Novels by ณณัท

บทที่ 17 สนิทกันมากเหรอ@มหาวิทยาลัยออสเวิร์ด ฉันลงจากรถมาพร้อมพี่เรย์เดน ทว่าฉันรีบสาวท้าวเดินให้ห่างจากพี่เขาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเรามาด้วยกัน ตอนแรกฉันบอกให้พี่เรย์เดนจอดส่งฉันลงที่หน้าคณะแต่ครั้งนี้พี่เขาไม่ยอม"รีบอะไรขนาดนั้น เธอไปเรียนช้ากว่านี้ก็ไม่ทำให้เธอเข้าเรียนสายหรอกนะ"เสียงเข้มดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้เจนนิสเอี้ยวหน้ากลับไปมองก็เห็นว่าเรย์เดนเดินตามมาด้วยระยะที่ไม่ได้ห่างจากเธอมากนักฉันว่าฉันเดินเร็วแล้วนะ ทำไมพี่เขาตามมาทัน แต่ดูจากลักษณะการก้าวเดินของพี่เขาแล้ว สามก้าวของพี่เขาเท่ากับหนึ่งก้าวของฉันเลย แล้วจะรีบเดินตามฉันมาทำไหมเนี่ย"พี่เรย์เดนจะเดินตามเจนนิสมาทำไมคะ?""ใครบอกว่าฉันเดินตามเธอ ฉันก็ต้องเดินไปทางนี้อยู่แล้วไหม เพราะห้องเรียนอยู่ทางนี้ อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย""…" เจนนิสได้แต่ทำหน้ามุ่ย ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นลิฟต์เพราะลิฟต์กำลังจะปิด"ขอโทษค่ะ ขอไปด้วยคนนะคะ" เจนนิสเอ่ยขอโทษพร้อมกับรีบก้าวขาเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็วซึ่งเรย์เดนก็เดินตามเข้ามาติดๆ ทำให้บรรยากาศภายในลิฟต์อึมครึมมาก เพราะไม่มีนักศึกษาคนไหนไม่รู้จักเขาและทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นอาจารย์ท

บทที่ 16 อยากให้รับผิดชอบยังไงมาเฟียหนุ่มเล้าโลมคนใต้ร่างไม่หยุดเพื่อให้เธอคล้อยตามและมีอารมณ์ร่วมไปกับเขา ข้างล่างก็กระแทกกระทั้นไม่หยุดหย่อน ข้างบนก็บีบเคล้นเต้าอวบทั้งสองข้างอย่างหลงใหล ยิ่งเรย์เดนเห็นคนตัวเล็กแดดิ้นร่างกายไปมาบวกกับใบหน้าสวยหวานที่กำลังบ่งบอกถึงความเสียวซ่าน ยิ่งกระตุ้นความดิบเถื่อนภายในกายทำให้เขาอยากมีเซ็กซ์กับเธอไปเรื่อยๆ ไม่อยากหยุด"อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหม มันจะทำให้ฉันหยุดตัวเองไม่ได้" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแหบพล่า"ทะ...ทำไมพี่เรย์เดนต้องทำแบบนี้กับเจนนิสด้วยคะ""เพราะเธอน่าเอา" ว่าจบมาเฟียหนุ่มก็ออกเเรงกระแทกอย่างหนักหน่วงและรัวเร็ว เพราะเขาใกล้จะแตะขอบสวรรค์เต็มทีแล้วปึก! ปึก! ปึก! ปึก!"อ๊ะๆๆ อื้อ พะ...พี่เรย์เดน" ตอนนี้สมองของเจนนิสขาวโพลนราวกับกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ จนทำให้เธอลืมความเจ็บกลางกายสาวไปชั่วขณะ ความรู้สึกตอนนี้มีเพียงความเสียวซ่านที่เขามอบให้"อ๊าสสส์/กรี๊ดดดดด" ไม่นานทั้งคู่ก็ส่งเสียงครวญครางเฮือกสุดท้ายออกมาพร้อมกันเมื่อได้ปลดปล่อยความต้องการเด็กสาวหอบหายใจถี่รัวด้วยความเหนื่อยล้า กรอบใบหน้าสวยมีเม็ดเหงื่อผุดเต็มไปหมด ราวกับว

