเรื่องเร็นนั่นแหละ ทั้ง4สาวพากันเดินเข้าไปในตึกใหญ่จุดมุ่งหมายคือห้องเรียนที่เอาไว้เรียนในตอนช่วงบ่ายนี่แหละฮึบๆเรียนอีกแค่วิชาเดียวเท่านั้นก็จะเป็นอิสระแล้ว พรุ่งนี้คือวันเสาร์พักผ่อนได้ตามสบาย...1 อาทิตย์ผ่านไปวันศุกร์ในช่วงเช้าไอรีนที่จอดรถเสร็จเป็นที่เรียบร้อยเดินสาวเท้าเข้ามาหากลุ่มเพื่อนด้วยสีหน้าที่เหมือนแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ เธอเดินเข้ามานั่งลงที่ม้านั่งตัวโปรดซึ่งสีหน้าของเธอทำเอาเชอรีนเอ่ยถามเพื่อนทั้งหมดต่างจับจ้องมองไอรีนเป็นตาเดียวหรือว่าจะมีอะไรที่ทำให้เพื่อนของพวกเธอเครียดกันนะ“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”“เบื่อๆเซงๆน่ะ พวกแกฉันมีอะไรจะบอก” ไอรีนถอนหายใจพลางพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เหมือนคนจะร้องไห้ เชอรีน เพียวรวมไปถึงวิเวียนต่างก็มองไปยังใบหน้าเรียวใสของไอรีน ลุ้นเหลือเกินว่าเธอจะพูดว่าอะไรแล้วอาการที่เหมือนจะร้องไห้นี่ก็อีก“คือว่าน้องชายของฉันต้องไปด้วยไม่งั้นพ่อไม่ให้ฉันไป” เธอพูดออกมาถึงสิ่งที่พ่อของเธอได้ยื่นคำขาด เมื่อวานไอ้เร็นมันเข้าไปที่บ้านและมันไปรู้มาจากไหนก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังจะไปเที่ยวกับเพื่อน มันก็เลยเข้าไปขอพ่อบอกว่
มือทั้งสองข้างยกขึ้นเพื่อเป็นเชิงว่าเขาจะไม่เข้าไปใกล้เธอมากไปกว่านี้ รอยยิ้มที่ดูจริงใจยิ้มขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เชอรีนมองไปยังรุ่นน้องคนนั้นเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังกลัว กลัวในเรื่องนั้น กลัวว่าเขาอาจจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกมา“น้องรู้เหรอว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่” เธอเอ่ยถามไปยังหนุ่มรุ่นน้องและยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อเสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นจากทางด้านข้างของเธอ“เฮ้ยไอ้เร็นไปเร็ว!” เสียงทุ้มตะโกนส่งเสียงมาแต่ไกลเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักของพวกเขากำลังพูดคุยอยู่กับหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยแต่ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมายืนคุยไง ตอนนี้มันเป็นเวลาที่จะต้องรีบไปเข้าแถวรับน้องขืนไปสายมีหวังได้โดนทำโทษหมู่แน่ชายหนุ่มรุ่นน้องเปรยตามองเพื่อนเพียงนิดก่อนที่จะหันกลับมาพูดคุยกับพี่สาวคนสวยต่ออีกสักหน่อยความจริงอยากคุยให้นานมากกว่านี้แต่เจอเธอที่ไรก็เหมือนจะมีอุปสรรคจึงทำให้ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันอย่างเป็นทางการสักที“ผมรู้ครับ เรื่องวันนั้นผมลืมมันไปหมดแล้วพี่เชอรีนไว้ใจผมได้ มันจะไม่หลุดออกมาจากปากผมแน่นอนแล้วไว้ค่อยเจอกันใหม่นะครับ”เมื่อพูดบอกพี่สาวคนสวยเสร็จเขาก็สาวเท้าเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนทั
“น้องเขามาจีบแกเหรอ”“จะบ้าเหรอ! ไอ้เด็กไม่มีมารยาทแบบนั้นฉันไม่มีทางชอบมันแน่!!” ไอรีนรีบหันขวับมองจ้องหน้าเพื่อนสนิททันที เห็นหน้าเธอแบบนี้เธอก็เลือกนะแม้ว่าไอ้เด็กนั่นมันจะหล่อมากก็ตามแต่เธอก็ไม่คิดที่จะเอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นคนรักหรอกนะแล้วแถมตอนนี้เขาและเธอได้กลายมาเป็นพี่น้องกันด้วยมันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลยและเธอยืนยันได้เลยว่าไม่เคยมีสักครั้งที่อยากจะเป็นพี่น้องกับผู้ชายแบบนั้น...“ว่าแต่น้องเขาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับแกเหรอยัยเชอ” เพียวที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาแล้วหันไปถามทางด้านเชอรีนบ้างเพราะเมื่อครู่เธอก็เห็นน้องคนนั้นพูดคุยกับเชอรีนอยู่เหมือนกัน“อืมใช่ รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าน่ะ”“แล้วสรุปคุยอะไรกัน จีบกันชัวร์ มีให้ของด้วยเนี่ย” เพียวเห็นของที่อยู่ในมือไอรีนเธอจึงถามย้ำอีกครั้งก็คนมันต้องการที่จะจับผิดเพื่อนให้ได้นี่เนอะ สายตาเจ้าเล่ห์ของเพียวทำเอาไอรีนมองออกทันทีเธอถอนหายใจออกแล้วเริ่มเล่าเรื่องครอบครัวตัวเองให้ฟังอีกครั้ง“จำที่ฉันเคยเล่าเรื่องครอบครัวได้มั้ย เนี่ยแหละลูกติดของแม่เลี้ยงฉันเอง เด็กนั่นอายุห่างกับฉัน 2 ปีแต่ว่ามันไม่เคยเรียกฉันว่าพี่เลยแม้แต่ครั
“อืม ใช่ เราก็เลยเลือกที่จะทำงานที่นี่ที่เดียวน่ะ เราว่าจะทำไปสักพักนึง แล้วงานนี้เลิกประมาณเที่ยงคืนด้วย เลิกไวกว่าตอนเป็นพนักงานเสิร์ฟด้วย” เธอพูดไปก็ยิ้มไปตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครใจดีเท่าเจ้าของผับที่เธอทำงานอยู่มาก่อนเลย ทั้งๆที่เขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่อายุก็คงจะประมาณเท่าเธอแต่เขากลับบริหารกิจการงานเก่ง มีลูกค้ามากมายเข้ามาใช้บริการผับทุกวัน“แล้วร่างกายจะไหวมั้ย..” เชอรีนที่เป็นห่วงในตัวเพื่อนสาวรีบเอ่ยถามตัวเธอก็แค่นี้แล้วยังต้องทำงานจนดึกดื่นอีกแล้วแบบนี้โรคภัยไข้เจ็บจะไม่ถามหาเอาเหรอ“ต้องไหวสิเราทำได้อยู่แล้ว” วิเวียนยิ้มหวานมองตาเพื่อนรัก เรื่องนอนดึกแบบนี้เธอชินแล้ว ร่างกายรวมไปถึงสภาพจิตใจของเธอมันโอเคมากแต่ก็นะเธอรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง มือเล็กกอบกุมมือเชอรีนจะบอกเธออย่างไรดีว่าไม่ต้องเป็นห่วง“ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ ถ้าเราไม่ไหวเราค่อยลาออก โอเคมั้ย”“โอเค..งั้นสู้ๆแต่อย่าหักโหมจนเกินไปนะ” ได้ยินแบบนั้นเชอรีนก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เธอกับไอรีนและเพียวจะคอยซัพพอร์ตวิเวียนอยู่ตรงนี้เสมอขอแค่มีอะไรเธอบอกกันเท่านั้นพวกเธอก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเพื่อนคนนี้ทันที วิเวียนพยักหน้าส่งย
