บทที่๑๑ ใส่ใจเก่งกันนัก!

เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที…

“ผมกินอิ่มแล้วครับ คุณรีบไปเถอะครับภรรยากว่าคุณจะเดินถึงเดี๋ยวสายกว่านี้แล้วแดดจะร้อนเกินไปนะครับ”

“อืม… เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยพยุงคุณนอนลงก่อนนะคะ”

พูดจบหนิงเหมยก็ช่วยพยุงสามีให้นอนลง ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วถือถาดอาหารกับยาเตรียมจะออกจากห้อง

“ฉันไปก่อนนะคะ แล้วฉันจะรีบกลับมาค่ะ”

“ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมกับค่อยๆ พยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงรับรู้

หลังจากที่หนิงเหมยออกมาจากห้องสามีแล้ว เธอก็นำหมูป่าที่เก็บไว้ในมิติมาวางไว้บนรถลาก ก่อนจะหาผ้าหนาๆ มาปิดเอาไว้

เมื่อปิดล็อกประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว หนิงเหมยก็ลากรถที่มีหมูป่าอยู่ใต้ผ้าผืนหนาออกจากบ้านมุ่งหน้าไปเมืองทันที!

“แหมๆๆ! จับหมูป่าได้แท้ๆ แต่ก็ไม่คิดจะแบ่งปัน คนหมู่บ้านเดียวกันแท้ๆ!”

กำลังจะออกจากหมู่บ้านแล้วแท้ๆ แต่ก็มีเสียงมารผจญขัดจนหนิงเหมยอดจะกรอกตาขึ้นบนด้วยความรำคาญใจไม่ได้!

นางซุนขาเม้าท์ อีกทั้งยังเป็นคนที่เห็นแก่ตัวประจำหมู่บ้านอีกด้วย! นี่นอกจากยัยแม่เลี้ยงกับคนบ้านอี้ของสามี เธอยังต้องมาสู้รบปรบมือกับคนพวกนี้อีกหรือเนี่ย?!

“โอ้ป้าซุนนี่เอง ฉันก็นึกว่าใคร หมูป่าฉันก็เป็นคนล่ามาได้แล้วฉันต้องแบ่งใครหรือจ๊ะ? อีกอย่างเงินที่ขายหมูป่าได้ฉันก็ต้องเอาไปซื้อยาให้พี่ตงหยาง

หรือป้าซุนจะเอาหมูไปแต่แลกกับการที่ต้องรับผิดชอบจ่ายค่ายาให้พี่ตงหยางทุกเดือนล่ะจ๊ะ?” หนิงเหมยแสร้งตีหน้าใสซื่อแล้วถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เพ้ย! พูดบ้าอะไรของหล่อน ฉันจะต้องมารับผิดชอบจ่ายค่ายาให้สามีหล่อนทำไมทุกเดือน ไม่รู้จะกินไปทำไม จะหายหรือเปล่าก็ยังไม่รู้สิ้นเปลืองจริงๆ”

นี่ถ้าเธอไม่เกรงใจนะ แม่จะเดินเข้าไปยัยแก่นี่ให้ฟันร่วงจริงๆ! เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่แต่เสนอหน้ากันนัก!

“ฉันเป็นคนดูแลจ่ายค่ายายังไม่เคยพูดว่าการรักษาพี่ตงหยางสิ้นเปลืองเลยสักครั้ง แล้วฉันคงไม่กล้ารบกวนให้ป้าซุนต้องเข้ามาสอดเรื่องภายในบ้านของฉันหรอกจ้ะ”

นางซุนที่ได้ยินคำพูดของหนิงเหมยก็กระทืบเท้าปึงปังอย่างไม่พอใจ ประหนึ่งเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวก

“นี่…! นี่หล่อนว่าฉันสอดเรื่องของหล่อนหรือ?! ฉันก็แค่เป็นห่วงกลัวว่าหล่อนจะใช้เงินฟุ่มเฟือยกับการรักษาสามีหล่อนจนเกินไปน่ะสิ อีกอย่างดูท่าแล้วสามีหล่อนก็ไม่น่าหายแล้วด้วย

ไม่สู้หล่อนล้มเลิกความคิดที่จะรักษาสามีของหล่อนแล้วไม่นำหมูนี่ไปขาย แต่นำหมูป่าตัวนี้มาแบ่งชาวบ้านหมู่บ้านเดียวกันไม่ดีกว่าหรือ?”