บทที่ 15 ไม่ปรานีแผล็บ แผล็บ เรย์เดนลากลิ้นร้อนไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้ แล้วตวัดลิ้นชอนไชเข้าไปในช่องทางรักคับแคบของเด็กสาว เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกสำหรับเขาเลยก็ว่าได้เพราะเขาไม่เคยใช้ลิ้นทำแบบนี้ให้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เจนนิสเป็นคนแรกที่ทำให้เขาอย่างลอง มาเฟียหนุ่มตวัดลิ้นเลียดอกไม้งามของเด็กสาวอย่างมูมมามราวกับว่ามันเป็นอาหารจานโปรดอย่างไงอย่างงั้น"อ๊ะๆ พี่เรย์เดน ยะ...อย่าทำ พอแล้วค่ะ" เด็กสาวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นเพราะเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆแทรกเข้ามา เธอไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันเสียว และมันรู้สึกวูบวาบในท้องน้อยเหมือนมีผีเสื้อบินวนเต็มไปหมด สมองก็เริ่มปั่นป่วน เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเลย เจนนิสได้แต่ร้องครวญครางดีดดิ้นร่างกายไปมาด้วยความเสียวซ่านกับการกระทำที่เขามอบให้อย่างหนักหน่วง"อ๊ะๆ อ๊าา พะ...พี่เรย์เดน" เจนนิสส่งเสียงครางอย่างสุดจะกลั้นมือเล็กก็เลือนมาจิกที่บ่าแกร่งเพื่อหาที่ระบายอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้"เสียวไหม" เรย์เดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะก้มลงไปดูดดุนช่องทางรักอย่างหนักหน่วงกว่าเดิม ยิ่งเขาได้ยินเสียงครางอันแสนหวานยิ่งกระต

บทที่ 14 กำราบเด็กหนีเที่ยว@เพนต์เฮาส์เรย์เดน ทันทีที่ถึงเพนต์เฮาส์เรย์เดนลากเด็กสาวเข้าไปในห้องของตัวเองด้วยความโมโหเขาผลักร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรงตุ๊บ"อ๊ะ… พี่เรย์เดนเจนนิสเจ็บนะคะ แล้วทำไมถึงพาเจนนิสมาที่ห้องพี่เรย์เดนด้วย" ว่าจบเด็กสาวดันตัวลุกขึ้นเพื่อจะออกไปจากห้องของเขา ทว่าก็ถูกเขาผลักลงบนเตียงอีกครั้ง"นั่งอยู่เฉยๆอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" เรย์เดนพูดพร้อมกับชี้หน้าเด็กสาวด้วยความโมโห การกระทำของคนตรงหน้าทำเอาเด็กสาวตัวสั่นเทาราวกับลูกนกดวงตาคู่สวยก็สั่นระริกเพราะความหวาดกลัวท่าทางพี่เรย์เดนตอนนี้น่ากลัวมาก...มาเฟียหนุ่มไล่สายตามองการแต่งตัวของคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้เขาดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิดที่เห็นเธอแต่งตัวโชว์เนื้อหนังมากเกินไป เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดเธอมากขนาดนี้"กล้ามากนะที่โกหกฉันว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อน ฉันคงใจดีมากไปสินะ ถึงทำให้เธอกล้าแหกกฎของฉันขนาดนี้ ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ไปคุยงานที่มาร์ฟิกซ์คลับ เธอไม่โดนไอ้เสียหื่นมันลากเข้าโรงเเรมไปแล้วเหรอ" ประโยคหลังเรย์เดนตะคอกใส่หน้าเด็กสาวเสียงดังมาก"เจนนิสขอโทษค่ะ เจนนิส

บทที่ 13 ดุดัน@มาร์ฟิกซ์คลับ พอฉันเดินมาในคลับเสียงเพลงดังกระหึ่มมาก ผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนาน ตอนนี้พวกเราเดินมานั่งที่โต๊ะที่เดลต้าได้โทรจองเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว เดลต้าบอกว่าได้โทรมาจองโต๊ะก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงเกือบจองไม่ทันเพราะเหลือโต๊ะว่างแค่หนึ่งที่ จังหวะแย่งชิงสุดๆ ตอนแรกเดลต้าบอกว่าโทรจองโซนวีไอพีแต่เต็มหมด โซนนี้จองยากสุด ถ้าไม่เส้นใหญ่จริงจองได้ยากมากเพราะเต็มตลอด ส่วนฉันไลน์บอกพี่เรย์เดนเรียบร้อยแล้วนะ ตอนแรกฉันบอกว่าจะค้างบ้านเพื่อน ทว่าพี่เขาไม่ยอมบอกว่าถ้าทำรายงานเสร็จจะมารับ พี่เขาบอกว่าวันนี้มีคุยงานพอดีน่าจะดึกเหมือนกันขอโทษนะคะพี่เรย์เดน เจนนิสไม่ได้ตั้งใจจะโกหก ถ้าพี่เรย์เดนรู้ว่าฉันมาสถานที่แบบนี้ทั้งที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่อยากจะคิดเลยTT โซนวีไอพี เรย์เดนนั่งกระดกเหล้าเขาปากรอเพื่อนมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้ายังไม่มาอีกเขาจะยกเลิกนัดวันนี้เพราะคนนัดยังไม่โผล่หัวมาสักที"ให้กูหาเด็กมานั่งดื่มเป็นเพื่อนแก้เหงาระหว่างที่รอเพื่อนมึงมาไหม" มาร์ฟิกซ์เอ่ย"ไม่ต้อง กูไม่ใช่มึง""หึ...กูแค่เป็นห่วงหรอกน่า กลัวว่างูมึงจะเหงา""มึงกับไอ้เควิ

