บทที่ 6

บทที่ 5 จับตัวมา

@มาร์ฟิกซ์คลับ

"กว่าจะมาช้าชิบหาย" มาร์ฟิกซ์เอ่ยกับผู้ที่เข้ามาใหม่ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน ไซม่อนนั่นเอง เพื่อนสนิทผู้ร่วมหุ้นอีกคน ธุรกิจของพวกเขาทำด้วยกันสามคน คือ ทอร์ช มาร์ฟิกซ์ และไซม่อน

"โทษทีกูมีเรื่องต้องจัดการเลยมาช้า"

"เข้าเรื่องเถอะ" ทอร์ชรีบเอ่ยขึ้นเพราะกลัวจะเสียเวลาเปล่าๆ

"กูกับไอ้มาร์ฟิกซ์อ่านเอกสารเรียบร้อยแล้วกูเห็นด้วยกับสินค้าล็อตใหม่รอบนี้ มึงลองอ่านดูว่ามีอะไรติดขัดตรงไหนไหม"

ไซม่อนใช้เวลาอ่านเอกสารนานหลายนาที ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"โอเค ตกลงตามนี้"

"สินค้ารอบนี้มีจำนวนมากกว่าทุกล็อต หวังว่าจะไม่มีเศษสวะตัวไหนมาทำเสียเรื่อง ช่วงนี้เป็นคนดี ไม่อยากมือเปื้อนเลือด" ทอร์ชเอ่ยแล้วทำท่าจะลุก

มาร์ฟิกซ์และไซ่ม่อนได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับคำว่าคนดีของเขา

"กูกลับละ"

"เหี้ยไรของมึงอีก กุว่ามึงซ่อนเมียแหงๆเลย" มาร์ฟิกซ์เอ่ย

"ยืนยันคำเดิม กูไม่ได้ว่างเหมือนมึง"

"กูก็จะกลับแล้วเหมือนกัน" ไซม่อนจึงเอ่ยขึ้นอีกคน

"เหอะ! พวกนักธุรกิจแสนล้านงานรัดตัวจริ๊งงงง" มาร์ฟิกซ์เอ่ยด้วยท่าทางกวนๆ

"บ่นเหี้ยไรหนักหนา มึงไม่มีงานหรือไง"

"ก็กูแบ่งเวลาเป็น"

"..."

"ใครจะเป็นคนดีมีเวลาให้เพื่อนแบบกูละ"

"ดีเหี้ยมากมั้ง" ทอร์ชทิ้งทายก่อนกลับ

@เพนต์เฮาส์ทอร์ช

"นายครับ"

"พ่อเธอไปฝรั่งเศสแล้วครับ"

"อืม กูรู้แล้ว"

"พรุ่งนี้กูจะไปบ้านมัน กูให้เวลามันเสพความสุขมานานเกินไปแล้ว" เรื่องปัญหาธุรกิจของพชร ทอร์ชเป็นคนจัดการ ทำให้หุ้นส่วนใหญ่ถอนหุ้นออกไปหลายราย จนเกิดปัญหาวิกฤตหนักถึงขั้นล้มละลายในอีกไม่นาน...

@คฤหาสน์พชร

เอี๊ยด~ เสียงรถหรูถูกขับเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์หลังใหญ่พร้อมกับลูกน้องของทอร์ชจำนวนหลายสิบชีวิต เดินเข้าไปภายในบ้านอย่างถือวิสาสะ

"กรี๊ดดดดดดด!" เสียงแม่บ้านร้องขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นชายชุดดำเต็มไปหมด พริมโรสที่วิ่งลงมาจากชั้นบนบ้าน ก็ต้องเบิกตากว้าง

"คุณ! นี่มันอะไรกัน เข้ามาในบ้านฉันทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"

"หมับ"

"โอ๊ย! นี่คุณ! ปล่อยฉันะ"

"ต้องการอะไร"

ทอร์ชโยนเอกสารใส่พริมโรสอย่างแรง โดยไม่สนว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกยังไง

"อะ!"

"ธุระกิจของไอ้พชรกำลังจะล้มละลาย ทุกอย่างกำลังจะกลายมาเป็นของฉันรวมทั้งบ้านหลังนี้"

"และ..." ทอร์ชเว้นคำพูดเอาไว้ก่อนจะมองตามร่างกายของพริมโรสด้วยสายตาแทะโลม จนเธอต้องยกมือมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ เขามองเธอเพื่อเป็นการบอกว่าเธอก็ต้องเป็นของเขาด้วยเหมือนกัน...

