วอนตีน

“ไม่ต้องลงไปข้างล่างแล้ว” หันไปมองคนตัวสูงที่สวมกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียว เสยผมขึ้นเดินมาหาเธอที่นั่งเป่าผมอยู่บนเตียง

“เข้าใจไหม ไม่ต้องลงไปข้างล่างแล้ว” เลื่อนมือเข้ามาบีบก้อนนุ่มใต้ชุดนอนตัวเดียวที่เธอสวมอยู่

“อ๊ะ! ศิราช คนโรคจิต” มุ่ยหน้าใส่เขา วางไดร์เป่าผมลง ยกแขนขึ้นกอดหน้าอกตัวเอง ขนาดเธอว่าเขาชายหนุ่มยังยืนมองเธอนิ่ง

“ฉันพูดรอบแรกเธอเงียบทำไมล่ะ ต้องให้บีบก่อนถึงจะอ้าปากพูดได้”

“เจ้านายเขาไม่จับนมลูกน้องแบบนี้หรอกนะคะ”

“เหรอ งั้นเราก็คงเป็นเจ้านายกับลูกน้องที่แอบแซ่บกัน” ค้อนดวงตาใส่เขาวงใหญ่ ดูเขาพูดเข้าสิ “อยากจับคืนก็ได้ ฉันไม่ติด”

“ศิราชเป็นผู้ชายไม่เสียหายเท่าเฟรญ่านี่คะ”

“มากกว่าจับก็ทำไปแล้ว ยัยตัวเล็ก” ใช้นิ้วชี้เคาะหน้าผากเธอ ส่ายหน้าออกมาน้อยๆ เมื่อเธอทำสีหน้าบูดบึ้งใส่เขา

“ห้ามลงไปข้างล่าง เธอยังไม่ตอบฉัน”

“เข้าใจแล้วค่ะ เฟรญ่าจะไม่ลงไปข้างล่าง”

“ดีมาก ฉันจะกลับขึ้นมาไม่เกินเที่ยงคืน” ดึงแก้มนิ่มของเธอ ก่อนจะผละตัวเปิดประตูออกไปจากห้อง

หญิงสาวลูบแก้มของตัวเอง เผลออมยิ้มออกมาเล็กๆ หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าต่อ เจ้านายกับลูกน้องเขาอยู่ด้วยกันเหรอ

เขาจับนมกันเหรอ

เขาบอกเวลากลับเข้าบ้านกันเหรอ

เจ้านายกับลูกน้องไม่จริงน่ะสิ

“อะไร เปลี่ยนชุด?” อาทิตย์เอ่ยทัก เมื่อเห็นศิราชเดินกลับออกมาจากบ้าน เส้นผมชื้นน้ำ กลิ่นครีมอาบน้ำหอมติดตัวออกมา แถมยังสวมแค่บ็อกเซอร์เพื่อเพิ่มความสบายตัว

ระดับความเปื้อนของศิราชมันน้อยนิดเมื่อเทียบกับเฟรญ่า หากเฟรญ่าอาบน้ำเขาจะไม่มองว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติ แต่กับศิราชมันผิดแปลก ศิราชไม่ใช่คนสะอาดถึงขนาดนั้น

“มึงอาบน้ำเป็นชั่วโมงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ” ลีโอเพื่อนในกลุ่มเอ่ยพูด เป็นเพื่อนที่คบหากันมานาน หากมีเวลาว่างก็จะมาร่วมวงกินเหล้ากันที่นี่ และดูเหมือนวันนี้จะว่างกันครบทุกคน

เขาไม่ให้เฟรญ่าลงมา เพราะพวกมันชอบแซวเธอ

“ทำอย่างอื่นมากกว่า ได้เมียกลับมาอยู่ด้วยแล้วนี่” ภาคินเป็นเพื่อนในกลุ่มอีกหนึ่งคน รักเพื่อนพ้องขนาดไหนให้คิดภาพตามดู ภาคินเคยเอาร่างกายของตัวเองบังไม้ที่กำลังฟาดลงมาใส่หัวเขา ใช้ร่างกายของตัวเองรับแรงกระแทกแทน หากตอนนั้นเขาไม่ได้มัน ตอนนี้ก็คงนอนเป็นผักไม่รู้สึกตัว เพราะไม้ไม่ได้ถูกฟาดลงมาทีเดียว แต่ฟาดไม่ยั้ง รอดมาได้ครบทุกคนในกลุ่มถือว่าบุญมาก

“ที่พาน้องเฟรญ่าขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนี่อ้างเหรอวะ ที่แท้ก็ตั้งใจจะขึ้นไปกินน้องเฟรญ่าของกู โอ๊ย!ไอ้เหี้*” ดีดตัวลุกขึ้น เมื่อเหล้าถูกสาดใส่หน้า

“กูยังไม่เคลียร์เรื่องที่มึงทำให้เฟรญ่าเจ็บตัว อย่าวอนตีน” พูดกับอาทิตย์ ไอชิก็รีบทำตัวดี เทเหล้าใส่แก้วให้เขา หลบดวงตาขุ่นขวางของเฮียใหญ่ที่มองมา

“เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุโว้ยย! อย่างน้อยวันนี้มึงก็ได้ อึ้บเมียมึงไหมวะ” คราวนี้ไม่ใช่แค่น้ำในแก้วที่สาดใส่หน้าอาทิตย์ แต่เป็นทั้งแก้วทั้งน้ำที่ถูกเขวี้ยงใส่ แต่อาทิตย์ที่ระวังตัวอยู่ก่อนแล้ว เพราะรู้โดยสัญชาตญาณว่าคำพูดของตัวเองมันสุ่มเสี่ยงโดนตีนขนาดไหน กระโดดหลบได้ทัน