บทที่ 12 ไม่ชอบเด็กสองวันต่อมา ครืดดด~ ครืดดด~- MOM CALLING - (Hi Darling) สวัสดีที่รักพอมาเฟียหนุ่มได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ผ่านทางโทรศัพท์ เขาถอนหายใจออกมาทันที เพราะถ้าผู้เป็นแม่ไม่มีเรื่องอยากให้ทำก็คงไม่โทรมาหา(แม่โทรมาหาถึงกับต้องถอนหายใจใส่เลยเหรอ นี่แม่นะ)"เปล่าครับ ที่ผมถอนหายใจเพราะกำลังคิดเรื่องงาน แม่โทรมาได้จังหวะพอดี"(จะให้แม่เชื่อแบบนั้นเหรอ)"แม่มีอะไรครับ" มาเฟียหนุ่มขี้เกียจฟังแม่บ่น จึงเปลี่ยนเรื่องคุย(น้องเป็นยังไงบ้าง เรย์เดนรังแกน้องหรือเปล่า)"เธอสบายดีครับ ผมไม่กล้ารังแกเด็กของคุณแม่หรอกครับ"(ไม่ต้องมาประชดแม่เลยนะ หนูเจนนิสเป็นเด็กน่ารัก แม่ชอบน้องมาก ถ้าได้มาเป็นลูกสาวอีกคนก็คงจะดี)"ต้องการอะไรครับ"ที่เรย์เดนถามผู้เป็นแม่ เพราะเขาเข้าใจในความหมายที่ผู้เป็นแม่ต้องการจะสื่อ คำว่าลูกสาวอีกคน ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็อยากได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้นั่นแหละ(ก็ต้องการตามที่พูดนั่นแหละ แล้วเรย์เดนให้แม่ได้หรือเปล่าล่ะ)"ผมไม่ชอบเด็ก ชัดเจนนะครับ"(หึ...แม่จะคอยดูแล้วกัน)"เข้าเรื่องเถอะครับ" เรย์เดนพูดตัดบทไปดื้อๆเพราะไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระจากผู้เป็นแม่(ตอนนี้อีธานกำลั

บทที่ 18 บทลงโทษเด็กเมา@เพนต์เฮาส์ทอร์ช"แหวะ~"ตอนนี้คนตัวเล็กได้แต่โก่งคออาเจียนอยู่ในห้องน้ำอย่างคนหมดสภาพ โดยมีคนตัวสูงคอยลูบหลังและรวบผมให้เธอตลอดเวลา"รู้ว่าตัวเองคออ่อนก็ยังทำซ่าส์ดื่มเยอะอีกนะ ทีหลังอย่าอวดเก่งกับเหล้าให้มันมาก มันไม่ใช่ของกินเล่นสำหรับเด็กอ่อนหัดอย่างเธอ" ถึงแม้ว่าเขาจะบ่นเธอแค่ไหน แต่ก็คอยดูแลเธอไม่ห่าง"ดีขึ้นบ้างหรือยัง?""ดะ...ดีขึ้นนิดหนึ่ง"จากนั้นคนตัวสูงก็นำผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆมาเช็ดทำความใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินออกมาจากห้องน้ำตุ้บ!"อึก"คนตัวสูงโยนตัวเธอลงบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างแรงจนคนตัวเล็กเบ้หน้าด้วยความเจ็บ มาเฟียหนุ่มจ้องใบหน้าสวยด้วยแววตาเขม็งอย่างคาดโทษ"หลังจากนี้จะเป็นบทลงโทษของคนที่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง" พูดจบเขาก็ก้มลงตะโบมดูดดุนหน้าอกอวบอิ่มอย่างร้อนแรง พร้อมกับขบเม้นที่ยอดประถุมทันของเธอ"อื้อ จะ....เจ็บ""คืนนี้เธอไม่มีสิทธิ์งอแงและจำเอาไว้ว่าถ้าขัดคำสั่งฉันเธอจะโดนจัดการยังไง"มาเฟียหนุ่มรีบจัดการเสื้อผ้าของเขาและเธอส่วนที่เหลือออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสอดใส่ท่อนเอ็นร้อนเข้าไปในช่องทางรักอย่างดุดัน เขาแช่ท