"...มะ...ไม่จริง"

"ก็แหกตาอ่านเอกสารซะซิ"

"ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไง ไม่ได้ยินเหรอ!" พริมโรสตะโกนใส่เขาอย่างคนหัวเสีย

"หมับ"

ทอร์ชลากตัวเธอออกไปกลับเขาด้วย

"ปล่อยนะ!" ทอร์ชจับพริมโรสยัดเข้าไปไหนรถ พร้อมรีบเข้าไปนั่งข้างเธอ

"ก็บอกแล้วไงว่าทุกอย่างของไอ้พชรกำลังจะเป็นของฉัน" เขาใช้มือบีบปลายคางมนของเธออย่างแรงจนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะสะบัดมือออกจนเธอหน้าหันไปอีกทาง

"ฉันกับพ่อไปทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้" น้ำใสๆไหลออกมาจากตาของเธอด้วยความเสียใจอย่างหนัก

"หึ...สิ่งที่เธอโดนมันยังเทียบกับความสูญเสียของครอบครัวฉันไม่ได้เลย"

"มะ...หมายความว่ายังไง"

"ออกรถ"

"ครับ"

"จะ...จะพาฉันไปไหน"

"ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง"

@เกาะส่วนตัวทอร์ช

ทอร์ชพาพริมโรสมาที่บ้านพักหรูขนาดใหญ่ ที่นี้เป็นเกาะส่วนตัวของเขา มีแม่บ้านและคนของเขาคอยดูความเรียบร้อยตลอด

"พาฉันมาที่นี้ทำไม?"

"เพราะเธอเป็นของฉันแล้ว ฉันมีสิทธิ์ในตัวเธอทุกอย่าง"

"ไอ้บ้า คนเลว ฉันจะกลับบ้าน"

เธอพูดพร้อมหันหลังจะเดินออกจากบ้าน

"ถ้าอยากจะไปจากที่นี้ก็ว่ายน้ำข้ามเกาะไปเอง" พริมโรสหันขวับมามองหน้าเขาท่าทางไม่พอใจ

"อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า"

"หึ..."

"เธอต้องอยู่ที่นี้กับฉันในฐานะ...ทาสบำเรอของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ"

"..."

"ฝันไปเถอะ"

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รับประกันความปลอดภัยชีวิตของไอ้พชร"

"นี่! คุณอย่าทำอะไรพ่อฉันนะ"

"ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปไม่แน่ ขึ้นอยู่กับการกระทำของเธอ" พูดจบเขาก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของเขา พริมโรสได้แต่ยืนกำมัดแน่นด้วยความโกธร เธอต้องหาทางออกไปจากที่นี้ให้ได้...

สักพักก็มีแม่บ้านเดินมาหาเธอที่ห้องรับแขก

"คุณทอร์ชให้ไปหาที่ห้องทำงานค่ะ"

"เขาได้บอกหรือเปล่าว่ามีเรื่องอะไร"

"ไม่ได้บอกค่ะ" แม่บ้านเอ่ยออกมาแค่นั้น ก็เดินพาพริมโรสมาหาทอร์ชที่ห้องทำงาน

ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~

"เข้ามา"

"มีอะไร" พริมโรสเอ่ย

"เธอไม่มีสิทธิ์ถามว่าฉันมีหรือไม่มีอะไร ฉันอยากจะเจอทาสบำเรอ ตอนไหนก็ได้ ไปรอฉันที่ห้อง แม่บ้านจะพาไปขาดเหลืออะไรก็บอก"

"ถ้าฉันยอมเป็นทาสของคุณ คุณจะปล่อยพ่อฉันไปไหม"

"หึ...เห็นฉันเป็นคนใจดีขนาดนั้นเหรอ"

"ฉันตกลงเป็นทาสของคุณก็ได้"

"มันไม่ใช่ข้อตกลง มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วเพราะทุกสิ่งทุกอย่างของไอ้พชรมันเป็นของฉันแล้ว"

พริมโรสได้แต่ข่มความโกรธไว้ในใจ เธอจะไม่ยอมให้ทุกอย่างที่พ่อกับแม่สร้างมาตกไปอยู่ในมือคนชั่วแบบเขาอย่างแน่นอน เธอจะต้องหาทางเอาทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้

"ในเมื่อคุณได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วทำไมไม่ปล่อยฉันกับพ่อไป"

"หึ...ฉันต้องการเห็นพวกเธอทรมานอย่างสาสม"

พริมโรสต้องฝืนใจพูดด้วยความเจ็บปวด "ฉันขอแค่ให้คุณปล่อยพ่อฉันไปและห้ามทำอะไรพ่อฉันเด็ดขาด ฉันจะขอเป็นคนชดใช้แทนคุณพ่อเอง"

"จำคำพูดของตัวเองไว้ให้ดี ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจเมื่อไหร่ ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยชีวิตพ่อเธอ"

พริมโรสพยายามเก็บความรู้สึกกับคำพูดของเขาไว้ในใจ

"ฉันขอคุยกับพ่อหน่อยได้ไหม ฉันไม่มีโทรศัพท์ ตั้งแต่พ่อไปฝรั่งเศส ฉันยังไม่ได้โทรหาคุณพ่อเลย ไม่รู้ตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้าง"

"ไม่ให้"

"..."