“ไอ้ห่า ถ้าโดนหัวกูแตกเลยนะมึง” มองแก้วที่หล่นแตกบนพื้น เพื่อนในกลุ่มมองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ เมื่อก่อนก็เล่นแรงกันกว่านี้ อีกอย่างอาทิตย์หาเรื่องแตะต้องของรักของหวงศิราชก่อน ถึงไม่ได้แตะต้องด้วยมือ แต่แตะต้องด้วยคำพูด

“เรื่องของมึง”

“…”

“ให้เกียรติเฟรญ่าด้วย”

“เออ กูขอโทษ” รู้ว่าเพื่อนโมโหจริง ถึงยอมพูดขอโทษออกมา เดินไปเก็บเศษแก้วที่แตก และกลับมานั่งร่วมวงเช่นเดิม ศึกขนาดย่อมถือว่าได้จบลง คราแรกเขาไม่คิดจะเอาเรื่องเพราะเฟรญ่าไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่ แต่คำพูดของมันก็กวนอารมณ์เหลือเกิน

“ก๊วนไปไหน” มองคนบนโต๊ะ ที่หายไปหนึ่งคน

“กลับไปหาแฟนแล้วครับเฮีย” ไอชิบอก ชายหนุ่มพยักหน้ารับ มองไอแพดที่ถูกวางลงบนโต๊ะเพียงนิด ก่อนจะยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก

“กูอยากสักลายนี้”

“คิวเฮียใหญ่เต็มถึงต้นปีหน้าครับ” ไอชิพูดขึ้นทันที เพราะจำตารางงานของเฮียใหญ่ได้ “แต่คิวของเฮียกิมเล้งว่าง ถ้าเฮียลีโออยากสัก คงต้องเป็นเฮียกิมเล้งสักให้”

“เออ” ตอบรับก่อนจะส่งไอแพดให้กิมเล้งดู รับไปดูเพียงนิด และให้ลงตารางงานกับไอชิ เพื่อนก็เพื่อนเถอะ แต่การทำงานต้องเป็นระบบ

“คิวยาว มึงไปสักที่อื่นเถอะ” อาทิตย์พูดเมื่อเห็นคิวงานของช่างสักแต่ละคน

“ร้านแม่งก็ใหญ่แต่มีช่างสักประจำร้านแค่สามคน อีกคนก็ช่างเลือกลูกค้า” ภาคินพูดพลางปรายตามองเจ้าของร้าน ที่ไม่มีท่าทีเดือดร้อนกับคำพูดเหน็บแนมของเขา

“เฮียลีจะสักที่อื่นไหมครับ ผมจะได้ไม่ลงคิวให้” แถมยังไม่แคร์ลูกค้าด้วย ประมาณว่ารอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ ถ้าไม่ดีจริงคงไม่มีใครอยากรอ นานขนาดนี้

“กูรอได้” กัดฟันพูด

“ครับผม”

“ถ้าเฮียลีอยากได้เร็วก็ติดแทททูกับไอชิไปก่อน ไม่ต้องรอคิว เข้าไปติดพรุ่งนี้เลยก็ได้” กิมเล้งพูดหยอกเย้า เพราะไม่ว่าอย่างไงก็ไม่มีทางลัดคิวให้เด็ดขาด

“กูดูอยากติดแทททู?”

“ไม่รู้สิครับ แต่คนส่วนมากก็มาที่ร้านเพื่อติดแทททูกับไอชิกันทั้งนั้น”

“กูไม่ใช่ผู้หญิงที่อยากมาติดแทททูเพราะผู้ชายหล่อ”

“แทททูเฮียใหญ่ก็สวยด้วย จะว่าหล่ออย่างเดียวไม่ได้”

“เออ ปกป้องกันเข้าไป” ยกยิ้ม ยื่นแก้วเหล้าไปชนกับไอชิที่หันมายิ้มให้ เพราะโดนชมเป็นนัยว่าตัวเองหล่อ

“นั่นน้องเฟรญ่าหรือเปล่าวะ” ชี้นิ้วไปยังระเบียงห้อง ศิราชหันมองตามนิ้ว มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น หากภาคินไม่ชี้นิ้วให้ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะดู

“แล้วมึงจะชี้ทำไม?”

“เอ้า! กูชี้ถามให้แน่ใจ”

“ถ้าไม่ใช่เฟรญ่าแล้วจะใคร ถามอะไรโง่ๆ” เธอแค่เดินมาดึงม่านปิดกระจกตรงระเบียงห้อง เพื่อไม่ให้แสงไฟส่องขึ้นไปยังห้องนอน ไม่นานไฟในห้องก็ดับลง นั่นหมายความว่าเธอนอนแล้ว

“ใครจะไปรู้ละโว้ยย ใส่ชุดนอนผ้าพลิ้วสายเดี่ยวแล้วเซ็กซี่ฉิบหาย กูชื่นชมในฐานะเพื่อนที่เห็นว่าได้เมียสวย” รีบพูดประโยคสุดท้ายเมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของศิราช

“เสือก” ดันลิ้นชนกระพุ้งแก้ม เมียเขาสวยศิราชไม่ได้ปฏิเสธ และตัวเขาเองรู้เรื่องนี้ดีกว่าใคร แต่สวยแล้วไง เขาชมได้คนเดียว ฟังคนอื่นชมเมียตัวเองแล้วหงุดหงิด