บทที่ 17 เด็กดื้อ@เพ้นท์เฮาส์ทอร์ชก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~"เข้ามา"พอคนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องทำงาน ก็เห็นมาเฟียหนุ่มเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารกองโต เรามาถึงกรุงเทพได้สักพักแล้ว พอมาถึงเพ้นท์เฮ้าส์ เขาก็ดิ่งตรงเข้าห้องทำงานเลย ดูเป็นคนขยันเหมือนกันนะ"คุณทอร์ชค่ะ...พริมไปผับกับเพื่อนนะคะ เพื่อนชวนไปฉลองเพราะพวกเราเรียนจบอย่างเป็นทางการแล้ว"คนตัวสูงได้ยินดังนั้น จึงเงยหน้าจากเอกสารกอง เขาตวัดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะตอนนี้คนตัวเล็กแต่งกายด้วยชุดเดรสเกาะอกเอวลอยสีดำ กางเกงยีนส์ขายาว มาเฟียหนุ่มถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วเดินไปหยิบสูทตัวใหญ่มาใส่ให้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม"ไปสถานที่แบบนั้นก็หัดรู้จักระวังตัวเองหน่อย แต่งตัวจะไปโชว์ให้ใครดู""...""มันดูไม่ดีขนาดนั้นหรอค่ะ" คนตัวเล็กพูดพลางก้มมองการแต่งกายของตัวเองด้วยท่าทางไม่หมั่นใจพอเขาเห็นท่าทางงอแงของคนตัวเล็ก มาเฟียหนุ่มจึงทำทีเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง"แล้วจะไปผับไหน""AAA777 Pub""ไปกี่คน""ประมาณสามสี่คน เพื่อนในกลุ่มเดียวกัน""มีผู้ชายไปด้วยไหม""ไม่มีค่ะ""ห้ามเมาจนไม่รู้เรื่อง""ห้ามกลับบ้านเกินห้าทุ่ม""ห๊ะ!?""ถ้ามีปัญหาก็ไม่ต้องไป"

บทที่ 16 แกล้งติ้ง~เสียงแจ้งเตือนไลน์พริมโรสดังขึ้นGracelyn : แกถึงอุบลยัง?Primrose : มาถึงได้สักพักแล้วGracelyn : กลับวันไหนPrimrose : พรุ่งนี้... ทำไมเหรอ?Gracelyn : ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ผับเดิมนะPrimrose : ทำไมแกดูรีบจังGracelyn : ฉันเพิ่งเปิดร้านกำลังยุ่งๆเลย เดี๋ยวไม่มีเวลาPrimrose : โอเค ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันนะGracelyn : สองทุ่มนะ ห้ามลืมนัดของเรา ไปล่ะบ๊าย บาย ขอตัวไปจัดร้านก่อนPrimrose : จ้าา เพื่อนรัก"คุยกับใคร" เสียงคนตัวสูงที่กำลังยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นมองมาที่เธอด้วยสายตาคาดโทษ"คุยกับเพื่อนค่ะ""...""คุยกับเกรซลิน""จะคุยอะไรกันหนักหนา""ก็ไม่มีอะไรนิคะ ก็คุยกันเป็นปกติอยู่แล้ว""เถียงเก่งเหลือเกินนะ" พูดจบเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้คนตัวเล็กได้แต่ทำหน้างุนงงกับคำพูดของเขา'เถียงตรงไหน แค่พูดความจริง' เธอได้แต่บ่นอุบอิบด้วยความเหนื่อยใจผ่านไปสักพักคนตัวสูงก็เเง้มประตูห้องน้ำออกมาเล็กน้อย โดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่"มานี่หน่อย""อะไรคะ""ไม่เข้าใจเหรอ บอกให้มานี่""เธอจึงเดินไปหาเขาอย่างว่าง่าย"