“อืม ได้สิ ว่าแต่บ้านเราอยู่แถวไหนเหรอ” แชมเปญยินดีเป็นอย่างมากที่จะไปส่งไอรีนถึงที่บ้าน“อยู่แถวลาดพร้าวค่ะ”“แถวเดียวกับเก้าเลยนี่ เก้าไปส่งไอรีนหน่อยได้มั้ย” แชมเปญชี้มือไปทางเก้าทันทีเพราะคอนโดของเขาก็อยู่แถวนั้นเหมือนกัน เธอร้องขอให้หนุ่มปีสามช่วยไปส่งเพื่อนน้องสาวของเธอซึ่งเขาก็พยักหน้ารับปากด้วยความเต็มใจและหันไปส่งยิ้มให้ไอรีน เรื่องไปส่งแค่นี้ถือว่าสบายมากไม่ได้ลำบากอะไรเลย“อืม ได้สิ ไอรีนเดี๋ยวกลับกับพี่นะ”“หา ตะ แต่ว่า..ค่ะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทำไมสุดท้ายเธอถึงต้องให้พี่เก้าไปส่งเธอที่บ้านด้วย ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ ไอรีนอ้าปากเตรียมที่จะปฏิเสธแต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของพี่เก้าเข้าให้จึงทำให้เธอหลบสายตาเผลอตกปากรับคำเขาไปอย่างง่ายดายและเป็นจังหวะเดียวกันกลับที่พนักงานของร้านได้นำบิลมายื่นให้เก้า“ทั้งหมด 1,500 บาทค่ะ”“นี่ครับ” เก้าหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมาแล้วยื่นเงินจำนวนนั้นให้กับพนักงานของร้าน ทุกคนพากันลุกขึ้นจากเก้าอี้และสาวเท้าพากันเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น เพียวกับมาร์ชขอแยกตรงหน้าร้าน เชอรีนไปรถของพี่แชมเปญส่วนไอรีนจำต้องไปกับพี่เก้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ยัยเชอพูดอะไรน่ะน่าตีจริง” แชมเปญรีบส่งเสียงเอ็ดน้องสาว เดี๋ยวนี้เธอร้ายถึงขั้นที่แนะนำเพื่อนให้ผู้ชายเชียวเหรอถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอก็เถอะ แชมเปญมองไปยังเพื่อนทั้งสองของเชอรีน คนนึงกำลังหัวเราะตลกขบขันเหมือนคนไม่คิดอะไรแต่อีกคนนี่น่ะสิชื่อว่าอะไรนะ ไอรีน อย่างนั้นใช่มั้ย ก้มหน้าก้มตาเชียวดูเหมือนจะเขินไปกับสิ่งที่น้องสาวเธอพูดอย่างนั้นสินะเก้าที่มองเห็นเหมือนกันว่าไอรีนเขินเขาจึงได้พูดอย่างไม่จริงจังมากนัก เขามองไปยังใบหน้าเรียวสวยของไอรีน เด็กสาวคนนี้สวยผิวขาวหน้าตาน่ารักน่ามองเหมือนกันนะซึ่งเขาเองที่ไม่ค่อยจะสนใจใครสักเท่าไหร่จึงทำให้ไม่ทันได้สังเกตเธอ“ดูสิ เพื่อนเราเขินพี่หมดแล้ว” เก้าชี้มือไปที่ไอรีนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา เขาหลุดยิ้มออกมาอย่างคนที่เอ็นดูเพื่อนของน้องสาว เชอรีนมองไปยังไอรีนก็พบว่าเธอเขินอายอย่างที่พี่ชายเธอได้บอก อย่าบอกนะว่าไอรีนชอบพี่เก้าน่ะงั้นจะรอช้าอยู่ทำไมก็รีบจับคู่ให้พวกเขาเลยสิครับ...“ก็เห็นพี่โสดเลยอยากแนะนำคนใกล้ตัวให้ช่วยดูแลพี่ชายไงคะ” เชอรีนไม่รีรอที่จะพูดต่อไปถ้าพวกเขาหัวใจตรงกันสักวันก็อาจจะได้เลื่อนขั้นพัฒนาเปลี่ยนสถานะ