"นี่คุณ!"

"ใจร้ายมากเกินไปแล้วนะ"

"ฉันไม่เคยใจดีอยู่แล้ว"

"ฉันขอคุยกับคุณพ่อแป๊ปเดียว ฉันก็ยอมในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว ฉันขอแค่นี้คุณจะให้ไม่ได้เลยเหรอ"

ทอร์ชพ่นลมหายใจออกมาอย่างนึกรำคาญ จึงตัดสินใจยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

"แต่ต้องคุยตรงนี้แล้วเปิดลำโพงด้วย" พริมโรสทำหน้าไม่พอใจแต่ก็เลี่ยงไม่ได้

ครืดดดดด~ ครืดดดดด~

(สวัสดีครับ)

"แดดดี๊"

(ทำไมไม่ใช่เบอร์พริม)

"คือพริม...ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านค่ะ ตอนนี้พริมมาเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน เลยยืมโทรศัพท์เพื่อนโทรหาแดดดี๊ เป็นยังไงบ้างค่ะ เดินทางเหนื่อยไหม"

(มีบ้างนิดหน่อยตามอายุ)

"ตลกกลบเกลื่อนเหมือนเดิมเลยนะคะ แดดดี๊อยู่ทางโน่นดูแลตัวเองดีๆนะคะพริมเป็นห่วง"

(ครับลูก)

(พริมคิดถึงแดดดี๊นะคะ)

"แด๊ดก็คิดถึงพริม"

พริมโรสได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา เธอไม่อยากอ่อนแอให้คนอย่างเขาเห็น

หลังจากคุยกับพ่อเสร็จ แม่บ้านก็พาฉันมาที่ห้องพักขนาดใหญ่ ที่นี้ใหญ่โตทุกห้อง แต่มันคือขุมนรกสำหรับฉัน

"เสื้อผ้าคุณพริมโรสค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ...มันเป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว ขอตัวก่อนนะคะ"

พริมโรสพยักหน้าเล็กน้อยตอบแม่บ้าน

แกร๊กกก~

เสียงทอร์ชเปิดประตูเข้ามาในห้อง

"พลั่ก"

เขาผลักพริมโรสล้มลงเตียงอย่างแรง

"อะ! นี่! ฉันเจ็บนะ"

"หึ...แค่นี้ไม่ตายหรอก" ว่าจบทอร์ชก็ลูบไล้ขาอ่อนเธอไปมาจนเธอขนลุกซู่

"นี่! จะทำอะไร"

"แค่จะเช็กของก่อนทดลองใช้งาน"

"นี่! อะ...ออกไปนะ"

"จำที่ตัวเองพูดไม่ได้เหรอ อย่าทำให้ฉันไม่พอใจ"

"ฉะ...ฉันหยังไม่พร้อม"

"ไม่มีคำว่าไม่พร้อมสำหรับทาสหรอกนะ ถ้าเจ้าชีวิตเธออย่างฉันต้องการ เธอต้องพร้อม"

"จะกดขี่ข่มเหงกันขนาดนี้เลยเหรอ คำก็ทาสสองคำก็ทาส เขาเลิกทาสไปตั้งนานแล้วไม่รู้หรือไง"

"..."

"เลิกพูดมากได้แล้ว ถ้าฉันอาบน้ำเสร็จหวังว่าเธอจะพร้อมทำกิจกรรมบนเตียงนะ"

พอทอร์ชเข้าไปในห้องน้ำ เธอก็ไม่รอช้า รีบวิ่งออกจากห้องเพื่อหาทางหนีทันที ที่นี้เต็มไปด้วยคนของเขา เธอต้องหาทางตบตาบอดี้การ์ดพวกนี้ให้ได้ ปีเตอร์ลูกน้องคนสนิททอร์ช เห็นพริมโรสกำลังจะเดินออกจากบ้าน เขาจึงเอ่ยถาม

"คุณพริมโรสจะไปไหนครับ"

"ฉันจะออกไปเดินเล่นริมทะเลหน่อย"

"..."