บทที่ 15 ความภาคภูมิใจ@มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง"เย้~""จบอย่างเป็นทางการสักที เดือนสุดท้ายของปีนี้เราก็จะรับปริญญาแล้วนะ สี่ปีที่รอคอย" เกรซลินเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจเพราะเธอเป็นเด็กทุน แถมยังทำงานส่งตัวเองเรียนไปด้วยอีกทว่าสายตาพริมโรสกับเศร้าหมองลง เพราะเธออยากให้พ่อของเธออยู่ด้วยในวันนั้น วันแห่งความภาคภูมิใจของเธอและครอบครัว ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะปล่อยเราสองคนพ่อลูกเป็นอิสระได้ตอนไหน"พริม" เสียงเรียกของเพื่อนสนิทเหมือนดึงสติเธอกลับมา"อะ...อะไรเหรอ?""แกโอเคหรือเปล่า?""ฉันโอเค""คืนนี้เราไปฉลองกันไหม?""คือว่าฉันจะต้องรีบกลับอ่ะ วันหลังได้ไหม เพราะวันนี้ต้องไปส่งป้าบัวที่จังหวัดอุบลราชธานี ก็อย่างที่ฉันเล่าให้แกฟังนั้นแหละ""โอเค ไม่เป็นไร...พร้อมเมื่อไหร่เราค่อยไปฉลองกันก็ได้""ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะ""โอเค ไว้เจอกันนะ""บ๊าย บาย""จ้า"ครืดดดดด~ ครืดดดดด~หลังจากร่ำลาเพื่อนสนิทเสียงโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น พอพริมโรสเห็นชื่อปลายสายที่โทรมาจึงรีบกดรับ"ฮัลโหลค่ะ"(อยู่ไหน)"มหาลัยกำลังจะกลับแล้วค่ะ"(ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคณะเธอ)"ห๊ะ!?"(รีบมา เสียเวลา)หลังจากวางสายมาเฟียห

บทที่ 14 เทคโอเวอร์@คฤหาสน์พชรเกือบสองเดือนที่เธอไม่ได้มาที่นี้ การกลับมาบ้านครั้งนี้ทำให้เธอคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ เพราะทุกครั้งเวลาที่เธอกลับบ้าน ผู้เป็นพ่อจะออกมารับที่หน้าบ้านเสมอ น้ำใสๆเริ่มไหลคลอที่เบ้าตาโตด้วยความคิดถึงและเสียใจที่ตอนนี้ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมดพริมโรสก้าวเข้ามาในบ้านก็พบกับแม่บ้านที่เธอเคารพรักเสมือนญาติผู้ใหญ่ในครอบครัว เพราะดูแลเธอมาตั้งแต่จำความได้ ที่ตอนนี้กำลังดูแลความเรียบร้อยภายในบ้าน"ป้าบัว" พริมโรสร้องเรียกแม่บ้านด้วยความคิดถึง ทว่าดวงตากลมโตบ่งบอกถึงความเศร้าได้ชัดเจน"คุณหนู" แม่บ้านรีบวิ่งมาตามเสียงด้วยความดีใจอย่างหนักจนร้องไห้"คุณหนูของป้า เป็นยังไงบ้างคะ? ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นป้ากินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะป้าเป็นห่วงคุณหนูมาก คุณท่านก็ไม่เคยติดต่อกลับมา มันเกิดอะไรขึ้นคะ!?""เราไม่เหลืออะไรแล้วค่ะป้าบัว ทุกอย่างมันเป็นของเขาหมดแล้ว" พริมโรสเอ่ยทั้งน้ำตา"โถ่ว...ทูลหัวของป้า ไม่ร้องนะคะ ทำไมคนพวกนั้นถึงใจร้ายกับคุณหนูและคุณท่านของป้าได้ขนาดนี้" แม่บ้านพูดพลางเอามือลูบหัวพริมโรสด้วยความสงสารจับใจ"ป้าบัวคะ พริมไม่มีเงินเดือนให้ป้าบัวแล้วนะคะ แต่พ