‘นั่นนะสิ การรักษาตงหยางก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วไม่มีวี่แววจะหายดีจริงๆ ไม่สู้นำหมูป่าตัวนี้มาแบ่งพวกเราดีกว่า ‘

‘จริงด้วย หมูตัวนี้ก็ใช่ว่าจะตัวเล็ก หล่อนลากไปกว่าจะถึงเมืองอีกเล่า? ไม่สู้แบ่งให้พวกเราไม่ดีกว่าหรือ คนหมู่บ้านเดียวกันอย่างไรวันหน้าก็อาจจะต้องช่วยเหลือกัน’

‘จริง เป็นฉันนะปล่อยให้พิการไปแบบนั้นนั่นแหละ รักษาไปก็สิ้นเปลืองเปล่าๆ’

หนิงเหมยที่ได้ยินคำพูดเห็นแก่ตัวของคนพวกนี้ก็อดจะรู้สึกโกรธไม่ได้ แต่เธอก็ยังไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา ทำเพียงยืนฟังเงียบๆ ทั้งที่ในใจนั้นร้อนลุ่มดังไฟ!

“ยังไงตงหยางก็เป็นสามีของหนิงเหมยนะจะให้หล่อนเลิกสามีรักษาของหล่อนแล้วนำหมูป่ามาแบ่งพวกหล่อนได้ยังไง พวกหล่อนนี่ก็พูดบ้าอะไรกัน…!”

หม่าฮุ่ยซิ่วที่เพิ่งจะเดินมาถึง ก็ได้ยินคำพูดเห็นแก่ตัวของชาวบ้านพวกนี้ก็อดที่จะเอ่ยออกมาอย่างช่วยเหลือหนิงเหมยไม่ได้

หนิงเหมยที่เห็นป้าหม่าออกปากช่วยเหลือตัวเองก็อดที่จะซาบซึ้งไม่ได้ ก่อนที่จะยิ้มออกมาให้ป่าหม่าอย่างขอบคุณ

“หล่อนจะมายุ่งอะไรนังหม่า ฉันก็แค่หวังดีกับหนิงเหมยหรอกนะถึงได้พูด”

“หล่อนเก็บความหวังดีของหล่อนไปเถอะ หนิงเหมยหล่อนนำเงินของตัวเองรักษาตงหยางไม่ใช่เงินของหล่อนสักหน่อย หล่อนจะมาพูดอะไรอีก

อีกอย่างหมูป่านี่ก็เป็นหนิงเหมยที่เสี่ยงอันตรายไปล่ามาได้ พวกหล่อนจะมาเห็นแก่ตัวของ่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง!”

“หล่อนพูดแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือนางหม่า พวกฉันก็แค่หวังดีกันหนิงเหมยนะ”

“ขอบคุณที่หวังดีกับฉันกันนะคะ แต่ฉันไม่กล้ารับความหวังดีของพวกป้าหรอกค่ะ ขนาดฉันยังไม่เดือดร้อนเลยแล้วพวกป้ามาเดือดร้อนอะไรแทนฉันกันหรอคะ ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ล้มเลิกการรักษาสามีของฉันค่ะ!”

“เหอะ! จองหองไปเถอะ สักวันหล่อนจะต้องเสียใจที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของพวกฉัน” พูดจบนางซุนกับพวกพ้องก็สะบัดหน้าเดินหนีออกไปทันที

จนกระทั่งเหลือเพียงเธอกับป้าหม่าสองคน

“ฉันขอบคุณนะคะป้าหม่า ถ้าไม่ได้ป้าหม่าฉันคงแย่แน่ๆ เลย” หนิงเหมยเอ่ยพร้อมกับก้มหัวให้ป้าหม่าอย่างขอบคุณ

“ไม่เป็นไรหรอก เธอก็เหมือนลูกเหมือนหลานฉันนั่นแหละ นี่ก็จะสายแล้วเธอรีบเข้าเมืองเถอะ”

เมื่อป้าหม่าพูดจบ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องรีบเข้าเมือง

“อ๊ะ!จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะป้าหม่า”

“อืม ไปเถอะๆ”

หลังจากนั้นหนิงเหมยก็ลากรถเลื่อนออกจากหมู่บ้านจนพ้นเขตที่มีผู้คน จึงได้นำรถลากที่มีหมูป่าอยู่เข้ามิติก่อนจะนำจักรยานออกมาปั่น

‘การมีกำไลหยกมิตินี่มันสะดวกดีจริงๆ! อิอิ’

จากปกติที่ต้องใช้เวลาเดินถึง2-3ชั่วโมง แต่เมื่อหนิงเหมยปั่นจักรยานเวลาก็ล่นมาจนเหลือแค่1ชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้น!

เมื่อใกล้ถึงเมืองหนิงเหมยก็หยุดปั่นจักรยานแล้วนำจักรยานเก็บก่อนที่จะนำรถลากออกมาเข็นเข้าเมืองไปต่อ