"นายรู้หรือเปล่าครับ"

"ฉันบอกเขาแล้ว ฉันไปได้ยัง"

"เดี๋ยวผมไปด้วย"

"ฉันอยากเดินเล่นคนเดียว คิดว่าฉันจะหนีเหรอ ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบฉันจะหนีไปไหนได้ ที่นี้เป็นเกาะนะ"

ปีเตอร์ทำหน้าใช้ความคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา

"ก็ได้ครับ"

พริมโรสเดินออกไปเรื่อยๆไกลจากบ้านพักของทอร์ชพอสมควร ในระหว่างที่เธอกำลังใช้ความคิดหาทางหนี จู่ๆได้มีกลุ่มผู้ชายชุดดำมาขวางหน้าเธอไว้

"จะไปไหนครับคุณพริมโรส" เธอรีบวิ่งหนีไปอีกทาง

ปึก!

"อ๊ะ" พริมโรสชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรง

"คุณ!"

"ว่าไง คิดดีแล้วเหรอที่จะหนี เกาะที่นี้ไม่มีใครเข้ามาได้สุ่มสี่สุ่มห้า และถ้าได้เข้ามาแล้ว ถ้าฉันไม่อนุญาตใครหน้าไหนก็ออกจากที่นี้ไม่ได้"

"หมับ โอ๊ย!"

ทอร์ชกระชากพริมโรสเข้าหาอกแกร่งอย่างแรง

"ฉันคงใจดีกับเธอมากไปสินะ" พูดจบทอร์ชจัดการอุ้มพริมโรสพลาดบ่าแกร่งเพื่อพาเธอกลับบ้านพักตามเดิม

"ปล่อยนะ! ไอ้บ้า" ตุ๊บๆๆๆ พริมโรสกำหมัดแน่นทุบเข้าที่หลังกว้างอย่างแรง

"อยู่เฉยๆอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

ทอร์ชทิ้งพริมโรสลงบนเตียงอย่างแรง

ตุ๊บ!

"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ" ทอร์ชจัดการขึ้นคร่อมร่างเล็กเอาไว้ เเล้วใช้มือจับแขนเธอขึ้นทั้งสองข้างมัดไว้กับเตียง

"นี่จะทำอะไร!?" พริมโรสเบิกตากว้างกับการกระทำของเขา

"โทษสำหรับคนที่ทำให้ฉันไม่พอใจ"

"ปะ...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" ไม่รอช้าทอร์ชก้มลงไปบดขยี้จูบเธออย่างเร่าร้อนรุนแรง

"อื้อ~" เขาบดจูบเธอแบบนั้น จนพริมโรสเลือดซึมออกมา

"หึ...แค่นี้ไม่ตาย ง่ายๆหรอก"

"ปล่อยฉัน!"

ทอร์ชไม่พูดอะไรนอกจากแสยะยิ้มออกมาด้วยความโหดเหี้ยม

"เตรียมรับแรงกระแทกจากฉันให้ดี"

"ไม่นะ"

พูดจบเขาจัดการฉีกเสื้อผ้าเธอออกจนไม่เหลือสักชิ้น ทอร์ชลูบไล้ตามร่างกายขาวเนียนของเธอไปมาอยู่แบบนั้น เขาคลึงเคล้นหน้าอกอวบอิ่มอย่างแรง

"นมอย่างใหญ่ เต็มมือมาก"

"จะ...เจ็บ เอามือออกไปนะ"

ทอร์ชใช้ปากตะโบมดูดยอดประทุมถันอย่างแรงจนพอใจ

"อ๊าา"

ทอร์ชลูบไล้ความเป็นสาวอันอวบอูมไร้ขนปิดสนิท ไปมา เขากระตุกยิ้มร้ายอย่างพึงพอใจ

"ขาวอมชมพูไปหมด"

"ไอ้บ้า! โรคจิต! คนชั่ว!"

"หุบปากถ้าไม่อยากตายคาเตียง" ทอร์ชใช้มือแหวกกลีบกุหลาบที่ปิดสนิท แล้วสอดนิ้วร้อนเข้าไปในช่องทางรักคับแคบของเธอ ไหนขอเช็กของหน่อย เขาสะกิดติ่งเกสรสีแดงสดอย่างเร็วรัว

"อื้ออ~ ฉันเจ็บ เอามือออกไปนะ"

"แน่ใจเหรอว่าเจ็บ"

"หยุดเดี๋ยวนี้"

ทอร์ชใช้มืออีกข้างสะกิดที่ยอดปทุมถันเร็วรัว เพื่อปลุกอารมณ์ของเธอ

"อื้อ~ ปล่อย" พริมโรสดิ้นพล่านไปมาด้วยความเสียวซ่านข้างบน แต่ช่วงล่างของเธอเจ็บตรงนั้นมาก เพราะเขาใช้สองนิ้วมือกับความเป็นสาวเธอด้วยความรุนแรง ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาทำแบบนี้กับเธอ

"อะ อ๊ะๆ"

"อื้อ เจ็บ" พริมโรสนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

"นี่แค่นิ้วนะ ถ้าเจอของฉันเข้าไป เธอจะร้องขอชีวิตมากกว่านี้..."