บทที่ 13 เหมือนต้องมนต์สะกดแกร๊กกก~ทันทีที่ทอร์ชเข้ามาในห้อง เขาก็พุ่งไปหาเธอที่เตียงทันที คนตัวสูงรีบขึ้นคร่อมร่างกายคนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ เขาซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวเนียนอย่างอุกอาจ ทำให้เธอรู้สึกตัวตื่นด้วยความหงุดหงิดงัวเงีย"นี่คุณ! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะนอน" พริมโรสพยายามใช้มือดันให้เขาออกห่างตัวเองด้วยแรงทั้งหมดของเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล ทว่าเธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นความแรงของแอลกอฮอล์จากกายเขา"นี่คุณเมาเหรอ""คนอย่างฉันไม่เมาง่ายๆหรอก""อื้ออ~" คำพูดของเธอถูกกลืนหายไป เมื่อมาเฟียหนุ่มประกบจูบริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธออย่างร้อนแรง เธอส่งเสียงร้องอู้อี้ ไม่เป็นภาษา มือเรียวสวยของคนตัวเล็กทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งเพื่อต่อต้านให้เขาหยุด เขากดจูบเธอนานพอสมควร ก่อนจะผละออกจากริมฝีปากเธอ ที่ตอนนี้มันบวมตุ่ยอย่างเห็นได้ชัด พริมโรสหายใจถี่รัวอย่างหอบเหนื่อย"อย่าทำเหมือนจะตายได้ไหม""ความเมาของคุณกำลังทำให้คุณขาดสตินะ ดื่มอะไรขนาดนั้น"ทอร์ชไม่สนใจคำพูดของคนตัวเล็ก เขาปลดชุดนอนของพริมโรสออกอย่างรวดเร็ว เเล้วซุกไซ้ตามร่างกายของเธอก่อนจะขบเม้นจารึกรอยไว้ตราหน้าเธอ ไม่รอช้ามาเฟียหนุ่มถอดเข็มขัดหนังรา

บทที่ 17 เด็กแว๊นคนนั้นคือ...เพนต์เฮาส์เอเดนหลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการเตรียมความพร้อมสำหรับงานหมั้นในวันพรุ่งนี้ เอเดนก็พาอลิสกลับมาที่เพนต์เฮาส์ของตัวเองเพราะเขาอยากให้เธอรู้จักตัวตนของเขาให้มากกว่านี้และข้อตกลงจากเขาที่เธอต้องปฏิบัติหลังจากที่มีเขาเป็นคู่หมั้นโดยสมบูรณ์“ทำไมไม่พาฉันกลับคอนโด ฉันไม่ได้มีเวลามาเล่นกับนายนะ วันนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากพักผ่อนแล้ว” ทันทีที่รถจอดนิ่งสนิท อลิสก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เล็กน้อย“ลงมาก่อน” เอเดนพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเอง ก่อนจะก้าวขาลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้อลิสอีกที แต่อลิสยังนั่งนิ่งไม่ยอมลง“จะลงมาดีๆหรือให้ผมอุ้มลง” อลิสถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นเอเดนโน้มตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับทำท่าจะอุ้ม แต่เธอผลักร่างหน้าออกอย่างไม่แรงนักก่อนจะก้าวขาลงจากรถอย่างไม่มีทางเลือก“จะพาฉันไปไหน” ในขณะที่อลิสเอ่ยสายตาก็เหลือบมองซ้ายมองขวาสำรวจรอบๆไปด้วย ก็ทำให้เข้าใจได้ว่าชั้นโรงจอดรถนี้น่าจะเป็นชั้นวีไอพี มีรถหรูจอดอยู่หลายคันทั้งไฮเปอร์คาร์และซุปเปอร์คาร์“ที่นี่เพนต์เฮาส์นายเหรอ” อลิสเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจว่าเธอเข้าใจถูก“อือ ก็ตาถึงด

บทที่ 16 คู่หมั้นสุดหล่อวันต่อมาWeddingxxxStudioวันนี้เอเดนไปรับอลิสมาดูชุดที่จะใส่วันหมั้นที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ด้วยกันตั้งแต่เช้า พอมาถึงร้านพนักงานก็รีบมาต้อนรับและพาเขากับเธอไปเลือกโทนเสื้อผ้าในสไตล์ที่ตัวเองชอบ คนตัวเล็กเลือกอยู่นาน เธอลองอยู่เป็นสิบๆชุด กว่าจะได้ชุดที่ถูกใจ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจในการหมั้นครั้งนี้ ทว่าเธอต้องสวยที่สุด ถ้ารูปถ่ายที่ถูกเผยแพร่ออกไปดูไม่สวย ดูบ้ง เดี๋ยวจะเสียชื่อผู้บริหารแห่งอลิชาโมเดลลิ่งกรุ๊ป“ว่าที่คู่หมั้นสุดสวยของคุณเอเดนมาแล้วค่า~” พนักงานผู้หญิงสองคนเอ่ยพูดพร้อมกับเปิดม่านออกเพื่อที่จะให้เอเดนได้เชยชมความงามของว่าที่คู่หมั้นที่ตัวเองได้เลือกแล้วคนตัวสูงจึงละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ เลื่อนสายตาขึ้นมามองคนตรงหน้า ความสวยของอลิสทำเอาเอเดนนั่งตาค้างอยู่นานนับนาที ชุดที่อลิสใส่เป็นชุดไทยโบราณ ลายปักสง่างาม ประดับด้วยคริสตัลทั้งหมด ชุดที่ว่าสวยแล้ว พอมาอยู่บนตัวของเธอยิ่งดูสวยสง่า ดูแพง ชุดส่งคน คนส่งชุดมาก ชุดของเอเดนเองก็เป็นชุดไทยโบราณเหมือนกัน เป็นโทนชุดคู่กันกับอลิส ทว่าเขาแต่งตัวเสร็จก่อนอลิสเป็นชั่วโมงแล้ว“ว้าว~ คุณเอเดนและคุณอลิสสวย

บทที่ 15 คนหลงตัวเองคำเตือน!เนื้อหามีการใช้ความรุนแรงวันต่อมา“อื้อ~” อลิสส่งเสียงงัวเงียตื่นพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาทว่าก็ต้องร้องออกมาเพราะมีอาการปวดตามเนื้อตามตัว “ฮือ~ เด็กบ้าทำฉันปวดตัวไปหมดเลย” อลิสบ่นพึมพำอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะหลุบมองนาฬิกาบนผนังห้องก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว เมื่อคืนเธอจำไม่ได้ว่าภาพตัดไปตอนไหน ที่จำได้ดีคือทุกการกระทำของเอเดนยังตราตรึงไม่หายคนอะไรจะหื่นขนาดนี้ ไม่รู้ไปอดอยากมาจากไหน“แล้วนี่หายไปไหนนะ หรือว่าไปเรียนแล้ว” อลิสเอ่ยแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอถามหาเอเดนจึงสะบัดหน้าไปมาราวกับเรียกสติ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก “จะไปไหนแล้วเราจะไปสนเขาทำไมเนี่ยอลิส เด็กหื่นกามแบบนั้นไม่อยู่สิดี”แกร๊ก~อลิสมองไปตามเสียงที่ดังมากระทบใหูเล็ก ก็พบว่าคนที่เธอพูดถึงเมื่อครู่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพอดีราวกับว่ามีคนปล่อยคิว เธอเผลอมองรูปร่างเพอร์เฟกซ์ของเอเดนอยู่นานนับนาที เพราะร่างกายของเขาตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่“มองจนน้ำลายยืดหมดแล้ว ให้ผมแตกใส่สักน้ำไหมจะได้สดชื่น” เอเดนเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาหาอลิสด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์“นี่...หยุดเลยนะ ฉั

บทที่ 14 คืนนี้อีกยาวไกล...เอเดนค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างแผ่วเบา ในจังหวะนั้นมือเล็กก็เลื่อนขึ้นมาโอบกอดลำคอหนาของคนตัวสูงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวทำให้เอเดนเซถลาเข้าไปใกล้มากกว่าเดิมจนใบหน้าของทั้งสองคนแทบจะจรดกัน“ว่าไงคะคนหล่อ” อลิสเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยใบหน้าหยาดเยิ้ม เพราะเธอยังไม่ได้คำตอบในสิ่งที่เธอถามเอเดนก่อนหน้านี้พอเมาแล้ว ท่าทางเธอเหมือนลูกแมวเชื่องๆตัวหนึ่งเลยก็ว่าได้ แถมหน้าตายังยั่วเซ็กซ์อีก อยากให้เมาทุกวันเลย เพราะเขาชอบ...“เอา...อื้อ” อลิสเอ่ยถามเอเดนอีกครั้งทว่ายังไม่ทันได้พูดจบคนตัวสูงก็ประกบจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มซะก่อน เธอจูบตอบเขาตามอารมณ์ความต้องการที่ถูกปลุกด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบตามมา มือหนาก็เริ่มลูบไล้ไปตามเรียวขาสวยจนมาหยุดอยู่ที่ความเป็นสาว เขาใช้นิ้วเรียวยาวกรีดไปตามรอยแยกของกลีบกุหลาบผ่านกางเกงชั้นในจนน้ำหวานไหลเยิ้มซึมออกมาเปียกตามกางเกงชั้นในไปหมด“เธอเยิ้มแล้วอลิส” เอเดนถอนจูบพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เพราะตอนนี้ความอดทนของเขาได้ขาดสะบั้นแล้ว จึงรีบจัดการถอดเสื้อผ้าของคนใต้ร่างและตัวเองออ

บทที่ 13 ไม่ใช่คนดีคอนโดxxxภายในรถที่เงียบสงัดตลอดทางตั้งแต่ห้างสรรพสินค้าจนถึงคอนโดxxxอลิสได้แต่ทอดสายตาผ่านกระจกรถเหม่อมองสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างหนักราวกับว่ากำลังแสดงเป็นนางเอกเอ็มวีเพลงอกหักอยู่อย่างไรอย่างนั้นวันหนึ่งผู้หญิงมีกี่อารมณ์ เข้าใจยากจริงๆ“ขอบคุณนะที่มาส่ง และขอบคุณที่วันนี้นายเป็นสารถีจำเป็นให้ฉันทั้งวันเลย ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก” อลิสเอ่ยเมื่อรถจอดนิ่งสนิทแล้วพร้อมกับก้าวขาลงจากรถ ทว่าก็ต้องชะงัก เมื่อนึกได้ว่าข้างนอกฝนยังไม่หยุดตกและดูเหมือนยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ จึงเอี้ยวหน้าหันไปมองคนข้างกายทำให้ทั้งคู่สบตากันพอดีราวกับว่าใจกำลังตรงกัน“จะใจร้ายให้ผมขับรถกลับเพนต์เฮาส์ทั้งๆที่ฝนตกหนักขนาดนี้เหรอ?” เอเดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ“ชิ ฉันไม่เคยใจร้ายย่ะ เห็นแก่ความดีของนายวันนี้ฉันจะให้ได้ขึ้นไปพักที่ห้องฉันก่อน ฝนหยุดตกค่อยกลับบ้านแล้วกัน”“ขอบคุณสำหรับน้ำใจครับ” เอเดนเอ่ยด้วยท่าทางกวนประสาท ก่อนจะก้าวขาลงจากรถเดินไปที่ลิฟต์อย่างอารมณ์ดี อลิสเดินตามมาติดๆด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เด็กกวนประสาท ตอนเด็กแม่เอาอะไรให้กินถึงได้กวนประสาทขนาดนี้เนี่ยแกร๊ก~

บทที่ 12 นายเป็นใคร?บรรยากาศภายในรถไฮเปอร์คาร์สุดหรูที่เงียบสงัด ในสมองคนตัวเล็กเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ที่เธอเอาแต่นั่งอยู่เงียบๆไม่พูดไม่จา ไม่ใช่เพราะกำลังโกรธ แต่เพราะกำลังลิสต์คำถามในหัวเป็นข้อๆที่จะถามคนข้างๆยังไม่เสร็จต่างหากวันนั้นขับลัมโบร์กินีวันนี้ขับไฮเปอร์คาร์ นายนี่ไม่ใช่เล่นๆล่ะมาค่ะ คนสวยพร้อมยิงขีปนาวุธรัวๆแล้ว“บอกมาว่านายเป็นใคร? มาจากไหน? ครอบครัวทำงานอะไร? และที่คิดจะหมั้นกับฉันต้องการอะไรกันแน่?” พอได้จังหวะอลิสก็ยิงคำถามรัวๆด้วยน้ำเสียงคาดคั้น ทำเอาเอเดนถึงกับถอนหายใจออกมาหนักๆ เพราะโดยปกติเขาจะไม่มาสาธยายประวัติตัวเองให้ใครรู้ วงการมาเฟียไม่มีใครมานั่งบอกประวัติกันหรอก แต่กับเธอถ้าไม่บอกคงไม่จบ“พ่อชื่อเอมิล แม่ชื่อมาเรีย ครอบครัวทำธุรกิจส่วนตัว ส่วนเรื่องหมั้นไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน แค่รู้สึกอยากหมั้นด้วยแค่นั้น พอใจไหมครับ คุณ-อ-ลิส” เอเดนตอบคำถามด้วยท่าทางเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความกวนประสาท“...”“แล้ววันนั้นนายไปทำงานที่บาร์โฮสทำไม?”“ทำทีมแพ้บอลเลยต้องทำตามข้อตกลงปัญญาอ่อนของเพื่อน ด้วยการไปเป็นเด็กโฮสต์หนึ่งคืน”“...”“ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าที่นายพูดมาทั้งหมด